Για να δούμε λοιπόν το πως καταλήξαμε να θεωρούμε κάτι ως «ηθικό» ή «ανήθικο», πρέπει να εξετάσουμε λιγάκι την ιστορία της “ηθικής”, την απαρχή της…..
Κατ’ αρχήν ας εξετάσουμε την ίδια την λέξη “Ήθος” (ἦθος)
Στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει:
Α. συνήθης διαμονή, ενδιαίτημα, κατάλυμα, κατοικία |για ζώα |για ανθρώπους
Β. (συνήθως στον πληθ.) συνήθεια, παράδοση, έθιμo
Γ. χαρακτήρας, ιδιοσυγκρασία |ως αποτέλεσμα συνήθειας |για ζώα |αντ. του διάνοια |(συνήθως στον πληθ.) τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου |τρόπος σκέψης, γνώμη |διάθεση, έκφραση προσώπου |ηθική εντύπωση του ρητορικού λόγου |ρητορική |πρόσωπο του δράματος |θέατρο
κοινής ρίζας ή παραγόμενες και παρεμφερούς σημασίας λέξεις είναι και οι: ΗΘΙΚΗ, ΣΥΝΗΘΕΙΑ, ΕΘΟΣ, ΕΘΙΜΟ, ΕΘΙΜΙΚΟΣ, ΕΘΩ, ΣΥΝΗΘΗΣ – ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΕΘΙΣΜΟΣ και πολλές άλλες….
Κατατοπιστικό είναι το τμήμα του παρακάτω άρθρου:
Η λέξη «ήθος» σύμφωνα με τον καθηγητή της Γλωσσολογίας κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη, δηλώνει την ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, το ποιόν του, ενώ η λέξη «έθος» την έξη, τη συνήθεια, το έθιμο. Ο ίδιος ανάγει τις δύο λέξεις σε κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα swedh. Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» τονίζει ότι το ήθος του ανθρώπου, ο χαρακτήρας του, διαμορφώνεται ανάλογα με το πώς έχει εθιστεί από τη μικρή ηλικία να σκέφτεται, να πράττει, να συναισθάνεται, να αντιδρά.
Και επειδή και οι δύο λέξεις είναι mediae voces, ουδέτερες λέξεις, που, δηλαδή, ανάλογα με το γλωσσικό πλαίσιο που χρησιμοποιούνται αποκτούν θετικό ή αρνητικό φορτίο, καλό θα είναι για όλους μας να προβληματιστούμε σχετικά.
Το ερώτημα που αυτόματα τίθεται επιτακτικά, νομίζω, είναι πώς το έθος καθορίζει το ήθος ενός ανθρώπου, και πώς το ήθος μπορεί να «αξιολογείται» θετικά όταν εδραιώνεται αποκλειστικά στο έθος…………….
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/34201
Σ.Σ. οι έντονες υπογραμμίσεις είναι δικές μου
με τον ίδιο τρόπο διαπιστώνουμε ότι η “ΗΘΙΚΗ” σημαίνει
1α. το σύνολο των θεσμοθετημένων κανόνων μιας κοινωνίας που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό
1β. υποκειμενική αντίληψη και ατομική στάση απέναντι στη συγκεκριμένη κοινωνική ηθική: 2α. κλάδος της φιλοσοφίας που εξετάζει και μελετά τις πράξεις των ανθρώπων ως προς τη θετική ή αρνητική τους αξία, που έχει δηλαδή για αντικείμενο την εκτιμητική κρίση, αφού αναφέρεται στη διάκριση του καλού και του κακού.
2β. η διδασκαλία περί ηθικής: πχ. H σωκρατική ηθική, η καντιανή ηθική. η Xριστιανική ηθική, κ.ο.κ. | [
Σαν έννοια μπορούμε να την ορίσουμε ως: το σύνολο των κανόνων και των αξιών με τους οποίους ορίζεται τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται και τι οφείλουμε να κάνουμε στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους (και όχι μόνον – εμάς μας ενδιαφέρει η φύση)
Σαν επιστήμη ως: τον κλάδο της φιλοσοφίας που ασχολείται κυρίως με το παρακάτω ερώτημα: ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές και ορθές και ποιες ανάρμοστες και λανθασμένες;
Αυτά τα ολίγα για την ώρα, προσπάθησα να τα μεταφέρω όσο πιο περιεκτικά και απλά μπορούσα,θα επανέλθω με την εξέλιξη της “ΗΘΙΚΗΣ” και την σχέση της με την θήρα….
