Με πραγματικό πόνο ψυχής διαβάσαμε στο «Έθνος-Κυνήγι» της 15ης Μαρτίου 2006 το συγκινητικό «ρέκβιεμ» για τον αποχαιρετισμό ενός άξιου συναδέλφου κυνηγού στον Πτελεό, που «έφυγε» από τις τάξεις της κυνηγετικής κοινότητας αναπάντεχα και πρόωρα από θανατηφόρο ατύχημα σε κυνήγι. Τέτοια περιστατικά πολύ σωστά επισημαίνονται και τα τονίζονται, αναδεικνύοντας εμμέσως και τους κανόνες ασφάλειας και την «μεγίστη προσοχή» που οφείλουμε να έχουμε στον κυνηγότοπο αλλά και αποτείοντας παράλληλα τον ύστατο φόρο τιμής, χωρίς μελοδραματικούς τόνους, σε έναν συνάδελφο και σε έναν άνθρωπο που έχασε τη ζωή του τόσο ξαφνικά…
Δυστυχώς συνειρμικά, η περίπτωση αυτή με επανέφερε δυο σχεδόν χρόνια πίσω και ανακάλεσε στη μνήμη μου στιγμές σπαραγμού και αντίστοιχης οδύνης, όταν και ο δικός μας «Παναγιώτης Κωστούλας» από μια τραγική συγκυρία, «έφυγε» από κοντά μας στις 9/10/04, σε λαγοκυνήγι στα Άγραφα, από πτώση, συνεπεία της υποχώρησης του σαθρού εδάφους (σχ.«ΕΚ»197/9-2-05). Το αποτέλεσμα το ίδιο, η απώλεια ενός ανθρώπου, ενός συζύγου και πατέρα που η οικογένειά του, οι συγγενείς, οι φίλοι και συγκυνηγοί του τον είχαν ανάγκη για να γεμίζει με τη μεστή παρουσία του και τις ανθρώπινες στιγμές και τις κυνηγετικές, ένα μεγάλο αναπάντητο «γιατί» πλανιέται πάνω από τέτοια τραγικά περιστατικά…
Και στον αντίποδα, η «γλίσχρα», ισχνή και πενιχρή ασφαλιστική κάλυψη και το «αναλόγως εκταμιευόμενο ποσό», εφόσον υπάρξει αποδεδειγμένα θανατηφόρο ατύχημα (ή ανήκεστη σωματική βλάβη στη καλύτερη περίπτωση), απαιτεί τη κίνηση, μιας σειράς χρονοβόρων αποδεικτικών διαδικασιών από την οικογένεια του θανόντος, που είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν το καθαυτό γεγονός της ασφάλισης και τις χρονικές προθεσμίες αναγγελίας του συμβάντος, το τι πρέπει να κάνουν και το που να απευθυνθούν εξαιτίας και των δυσνόητων νομικών όρων και των περιορισμών του ομαδικού ασφαλιστηρίου συμβολαίου αλλά και των «ψιλών γραμμάτων» που εμπεριέχονται στο σχετικό Παράρτημα, βάσει των οποίων ο κυνηγός, δεν έχει ασφαλιστική κάλυψη, αν επιδείχθηκε «βαρεία αμέλεια ή δόλος ή μη συμμόρφωση» προς τους ασφαλείς κανόνες κυνηγιού, δεδομένου ότι σε κάθε περίπτωση οφείλει να συμπεριφέρεται ο καθένας μας σαν «συνετός» ανασφάλιστος κυνηγός.
Πιστεύω λοιπόν, ότι είναι ώρα, να αντιληφθούμε όλοι μας και κυρίως η ΚΣΕ και οι Κ.Ο, το μέγεθος της «τάξης των πραγμάτων» των θανατηφόρων περιστατικών, που λαμβάνουν χώρα στο κυνηγότοπο, όσο μικρά ή αμελητέα και αν είναι σε αριθμό, αποστερώντας όχι μόνο το κυνηγετικό κόσμο από άξιους και προσφιλείς συναδέλφους, αλλά συντελούν μοιραίως πως, στον απορφανισμό οικογενειών και στην περαιτέρω εμφάνιση στο οικείο περιβάλλον, σοβαρών παρενεργειών και επιπτώσεων κοινωνικών, οικονομικών, ψυχολογικών που επαγωγικά ωθούν στον «αφορισμό» του κυνηγιού και την άμεση ή έμμεση «υπαιτιότητα» του θανόντος ως κυνηγού και καταληκτικά, στην εξαγωγή συμπερασμάτων «δαιμονοποίησης» της κυνηγετικής δραστηριότητας ως «άκρως επικίνδυνης».
Για τους λόγους αυτούς, θα παρακαλούσα θερμά όλους να συμβάλλουν, στην επεξεργασία μιας δέσμης προτάσεων «διευρυμένης» ασφάλισής μας, υπό άλλη οπτική γωνία, με κεντρικό άξονα :
α) Τη τροποποίηση του ορισμού της περιγραφής και της οριοθέτησης του «ατυχήματος», ώστε αυτό να συμπεριλάβει και κάθε θανατηφόρο ατύχημα, που συμβαίνει αποδεδειγμένα στο κυνηγότοπο πχ θάνατος από πτώση ή άλλα αιφνίδια και απρόβλεπτα γεγονότα- πλην θανάτου οφειλόμενου σε παθολογικά αίτια- και να μην περιορίζεται μόνο στην έννοια του ατυχήματος, συνεπεία «χρήσης ή μεσολάβησης» κυνηγετικού όπλου και του οποίου η απόδειξη, τελεί ούτως ή άλλως υπό την αίρεση πληθώρας αποδεικτικών στοιχείων. Το αποτέλεσμα εν προκειμένω έχει την ίδια βαρύτητα και παράγει τις ίδιες συνέπειες …
β) Να υπάρξει σχετική διαπραγμάτευση, για την επέκταση των όρων των ομαδικών ασφαλιστηρίων συμβολαίων των Κ.Σ, προς αυτή τη κατεύθυνση, που να προσιδιάζει τινι τρόπω, με μια αναλογικά ειδικής μορφής «ασφάλεια ζωής»κατά κινδύνων ζωής (με ανάλογη αύξηση της καταβαλλόμενης εισφοράς μας), για να παρασχεθεί ουσιαστική δυνατότητα ενίσχυσης των οικογενειών των συναδέλφων που η φυσική τους πλέον απουσία, τις καταδικάζει πιθανώς και στην οικονομική ανέχεια και στη δυστοκία εξεύρεσης των αναγκαίων πόρων. Όχι βέβαια πως θα λυθούν τα προβλήματα επιβίωσης τους, αλλά θα είναι μια « πρώτη ανάσα» στις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν ειδικά όταν υπάρχουν και ανήλικα παιδιά. Δαπανούμε όλοι μας υπέρογκα ποσά κάθε χρόνο, για κυνηγετικά «αναλώσιμα», μια αύξηση της εισφοράς μας για το λόγο αυτό, δεν θα μας δημιουργήσει υποθέτω πρόβλημα, όσο και αν η στατιστική πιθανότητα, του να «συμβεί κάτι και σε μας» μας φαίνεται μακρινή και απευκταία … όσα όμως δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η «κακή» στιγμή…
γ) Οι Κ.Σ να συμβάλλουν ενεργά σε περιπτώσεις «ατυχήματος» στην άμεση ενημέρωση των οικογενειών των παθόντων, στη με κάθε τρόπο υποβοήθησή τους στη συντόμευση του χρόνου οφειλομένων ενεργειών και της έγκαιρης υπόδειξης διαβίβασης των αναγκαίων αποδεικτικών στοιχείων στην αρμόδια Ασφαλιστική Εταιρεία.
δ) Να εξετασθεί επιπλέον η δυνατότητα αναλογικής αύξησης της ενεστώσας εισφορά μας, ώστε να αυξηθεί αναλογικά και το καταβαλλόμενο ποσό στους οικείους του θανόντος κυνηγού, γιατί το υφιστάμενο όριο, υπό τις κρατούσες συνθήκες, κρίνεται ανεπαρκέστατο και το μεγαλύτερο μέρος του, όταν και εφόσον χορηγηθεί, θα έχει ήδη αναλωθεί στα έξοδα «τελετής»…
ε) Οι Κ.Σ και οι Κ.Ο να συνδράμουν και να συμπαρασταθούν υλικά -και ηθικά- προς τις οικογένειες των εκλιπόντων συναδέλφων ευθύς ως πληροφορούνται τέτοια περιστατικά… η αρωγή και ο αλτρουισμός δείχνει την κοινωνική ευαισθησία , τη συναδελφική αλληλεγγύη και την «ανταποδοτική» ανθρωπιά της κυνηγετικής οικογένειας … εκατό φασιανοί λιγότεροι ή 300 ορτύκια λιγότερα δεν «ανατρέπουν» τη κατάσταση … είναι όμως ικανό το αντίστοιχο ποσό, να σταλάξει «βάλσαμο» στις καρδιές των πενθηφορούντων, να δώσει μια ελπίδα στα «χαροκαμένα» πρόσωπα τους, να χαράξει μια «νότα αισιοδοξίας» στο υποσυνείδητο τους να τους υπογραμμίσει ό,τι « είμαστε και εμείς εδώ » … οι συνάδελφοι κυνηγοί και οι διοικήσεις των Συλλόγων και των Ομοσπονδιών…
Ας γίνει, το εξαίρετο αφιέρωμα του Ε.Κ. στη μνήμη ενός ακόμη συναδέλφου κυνηγού, που χάθηκε απρόσμενα, αιτία προβληματισμού στο θέμα της ελλειμματικής (αν) ασφάλισής μας και αφετηρία παράλληλης ανάδειξης των ψυχικών μας χαρισμάτων όπου και όταν χρειαστεί … η ευφροσύνη, η «απόλαυση» των κυνηγετικών στιγμών, τα «κυνηγετικά ρίγη» που μας διαπερνούν σε κάθε έξοδο μας, ας μην είναι μόνο συνισταμένες χαράς, αγαλλίασης και ευφορίας, όταν δίπλα μας γνωρίζουμε ακόμη και ένα μόνο τέτοιο τραγικό περιστατικό…
Με εκτίμηση
Γιάννης Θεοδώρου
Οικ/γος
Συντονιστής www.e-artemis.com
