του Γιάννη Θεοδώρου
Τις μέρες που ακολούθησαν μετά τα συνταρακτικά γεγονότα του Αγρινίου, οι κυνηγοί ως «κοινωνική ομάδα», δέχονται ομαδόν επιθέσεις. Ορισμένα κανάλια και μερικές εφημερίδες όμως «υπερέβαλαν εαυτούς», απροκάλυπτα και χωρίς να μπορέσουν να προσεγγίσουν το θέμα αντικειμενικά, να αντιληφθούν ότι πρόκειται για ένα στυγερό έγκλημα για λόγους «προστασίας περιουσιακών στοιχείων» των δραστών, ένα έγκλημα του οποίου η αξιολόγηση και τα ειδικά χαρακτηριστικά το κατατάσσουν στα ειδεχθή ποινικά εγκλήματα, επιχείρησαν και επιχειρούν, παραποιώντας την αλήθεια, διαστρεβλώνοντας συνειδητά την πραγματικότητα, κακοποιώντας κάθε έννοια δεοντολογικής και αντικειμενικής δημοσιογραφίας, να πείσουν ότι το κυνήγι και τα κυνηγετικά όπλα «φταίνε», δίνουν «αιτίες και αφορμές».
Αντιπάθεια και αποστροφή προς τον όρο «Έλληνας κυνηγός», στον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ αυθαίρετα, ατεκμηρίωτα και χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, προσδίδουν ροπή προς «παραβατική συμπεριφορά», το δε κυνήγι ως «δράση» και εκ του γεγονότος της ύπαρξης των κυνηγετικών όπλων, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αντικειμενικά τα «έννομα αγαθά» και κυρίως αυτό το υπέρτατο «αγαθό τη ζωής».
Στην προσφάτως ανακαλυφθείσα δικαιολογητική βάση της «μη σύνδεσης του κυνηγιού με διατροφικές ανάγκες» και της «επικινδυνότητας των κυνηγετικών όπλων» και τι δεν γράφεται.
Και αυτά όμως, όπως τόσα άλλα αντικυνηγετικά επιχειρήματα, δεν θα αντέξουν σε βάθος χρόνου, θα καταρρεύσουν, παρασύροντας τους «εφευρέτες» τους στην λήθη του χρόνου. Υπό τέτοιες συνθήκες θα ήταν περιττό και άτοπο, να επισημάνει κάθε καλόπιστος αναγνώστης, που είναι και κυνηγός, τους λόγους που υπήρχε και υπάρχει το κυνήγι και το γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εθιμικού μας δικαίου, των ηθών και των παραδόσεων…
Ίσως (και) οι πρόγονοι μας, που μας μετέδωσαν το θετικό χάρισμα του κυνηγού, έσφαλαν και πρέπει να τιμωρηθούν…
Λίγη σοβαρότητα και περισσότερη αυτοσυγκράτηση δεν θα έβλαπταν…
Το δικαίωμα να εκφέρουν τις απόψεις τους ενυπογράφως δημοσιογράφοι ή «δημόσια πρόσωπα» εκ της ιδιότητάς τους, είναι αναφαίρετο, όταν όμως δημοσιεύονται αυτές «δίκην» άρθρων σε μεγάλης κυκλοφορίας έγκριτες εφημερίδες, «απεκδύονται» το χαρακτήρα του υποκειμενικού και του ατομικού και γίνονται «δημόσιο κτήμα», οφείλουν επομένως να διακρίνονται για την αντικειμενική τους υπόσταση και την ευθυκρισία και όχι να είναι προϊόν ενός συναισθηματικά φορτισμένου θυμικού, εμποτισμένου από «αντικυνηγετική» εμπάθεια και μεροληψία…
Εν ολίγοις η ύπαρξη κυνηγετικών όπλων ως «αναγκαίων μέσων» για την άσκηση του «κυνηγιού ως σπορ», πρακτικά σημαίνει ό,τι αυτά τα όπλα αύριο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν «μέσα επίλυσης» διαφορών περιουσιακών (όρα Αγρίνιο), προσωπικών, οικογενειακών διαφορών κλπ καταργουμένου επομένως του κυνηγιού, δεν θα έχουν «λόγο» ύπαρξης τα κυνηγετικά όπλα, άρα θα συρρικνωθεί και θα εξαφανιστεί η «ένοπλη εγκληματική παραβατικότητα»…
«Πρωτότυπες» ομολογουμένως απόψεις, οι οποίες είναι απορίας άξιον, λόγω της «άμεσης αποτελεσματικότητάς» τους στην πάταξη του κοινού εγκλήματος, να μην έχουν εφαρμοστεί σε καμιά χώρα διεθνώς, εκτός και αν η «πιλοτική τους εφαρμογή» στην χώρα μας τους «αφυπνίσει» και τους οδηγήσει στη λήψη του σωστού «μέτρου», αυτού της «κατάργησης του κυνηγιού» …
Τώρα βέβαια δεν γνωρίζουμε, αν θα ήταν δόκιμο, να επισημάνουμε όλες εκείνες, τις περί του αντιθέτου κοινωνιολογικές και εγκληματολογικές προσεγγίσεις, που τοποθετούν στον πυρήνα του εγκλήματος, ως «φυσικό υποκείμενο» τον ανθρώπινο παράγοντα – και όχι «το κυνήγι»- ;
Όλων εκείνων των τεκμηριωμένων διαχρονικά αποδείξεων, που θεωρούν ως γενεσιουργό αιτία της εν γένει και «κατ΄ έξιν» παραβατικής συμπεριφοράς, τις υφιστάμενες κοινωνικές συνθήκες και συγκυρίες;
Πώς να μην επισημανθούν τα πρόδηλα αίτια της ανέχειας, της στέρησης βασικών αγαθών, της υποβάθμισης και απαξίωσης «κοινωνικών σταθερών», η πλήρης οικονομική ένδεια μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, η ανεργία, η «γκετοποίηση» μειονοτικών ομάδων και η εισροή «αλλοδαπής» παραβατικότητας ιδιαζόντως «σκληρής και οργανωμένης», η ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών από τρίτες χώρες, το σύγχρονο δουλεμπόριο και όχι μόνον, τα τραγικά κοινωνικά αδιέξοδα και η «ποιότητα ζωής και σχέσεων’ που ωθούν τους νέους σε αναζήτηση άλλων «δρόμων», η αθρόα εισαγωγή πυροβόλων όπλων – πιστόλια και αυτόματα- που χρησιμοποιούν οι δράστες.
Απλές σκέψεις και κοινή λογική, που δυστυχώς θέλουν αρθρογράφοι να «ξεχάσουν» ή να προσπεράσουν, μπροστά στην «επαγωγική» τους αντικυνηγετική μεθοδολογία, στην ανάγκη να πείσουν για την «επικινδυνότητα του κυνηγιού», ελληνικές αντικυνηγετικές «καινοτομίες».
Τι να σχολιάσει κανείς και πώς να αντιληφθεί το μέγεθος της άγνοιας όσων υπογράφουν τέτοια άρθρα, πότε έχουν ερευνήσει και ασχοληθεί με τα κυνηγετικά και «εξάγουν συμπεράσματα», αφού δεν γνωρίζουν το παραμικρό, απολύτως τίποτα, από την κυνηγετική νομοθεσία, τις ρυθμίσεις και αντίστοιχες αποφάσεις, τη δικαστηριακή νομολογία, τη κυνηγετική πρακτική, από πού άραγε να αντλούν «αποδείξεις σωρευτικής παραβατικής συμπεριφοράς» των κυνηγών, ένα γεγονός που οι διαπιστευμένες με την τήρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας Αρχές «αγνοούν», αλλιώς έπρεπε όλοι ή περισσότεροι κυνηγοί να ήταν «έγκλειστοι στις φυλακές»…
Και «θύματα» εν προκειμένω, είναι προεχόντως οι πέντε νέοι συνάδελφοι, που έχασαν την ζωή τους αναιτιολόγητα στα Καλύβια Αγρινίου, από τα δολοφονικά βόλια των δραστών, «θύμα» όμως είναι δυστυχώς και η μνήμη των πέντε κυνηγών που προσβάλλεται ανέντιμα και ανήθικα από τα διάφορα αντικυνηγετικά άρθρα αλλά και η αλήθεια, η νοημοσύνη, η αξιοπρέπεια και η προσωπική υπόσταση άλλων 250.000 κυνηγών…
«Χρειάζονται δυο για να ειπωθεί η αλήθεια» σημείωνε ο Henry D. Thoreau, «ένας για να μιλάει και ένας απλώς για να ακούει …» και τι δεν είπαν και λένε χωρίς σταματημό, πόσο επίκαιρη σημειολογική αξία έχει στις συγκεκριμένες περιστάσεις η ρήση αυτή για όσα ακολούθησαν το αποτρόπαιο φονικό, οι κυνηγοί σε «ρόλο ακροατών» αποκλεισμένοι από το να εκφέρουν τη δική τους άποψη…
Καλεσμένοι εκπρόσωποι των κυνηγών στα κανάλια, χωρίς να τους «δίνεται» ο λόγος, ανοίκεια συμπεριφορά «τηλεοπτικών αστέρων» απέναντι στον Πρόεδρο της ΚΣΕ και άλλους εκπρόσωπους γιατί δεν έπρεπε να «ακουστούν πράγματα», έπρεπε να επικρατήσει και να υπερισχύσει ο δικός τους «μονόλογος»…
Και αυτή τη φορά είναι βέβαιο ό,τι οι «εποικοδομητικοί μονόλογοι», τα «στημένα παράθυρα», οι δια το τύπου «αντικυνηγετικοί αφορισμοί» και η άνευ προηγουμένου εμπάθεια δημοσιογραφικών γραφίδων, δεν θα αγγίξουν όπως και τόσες άλλες φορές την «υπόθεση κυνήγι»…
Όποιες και όσες προσπάθειες και αν κάνουν, όποια συνδρομή ή αρωγή «δημοσίου προσώπου» και να ζητήσουν, για να «πειθαναγκάσουν» την εκτελεστική εξουσία, να «νομοθετήσει» κατά της κυνηγετικής κοινότητας, κάνοντας πράξη την «μισαλλοδοξία» και τον τυφλό αντικυνηγετισμό, δεν θα τα καταφέρουν, ματαιοπονούν …!!!
Οι κυνηγοί έχουν αρκετά «όπλα στο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο» και αυτά είναι οι διαχρονικές τεκμηριωμένες επιστημονικά και θηραματολογικά θέσεις, η σωρευμένη κυνηγετική εμπειρία, οι παρατηρήσεις , οι επισημάνσεις και οι μελέτες των Κ.Ο, το κυνήγι ποτέ δεν ήταν «ξέφραγο αμπέλι» και τα κυνηγετικά όπλα «πειστήρια» εγκληματικών σκέψεων και προδιαθέσεων και αυτά ευτυχώς η Πολιτεία, τα γνωρίζει και τα εκτιμά…
Όλα τα περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα με «άρθρα» και από «τηλεοράσεως» από ορισμένους, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά «δημοσιογραφικά άσφαιρα πυρά»…
