του Γιάννη Θεοδώρου
Συντονιστή e-artemis
Το κυνήγι στην Ελλάδα όπως όλοι ξέρουμε δεν είναι απλά μια συνήθεια και μάλιστα «κακή» όπως διατυμπανίζουν οι αντικυνηγοί ούτε βέβαια μια εθιμικά κληρονομούμενη μηχανιστική διαδικασία, της οποίας (το) μόνο «αιτιατό», είναι η παράδοση και η διατήρηση της αλλά αντίθετα μια αρχέγονη δραστηριότητα, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποδεκτή, γιατί ακριβώς «ασκείται και τελεί» κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις.
Και την κυνηγετική παράδοση και τα έθιμα, έρχεται να «συμπληρώσει» η σύγχρονη θηραματολογική επιστήμη, να καθορίσει με επιστημονικούς όρους το «τι πρέπει και τι δεν πρέπει να θηρεύεται και γιατί», καθώς και να βοηθήσει στην ανάπτυξη και στη θεσμοθέτηση ενός νομοθετικού πλαισίου, ικανού να υπηρετήσει τις θηραματικές ανάγκες του σύγχρονου Έλληνα κυνηγού, με σεβασμό στο περιβάλλον και στα οικοσυστήματα, με απόληψη μόνο των θηραματικών τόκων και τη διατήρηση σταθερού του κυνηγετικού κεφαλαίου, σε εφαρμογή των αξιακών αρχών και παραδοχών της αειφορίας.
Έτσι λοιπόν ας θυμόμαστε:
– Στην χώρα μας, από τα υπάρχοντα εκατόν δέκα έξι (116) είδη των θηλαστικών, επιτρέπεται η θήρα μόνο πέντε (5) συνολικά.
– Από τα τετρακόσια δέκα οκτώ (418) είδη πουλιών που απαντώνται ομοίως στη χώρα μας επιτρέπεται η θήρα μόνο (32) ειδών.
– Θηρεύσιμα που στην Ελλάδα κυνηγιούνται για συγκεκριμένο χρόνο πχ φάσα, στο εξωτερικό θεωρούνται «επιβλαβή».
– Το κυνήγι των πουλιών στην χώρα μας, αφορά στη συντριπτική πλειοψηφία, κυνήγι αποδημητικών, τα οποία απαντώνται σε μεγάλους πληθυσμούς και συνεπώς δεν επηρεάζει στο ελάχιστο ούτε και διαταράσσει την ισορροπία της πανίδας, η άσκηση του κυνηγιού.
– Κάθε χρόνο δαπανώνται μεγάλα ποσά, που αγγίζουν πλέον τα 15εκατ.€ από τις Κ.Ο, με πρωταρχικό στόχο την αναβάθμιση των βιοτόπων και την αποκατάσταση των χερσαίων τμημάτων όπου συνέβησαν καταστροφικά φαινόμενα όπως κυρίως οι πυρκαγιές της τελευταίας τριετίας. Οι Κ.Ο έχουν επωμιστεί από το 1999 και το έργο της θηροφύλαξης -και όχι μόνο- ενώ τα επιστημονικά τους επιτελεία επεξεργάζονται πληθώρα ειδικών μελετών περί των θηραμάτων έχουν δε υποδείξει, μέσω των «Προγραμμάτων Βελτίωσης των Ενδιαιτημάτων», πως πρέπει να ασκείται η ορθολογική θηραματική πολιτική και πώς μπορεί να συνδεθεί με την ολοκληρωμένη διαχείριση των γεωργικών οικοσυστημάτων και τις νέες εναλλακτικές μορφές τουρισμού –αγροτουρισμός- απ΄ όπου κατά «σατανική σύμπτωση», ειδικά για την χώρα μας, απολείπει κάθε άμεση ή έμμεση αναφορά στο κυνήγι… Άγνοια, έκδηλη σκοπιμότητα ή «αντικυνηγετικός αλληθωρισμός»;
– Το κυνήγι ξεχνούν «επιδεικτικά» ό,τι συμβάλλει πολλαπλά στην τόνωση της οικονομίας και δεν θα ήταν υπερβολή αν σημειώσουμε, ότι το ΑΕΠ πολλών περιοχών και ειδικά των ονομαζόμενων «άγονων» της πατρίδας μας, στηρίζεται και στην άσκηση του κυνηγιού, ενώ παράλληλα από το κυνήγι εξαρτάται η ύπαρξη και λειτουργία πολλών βιοτεχνιών κατασκευής και διάθεσης ή αντιπροσώπευσης κυνηγετικών ειδών και χιλιάδες θέσεις εργασίας και πολυάριθμες επιχειρήσεις έμμεσης παροχής υπηρεσιών εξακοκλουθούν να υπάρχουν… Επειδή ακριβώς υπάρχει το κυνήγι…
Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε:
– Το κυνήγι στην Ελλάδα εξακολουθεί να απολαμβάνει εκείνης της ελευθερίας που το χαρακτήριζε ακόμη και όταν η κατοχύρωση της εθνικής υπόστασης ήταν ζητούμενο και αντικείμενο απελευθερωτικών αγώνων και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, διέπονταν από ένα «εθιμικό δίκαιο» και έναν «ανεπεξέργαστο» επιστημονικά και νομικά, κώδικα «τιμής και κυνηγετικού ήθους».
– Λόγω του σημαντικού αριθμού των ασχολουμένων με το κυνήγι Ελλήνων και της ευρύτερης σημασίας του, οι ίδιοι οι κυνηγοί φρόντισαν ώστε, οι «άγραφοι» νόμοι και οι «κώδικες τιμής», να αποκτήσουν σταδιακά διατύπωση και να «μετουσιώνονται» σε γραπτούς κανόνες κυνηγετικού δικαίου, ήδη από το 1920-1923.
– Για να οριστικοποιηθούν, επικαιροποιηθούν και κωδικοποιηθούν οι διάσπαρτες διατάξεις, σε ενιαίο νομοθέτημα, με τον τίτλο «Δασικός Κώδικας, ΝΔ 86/1969» πολύ αργότερα.
– Η υπάρχουσα κυνηγετική νομοθεσία όπως μεταγενέστερα συμπληρώθηκε μετά και την είσοδο της χώρας μας στην τότε Ε.Ο.Κ αλλά και της ήδη υφιστάμενης Οδηγίας 409/79 & 92/93 ήταν και είναι από τις πλέον αυστηρές σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
– Η θεσμική τροποποίηση των Καταστατικών των Κ.Ο και η ανάδειξη του εξόχως φιλοπεριβαλλοντικού ρόλου τους παραμένουν πολλά χρόνια σε εκκρεμότητα.
– Το αρμόδιο για τα θέματα Θήρας Υπουργείο, έτεινε συνήθως «ευήκοοον ους» προς κάθε οικολογικό και ζωοφιλικό σωματείο που επιζητούσε την περικοπή του κυνηγιού, δεν αντιμετώπιζε τις ένδικες προσφυγές στο ΣτΕ με τη σοβαρότητα που έπρεπε, δεν διέθετε αλλά και δεν υπέβαλε εγκαίρως τις απαιτούμενες μελέτες για τους θηραματικούς πληθυσμούς και την κατάστασή τους..
– Απόρροια; μια σχεδόν 15ετία, να σημαδευτεί από αδιάκοπους και σκληρούς δικαστικούς αγώνες, οι οποίοι στην ουσία σταμάτησαν το 2003 μετά την απόφαση 2603/03 του ΣτΕ και αφού προηγουμένως ως «νομικό οπλοστάσιο» το Υπουργείο «χρησιμοποίησε» τις μελέτες των Κυνηγετικών Οργανώσεων (!!!) με το κυνήγι σοβαρά «λαβωμένο»…
– Η υπηρεσιακή ενδυνάμωση και ενίσχυση του αρμόδιου Τμήματος Θήρας παραμένει «γράμμα κενό περιεχομένου», με ολιγαρκή σύνθεση, όταν στην αντίστοιχη Υπηρεσία της Γαλλίας λ.χ υπηρετούν περίπου 1.600 υπάλληλοι.
– Η αστυφιλία και η συγκέντρωση των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις διαμορφώνουν νέα ήθη και δεδομένα, οι αντιλήψεις τους παραλλάζουν και αναπτύσσονται «κοινωνικές και ατομικές ευαισθησίες» που δεν υπάρχουν στους κατοίκους της υπαίθρου, γνωστό εξάλλου το σύνηθες λαϊκίστικο αξίωμα: «τα καημένα τα πουλάκια ή τα ζωάκια…», οι άνθρωποι αρχίζουν να αποκόπτονται από τη φύση, τη λειτουργία της και τους μηχανισμούς της…
– Όποτε και όταν οι άνθρωποι των πόλεων καλούνται να ζήσουν ή άλλως «αποδράσουν διαδραστικά» στην ύπαιθρο, αυτό γίνεται στα πλαίσια της ανθούσας και ευημερούσας τουριστικής εγχώριας βιομηχανίας του αγροτουρισμού και των εναλλακτικών μορφών τουρισμού, που το αντίστοιχο «marketing» επιβάλλει, χωρίς καμία αναφορά στο κυνήγι σαν αναγκαίο διαχειριστικό εργαλείο, σαν συμπληρωματική πηγή τροφής, σαν αρχέγονη δραστηριότητα συνυφασμένη άρρηκτα με το λαϊκό μας πολιτισμό, τις παραδόσεις, τον τρόπο ζωής που το κυνήγι εκφράζει…
– Και συνήθως, οι προεκλογικές «μεγαλόστομες εξαγγελίες» των πολιτικών, παραμένουν χωρίς συνέχεια ή αντίκρισμα, με αποτέλεσμα το κυνήγι στην Ελλάδα, «βοηθούσης» και της Ε.Ε, να συνθλίβεται χρόνο με το χρόνο, στις «Συμπληγάδες» της γραφειοκρατίας, της αναποτελεσματικότητας, της υπηρεσιακής αδιαφορίας, της υπηρεσιακής απραξίας και ενίοτε της καθαρά αντικυνηγετικής στάσης ή τακτικής.
– Καμία ουσιαστική προσπάθεια προς την κατεύθυνση της πλήρους και αυτονόητης αποδοχής του κυνηγιού από την κοινωνία δεν καταβλήθηκε (αρμοδίως…), και δυστυχώς, οι τάσεις «ενοχής» του σύγχρονου αστού, των κατ΄ επίφαση οικολόγων και πολλών εκ των «πολιτικών ανδρών», τείνουν στην ατομική τους «απο-ενοχοποίηση», για τις σημαντικές καταστροφές που επισυμβαίνουν στο περιβάλλον, με το να τις εξισορροπούν και ισοσκελίζουν, με «εισηγήσεις ή προτάσεις» για σωρεία απαγορεύσεων για το κυνήγι!!!
– Τον πλέον προσιτό και εύκολο στόχο αλλά και «αποδοτικό πολιτικά», καμία προσπάθεια να τεθούν επί τάπητος οι απαρέγκλιτοι νόμοι που διέπουν τη φύση και τα έμβια όντα και να ερμηνευτούν λογικά…
– Αποφάσεις για τη μείωση του αριθμού των θηρευομένων ειδών, την κατάργηση ειδών, τη σύντμηση χρονικών διαστημάτων και βεβαίως υπερπληθώρα γενικών και τοπικών απαγορεύσεων, για όποιους λόγους μπορεί να φαντασθεί ή να υποθέσει κάποιος, συνήθως χωρίς καμιά επιστημονική και θηραματολογική προσέγγιση, ερήμην των Κ.Ο και χωρίς διάλογο…
– Έχουμε λοιπόν και λέμε: μια εκτελεστική εξουσία αδιάφορη διαχρονικά ή και καθόλου επιμελής, όσον αφορά τα θεσμικά ζητήματα του κυνηγιού…
– Αντιθέτως όμως για τα οικονομικά οφέλη – βλέπε «δημοσιονομικοί πόροι»- που προκύπτουν από τα τέλη εκδόσεις αδειών, βλέπουμε να τους «επιμελούνται» οι πολιτικοί μας «ιδιαιτέρως», με θαυμαστή εγρήγορση και ταχύτητα…
– Οι αντίστοιχοι δε πόροι, είναι ήδη πόροι του «Ειδικού Φορέα Δασών» κατά το Ν.3208/03, αλλά ως Έλληνες κυνηγοί, έχουμε την αίσθηση και πολλές φορές τις «κρείσσονες αποδείξεις», ότι το Ελληνικό Δημόσιο δια των «αρμοδίων υπηρεσιών» του, κάθε άλλο παρά με τα της θήρας ασχολείται, στο βαθμό που οφείλει και πρέπει…
– Ήδη το κυνηγετικό παρελθόν και παρόν είναι «διανθισμένο», από σωρεία παραλείψεων στην καλύτερη περίπτωση και αντικυνηγετικών πράξεων στην χειρότερη, όλα συνήθως σε «βάρος των κυνηγών» και βεβαίως η ευθύνη δεν ανήκει στην κυνηγετική κοινότητα…
– Δεν υπάρχει ίσως (και) «πολιτική» βούληση, στα 40 χρόνια που έχουν περάσει από την έκδοση του Ν.Δ 86/1969, το κυνήγι να μπει σε νέα βάση αναφοράς με επιστημονική-τεχνοκρατική προσέγγιση και να γίνουν οι αναγκαίες τομές όπου χρειάζεται με σκοπό την ορθολογική κυνηγετική διαχείριση. Λείπουν προτάσεις και πολιτικές, για την κοινή συστράτευση όλων των δυνάμεων (των «κοινωνικών εταίρων»), δεν αναδεικνύεται ο οικολογικά ωφέλιμος ρόλος του κυνηγιού, δεν αντιλαμβάνονται την χρησιμότητα του κυνηγιού ως ενός κατεξοχήν τρόπου αειφορικής εκμετάλλευσης των θηραματικών πληθυσμών, που αποτελούν ένα φυσικό (και) ανανεώσιμο πόρο…
Πόσο δε μάλλον, όταν στους «καιρούς της πολιτικής στέγνιας», υποκριτικά και πολιτικάντικα, έχουν κάνει την λέξη “οικολογία” ακόμη και τίτλο «κομμάτων», γελοιοποιώντας πολλές φορές κάθε έννοια οικολογικής συνείδησης και καθιστώντας την ενίοτε, αισχρό, γελοίο και ποταπό υπονοούμενο που αναδεικνύεται (υποτίθεται…) ακόμη και μέσα από τα «φύλα συκής» των «γυμνών» (πλην όμως οικολόγων) υποψηφίων (!!!)…
Ας υπάρξουν λοιπόν τα ανάλογα “κυνηγετικά αντανακλαστικά” και η απαιτούμενη από τις περιστάσεις “κυνηγετική περίσκεψη”, ο χρόνος που περνάει “ανεκμετάλλευτος” κατοχυρώνει σε βάρος της κυνηγετικής κοινότητας αρνητικά σημεία και δεδομένα…
Και βέβαια “οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ” είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσουν να καταστήσουν το Κ.Ε.Κ “δημιούργημα εποχής”, κόμμα χωρίς “ιδεολογική πλατφόρμα” και κοινωνική εμβέλεια και χωρίς “αντίκρισμα”, ακόμη και στους ίδιους τους κυνηγούς …
Ειδικά στην περίπτωση μικρού και αμελητέου εκλογικού ποσοστού… Και βέβαια “το λογαριασμό και τα ρέστα” στην περίπτωση αυτή, την επόμενη μέρα των Ευρωεκλογών, στις 8/6/2009, ας τα αναζητήσει καθείς κυνηγός, από τον ίδιο του τον εαυτό… Το “τις πταίει” θα είναι απόλυτα διαφανές και τελείως ξεκάθαρο…
Θα πείτε και δικαιολογημένα, γιατί αυτή η ανυπομονησία, γιατί αυτή η βιασύνη να προδικάσουμε ή και να «εκβιάσουμε» πολιτικές και «προεκλογικούς» σχεδιασμούς γιατί στο τέλος-τέλος να (ξανα)-ασχοληθούμε με την πολιτική;
Μα γιατί απλά, ως κυνηγοί είμαστε «όσοι πονάμε αυτόν τον τόπο, όσοι εξακολουθούμε να δακρύζουμε με τη μυρωδιά του πεύκου, με τη μαργιόλα αλεπού που τρέχει να κρυφτεί στο πέρασμά μας, όσοι χανόμαστε μέσα στα φαράγγια και τις ρεματιές για να κρυφτούμε, να νιώσουμε την ασφάλεια του βουνού από τα όσα γίνονται γύρω μας»…
Γιατί δεν πάσχουμε από «μικρομεγαλισμό», δεν πήραν τα μυαλά μας αέρα όπως μας κατηγόρησαν το 1999, επαγρυπνούμε, πρέπει να προτρέξουμε για να αποτρέψουμε τα «αντικυνηγετικά εξαμβλώματα»…
Για τα «κυνηγετικά αυτονόητα» παλεύουμε από τότε που «είδαμε το φως του ήλιου στα κυνηγοτόπια»…
Είναι δικαιώματά μας που δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν, δεν εκχωρούμε «γη και ύδωρ», δεν επιθυμούμε να καθίσουμε σε βουλευτικές καρέκλες, για να είμαστε “in” ισχυροί και δαχτυλοδεικτούμενοι, δεν αλλάζουμε «χαράκωμα» κατεβαίνοντας στις Ευρωεκλογές, δεν γινόμαστε «μέρος τους συστήματος», ακολουθούμε τη συνείδηση και ότι αυτή προτάσσει…
Ακολουθούμε πιστά τα ίχνη άλλων, πριν από μας, που χάρισαν σ’ αυτόν τον τόπο κυνηγετικές αξίες και ιδανικά, το νόημα για να ζεις, που σφράγισαν όλα αυτά με την «ανυπόταχτη» κυνηγετική δράση τους…
Σίγουρα τα παραπάνω, δεν αφορούν αυτούς που «μετράρι της ζωής τους» έχουν την πολιτική σαν επάγγελμα, αυτούς που κάνουν τις δήθεν κινήσεις “ματ” στο πολιτικό γίγνεσθαι, για να καυχηθούν ύστερα με ένα ποτήρι ουίσκι στα ακροδάχτυλα, για την ισχύ τους, για τα κατορθώματά τους, ενίοτε μαζί «αιρετοί και φίλοι», αφού οι «καιροί της πολιτικής στέγνιας» το επιτρέπουν…
«Μαραγκιασμένες ψυχές» που θάλεγε και ο Σεφέρης… Το να είσαι πολιτικά ορθός, σημείωνε ο Charles Osgood, είναι να λες διαρκώς: «Συγγνώμη λυπάμαι»…
Θυμάται κανείς, εξ ημών των κυνηγών, για τα θέματα που μας αφορούν, μας πληγώνουν και μας κατατρύχουν δεκαετίες τώρα κάτι τέτοιο;
