Εδώ και χρόνια τώρα έχω αποφασίσει να μην «φιλεύω» τα θηράματά μου, να μην υποκύπτω στο «κυνηγός είσαι αλλά ένα μεζέ δε φάγαμε» που συχνά ακούω από τον περίγυρο.
Η απόφασή μου αυτή έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια, μέσα από διάφορες εμπειρίες και περιστατικά.
Τις πρώτες «ανάποδες» τις πήρα σε μικρή ηλικία, όταν σαν εργένης που ούτως ή άλλως σπάνια μαγείρευα, μοίραζα τα θηράματα που έπαιρνα (συνήθως τσιχλοκότσυφα) σε γνωστούς και φίλους.
Η χειρονομία μου αυτή με έβαλε σε μπελάδες αφού στο τέλος αντί για ευχαριστώ εισέπραττα παράπονα τύπου: «καιρό έχεις να μας φέρεις κανένα πουλάκι» ή ακόμα χειρότερα: «στον τάδε έδωσες δέκα ενώ σε μένα πέντε» λες και είχα καμία υποχρέωση να μοιράζω τον κόπο μου δεξιά και αριστερά.
Νικόλας Αρμούτης
kentayros.wordpress.com
Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισα να μην ξαναφιλέψω θηράματα και άλλαξα τακτική. Όταν μάζευα έναν ικανοποιητικό αριθμό τα ετοίμαζα και καλούσα σε τραπέζι φίλους, στην αρχή σε ταβέρνες και αργότερα στο σπίτι μου αλλά και πάλι «ανάποδες» έμελε να πάρω αφού αρκετές φορές θα βρίσκονταν και ο «ευαίσθητος» που ξεκοκαλίζοντας τα πάντα θα έκανε και την ερώτηση των δέκα εκατομμυρίων «μα δεν τα λυπάσαι τα καημένα τα πουλάκια;»
Κάπως έτσι λοιπόν έφτασα να είμαι τσιγκούνης με τα θηράματα και να μην υποκύπτω σε αιτήματα του περίγυρου.
Όλο αυτό όμως είναι κάτι που δύσκολα το καταλαβαίνουν οι μη κυνηγοί. Δε λείπουν και αυτοί που μόλις αρνηθείς ευγενικά στην παραίνεση «να φάνε ένα μεζέ» να σου προτείνουν ακόμα και να το πληρώσουν.
Άντε τώρα να εξηγήσεις γιατί δεν πληρώνεται το θήραμα στον άνθρωπο που μόνο έτσι έχει μάθει να εξασφαλίζει την τροφή του.
Αλήθεια, μετριέται άραγε το κόστος του θηράματος; Υπάρχει περίπτωση να μπορεί να διατιμηθεί;
Αν προσπαθήσει κάποιος με καθαρά οικονομικούς όρους και τρόπους να βγάλει κόστος τότε σίγουρα υπολογίζοντας το κόστος του εξοπλισμού, της απόκτησης, συντήρησης και εκπαίδευσης κυνηγόσκυλων, το κόστος της άδειας, των μετακινήσεων για κυνήγι και εκπαίδευση, τα μεροκάματα και πολλά άλλα πόσα εκατόευρα αλήθεια θα κοστολογούσε μία μπεκάτσα ή μία πέρδικα;
Είναι σχεδόν αδύνατο για κάποιον μη κυνηγό να αντιληφθεί τους λόγους που σε κάνουν να κυνηγάς, ιδιαίτερα όταν καταλάβει πόσο ασύμφορο οικονομικά είναι το θήραμα σαν τροφή όπως πολύ χαρακτηριστικά φαίνεται και στην Αμερικάνικη γελοιογραφία δίπλα όπου η σύζυγος απορεί φανερά εκνευρισμένη λέγοντας πως ένα κόστος $46.300 θα έπρεπε να φέρνει λίγο παραπάνω κρέας.
Είναι αδύνατον για τον μη κυνηγό να αντιληφθεί τη συγκίνηση, την προσπάθεια, τον αγώνα και την ικανοποίηση του κυνηγού ώστε τελικά να τον κάνουν να μην τον ενδιαφέρει να διατιμήσει το θήραμα αλλά να το τιμήσει.
Όλα αυτά λοιπόν τα παραπάνω με έχουν κάνει με τα χρόνια να μη δίνω θηράματα αλλά να προσφέρω την ευκαιρία σε όποιον μου ζητάει να τα αποκτήσει. Πάντα προτείνω σε γνωστούς που μου ζητάνε «ένα μεζέ» να ξυπνήσουν ένα πρωί και να έρθουν μαζί μου. Έτσι απλά και χωρίς καμία υποχρέωση, δεν θέλω ούτε να κυνηγήσουν μαζί μου ούτε να μοιραστούμε τα έξοδα, ούτε τίποτα. Απλά να σηκωθούν αχάραγα από το κρεβάτι τους και να απολαύσουν μαζί μου το χάραμα και τη φύση που ξυπνάει ψηλά πάνω στο βουνό με κρύο, βροχή ή ομίχλη. Να ζήσουν από κοντά τη μυσταγωγία του κυνηγιού έτσι όπως είναι γραμμένη χιλιάδες χρόνια τώρα στο ανθρώπινο DNA, να δουν τον αγώνα και την ένταση του συντρόφου μου του σκύλου. Να δουν, αν τελικά είμαστε τυχεροί γιατί φροντίζω να τους τονίζω ότι «του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο εννιά φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο», πως παίρνεις ένα θήραμα από τη φύση για να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν είναι «μεζές».
«Ελάτε και ότι χτυπήσουμε δικό σας, στο τέλος θα κεράσω και τα τσίπουρα» τους λέω.
Σαν πόσοι φαντάζεστε ότι έχουν έρθει μέχρι τώρα;
Καλά το καταλάβατε, ΚΑΝΕΝΑΣ, ούτε καν αυτοί που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν και τους το προσφέρω δωρεάν!
Έτσι λοιπόν συνεχίζω να τρώω τα θηράματά μου με φίλους ΚΥΝΗΓΟΥΣ που ξέρουν να τιμούν το θήραμα και όχι να το διατιμούν.
Οι υπόλοιποι παντσέτες και λουκάνικα παιδιά, αυτός είναι μεζές που αγοράζεται.
