Ένεκα της ενάρξεως του κυνηγίου -επί του παρόντος των πτερωτών και προσεχώς των τριχωτών- θα επέλθουν και πάλι ατέρμονες αντιπαραθέσεις σχετικά με τις φωτογραφίες των θηραμάτων, την αισθητική και την ηθική τόσο μεταξύ των σχετικών όσο και των άσχετων του αντικειμένου…αναδημοσιεύω την παρακάτω ομιλία μου. Αν και με τον καιρό διακρίνεται επί αυτού κάποιο φως βελτίωσης επί, η χρυσή τομή μπορεί να επιτευχθεί στο έπακρον αρκεί να ”ξεβολευτούμε”.
”Αρκετοί δε, καθώς επίσης και θεσμικοί κυνηγετικών οργανώσεων επικαλούνται πολλές φορές τον νόμο 86/1969 που αναφέρει “περί μεταφοράς ή έκθεσις εις κοινήν θέαν και ο καθ’ οιονδήποτε τρόπον βασανισμός συλληφθέντων θηραμάτων” παρερμηνεύοντάς τον, με συνέπεια να διαμορφώνεται μία λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων.
Ο νόμος αυτός όπου θεσπίστηκε το 1969 (τότε δεν υπήρχε καν διαδίκτυο εν Ελλάδι) αναγράφει ρητά και ξεκάθαρα για «ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ» θηράματα και όχι για «ΘΑΝΑΤΩΘΕΝΤΑ». Ο νομοθέτης της εποχής, εκείνης, έχει κατά νου τα μελωδικά πουλιά στα κλουβιά και τις αρκούδες με το ντέφι και άλλα τέτοια παρόμοια.
Είτε λοιπόν πρόκειται περί ηλιθίων που δεν κατανοούν την σαφή εννοιολογική αυτή διαφορά είτε περί θρασύτατων απατεώνων που στόχο έχουν να στρεβλώσουν την αλήθεια χάριν της δικής τους εμπάθειας.
Όσον αφορά, λοιπόν, το νομικό κομμάτι, το κυνήγι είναι νόμιμη δραστηριότητα και ως εκ τούτου κάθε εικόνα του (εντός φυσικά νoμικού πλαισίου) είναι και νόμιμη. Άλλωστε, όσες υποθέσεις -κακώς- κατέληξαν σε αίθουσες δικαστηρίων με τέτοιες γελοίες και ανυπόστατες κατηγορίες, υπήρξαν αθωωτικές για τους κυνηγούς.
Από την άλλη, τίθεται το θέμα της ηθικής καθώς πολλές φωτογραφίες που παρουσιάζονται στο διαδίκτυο παραπέμπουν σε ασέβεια και απρέπεια επί του θηράματος. Μα μη γελιέστε…το διαδίκτυο είναι το σύμπτωμα της εποχής και όχι η αιτία. Αντιθέτως, δια της ορθής του χρήσης λειτουργεί και ως μέσο αφύπνισης συλλογικών συνειδήσεων.
Πράγματι, πολλοί κυνηγοί διέπονται από αισθήματα ανταγωνισμού και επίδειξης με αποτέλεσμα να προσπαθούν να επιδείξουν με κάθε τρόπο όσο περισσότερα θηράματα μπορούν έχοντας την εντύπωση ότι αυτό τους καθιστά ως καλύτερους και «μεγάλους κυνηγούς». Στην ουσία, όμως, στα μάτια των πράγματι ”μεγάλων” και ευσυνείδητων κυνηγών φαντάζουν πολύ μικροί και ανώριμοι.
Αν και η ποσότητα προκαλεί το κοινό αίσθημα…η φιλαρέσκεια ορισμένων να φωτογραφίζονται με εκατόμβες πτωμάτων ξευτελίζοντας πολλές φορές το θήραμα με τραγελαφικές φιγούρες, εκμηδενίζει και την ελάχιστη ανοχή να σκύψει κάποιος σε παραγράφους αυταρέσκειας και δικαιωμάτων. Και ενώ πολλάκις έχει επισημανθεί αυτή η αδυναμία κάποιων, τo να προβάλλουν τον εαυτό τους συνδέοντας την ποσότητα με την ποιότητα αψηφώντας το σοφό αρχαίο ρητό «ουκ εν τω πολλώ το ευ», προκαλούν όχι μόνο στο κοινωνικό κάτοπτρο αποστροφή και αντιπάθεια, αλλά και στον κάθε εχέφρων κυνηγό.
Όσοι προσπαθούν να παρομοιάσουν το κυνήγι ως σπορ που περιέχει σκορ, τους καθιστά αυτομάτως ως αυτό που διαχώριζε ανέκαθεν τους Έλληνες από τους βαρβάρους. Και δυστυχώς αρκετοί βαρβαρίζουν με αυτές τις συμπεριφορές είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Και αν κατά τον Ξενοφώντα, οι βάρβαροι κυνηγούσαν μεν, αλλά στόχος τους ήταν η ποσότητα και όχι η ποιότητα του κυνηγίου…για τους βαρβάρους το κυνήγι ήταν μόνο φόνος και αιματοχυσία και σ’ αυτά τα δύο επικέντρωναν όλο το «κυνηγετικό» τους ενδιαφέρον.
Αντίθετα, για τους πολιτισμένους Έλληνες, το κυνήγι είχε εντελώς διαφορετική αφετηρία. Οι Έλληνες κυνηγούσαν για την συγκίνηση, τον κίνδυνο, τα ψυχοπνευματικά οφέλη και τη χαρά της φύσης.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ξεφύγουμε από το σύνδρομο της ποσότητας.
Θα παρότρυνα λοιπόν τους φίλους κυνηγούς σχετικά με τις αναρτήσεις τους να είναι πιο προσεκτικοί. Τα θηράματα είναι εύλογο να απαθανατίζονται στο φυσικό τους περιβάλλον, χρήζουν περιποίησης δίχως υπερβολές και με ένδειξη σεβασμού προς αυτά ακόμη και νεκρά ως είναι. Ούτε αραδιασμένα πάνω στα καπό των αυτοκινήτων ούτε με τα σπλάχνα έξω, καθώς τέτοιες εικόνες έχουν πράγματι υποβαθμίσει το κυνήγι στα μάτια της κοινής γνώμης και όχι μόνον, αλλά και στον κάθε ευσυνείδητο κυνηγό.
Όσοι επίσης τα αφήνουν να βασανίζονται έχοντας ακόμα την συναίσθηση του πόνου και δεν προβαίνουν άμεσα στην χαριστική βολή με πρόθεση μόνο και μόνο να τα βιντεοσκοπήσουν και να τα προβάλλουν στο διαδίκτυο, σε καμία περίπτωση δεν ανήκουν στη κατηγορία των Ελλήνων κυνηγών και θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν, καθώς όλα αυτά αντιτίθενται στη κυνηγετική ηθική και παραβαίνουν τους κανόνες της κυνηγετικής δεοντολογίας.
-Γιάννης Αμπατζίδης-
