Ενώ η πανδημική ασθένεια του κορονοϊού συνεχίζει να «πνίγει» τους ανθρώπους, η φύση διεκδικεί την ανάσα που της στερήθηκε.
Διανύουμε την εποχή κατά την οποία τα νοσοκομεία ασφυκτιούν από ασθενείς στις ΜΕΘ, ενώ οι δρόμοι αδειάζουν από ζωή. Ένας αόρατος εχθρός, για τον οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος, κατάφερε να γονατίσει ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό και να αδρανοποιήσει την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Ωστόσο, ο ίδιος φόβος που έκλεισε τους ανθρώπους στα σπίτια τους, έβγαλε τα ζωντανά από τις κρυψώνες τους.
Η συντακτική ομάδα του ert.gr προχώρησε σε έρευνα της συμπεριφοράς των ζώων στο πλαίσιο της πανδημίας, καταγράφοντας περιστατικά από την Ελλάδα και το εξωτερικό και συγκεντρώνοντας σχετικές μελέτες από τον Αρκτούρο, το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος και τη WWF.
Τα αγρίμια αναζητούν τους ανθρώπους
του Κωνσταντίνου Παπαθεοδώρου
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο άνθρωπος καταδίωκε τα θηράματα στα ενδιαιτήματά τους και αυτά, καθοδηγούμενα από το ένστικτο επιβίωσης, κατέφευγαν στα πλέον δυσπρόσιτα και απομακρυσμένα σημεία. Υπάρχουν, εξάλλου, και αυτοί που πιστεύουν ότι, τελικά, η διαρκής πίεση των ανθρώπων στα οικοσυστήματα είναι που ανοίγει το κουτί της Πανδώρας.
Το σίγουρο, πλέον, είναι ότι τα άγρια ζώα έχουν αντιληφθεί την απουσία των ανθρώπων και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Περνούν άφοβα και ανεμπόδιστα τα σύνορα του δικού τους κόσμου και φτάνουν στα χωριά και τις πόλεις μας. Εντοπίζονται παντού σε δρόμους και αλάνες, σε πάρκα και πλατείες.
Όπως τονίζει ο Πρόεδρος της Περιφερειακής Κυνηγετικής Ομοσπονδίας, Νίκος Παπαγρηγορίου, στην Ήπειρο με τους μεγάλους υγροτόπους του Αμβρακικού και τα ορεινά καταφύγια της Πίνδου, το κυνήγι αποτελεί, ακόμα και σήμερα, ζωντανό κομμάτι της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού. Χάρη στη συνέπεια και την αυτοσυγκράτηση των κυνηγών, ο πληθυσμός των θηραμάτων ευδοκιμεί και εξαπλώνεται, με κυρίαρχο το παράδειγμα των αγριογούρουνων. Αγέλες ζώων, που έχουν κατακλύσει ακόμη και τις πεδιάδες της Ηπείρου, προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες και τροχαία στους δρόμους. Αλλά ακόμα και αγριόπαπιες στον Αμβρακικό και τους άλλους υγροτόπους της Θεσπρωτίας θεώνται ακόμη και σε αυλές σπιτιών.
Το θέαμα είναι συνήθως όμορφο, αλλά και κάποιες φορές επιβλαβές. Ενίοτε και επικίνδυνο. Και δεν αφορά μόνα τα αδηφάγα αγριογούρουνα. Στον Αμβρακικό, τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί μυοκάστορες -πιθανότατα δραπέτες εκτροφείου- και, ελλείψει φυσικών εχθρών, έχουν πολλαπλασιαστεί ανεξέλεγκτα. Τα εν λόγω τρωκτικά, πέραν των ζημιών σε καλλιέργειες, εγείρουν ερωτήματα περί μολύνσεων και μεταλλάξεων του Covid-19, όπως συμβαίνει με το συγγενές είδος βιζόν. Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να ληφθεί υπόψη και, προπάντων, να ερευνηθεί και να απαντηθεί!
Εν κατακλείδι, ο κ. Παπαγρηγορίου επισημαίνει ότι οι κυνηγοί είναι μέρος της φύσης και η δραστηριότητά τους, είτε άγνωστη είτε σκόπιμα αποσιωπούμενη, είναι σημαντική σε ό τι αφορά στην παρατήρηση, και σχεδόν ρυθμιστική για την ισορροπία των οικοσυστημάτων. Είναι, εξάλλου, γνωστό ότι σε πολλές χώρες οι αρμόδιες υπηρεσίες παρεμβαίνουν για τον έλεγχο των πληθυσμών. Τέλος, θεωρεί ανεξήγητη την απαγόρευση του κυνηγιού αυτή την περίοδο και απόδειξη θεωρεί τις επελάσεις θηραμάτων ακόμη και σε… λαχανόκηπους.
