Ένας μήνας παρατάσεως έως τέλη Φεβρουαρίου θεωρώ πως δεν θα αποτελούσε κάτι το επίφοβο τη στιγμή που δυόμιση μήνες ενεργού χρονικού διαστήματος «αφαιρέθηκαν». Σε πολλές περιοχές η κατάσταση των πληθυσμών των αγριόχοιρων-ημίαιμων χοίρων είναι έκρυθμη. Οι ηθικοί λόγοι παύουν να υφίστανται όταν πράγματι τίθεται θέμα διαχείρισης. Και στην διαχείριση δεν χωράνε συναισθηματισμοί.
Πόσο μάλλον όταν πολλές των περιπτώσεων πρόκειται για ημίαιμους χοίρους που σταθερό κύκλο αναπαραγωγής δεν έχουν, αλλά και κανέναν λόγο ύπαρξης στην ύπαιθρο. Και το κυριότερο είναι πως αποτελούν εστίες γενετικής μόλυνσης για τον άγριο πληθυσμό. Θα έπρεπε αυτά με κάθε τρόπο και από καιρού να εξαλειφθούν.
Όταν όμως δεν υπάρχει ούτε μια στοιχειώδη μελέτη έστω κατά προσέγγιση, μιλάμε μη επιστημονικώς ατεκμηρίωτα και κινδυνεύουμε να εκτεθούμε. Ωστόσο, εάν θεωρείται πως τα ζώα αυτά που εντοπίζονται σε πολλές περιοχές της χώρας με εμφανή σημάδια υβριδισμού πρέπει να προστατευθούν, αποτελεί τον ορισμό της υποκρισίας. Και επιτέλους ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα όσο και αν αυτό μας ξεβολεύει.
Επιπλέον, τα αγριογούρουνα κυοφορούν εν μέσω κυνηγετικής περιόδου (από το Νοέμβρη) οπότε βάσει του επιχειρήματος αυτού που παρατίθεται, το κυνήγι τους θα έπρεπε να διεξάγεται μόνο ενάμιση μήνα το χρόνο.
Εντούτοις, εάν κάποιοι όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας συνέχισαν ακάθεκτα να κυνηγούν και αφαίρεσαν τον θηραματικό «τόκο» στα μέρη που δραστηριοποιούνται ή η περιοχή που κυνηγούν διαθέτει εν γνώση τους φτωχούς πληθυσμούς, τότε, πολύ εύλογα μπορούν να απέχουν από την παράταση κάνοντας οι ίδιοι την απαιτούμενη διαχείριση στα αντίστοιχα σημεία.
Αν και η διαχείριση πρέπει να επαφίεται στη συνείδησή μας καθ’ όλη την διάρκεια του έτους και όχι επιλεκτικώς. Και δυστυχώς, μέσα από τις πράξεις πολλών διακρίνεται επί της παρούσης μεγάλη δόση υποκρισίας.
Παρά τα όσα διαδραματίστηκαν και όσο το δίκιο κι ο εγωισμός αν μας πνίγει επιτάσσοντας μία γενικευμένη αντίδραση, ας εξετάσουμε τα πράγματα πιο σφαιρικά. Δεν θα πρέπει να αποτινάξουμε οι ίδιοι από πάνω μας την ιδιότητα του «διαχειριστή» που άλλοτε προτάσσουμε ως λόγο ύπαρξης αλλά και ως ασπίδα προστασίας σε διάφορες επιθέσεις που δεχόμεθα.
Δεν μπορεί από την μία να μιλάμε για υπερπληθυσμό του αγριόχοιρου και από την άλλη να μη δεχόμαστε τη λύση που οι ίδιοι αποτελούμε. Πέραν αυτού, ας ξεφύγουμε καμιά φορά από «ισορροπίες» όπου για ιδεοληπτικούς λόγους εδώ και χρόνια μας έχουν εγκλωβίσει, μας έχουν συρρικνώσει χρονικά, χωρικά, αλλά και το βασικότερο, αριθμητικά.
Γνωρίζουμε οι ίδιοι ως κυνηγοί το πώς και πότε να προστατεύουμε το θήραμα έξω από το κάθε κουτάκι τετριμμένων όρων.
Γιάννης Αμπατζίδης
