Μερικά χρόνια πριν, είχα γράψει ότι τα πράγματα στο κυνήγι του αγριόχοιρου έχουν πάρει μια ανεξέλεγκτη τροπή. Και όπως πολύ φοβόμουν ότι θα κρίνονταν ως μη αναστρέψιμη. Καθότι θα εισέρχονταν σε μια ιδιαίτερα αδιάσπαστη συνοχή καταστάσεων και πιθανώς, κομβικών αλλαγών.
Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο. Οι τελευταίες δύο χρονιές που μεσολάβησαν δυστυχώς «σφραγίσανε» τα όσα είχα προμηνύσει. Και λέω «δυστυχώς» γιατί οι αλλαγές αυτές δεν επήλθαν προς το καλύτερο για την κατηγορία του γουρουνοκυνηγίου, αντιθέτως…
Μπορεί από την μία να φαντάζει ευχάριστο ότι οι εκατοντάδες ομάδες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία -δέκα τουλάχιστον- χρόνια δίνουν μία έμφαση στο κυνήγι. Ωστόσο, αν εξετάσει κανείς το ποιόν και το εσωτερικό τους θα διαπιστώσει αρκετά δυσάρεστα στοιχεία. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί αφήγημα ευσεβών μου πόθων όπου συνήθως οι παλαιότεροι λησμονούν τις «παλιές εποχές» αλλά είναι κάτι που εκφράζεται από την πλειοψηφία τόσο των βετεράνων γουρουνοκυνηγών όσο και των νεοτέρων, καθώς οι ίδιες τους οι πράξεις καταμαρτυρούν την απογοήτευση τους.
Αυτό που παρατηρείται σε έντονο βαθμό τελευταίως είναι η «αποδυνάμωση» τόσο ιστορικών και διαχρονικών ομάδων όσο και νεοσύστατων.
Από την μία, οι παλιές ομάδες για διαφόρους λόγους διασπάστηκαν. Είτε γιατί κάποιοι θέλανε να δημιουργήσουν παράλληλα την δική τους και αποχώρησαν από εκεί που γαλουχήθηκαν, είτε γιατί κάποιοι λόγο οικονομικής κρίσης εγκατέλειψαν εντελώς το γουρουνοκυνήγι, είτε γιατί κάποιοι «έφυγαν» από την ζωή δίχως η θέση τους να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο κυνηγό. Και είναι ευνόητο ότι ένα μέλος μιας ομάδας που συμπεριλαμβάνεται στον κορμό της δεν μπορεί να αντικατασταθεί πρακτικά-άμεσα έστω και αν κάποιο νέο μέλος εισέλθει σ’ αυτήν.
Στον αντίποδα, οι συνθήκες των τελευταίων ετών με την αύξηση των «αγριόχοιρων» έδωσαν πρόσφορο έδαφος αλλά και κίνητρο σε όσους φιλοδοξούσαν να κάνουν το δικό τους…κουμάντο.
Έτσι, λοιπόν, γουρούνια παντού-ομάδες παντού.
Και αφού το «στοιχείο» υπήρχε, αρκούσε είτε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να συμπληρωθούν μερικά άτομα ούτως ώστε να όριζαν έναν αρχηγό και να αποκαλούνταν η…παρέα του «τάδε». Εύκολο στο να φτιάξεις σήμερα μια ομάδα αγριόχοιρων, το δε δύσκολο να την διατηρήσεις.
Πολλές από τις νεοσύστατες ομάδες με αρχηγούς δίχως κανένα κυνηγετικό υπόβαθρο και γνώση του αντικειμένου δεν αντέχουν στο χρόνο. Μπορεί να διαθέτουν σκύλους, χρήμα, άτομα, αλλά αν μέσα σε αυτή δεν υπάρχουν «ψημένοι» και αφοσιωμένοι στο στόχο κυνηγοί γρήγορα θα «σβήσει». Και αυτό το βλέπουμε συχνά να συμβαίνει καθώς με τις σημερινές συνθήκες δύσκολα κάποιος νέος ανταποκρίνεται διαχρονικά στις απαιτήσεις του σκληροτράχηλου κυνηγιού του αγριόχοιρου.
Οι ομάδες τεμαχίστηκαν καθώς άφησαν τον εγωισμό και την έπαρση να διαβάλλει το εσωτερικό τους. Η ποιότητα διαβρώθηκε από την ποσότητα. Οι περισσότεροι, πλέον, επιθυμούν αρχηγίες, σκυλιά και ματαιοδοξία αφήνοντας το ομαδικό πνεύμα κατά μέρους. Ομάδες που κάποτε απαρτίζονταν από αρκετά άτομα σήμερα με τα βίας συμπληρώνουν ζυγό αριθμό μελών. Και ως συνήθως, με «μαζέματα». ”Έλα κι εσύ φίλε, κλείσε μία τρύπα”.
Ακόμα και αυτές που δεν χρειάζονται να κάνουν πολλά χιλιόμετρα μετακίνησης ώστε να βρεθούν στον κυνηγότοπο…ντόπιες ομάδες (χωρικών) δεν μπορούν πολλές των περιπτώσεων να συγκεντρώσουν ούτε δέκα μέλη. Από την άλλη, είδαμε πολλές εξ αυτών να συσπειρώνονται. Για παράδειγμα δύο και τρεις ομάδες να συμπράττουν μεταξύ τους, ούτως ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν τόσο πρακτικά όσο και οικονομικά. Μόνο που αυτή η μέθοδος δεν μπορεί να οδηγήσει σε αρμονία και ισορροπία καθώς όταν σμίγουν πολλά ασύμβατα στοιχεία μεταξύ των, επιφέρουν συνήθως αρνητικά αποτελέσματα. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις.
Για να δημιουργηθεί ένα κλίμα συνοχής μέσα σε μια ομάδα απαιτείται χρόνος αλλά και όμοιοι επί των πλείστων χαρακτήρες με κοινές αντιλήψεις. Μπορεί οι «συμπράξεις» να δημιουργούν ένα ικανοποιητικό σύνολο μελών και ένα αίσθημα ασφάλειας (σχετικά με το αποτέλεσμα) αλλά η ποιότητα όσο και η αποτελεσματικότητα αποδυναμώνονται.
Μία συμπαγής και ολιγομελής ομάδα που τα μέλη της είναι «δεμένα» μεταξύ τους κυνηγώντας για αρκετά χρόνια μαζί, είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την συγχώνευση δυο-τριών διαφορετικών ομάδων που συμπληρώνουν πολλαπλάσια μέλη. Και κάτι τέτοιο, φυσικά, λειτουργεί υπέρ του θηράματος.
Ένα ακόμη ενδεικτικό στοιχείο αυτής της παρακμής που επήλθε είναι ότι οι περισσότερες ομάδες έχουν στραφεί γύρω ή μέσα στα λεκανοπέδια των πόλεων για να κυνηγήσουν το «εύκολο» γουρούνι. Και λέω εύκολο, καθώς οι πεδινές περιοχές και οι δρόμοι που κατά κόρον απαρτίζουν τα σημεία αυτά κάθε άλλο παρά βαθμό δυσκολίας διαθέτουν.
Είναι γεγονός ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έμαθαν στα «πολλά» και τα «εύκολα». Τα παραδοσιακά και ακριτικά γουρουνοτόπια έχουν εγκαταλειφθεί από τους περισσότερους κυνηγούς, ακόμα και από αυτούς που εκεί γνώρισαν το τι θα πει «αγριογούρουνο». Είναι διαφορετικό το να έψαχνε κανείς τα αγριογούρουνα όπου και αν αυτά υπήρχαν και άλλο το να «σε βρήκαν τα γουρούνια» δηλώνοντας ταυτόχρονα γουρουνοκυνηγός.
Πράγματι, λίγοι οι εναπομείναντες ρομαντικοί και ιδεολόγοι που επιδιώκουν ακόμη τον βαθμό δυσκολίας καθώς ξέρουν ότι αυτή είναι η πεμπτουσία του κυνηγιού, αλλά και αυτό που τους διαμορφώνει προς το καλύτερο.
Οι νέοι, δυστυχώς, εθίστηκαν στο σύνδρομο της ποσότητας και αυτό παρατηρήθηκε πιο έντονα σε συνάρτηση με το μέτρο του απεριορίστου καρπώσεως που ακολουθεί την ρυθμιστική τα τελευταία 2 χρόνια.
Η πλειοψηφία των ομάδων θέτει την κάρπωση ως αυτοσκοπό ξεχνώντας τις πραγματικές αξίες που προσφέρει το αξιοθαύμαστο αυτό κυνήγι. Ανταγωνισμός για «νούμερα» και διαπληκτισμοί μεταξύ των ομάδων είναι κάποια από κύρια τα χαρακτηριστικά της σημερινής κατάστασης. Μια ματιά στο διαδίκτυο πείθει και τον πιο δύσπιστο.
Ωστόσο, το να διατυμπανίζει κανείς συνεχώς στο διαδίκτυο «η παρέα του τάδε» δηλώνει παράλληλα και την κρίση ταυτότητας της αντίστοιχης ομάδας αλλά και την ανάγκη για επιβεβαίωση.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το κατά πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κακή εικόνα που έχει διαμορφωθεί στο κόσμο των «γουρουνοκυνηγών». Την απάντηση μπορεί να την δώσει μόνο ο ίδιος ο χρόνος. Για το εάν οι πληθυσμοί των «αγριογούρουνων» θα παραμείνουν υψηλά διατηρώντας έτσι τους εφήμερους γουρουνοκυνηγούς, ή εάν μαζί με την μείωση των πληθυσμών θα αποδομηθούν, παραμένοντας όσο το δυνατόν οι συνειδητοποιημένοι.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το 1994. Τέσσερα συνεχόμενα μερόνυχτα έβρεχε και η επομένη ήταν καθαρό απόβροχο. Ελέγχθηκαν περιμετρικά περίπου 40 χιλιάδες στρέμματα σε κατεξοχήν βιότοπο ώστε να βρεθεί ένας ντορός. Ήταν επιτυχία το ότι βρέθηκε…ντορός.
Δια των συγκρίσεων, οι αξίες.
