” Στάση Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής”

. Σε λίγο αφήσαμε το λιμάνι του Πειραιά γεμίζοντας τη φαντασία μας με κάθε λογής θηράματα και εκπλήξεις. Στη Σάμο φτάσαμε την Τρίτη το πρωί. Το αγαπημένο νησί ήταν μουντό, αλλά καταπράσινο, γεμάτο κυνηγετικές υποσχέσεις. Η μεγάλη εξόρμηση ήταν για την επόμενη Τετάρτη 15/9/04. Οι τρεις φίλοι φτάσαμε έπειτα από λίγο στο κατάλυμά μας, ένα σπίτι στην ύπαιθρο με όλα τα αναγκαία και με κήπο μεγάλο για τα σκυλιά.
Την Τετάρτη το πρωί με το ξημέρωμα και ύστερα από ένα καλό πρωινό, ξεκινήσαμε να χαρούμε τη μαγεία της πρώτης κυνηγετικής ημέρας. Καθ’ οδόν με τα δύο αυτοκίνητα, σε μια στροφή το Δασαρχείο έκανε την εμφάνιση του περίπου στις 6.30 π.μ. για έλεγχο. Μας έλεγξε και έγραψε στις άδειες «καλώς», όντας αυτοί κύριοι ευπρεπείς και ευγενικοί. Ξεκινήσαμε πάλι και σε λίγο φτάσαμε στην περιοχή «Τσόπελα», όπου θα κυνηγούσαμε. Αρχίσαμε την παγάνα απομακρυνόμενοι ο ένας από τον άλλον, όμως μετά μια ώρα περίπου άρχισα να αισθάνομαι παράξενα, τα πόδια μου δεν με κρατούσαν και η ισορροπία μου χανόταν.
Προσπάθησα να περπατήσω προς το αυτοκίνητο με τη βοήθεια του τουφεκιού σαν μπαστούνι, όμως έπεφτα κάτω με αποτέλεσμα στην τρίτη προσπάθεια να χτυπήσω στο αριστερό χέρι και στο πρόσωπο. Κρύος ιδρώτας με είχε περιλούσει και τότε συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν σοβαρή. Αποτραβήχτηκα με τα τέσσερα σε κάτι πέτρες και ακούμπησα την πλάτη να ξεκουραστώ. Η επόμενη σκέψη μου ήταν το κινητό. Μετά πολλές προσπάθειες εντόπισα τον ένα φίλο, όμως ήταν μακριά και μου συνέστησε να ρίχνω, εάν μπορώ, μια ντουφεκιά κάθε μισό λεπτό. Πράγματι, έριξα γύρω στις δέκα τουφεκιές, με αποτέλεσμα ο δεύτερος φίλος να ανταποκριθεί και να έρθει κοντά μου.
Η κατάσταση ήταν τραγική. Αρχισα να έχω ιλίγγους και προοπτική γρήγορης μετάβασης στο νοσοκομείο δεν υπήρχε, αν δεν ερχόταν και ο τρίτος της παρέας. Μετά μια περίπου ώρα και οι δυο μαζί έβαλαν τα πράγματα και τα τουφέκια, όσο γρηγορότερα μπορούσαν στα αυτοκίνητα, γύρισαν με ελεύθερα χέρια και πότε σηκωτό, πότε στην πλάτη με μετέφεραν στο αυτοκίνητο, στο οριζοντιωμένο κάθισμα του συνοδηγού. Ξεκινήσαμε με μεγάλη ταχύτητα και με αναμμένα φώτα για το νοσοκομείο, κορνάροντας στις στροφές, αφήνοντας μάλιστα και τα σκυλιά, που δεν ήταν κοντά στα αυτοκίνητα, στο βουνό. Τελειώνοντας ο χωματόδρομος μπήκαμε στην άσφαλτο, και εκεί μετά ένα περίπου χιλιόμετρο συναντήσαμε τον «χάροντα» με τζιπ και ενδυμασία ομοσπονδιακών θηροφυλάκων. Μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε. Στην επίκληση των φίλων ότι πάμε επειγόντως στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα, ο ένας γέλασε και ζήτησε να περιμένουμε στη σειρά. Εγώ ήμουν ημιαναίσθητος και «έπιανα» μόνο ήχους και φωνές. Σε δεύτερη επίκληση των φίλων μου ότι η κατάστασή μου μπορεί να αποβεί μοιραία με αυτή την καθυστέρηση, αυτός είπε «περιμένετε να έρθει η σειρά σας». Επιτέλους, έπειτα από αρκετή ώρα, αφού έλεγξε τα προπορευόμενα αυτοκίνητα ήρθε και σε μας και ζήτησε να ανοίξουμε τα αυτοκίνητα και να δώσουμε τις άδειες. Εκανε έλεγχο για θηράματα και έλεγξε τα όπλα για το εάν ήταν τρίσφαιρα ή όχι. Μας έκανε παρατήρηση, γιατί το όπλο μου δεν ήταν στη θήκη, και του απάντησε ο φίλος ότι «πέταξε»» τα τουφέκια και τα πράγματα στο αυτοκίνητο και φύγαμε εσπευσμένα για το νοσοκομείο. Τελικά, το έγραψε σαν παρατήρηση στην άδειά μου συνεχίζοντας τον έλεγχο στο δεύτερο αυτοκίνητο της παρέας, και βλέποντας το τουφέκι του φίλου έξω από τη θήκη, άνοιξε βίαια την πόρτα, πήρε το όπλο, ζήτησε στον οδηγό να κατέβει κάτω και να του παραδώσει την άδεια. Κατόπιν, έλεγξε το αυτοκίνητο και το τουφέκι και είπε ότι κατάσχονται με την κατηγορία της λαθροθηρίας.
Σε όλα αυτά η παρέα δεν έφερε καμία αντίρρηση, προκειμένου να μας αφήσει το συντομότερο δυνατό να φύγουμε για το νοσοκομείο, όπου και νοσηλεύτηκα για τρεις ημέρες. Μετά, λόγω της σοβαρότητας του περιστατικού μου, έγινε αεροδιακομιδή για το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα. Επίσης, θέλω να αναφέρω ότι, κατά τη γνώμη των θεράποντων ιατρών, η κατάσταση της υγείας μου επιδεινώθηκε από την όλη συμπεριφορά του συγκεκριμένου οργάνου.
Τελειώνοντας αυτές τις γραμμές αγαπητό περιοδικό, μια πικρία με πλημμυρίζει και πολλές απορίες. Πικρία γιατί νοσηλεύομαι 20 ημέρες και θα χρειαστούν, σύμφωνα με τους γιατρούς, τουλάχιστον πέντε μήνες ακόμη. Απορίες για την απάνθρωπη και άδικη συμπεριφορά και τον υπερβάλλοντα ζήλο ορισμένων θερμοκέφαλων θηροφυλάκων, οι οποίοι έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους απέναντι στους κυνηγούς, που σε τελευταία ανάλυση από εμάς πληρώνονται. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να περνάνε πρώτα από θρανία και μετά να τοποθετούνται σε τέτοιες θέσεις.

Με εκτίμηση,

Ρένεσης Παναγιώτης