ερωτηση για SETTER

Φίλε SHEED, δυστυχώς οι περιγραφές του χαρακτήρα και των προτερημάτων ή ελαττωμάτων των σκύλων μας δεν είναι ικανές να μεταφέρουν την πραγματική εικόνα. Ακόμη και σε μια πιο αναλυτική περιγραφή σου οι έννοιες «νευρικό», «τρέχει ασταμάτητα» και «ανοίγεται πολύ» έχουν τόσο εύρος πραγματικό και υποκειμενικό που αυτά που παρουσιάζεις σαν προβλήματα για μένα προσωπικά αλλά και ουσιαστικά είναι προτερήματα.

Από την άλλη πλευρά αν «τρέχει ασταμάτητα» χωρίς αποτέλεσμα (προσπερνώντας ή κουτουλώντας τα πουλιά), ναι είναι πρόβλημα, αλλά παρά το νεαρό της ηλικίας της μας έγραψες πως έχει κάνει αρκετές φέρμες μέχρι τώρα. Τι να υποθέσουμε;;; Καλά κάνει και τρέχει; Αφήνει πίσω πουλιά; Ή είναι κάτι στο ενδιάμεσο; Στην πρώτη περίπτωση μεγαλώνοντας και κυνηγώντας ολημερίς θα μάθει να αξιοποιεί τις δυνάμεις της, έτσι σιγά σιγά θα κόψει τον ξέφρενο καλπασμό (αν είναι τέτοιος).

Ανάλογη άποψη έχω και για το  «ανοίγεται πολύ». Πόσο πολύ; Και σε ποια μέρη; Διαβάζοντας για ορτύκια συμπεραίνω «ανοιχτά μέρη». Ένα σέττερ και μάλιστα νεαρό θα πρέπει να ανοίγεται πολύ, αρκεί να μην είναι εκτός ελέγχου. Θα πρέπει να καλύπτει εξερευνώντας (όχι απλά τρέχοντας για να τρέχει) όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο για την ωφέλεια της «τσάντας».

Κυνηγώντας αργότερα στο βουνό και στο πυκνό με ευκαιρίες να «πιάσει» πολλές μπεκάτσες ένας, έστω και μέτριας εξυπνάδας σκύλος, θα προσαρμόζει τα ανοίγματά του σύμφωνα με το εκάστοτε τοπίο.

Ακόμη και στο πιο πυκνό ντούσκο δεν δίνω τόση σημασία στο «πόσο» θα ανοιχτεί ο σκύλος μου αλλά στην επαφή που κρατά μαζί μου και την συνεργασία που επιδιώκει. Αυτό το τελευταίο είναι το καλύτερο εκπαιδευτικό σκοινί, αόρατο αλλά θαυματουργό. Όλοι οι μήνες που προηγούνται του κυνηγιού έχουν χτίσει αυτή την σχέση. Μέσα από το παιχνίδι και αργότερα μέσα από την εκπαίδευση.

Καταλαβαίνω πως δεν σε «φώτισα», γι’ αυτό θα έλεγα να δει την σκυλίτσα σου κάποιος καλός εκπαιδευτής ή έμπειρος κυναγωγός και μετά από μερικές δοκιμές σε διάφορα τοπία να σου πει την γνώμη του. Αν όντως είναι προβλήματα ή όχι. Τότε τα ξαναλέμε.

 Το μόνο πρόβλημα που δεν είναι υπό συζήτηση είναι η ακανόνιστη έρευνα.

Είναι θέμα καθαρά εκπαίδευσης.

Αν από τις πρώτες εξόδους του κουταβιού (μόλις ολοκληρώσει τα εμβόλια) το βγάζουμε στις αρχές σε επίπεδα χωράφια με φυσική περίφραξη και χαμηλή βλάστηση, περπατάμε κάνοντας ζικ -ζακ. Στην αρχή μας ακολουθεί, αργότερα προπορεύεται. Σκοπός μας είναι να καταλάβει πως πρέπει να προχωρά με αυτόν τον τόπο. Δείχνουμε με το χέρι τεντωμένο και προτρέπουμε με την φωνή (σιγανή) να πάει προς την κατεύθυνση που δείχνουμε, όταν πάει σωστά επαινούμε, όταν αλλάζει πρόωρα πορεία, του μιλάμε και κατευθυνόμαστε προς τα εκεί που έπρεπε να πάει καλώντας να ακολουθήσει το δείξιμό μας, όταν διορθώσει επαινούμαι με έμφαση. Σιγά σιγά όταν διαπιστώσουμε πως το κουταβάκι έχει καταλάβει τι μας ευχαριστεί μειώνουμε τα δικά μας ζικ-ζακ και το υποστηρίζουμε με νεύματα και ομιλία. όταν γίνει συνήθεια η έρευνα αυτού του τύπου αρχίζουμε να δυσκολεύουμε τις παραμέτρους, π.χ πάμε σε ψηλότερο χορτάρι, οργωμένα, μικρά θαμνάκια, βατσινιές και μετά αρχίζουμε τα ορεινά από τα εύκολα στα δύσκολα. 

Φυσικά έχουμε στο μυαλό μας πως ο σκύλος στο κυνήγι δεν δίνει εξετάσεις Κλασικών αγώνων. Θα ψάχνει προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς να αφήνει άψαχτα αλλά θα δουλεύει σύμφωνα με το τοπίο και όχι σαν ρομπότ με ομοιόμορφα λασέ ως προς το πλάτος και βάθος. Αν η μέθοδος αυτή δεν αποδίδει για διάφορους λόγους μπορούμε να κάνουμε διορθώσεις με σκοινάκι 20μ. των 4χιλ. Τώρα που η σκυλίτσα σου είναι 15 μηνών θα πρέπει να ανατρέξεις στην όλη της εκπαίδευση, να επισημάνεις από που μπορεί να ξεκίνησε το λάθος και να επιστρέψεις εν ανάγκη από την αρχή. Δηλαδή περιορισμένο από φυσικούς φράχτες επίπεδο χωράφι, περπάτημα ζικ-ζάκ κλπ. Αυτό σημαίνει πως μέχρι να ξεχάσει αυτά που κάνει, να καταλάβει πως πρέπει να ψάχνει και να περάσει από τα απλά στα δύσκολα δεν θα πηγαίνει κυνήγι ή θα πηγαίνει όπου μπορούμε να ελέγχουμε απόλυτα την έρευνά της και να δώσουμε όλο την προσοχή μας σε αυτή παρά στην «τσάντα».

Φιλικά