Καμμιά φορά δημιουργούμαι προβλημάτα στα σκυλιά χωρίς να το καταλαβαίνουμαι. Μπορεί πχ ένας ανθρωπος με δυνατή “αυρα” πανω στα σκυλιά ένα σκύλο μαλακού χαρακτήρα “χαμηλής ιεραρχίας” να του δημιουργήσει προβλήματα εξάρτησης, 1-2 λάθη όχι τίποτα σοβαρό πάνω στην εκπαίδευση λίγο και το κληρονομικό ήρθε το πρόβλημα.
Μετά μερικά ηπειρωτικά έχουν σε μεγάλο βαθμό μια ευαισθησία στην επικοινωνία. Υπάρχει ένα κόλπο που γενικά πιάνει στα “γερμανικά” για να φύγει ο σκύλος και να σπάσει το “σκοινί” που τον δένει με το αφεντικό του.
Τα slepeers τα συρσίματα νεκρών θηραμάτων απο το αφεντικό (εφόσον ο σκύλος κάνει απόρτ) είχε ένα dvd του Τύπου όπου ο Νίκος Αυγερινός έδειχνε έκπαίδευση σε αυτά , στην αρχή το σέρνουμαι για 30-40 μέτρα πάντα από σημαδεμένη άρχη,στην διαδρομή βάζουμε ελάχιστη μεζεδάκια τον πάμε με το λουρί και όποτε σκέφτεται να σηκώση κεφάλι ή να στρίψει του δείχνουμαι πάλι την πορεία, φυσιολογικά την 2η 3η φορά θα πηγαίνει πιά μόνος τους απότε αρχίζουμε να μακραίνουμε την απόσταση (πάντα ανάποδα στον άερα) την πάμε 100 μετά 150 μετά 200 βήματα μέχρι τα 350 -400 βήματα κάπου μεταξύ 150-200 μέτρων αρχίζει να σπάει το ” σκοινί” που τα δένει με το αφεντικό πιά ο σκύλος δεν έχει τον νού του στο να γυρίσει πίσω, όταν ο σκύλος με την μια φτάνει τα 300-350 βήματα πιά δεν έχει καμμία σύνδεση με το αφεντικό και 600 και 1000 μέτρα εάν έχει γίνει το σύρσιμο θα πάει. Εναι τόσο χαρακτηριστικό το γεγονός αυτό που δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το καταλαβείς τον βλέπεις τον σκύλο μετά από τα 150-200 μέτρα δεν γυρνάει με τίποτα πίσω παρά μόνο με σφύριγμα ή με το αντικείμενο. εαν στο τέλος του αφήσεις και κανένα ζωντανό κουνέλι τότε να δείς αν σπάει η εξάρτηση. Πάντα με διαταγή στο ξεκίνημα είναι βασικό γιατί διαχωρίζει ο σκύλος την έργασία αυτή από τις άλλες. Μέτα 2 -3 σκοτωμένα σε θέσεις τέτοιες πυκνά κλπ ώστε όταν τον σκύλο τον στέλνεις κάπου να βρίσκει κάτι και συνήθως το πρόβλημα έχει ξεπεραστεί.
Βασικό μια κλασσική περίπτωση ο σκύλος κάπου ψάχνει και εμείς σηκώνουμε κάτι με τα πόδια, φωνάζουμε αγριεμένοι τον σκύλο να έρθει τον βαζουμε να μυρίσει, πάει να φύγει ο σκύλος τον μαλώνουμε γιατί νοιώθουμε ανασφάλεια εμείς μην χάσουμε κανένα πουλί κλπ. Το αποτέλεσμα στο τέλος είναι ήτε να έχουμε ένα σκύλο που δεν ανοίγεται φοβούμενος το λάθος ήτε ένα σκύλο που δεν νοιάζεται για εμάς .Συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι στην αρχή θα χάσεται κάποια πουλιά.
Για “ιταλικά” σκυλιά το κόλπό μπορεί και να μην πιάσει υπάρχει διαφορετική προσέγγιση στην εκτροφή.
Για την κροτοφοβία μην το βγάζεις μαζί με άλλο μπορεί και να δημιουργήσεις περισσότερο πρόβλημα, φίλος που το προσπάθησε αυτό όταν έπεσε σε πέρασμα και είπε τώρα θα το ξεπεράσει έφτασε σε σημείο ο νεαρός σκύλος 15 μηνος, μόλις έβλεπε σε φέρμα το άλλο την κοπάναγε στο αυτόκίνητο (τώρα θα γίνει το μπαμ).
Προσωπικά πάντως δεν δέχομαι το “τραυματικές εμπειρίες” ότι τραυματικό και αν γίνει εαν δεν το έχει ο σκύλος στο κύτταρό του (την φοβία) ξεπερνιέται εύκολα απλά μερικές φορές μια κακή εμπειριά απλά βγάζει το κακό γεννετικό υλικό στην επιφάνεια.
Παντελής
