Αγαπητή φίλη cougar, εξ επαγγέλματος (21 ήδη συναπτά χρόνια στον σκληρό πυρήνα της δημόσιας διοίκησης και σε νομοτεχνικές επεξεργασίες), έχω μάθει να λειτουργώ πάντα με εφαλτήριο τις βασικές αρχές του δικαιϊκού μας συστήματος που διδάχτηκα στα ΑΕΙ και του νομικού μας πολιτισμού, ανεξαρτήτως πως οι κατά εποχή “εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας”, αντιλαμβάνοναται ή υλοποιούν αυτά που εισηγείσαι…
Η “αποδεικτική διαδικασία” όπως σωστά επισημαίνει ο φίλος Γιάννης και η “μέθοδος των παραδειγμάτων”, κωδικοποιεί, συνθέτει, συγκεκριμενοποιεί και φιλτράρει όλο εκείνο το υλικό, το οποίο κατά περίπτωση, καλείσαι να διαχειριστείς:
Νόμους, κανονιστικά Δ/τα και αποφάσεις, πηγές νομολογίας, ιστορικές διαδρομές, η “κοινή εμπειρία” και το περιβόητο “περί δικαίου αίσθημα”, για να διακριβώσεις εν τέλει το κοινωνικό κόστος ή όφελος και να επιμετρήσεις μια παραβατική, ποινικά συμπεριφορά ή να αποφανθείς για μια διοικητική διαφορά ή μια αστική διαφορά…
Αγαπητή φίλη όταν η κατάσταση εκτραχυνθεί και φτάσεις “στα Δικαστήρια” όπως λέει ο σοφός λαός μας, τότε οι διάδικοι ή αντίδικοι, μοιραίως πως, θα υποστούν και την πιθανή χαρά μιας “νομικής νίκης” ή την πικρία μιας “νομικής ήττας”…
Πιθανώς, ως “έξω” από αυτά τα διαδραματισθέντα, τα βλέπεις ως “δικηγορίστικα” ή ως μια “ξύλινη γλώσσα” ακατανόητη ή μια αλληλουχία γεγονότων και περιστατικών που αν δεν γνωρίζεις τις ακριβείς παραμέτρους τα θεωρείς υπερβολικά, ανούσια ή ακαταλαβίστικα…
Είμαι αρκετά προσεκτικός στις διατυπώσεις μου και σε κανένα σημείο δεν προσωποποιώ τις αντίθετες απόψεις μου και δεν στοχοποιώ κανέναν, πόσο μάλλον τα νέα μέλη μας από εδώ, που δεν ευθύνονται για κάτι, κρίνω όμως πρόσωπα και πραγματικές καταστάσεις και περιμένω απαντήσεις.
Στη δικανική διαδικασία επαναλαμβάνω δυστυχώς, αυτό που επιμετράται, είναι τα αποδεικτικά στοιχεία και η αξιπιστία τους, η οποία έχει κριθεί καλώς ή κακώς ενώπιον Δικαστηρίων, όχι ο συναισθηματισμός, η απλούστευση, το στρογύλεμμα, δεν γράφονται έτσι “επίλογοι”, δεν κλείνουν έτσι θέματα…
Δεν μπορείς να παραγνωρίζεις τα “κομβικά σημεία” και απλά να περιστρέφεσαι γύρω από κάποιας συναισθηματικής φόρτισης γεγονότα ή ιδεολογήματα ατομικής χρήσης.
Και πολύ περισσότερο, δεν έχω σκοπό ή πλάνο, την αρνητική αντιπαράθεση όπως προείπα με άτομα που δεν γνωρίζω όπως εσύ αλλά εκτιμώ την συνεισφορά τους στην συζήτησή μας.
Αυτό όμως που δεν με βρίσκει σύμφωνο, είναι ότι ο “διαχρονικός αντικυνηγετισμός” είναι μια “φαντασίωσή μας”, χρησιμοποιεί πληθώρα στοιχείων και εκφυλίζεται στην πιο απευκταία προπαγάνδα…
Καμιά επομένως πρόθεση “υποβιβασμού” συνομιλητών μου δεν με διακατέχει και κανένα απωθημένο τέτοιο δεν έχω, απλά η απουσία “αποδείξεων” είναι το ζητούμενο …
Όχι βέβαια από τα ήδη εδώ νέα μέλη μας που δεν είναι κυνηγοί, το θέμα αν δεν έγινε αντιληπτό, το βάζω σε επίπεδο συλλογικό των αντιπροσωπευτικών ΜΚΟ και των στελεχών τους…
Αλλά εδώ πραγματικά (με) και μας ενδιαφέρουν οι απόψεις των φίλων που είχαν την τύχη να περάσουν από ΜΚΟ και να βιώσουν “το όλο σύστημα” πως τα έβλεπαν τότε και πως πραγματικά είναι τα πράγματα, οι κυνηγοί τελικά ήταν η αιτία παντός δεινού και κακού ;
Τα πράγματα καλώς ή κακώς είναι περίπλοκα και έγιναν ακόμη πιο σύνθετα στη διαδρομή του χρόνου και όχι με ευθύνη των κυνηγών, πάνω στους “ώμους” των οποίων, αποτέθηκαν τα πάντα… “πόσα να αντέξει το σαμάρι κι ο γαΐδαρος μαζί”;
Και όπως ορθά λέει ο Γιάννης -ΧΙRΟ- με την παιδική αφέλεια, την συμπάθεια, τον οίκτο, απλά υπεκφεύγουμε της πραγματικότητας κερδίζοντας απλά τις συναισθηματικές εντυπώσεις είτε από τους άλλους είτε από τον εαυτό μας…