Ήμουν λίγο εκνευρισμένος εκείνη τη μέρα, γι αυτό και ο τόνος του μηνύματός μου ξεπέρασε το συνηθισμένο. Ζητώ συγγνώμη. Η ασυδοσία και η απληστία που αναφέρθηκα, αφορά τους κυνηγούς και την ανοχή της θηροφυλακής. Οι καλυβιέρηδες απλά υπό το βάρος των πιέσεων των φιλοξενούμενών τους, συχνά αναγκάζονται να προσφέρουν στον κυνηγό το “κυνήγι στο πιάτο” κι ας σημαίνει αυτό συνήθως νυχτερινό με προβολέα. Ή μήπως κι εδώ κάνω λάθος;
Τέλος πάντων, ας μην το συνεχίσω. Εξάλλου δεν δικαιούμαι να γράψω για έναν τόπο που δεν γνωρίζω, μόνο και μόνο από διηγήσεις άλλων. Κακώς έγραψα εξ αρχής.
Φίλιππε (καλά θυμάμαι το όνομα, η πρόσκλησή σου με κολακεύει. Μακάρι κάποια στιγμή να το κανονίσουμε. Και πάλι συγγνώμη για το ύφος του πρώτου μηνύματος.