φίλε BILLCENTRO,
Απο την εμπειρία μου με τους Ελληνικούς ιχνηλάτες , με τους οποίους ασχολούμαι αποκλειστικά, τα τελευταία χρόνια ειδικότερα, έχω βγάλει ορισμένα συμπεράσματα.
Καταρχήν, οι σκύλοι ιχνηλασίας-δίωξης έχουν έμφυτο το κυνήγι ΚΑΘΕ τριχωτού. ΚΑΘΕ! άρα το να κυνηγάει και την αλεπού δεν είναι ελάτωμα του σκύλου, αλλά γενετικό του χαρακτηριστικό (το οποίο εμείς έχουμε επιλέξει να θεωρούμε ως ελάτωμα).δεύτερον,τα σκυλιά αυτά έχουν έμφυτη την ανυπακοή και το να απομακρύνονται.επειδή ορισμένοι κυνηγοί θέλουν να κυνηγάνε “καβάλα”, αυτό δεν σημαίνει οτι μια φυλή 3000 ετών μπορεί να μεταλάξει τα γονιδιά της για να τους κάνει το κέφι…
θα μπορούσα να σου πω ορισμένα “κόλπα” για να προσπαθήσεις να κάνεις τον ιχνηλάτη σου πιο υπάκουο ή λιγότερο “ατίθασο” , αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος οτι θα πιάσουν. ο κάθε σκύλος είναι διαφορετικός. π.χ το ξύλο (τελείως λάθος), μπορεί σε ένα σκύλο να φέρει “καλά” αποτελέσματα (μέσω του φόβου) και σε έναν άλλο της ίδιας φυλής, να φέρει τα ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ…μη ξεχνάς εξάλου οτι το σκυλί κάνει πρώτα αυτό που τα γονιδιά του του λένε να κάνει και μετά αυτό που έχει εκπαιδευτεί απο εμάς να κάνει.Είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν Ελληνικό ιχνηλάτη να μην κυνηγάει αλεπούδες. μπορεί ένα σκυλί να μάθει με τον καιρό και με τον φόβο(…) οτι εσύ δεν θέλεις να κυνηγάει την αλεπού και μπορεί να μην την κυνηγάει. αν όμως τον βγάλεις 2-3 φορές σε πολύωρο κυνήγι και δεν βρεί ντορό λαγού σε καμία απο τις εξώδους του , τότε αν πέσει πάνω σε αλεπού θα την κυνηγήσει απο τα νεύρα του. και όχι μόνο την αλεπού…όσο για αυτό που είπες να μην απομακρύνεται, φαντάσου πως νοιώθει ένα ιρλανδέζικο σέτερ όταν προσπαθείς να το πιέσεις να μην ανοίγεται, πολλαπλασιασέ το επι 10 και θα ξέρεις πως νοιώθει ο σκύλος ιχνηλασίας-δίωξης…
Το δικό μου συμπέρασμα (ιδιαίτερα για τους σκύλους ιχνηλάτες) , είναι οτι ναι μεν χρειάζεται κάποια εκπαίδευση υπακοής (απο την οποία μην περιμένεις και πολλά-ειδικά στα αρσενικά σκυλιά),όμως το βασικότερο είναι οτι ο κυνηγός πρέπει να καταλάβει οτι ΑΥΤΟΣ είναι που πρέπει να προσαρμοστεί στο κυνηγετικό στυλ του σκύλου του και όχι ο σκύλος στου κυνηγού.ζητάμε απο ένα ζώο να κάνει κάτι το οποίο το έχει έμφυτο. το ζώο δεν σκέφτεται όπως ο άνθρωπος και ενοείται οτι δεν ξέρει τον λόγο που κάνει αυτό που κάνει. το μόνο που ξέρει είναι οτι το θέλει πολύ και οτι πρέπει να ακολουθήσει το ενστικτό του.και αυτό κάνει. και κάπου εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο κυνηγός. ο ρόλος του κυν-ηγού είναι να οδηγεί τον σκύλο στον σωστό κυνηγότοπο τον οποίο θα πρέπει να έχει μελετήσει πρώτα, έπειτα να προσπαθεί να συντονίζει την αγέλη των σκύλων και τέλος να καρπώνεται το θήραμα. ο ρόλος μας δεν είναι να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον τρόπο εργασίας του σκύλου! και είναι σημαντικό αυτό. ως γνωστόν, κάθε πράξη έχει και τις συνεπειές τις. αν καταφέρεις(?) να κάνεις ένα “γκέκικο” να κυνηγάει σαν μπασέ, σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι άσχημο.ο σκύλος μπορεί φαινομενικά να σε ικανοποιεί, αρχικά, μπορεί να κυνηγάει κοντά σου αλλά δεν θα είναι το ίδιο αποτελεσματικός στο ξεφώλιασμα.και αυτό για έναν ιχνηλάτη είναι πάρα πολύ κακό!
’σε τον σκύλο σου ελεύθερο να ξεδιπλώσει τον χαρακτήρα και το στύλ του. εκπαιδευσέ τον για να γίνει πιο πονηρός και όχι πιο “αρεστός”. μην τον κάνεις κομπλεξικό και φοβητσιάρη…μην τον κάνεις να κυνηγάει λες και είναι κουτσχααρ ή επανιέλ γιατί δεν είναι τίποτα απο τα 2. είναι ένας σκύλος υπερβολικά έξυπνός, πονηρός και υπερκινητικός και για να τον χαρείς θα πρέπει να το σεβαστείς αυτό. Μάθε του κάποια βασικά, όμως να ξέρεις οτι στο βουνό, όταν αισθανθεί το θήραμα κοντά του, δεν θα υπακούσει στις εντολές σου γιατί το μόνο που θα ακούει είναι την καρδιά του να χτυπάει δυνατά απο πάθος για τον “αυτιά”…
Ο Ελληνικός ιχνηλάτης ΔΕΝ μπαίνει σε καλούπια. είναι ατίθασος και έτσι πρέπει να είναι, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πιάνει τους σατανο-λαγούς 
Αν τέλος δεν σαρέσει το στύλ αυτό, τότε θα πρέπει να κυνηγήσεις με κάπια άλλη φυλή (π.χ μπασέ) ή με φέρμας (δεν το συνηστώ)…
Φιλικά Κώστας
