http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=113…;pubid=10074831
Το δάκρυ των υγροτόπων…
Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο ΣυγγραφέαΣτον ελλαδικό χώρο υπάρχουν πάνω από 3.000 υγρότοποι ή αλλιώς διβάρια ή λιβάρια. Το 75% των υγροτόπων της χώρας αποξηράνθηκαν μέχρι το 1970, μας λέει η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και το WWF. Οταν αποξηράνθηκε η Κωπαΐδα από γαλλική εταιρεία επί εποχής Τρικούπη, διπλασιάστηκε η έκταση της πατρίδας μας αφού τα σύνορά της έφταναν μέχρι τον Δομοκό.
Η έλλειψη νερού τότε δεν υπήρχε και η ανάγκη καλλιεργήσιμης γης ήταν μεγάλη. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων δεν προέβλεπαν ότι θα έρθει ο καιρός που θα πούμε το νερό νεράκι. Ούτε τους ενδιέφεραν οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις, ούτε ενδεχομένως γνώριζαν «ότι η διατήρηση των ελληνικών υγροτόπων προστατεύει τη γη από εκπομπές CO2 ίσες με τις ετήσιες εκπομπές έως και 10 χωρών σαν την Ελλάδα», όπως δήλωσε ο Κρίτων Αρσένης, ευρωβουλευτής, επισημαίνοντας: «Η Ελλάδα πριν από δύο γενιές είχε τριπλάσια έκταση υγροτόπων, που σημαίνει ότι έως σήμερα η καταστροφή των υγροτόπων έχει οδηγήσει σε εκπομπές 20 φορές περισσότερου CO2 απ’ ό,τι εκπέμψαμε το 2007». Η χώρα μας έχει τη γεωφυσική ευλογία να περιβρέχεται από θάλασσα. Εχει, όμως, ελάχιστες λίμνες και τα περισσότερα και μεγαλύτερα ποτάμια της δεν έχουν τις πηγές τους σε ελληνικό έδαφος. Μια διαφορετική πολιτική για τους υγροτόπους είναι αναγκαία. Η υπάρχουσα νομοθεσία και η συνθήκη Ραμσάρ δεν επαρκούν για να τους προστατεύσουν. Από τους 23 υγροτόπους της λεηλατημένης και τσιμεντοποιημένης Αττικής προστατεύονται μόνο δύο, του Σχινιά και της Βραυρώνας, χωρίς να έχουν γλιτώσει από τη ρύπανση.
Οι δήμοι στην πλειονότητά τους ή αδιαφορούν ή δεχόμενοι πιέσεις ενδίδουν στους οικοδομικούς συνεταιρισμούς. Το ίδιο κάνουν τα δασαρχεία και οι πολεοδομίες. Το παιχνίδι στο όνομα της ανάπτυξης του οικιστικού ιστού μέσα στα όρια των βιοτόπων είναι επικερδές. Για τη ζημιά που προκαλείται δεν νοιάζονται, όπως δεν νοιάζονται και για την καταστροφή των δασών. Και πώς να γίνει αυτό όταν η πολιτεία έρχεται εκ των υστέρων να τους νομιμοποιεί και να ενθαρρύνει τους επόμενους…
Η πατρίδα μας είμαστε εμείς μέσα στον χώρο που μεγαλώνουμε και ζούμε, πάντως δεν είναι ο τόπος, κουβαλάει μνήμες και ιστορία. Πώς γίνεται να τη βεβηλώνουμε, να την καταστρέφουμε και να μην προστατεύουμε την ομορφιά της; Εχουμε διαβρωθεί πολιτιστικά. Η ένταση της ζωής, η ανάγκη της επιβίωσης και η αθαραπαγιά μας μάς έχουν κάνει αρπακτικά της πρώτης και δεύτερης ευκαιρίας. Χρειαζόμαστε περιβαλλοντική εκπαίδευση, προπαντός τα παιδιά μας, για να μη γίνουν σαν κι εμάς. Πράσινη πολιτική χρειάζεται κι όχι πράσινη ανάπτυξη, καθ’ ότι πολλές φορές οι περιβαλλοντικές δήθεν μελέτες διευκολύνουν και νομιμοποιούν την καταστροφή.
Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν αφορά μόνο τη σωτηρία των υγροτόπων, αλλά ολόκληρη την πατρίδα μας, που έχει καταντήσει ένα απέραντο οικόπεδο. Εχει χαθεί, δυστυχώς, το μέτρο και η αισθητική, το συναίσθημα, η συναίσθηση και η αγάπη, γι’ αυτό αποδεχόμαστε το καρακιτσαριό ως κατάσταση και κλείνουμε τα μάτια στις πληγές που προξενούμε στο σώμα της πατρίδας μας.