Διαβούλευση του σχεδίου Προεδρικού Δ/τος για την "προστασία" του ορεινού όγκου του ΥΜΗΤΤΟΥ

Καλημέρα φίλοι μου

Αυτό που θα σας πω τώρα είναι πολύ σημαντικό και σας παρακαλώ όλους σας να δώσετε όλη την πρέπουσα σημασία.

Στο http://www.opengov.gr/minenv/, άρχισε η διαβούλευση για τον Υμμητό.

Το θέμα είναι πως πρόκειται για την πρόβα τζενεράλε για την γενικότερη διαβούλευση για το κυνήγι.

Πρέπει να συμμετάσχουμε μαζικά στη διαβούλευση αυτή γράφοντας με όμορφο τρόπο τις απόψεις μας και δίνοντας έτσι δυναμικά το παρόν. Η ετοιμότητα και η ένταση της αντίδρασής μας σε αυτή τη διαβούλευση, θα κρίνει το κυνήγι του αύριο.

Το άρθρο που μας αφορά και προτείνει την πλήρη απαγόρευση της θήρας, είναι το ΑΡΘΡΟ 7 και εκεί πρέπει όλοι μας να μπούμε και να διαμαρτυρηθούμε για την αυθαίρετη αυτή απόφαση.

Αν δεν είσαι Αθηναίος ή δε ξέρεις που πέφτει ο Υμμητός, μην νομίζεις πως την γλίτωσες και ΜΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕΙΣ. Στις επόμενες ημέρες έρχονται άλλες διαβουλεύσεις και άλλα διατάγματα που απαγορεύουν το ελεύθερο κυνήγι στην Ήπειρο, τη Πελοπόννησο, τη Μακεδονία και ποιος ξέρει που αλλού.

Δεν λέω μεγάλα λόγια, δεν κινδυνολογώ.

Πρέπει να συμμετάσχουμε μαζικά, πολιτισμένα και αποστομωτικά. Εδώ το παιχνίδι θα κερδηθεί από τους κυνηγούς του διαδικτύου και όχι της καρέκλας ή του καφενείου. Αν κερδηθεί, θα κερδηθεί από εμάς και μόνο από εμάς.

Δημήτρης

Ούτως η άλλος τα καλά κομμάτια του υμηττού είναι απαγορευμένα, το βόρειο ανατολικό κομμάτι που είχε καλά απογευματινά κάηκε πρίν 2 χρόνια όλο το βόρειο βορειοανατολικό και βορειοδυτικό κομμάτι το ανεβοκατεβαίνω 10 χρόνια τώρα και το ξέρω καλά, και σπάνια έβλεπα κάποιον να κυνηγάει ,το κυνήγι στον υμηττό έχει σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια για διάφορους παράγοντες, άποψη μου είναι ότι αυτό που ουσιαστικά επιδιώκει το ΥΠΕΚΑ είναι μια νίκη εντυπώσεων και άνευ ουσίας

Αντί να καθόμαστε και να γκρινιάζουμε, μήπως θα ήταν καλύτερο να μπαίναμε στο http://www.opengov.gr/minenv/ και συγκεκριμένα στο 7ο Αρθρο και να στέλναμε ένα έστω και μικρό σχόλιο;

Δημήτρης

+

Το κυνήγι είναι μια σύγχρονη δραστηριότητα που ασκείται μέσα σε πλαίσια που θέτει η επιστήμη της θηραματολογίας. Με ορθολογική διαχείριση των θηραμάτων και της θήρας, επιτυγχάνεται η προστασία των θηραμάτων, χωρίς να βλάπτονται άλλα είδη της άγριας πανίδας.
Όλες οι διεθνείς συμβάσεις αναφέρονται στη συνετή χρήση. Για την Παγκόσμια Ένωση για την Προστασία του Φυσικού Περιβάλλοντος (IUCN), "η συντηρητική εκμετάλλευση των ειδών και των οικοσυστημάτων" ..αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη αναγνωρίζει τη συνετή και ορθολογική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ως ένα απ' τους κύριους αντικειμενικούς στόχους της περιβαλλοντικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέσω του χαρακτηρισμού της ευρύτερης περιοχής του Υμηττού ως Πάρκο επιχειρείται, χωρίς κανένα επιχείρημα, χωρίς καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση μια πρόσθετη απαγόρευση του κυνηγίου στην εναπομείναν έκταση του Υμηττού.
Το 1/2 περίπου της συνολικής έκτασης του Υμηττού που αναφέρει το ΠΔ αποτελεί ιδιαίτερα δημοφιλή κυνηγότοπο, για τους κυνηγούς της Αθήνας και των προαστίων, ενώ στο άλλο 1/2 περίπου απαγορεύεται η θήρα. Αν τελικά απαγορευτεί η θήρα στο σύνολο της προτεινόμενης από το ΠΔ έκτασης και συνυπολογιστεί και το οικιστικό (απαγορεύεται η θήρα σε απόσταση 150 μέτρα από μεμονωμένη κατοικία και 250 μέτρα από συνοικισμό) τότε πραγματικά δεν μένει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο για την κυνηγετική δραστηριότητα.
Το θεσμικό πλαίσιο προστασίας των οικοτόπων δεν θεωρεί την κυνηγετική δραστηριότητα ασυμβίβαστη με την προστασία τους. Το ΥΠΕΧΩΔΕ εκφράζοντας αυτή τη θέση έχει διατυπώσει ότι : «.. εάν το κυνήγι είχε θεωρηθεί ως καταρχήν ασυμβίβαστη χρήση με τους σκοπούς του Δικτύου (ΦΥΣΗ 2000), οι σχετικές Οδηγίες θα το είχαν απαγορεύσει ρητώς..» (έκδοση ΥΠΕΧΩΔΕ). Εξάλλου το Συμβούλιο της Ευρώπης αναγνωρίζει τη σημασία του κυνηγίου στη διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος (κανονισμός 882/1987). Η Οδηγία της Ε.Ε. 79/409 για την προστασία των άγριων πτηνών, η σύμβαση της Βέρνης για την διατήρηση της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος της Ευρώπης, η Σύμβαση Ramsar για τους διεθνούς ενδιαφέροντος υγροβιότοπους και η σύμβαση της Βόννης για τα μεταναστευτικά είδη κλπ, αναφέρονται επίσης στη θεμελιώδη αρχή της συνετής χρήσης. Πουθενά δεν αναφέρουν απαγόρευση της χρήσης. Η εφαρμογή του δικτύου Natura 2000 δεν συνδυάζεται με ατεκμηρίωτες απαγορεύσεις, που αποκλείουν τις τοπικές κοινωνίες και τους χρήστες των φυσικών πόρων από τη συνέχιση των δραστηριοτήτων τους. Άλλωστε η ξεχωριστή βιοποικιλότητα κάθε τέτοιας περιοχής οφείλεται στους χρήστες της γεγονός που αναγνωρίζει η ΕΕ.
Στο άρθρο 1 παρ.1 της οδηγία 79/409 αναφέρεται: Η παρούσα οδηγία αφορά στη διατήρηση όλων των ειδών πτηνών που ζουν εκ φύσεως σε άγρια κατάσταση στο ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών μελών στο οποίο εφαρμόζεται η συνθήκη. Έχει αντικείμενο την προστασία, τη διαχείριση και τη ρύθμιση των ειδών αυτών και κανονίζει την εκμετάλλευσή τους. Επίσης στο άρθρο 2 αναφέρεται: Τα κράτη μέλη υιοθετούν όλα τα αναγκαία μέτρα με σκοπό να διατηρηθεί ή να προσαρμοσθεί ο πληθυσμός όλων των ειδών των πτηνών που αναφέρονται στο άρθρο 1 σ’ ένα επίπεδο που να ανταποκρίνεται ιδιαίτερα στις οικολογικές, επιστημονικές και μορφωτικές απαιτήσεις, λαμβάνοντας ωστόσο, υπόψη τις οικονομικές και ψυχαγωγικές απαιτήσεις. Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως το κυνήγι αποτελεί μια από τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες η οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη λειτουργία των περιοχών που απορρέουν από την εν λόγω οδηγία. Η κυνηγετική δραστηριότητα είναι απόλυτα συμβατή και με άλλες ψυχαγωγικές δραστηριότητες που μπορούν να λαμβάνουν χώρα στην ίδια περιοχή.
Το κυνήγι, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αποτελεί μια συμβατή προς το περιβάλλον ανθρώπινη δραστηριότητα. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ε.Ε.) όχι μόνο θεωρεί το κυνήγι συμβατή δραστηριότητα, αλλά έχει αναλάβει την προώθηση του αειφόρου κυνηγίου ως μέσο για την προστασία της βιοποικιλότητας και τη διατήρηση της φύσης.
Οι επιστημονικές απόψεις επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή: «… η δραστηριότητα του κυνηγίου είναι συμβατή με την προστασία μιας περιοχής, αρκεί να υπόκειται σε χρονικούς και χωρικούς περιορισμούς..» (συνέδριο στο Bath 1998), «το κυνήγι δεν απαγορεύεται σε ζώνες προστασίας..» (Ντάφης 2003). Άποψη όλων των επιστημόνων που ασχολούνται με την φύση είναι ότι ουσιαστική προστασία των ανανεώσιμων φυσικών πόρων, όπως είναι ο θηραματικός πλούτος, επιτυγχάνεται με την ορθολογική διαχείριση του και όχι με στείρες μετονομασίες, απαγορεύσεις και τοποθέτησή σε «γυάλα» προστασίας και απομόνωσης.
Τον Οκτώβριο του 2004, η Ομοσπονδία Ενώσεων για το Κυνήγι και τη Διατήρηση της Φύσης της ΕΕ ( Federation of Associations for Hunting and Conservation of the EU, FACE) και η BirdLife International υπέγραψαν μια συμφωνία συνεργασίας με σκοπό να υποστηριχθεί το βιώσιμο κυνήγι και να διατηρηθούν τα άγρια πουλιά με την εφαρμογή των οδηγιών περί φύσης της ΕΕ. Στη συμφωνία αυτή αναγνωρίζεται ότι το βιώσιμο κυνήγι, μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα στη διατήρηση των ειδών, καθώς παρέχει το κίνητρο για τη διατήρηση και τη βελτίωση πολλών σημαντικών οικοτόπων και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας εν γένει.
Η Ε.Ε. έχοντας αναγνωρίσει το σημαντικό έργο των Κυνηγετικών Οργανώσεων συνεργάζεται μαζί τους και ενισχύει και προωθεί τον ρόλο των κυνηγών στη διαχείριση του περιβάλλοντος.
Ο στόχος μιας απαγόρευσης θήρας σε μια περιοχή θα πρέπει να εξυπηρετεί την προστασία και των θηραμάτων, με στόχο τη δημιουργία θηρευτικού αποθέματος καθώς και τον εμπλουτισμό των γύρω περιοχών με θηραματικά είδη. Η επιπλέον έκταση που προτείνεται για να απαγορευτεί το κυνήγι και η οποία έρχεται να προστεθεί στην υφιστάμενη, περιβάλλεται αποκλειστικά και μόνο από την οικιστική ανάπτυξη. Σύμφωνα εξάλλου με τον κ. Παπαγεωργίου καθηγητή Διαχείρισης Αγρίας Πανίδας του Α.Π.Θ. οι πληθυσμοί του λαγού εμφανίζουν χαρακτηριστικές πληθυσμιακές εκρήξεις, που ακολουθούνται από απότομες μειώσεις του πληθυσμού τους, οι οποίες σύμφωνα με την ίδια πηγή συμβαίνουν όταν υπάρχει έντονος ανταγωνισμός όσον αφορά την τροφή και τον βιοχώρο. Επιπλέον τόσο ο λαγός όσο και η πέρδικα λόγω της βιολογίας τους μένουν πιστά στην περιοχή που διαβιούν διατηρώντας περιορισμένες χωροκράτιες ενώ οι μετακινήσεις τους είναι μικρές και ακτινωτές, γίνεται επομένως κατανοητό πως μία τόσο μεγάλη έκταση με μόνιμη απαγόρευση θήρας δεν εξυπηρετεί απολύτως κανένα σκοπό. Το κυνήγι αποτελεί διαχειριστικό μέτρο ρύθμισης του πληθυσμού των θηραματικών ειδών, για αυτό το λόγο στις επιτρεπόμενες στη θήρα περιοχές παρατηρούνται σπανιότερα απότομες αυξομειώσεις των πληθυσμών των επιδημητικών θηραματικών ειδών. Μέτρο που στην προκειμένη περίπτωση προτείνεται να απουσιάσει σε τεράστια έκταση απειλώντας την οικολογική ισορροπία των ειδών και των ενδιαιτημάτων τους, γεγονός που αντιτίθεται στο σκοπό ίδρυσης του πάρκου.
Το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την κυνηγετική δραστηριότητα στην Ελλάδα είναι το αυστηρότερο ίσως στην Ευρώπη και οι υπάρχουσες σήμερα χωρικές απαγορεύσεις είναι υπέρμετρες και σε πολλές περιπτώσεις αδικαιολόγητες.
Ο υπέρμετρος περιορισμός των εκτάσεων όπου ασκείται η κυνηγετική δραστηριότητα αποτελεί αρνητικό παράγοντα για τα θηραματικά είδη και αντιστρατεύεται τη λογική της ορθολογικής διαχείρισης των φυσικών πόρων, γιατί δημιουργεί συνθήκες υψηλής κυνηγετικής πίεσης και εντατικής θήρευσης.
Επιπρόσθετα στην περιοχή θα προκύψει ένα μείζον θέμα που αφορά την ανισοκατανομή της κυνηγετικής πίεσης. Μία τόσο μεγάλη απαγορευμένη στη θήρα περιοχή δημιουργεί <<συνωστισμό>> στις ελεύθερες προς θήρα περιοχές και έχει σοβαρό αντίκτυπο στο φυσικό περιβάλλον. Επίσης σοβαρά προβλήματα δημιουργούνται και στον ψυχισμό του επισκέπτη κυνηγού, αφού πολλοί κυνηγοί θα συνωστίζονται πλέον σε μικρές εκτάσεις.
Οι κυνηγοί δεν είναι αντίθετοι με την θεσμοθέτηση περιοχών προστασίας, διότι έχουν αυτονόητα έντονο ενδιαφέρον για την διαχείριση, βελτίωση και αποκατάσταση των βιοτόπων, καθώς και για τη φύλαξή τους. Δεν μπορούν όμως να αποδεχθούν νέες πρόσθετες απαγορεύσεις που επιχειρούνται αυθαίρετα και αναιτιολόγητα.
Το κυνήγι είναι μια αρχέγονη και ταυτόχρονα σύγχρονη δραστηριότητα του ανθρώπου που ασκείται μέσα στα πλαίσια του Νόμου και της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά τη διαχείριση και προστασία των θηραμάτων και των βιοτόπων. Αποτελεί μαζί με άλλες δραστηριότητες της υπαίθρου, όπως το ψάρεμα, η συλλογή καρπών, μανιταριών, φυτών και βοτάνων του βουνού και του δάσους ένα δείγμα συνετούς χρήσης των φυσικών πόρων όπου οι χρήστες παίρνουν μέτρα για την διατήρηση, αλλά και την αύξηση των φυσικών πόρων. Στην Αττική μόνο ασχολούνται με το κυνήγι 45.000 περίπου άτομα και συνολικά στην Ελλάδα περίπου 250.000.
Οι κυνηγοί με αποκλειστικά δική τους χρηματοδότηση δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση της προστασίας και ορθολογικής διαχείρισης του περιβάλλοντος και της άγριας πανίδας με προσωπικό και εξοπλισμό που διαθέτουν αποκλειστικά για το σκοπό αυτό, αποτελώντας μια δυναμική κοινωνική ομάδα η οποία συμβάλλει στην προστασία και την βελτίωση των οικοσυστημάτων, όπως συμβάινει και στην περίπτωση του Υμηττού.
Διαπιστώνουμε ωστόσο, ολοένα και περισσότερο ότι διανύουμε μια περίοδο που στείρες αντικυνηγετικές φωνές μιας μικρής μερίδας οικολόγων επηρεάζουν, όπως φαίνεται, καθοριστικά τις επιλογές της πολιτείας. Αυτό αποδεικνύει και η επικείμενη απαγόρευση της θήρας στο <<υπό ίδρυση Πάρκο>> του Υμηττού. Χωρίς καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση επιχειρείται μια ακόμη απαγόρευση της κυνηγετικής δραστηριότητας. Και οι κυνηγοί με τις κυνηγετικές τους οργανώσεις που διαθέτουν τον μοναδικό ενεργό μηχανισμό φύλαξης στην περιοχή και πλούσια σχετική εμπειρία εξορίζονται. Πουθενά και σε καμία χώρα της Ε.Ε. το κυνήγι δεν έχει απαγορευτεί εντός ζωνών ειδικής προστασίας χωρίς πρώτα να έχει αποδειχθεί με μελέτη ότι η θήρα αντίκειται και επηρεάζει το πρωστατευταίο αντικείμενο. Η αναιτιολόγητη πρόταση για καθολική απαγόρευση όχι μόνο του ορεινού όγκου του Υμηττού, αλλά και των πεδινών εκτάσεων που τον περιβάλλουν αποτελεί Ελληνική πρωτοτυπία μια και πουθενά αλλού σε καμία χώρα της Ε.Ε. δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Το κυνήγι είναι συμβατό με την προστασία του περιβάλλοντος, ο κυνηγός είναι ευγενής χρήστης αυτού του φυσικού πόρου –των θηραμάτων– και η κυνηγετική δραστηριότητα θα πρέπει να εξακολουθήσει να υφίσταται, προσφέροντας τόσο στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων όσο και στο φυσικό περιβάλλον.
Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι στη χώρα μας έχουν καταγραφεί περίπου 400 είδη πουλιών. Ο αριθμός των ειδών που φωλιάζουν στην Ελλάδα υπολογίζεται σε 240, περίπου το 60% του συνόλου, ενώ τα υπόλοιπα είναι είδη διαχειμάζουν ή περνούν από τη χώρα μας μεταναστεύοντας ή θεωρούνται ως τυχαία εμφανιζόμενα.
Η περιοχή του Υμηττού ανήκει στο δίκτυο των Σημαντικών Περιοχών για τα πουλιά της Ελλάδας και αναμένεται να ενταχθεί και στο δίκτυο των Ζωνών Ειδικής Προστασίας που απορρέει από την 79/409 Ε.Ε. οδηγία για τα πουλιά. Στην ΣΠΠΕ του Υμηττού έχουν καταγραφεί 7 είδη που χρήζουν προστασίας και αναφέρονται στο παράρτημα 1 της Οδηγίας. Τα είδη αυτά είναι :

1) Ασπροκωλίνα (Oenanthe hispanica). Μήκος 13,5-15,5εκ. Καλοκαιρινός επισκέπτης. Αναπαράγεται στην περιοχή ενώ ο πληθυσμός της είναι μεγαλύτερος κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης (Μάρτιο-Οκτώβριο).
2) Βραχοτσοπανάκος (Sitta neumayer). Μήκος 14-15,5εκ. Επιδημητικός στην περιοχή.
3) Αιγαιοτσιροβάκος (Sylvia rueppelli). Μήκος 12,5-13,5εκ. Καλοκαιρινός επισκέπτης. Αναπαράγεται στην περιοχή (Μάρτιο-Σεπτέμβριο)
4) Μαυροτσιροβάκος (Sylvia melanocephala). Μήκος 13-14εκ. Επιδημητικός στην περιοχή, από τα πιο κοινά πουλιά στη Ν. Ελλάδα και τα νησιά.
5) Κοκκινοτσιροβάκος (Sylvia cantillans). Μήκος 12-13εκ. Καλοκαιρινός επισκέπτης. Αναπαράγεται στην περιοχή (Μάρτιο-Σεπτέμβριο)
6) Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia) Μήκος 14-15,5εκ. Καλοκαιρινός επισκέπτης. Αναπαράγεται στην περιοχή (Μάρτιο-Αύγουστο)
7) Αμπελουργός (Emberiza melanocephala) Μήκος 15,5-17,5 εκ. Καλοκαιρινός επισκέπτης. Αναπαράγεται στην περιοχή (Μάιο-Ιούλιο)
Σε κανένα από τα παραπάνω είδη δεν επιτρέπεται η θήρα του. Από το σύνολο των 400 περίπου ειδών που έχουν καταγραφεί στη χώρα μας, τα 32 μπορούν να θηρευτούν, ενώ στην περιοχή του Υμηττού μπορεί ο κυνηγός-επισκέπτης να συναντήσει μόνο 18 θηρεύσιμα είδη της πτηνοπανίδας, τα οποία είναι:
1. Τρυγόνι (Streptopelia turtur) Μήκος 25-27εκ.
2. Φάσα (Columba palumbus) Μήκος 38-43εκ.
3. Αγριοπερίστερο (Columba livia) Μήκος 30-35εκ.
4. Ορτύκι (Coturnix coturnix) Μήκος 16-18εκ.
5. Σιταρήθρα (Alauda arvensis) Μήκος 16-18εκ.
6. Τσίχλα (Turdus philomelos) Μήκος 20-22εκ.
7. Γερακότσιχλα (Turdus pilaris) Μήκος 22-27εκ.
8. Κοκκινότσιχλα (Turdus iliacus) Μήκος 19-23εκ
9. Δενδρότσιχλα (Turdus viscivorus) Μήκος 26-29εκ
10. Κότσυφας (Turdus merula) Μήκος 23,5-29εκ
11. Καρακάξα (Pica pica) Μήκος 40-51εκ
12. Κάργια (Corvus monedula) Μήκος 30-34εκ
13. Κουρούνα (Corvus corone) Μήκος 44-51εκ
14. Ψαρόνι (Sturnus vulgaris) Μήκος 19-22εκ
15. Πετροπέρδικα (Alectoris graecα) Μήκος 33-36εκ
16. Νησιωτική Πέρδικα (Alectoris chukar) Μήκος 32-35εκ
17. Μπεκάτσα (Scolopax rusticola) Μήκος 33-38εκ
18. Φασιανός ( Phasianus colchicus ) Μήκος 70-90εκ♂ και 55-70εκ.♀

Η θήρα στην περιοχή ξεκινά στις 15/9 εκάστοτε έτους και λήγει στις 28/2 καθώς δεν είναι χαρακτηρισμένη και δεν ανήκει στο δίκτυο των ζωνών διάβασης αποδημητικών. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος την εποχή έναρξης της θηρευτικής δραστηριότητας στην περιοχή υπάρχουν μόνο η Ασπροκωλίνα, ο Βραχοτσοπανάκος και ο Μαυροτσιροβάκος, καθώς τα άλλα είδη έχουν τελειώσει την περίοδο αναπαραγωγής τους και έχουν μεταναστεύσει για τις θέσεις διαχείμασης. Την υπόλοιπη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου έως και τη λήξη αυτής στην περιοχή απαντιούνται μόνο ο Βραχοτσοπανάκος και ο Μαυροτσιροβάκος επιδημητικά είδη της περιοχής.
Οι Έλληνες κυνηγοί παρουσιάζουν μια κατηγοριοποίηση ανάλογα με το θήραμα το οποίο προτιμούν. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο κάθε κυνηγός να εξειδικεύεται στο κυνήγι του θηράματος που τον ενδιαφέρει και να εμβαθύνει σε ειδικά θέματα της βιολογίας του αποκτώντας έτσι ειδικές γνώσεις πάνω στο θήραμα αυτό, γεγονός που αναγνωρίζεται και στο έγγραφο κατευθύνσεων για τη θήρα βάσει της Οδηγίας 79/409/ΕΟΚ του Συμβουλίου περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών, στην παράγραφο 2.6.13, όπου διατυπώνεται η παραδοχή της εξειδίκευσης των κυνηγών τόσο στο κυνήγι συγκεκριμένων θηραμάτων όσο και στην αναγνώριση τους.
Η λανθασμένη αναγνώριση του θηράματος από τον κυνηγό είναι πρακτικά αδύνατη λόγω της εγγύτητας του κυνηγού με το θήραμα που προκύπτει από το μικρό δραστικό βεληνεκές των κυνηγετικών όπλων (35 μέτρα) γεγονός που καλύπτεται στην παράγραφο 2.6.11 του Οδηγού όπου αναφέρεται ότι είναι δύσκολη η αναγνώριση των θηραμάτων σε μεγάλες αποστάσεις ανάλογα πάντα και με τον τύπο του βιοτόπου και τις καιρικές συνθήκες.
Ο συνδυασμός ακόμα με το γεγονός ότι το κυνήγι στην Ελλάδα απαγορεύεται μισή ώρα πριν από την ανατολή και μισή ώρα μετά τη δύση του ήλιου (Κ.Υ.Α. 414985/29.11.1985) καθώς επίσης και η δυνατότητα έκδοσης έκτακτης Υπουργικής Απόφασης καθολικής απαγόρευσης της θήρας όταν επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες και η ορατότητα είναι περιορισμένη φαινόμενο σπάνιο για την περιοχή του Υμηττού καθιστά πρακτικά αδύνατη τη λανθασμένη αναγνώριση του θηράματος και καλύπτονται οι απαιτήσεις της παραγράφου 2.6.11 και 2.6.12 του Οδηγού οι οποίες αναφέρονται στις συνθήκες χαμηλού φωτισμού και περιορισμένης ορατότητας.
Άλλος παράγοντας που αποκλείει την πιθανότητα σύγχυσης των προστατευομένων ειδών με τα θηραματικά που διαβιούν στον Υμηττό, αποτελεί το γεγονός ότι το κάθε θήραμα, έχει τις δικές του συνήθειες και χαρακτηριστικό τρόπο πετάγματος και κίνησης στον χώρο, καθώς και το δικό του απαραγνώριστο κελάηδημα ή κρώξιμο πράγμα που αναγνωρίζει και ο Οδηγός στην παράγραφο 2.6.5 όπου παρέχονται τα κριτήρια για τον διαχωρισμό των θηραματικών ειδών.
Επίσης ο διαφορετικός τρόπος αναζήτησης του θηράματος και κυνηγιού που εφαρμόζεται στην περιοχή για το κάθε θήραμα (π.χ. καρτέρι ή έρευνα με σκύλο κλπ) εξασφαλίζει την κυνηγετική ευκαιρία με το σωστό είδος αποτρέποντας την σύγχυση.
Υπάρχουν πολλές ερευνητικές εργασίες οι οποίες αναφέρουν την ουσιαστική διαφορά στο επίπεδο όχλησης μεταξύ των διαφόρων ανθρωπογενών δραστηριοτήτων (μηχανοκίνητες βάρκες, τουριστικές δραστηριότητες, σπορ στο νερό, μοτοσικλετιστές, αεροπλάνα κλπ) (Burger 1991, Ward et al 1994, Riddington et al 1996) σε σχέση με την όχληση που προκαλείται από τους κυνηγούς η οποία απομακρύνει τα πουλιά σε έως και 6 φορές μικρότερη απόσταση (Fox & Madsen 1997, Madsen 1998a), ενώ παρατηρήθηκε ότι δεν αντιδρούν καθόλου σε πυροβολισμούς που προέρχονται από απόσταση μεγαλύτερη των 80 μέτρων (Van den Tempel 1992 αναφορά στους Fox & Madsen 1997). Παράλληλα σε ξαφνικές οχλήσεις (π.χ. πυροβολισμούς) τα πουλιά επανέρχονται στο ίδιο σημείο μετά από διάστημα μερικών λεπτών και συνεχίζουν την δραστηριότητα που διέκοψαν πολύ πιο σύντομα, σε αντίθεση με άλλου είδους και μεγάλης διάρκειας οχλήσεις οι οποίες δεν σχετίζονται με τη θήρα (Belanger & Bedard 1990).
Κανένα είδος από το σύνολο των παραπάνω θηρεύσιμων ειδών δεν αποτελεί είδος το οποίο ανήκει σε ίδια ομάδα με αυτές των προστατευομένων ειδών που απαντιούνται στον Υμηττό. Υπάρχει τεραστία διαφορά τόσο στο μέγεθος των θηρεύσιμων με τα προστατευόμενα είδη, όσο και στο χρωματισμό και τις συνήθειες. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η θήρα των θηρεύσιμων ειδών να παρέχει στην πράξη τον παραμικρό κίνδυνο σύγχυσης, με κανένα από τα παραπάνω προστατευόμενα είδη που απαντιούνται στον Υμηττό.
Σαν συμπέρασμα οι περισσότεροι ερευνητές δεν αξιολογούν ως σημαντικό ζήτημα την όχληση λόγω του κυνηγίου αλλά την ανάπτυξη από τη χώρα ενός επαρκούς και χωροκατανεμημένου δικτύου ζωνών ανάπαυσης (Fox & Madsen 1997, Rogers & Smith 1997, Madsen 1998b) Στην προτεινόμενη για απαγόρευση θήρας περιοχή του Υμηττού το κυνήγι ήδη απαγορεύεται περίπου στο 1/2 της συνολικής έκτασης. Συνεπώς η απαγορευμένη στη θήρα περιοχή παρέχει επαρκείς πόρους διατροφής και κοντινές απαλλαγμένες από παρενόχληση περιοχές που παρέχουν σίτιση και χώρους για κούρνιασμα όχι μόνο για τα προστατευόμενα είδη, αλλά και για τα θηρεύσιμα γεγονός που και η Ε.Ε. αναφέρει μέσω τις οδηγίας 79/409.
Στη περιοχή του Υμηττού δραστηριοποιούνται 2 μόνιμοι Ιδιωτικοί φύλακες θήρας πέραν αυτών που μετακινούνται από γειτονικούς Κυνηγετικούς Συλλόγους, αλλά και αυτών των δημοσίου. Η θηροφύλαξη στην περιοχή την τελευταία δεκαετία είναι αναγνωρισμένη από όλους, Δημόσιους και μη φορείς, πως είναι μεγάλη και έντονη. Το δυναμικό αυτό των ειδικευμένων για την προστασία του περιβάλλοντος στελεχών λειτουργεί συνεπικουρώντας το έργο της Δασικής Υπηρεσίας που δραστηριοποιείται στην περιοχή. Η συνεχής παρουσία τους μέρα και νύχτα σε όλη την ύπαιθρο έχει κατακόρυφα μειώσει την όποια παραβατική συμπεριφορά στην περιοχή του Υμηττού υπήρχε.
Για τους παραπάνω λόγους κρίνεται αναγκαίο να μην προστεθεί ακόμα μια αναίτια απαγόρευση θήρας στον Υμηττό τονίζοντας πως το κυνήγι αποτελεί μέσο διαχείρισης της άγριας πανίδας, και όχι μέσω αφανισμού της, γεγονός που αναγνωρίζεται από την Εθνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία.

ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ

Εστειλα και γώ το κειμενάκι μου