από ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ – — 29 Απριλίου 2010 @ 11:59 Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί αφού γίνει ο σχετικός έλεγχος (moderation) από τους υπεύθυνους της δικτυακής διαβούλευσης, περισσότερα..
KEIMENO
Από μια πρόσφατη και εκ του προχείρου αναζήτηση στο διαδίκτυο, συνέλεξα τα ακόλουθα:
«Πυρκαγιές–Εμπρησμοί».
-Οι πυρκαγιές στον Υμηττό τα τελευταία 25 χρόνια είναι πολύ συχνές και μερικές ιδιαίτερα καταστροφικές, όπως το 1995, το 1998 και κάποιες άλλες πυρκαγιές. Θεωρείται βέβαιο ότι ένα μεγάλο μέρος από τις πυρκαγιές αυτές οφείλονται σε εμπρησμούς και όχι σε τυχαία γεγονότα. Ιδιαίτερα, τόσο οι δύο μεγάλες φετινές πυρκαγιές, όσο και οι δεκάδες μικρότερες που ακολούθησαν, οφείλονται σε συνειδητούς εμπρηστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι αναζητούνται…
«Καταπατήσεις».
-Ο Υμηττός θεωρείται στο σύνολό του δημόσιος δασικός χώρος. Εκτός από κάποια τμήματά του, που έχουν παραχωρηθεί νομότυπα σε δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς κατά κυριότητα ή κατά χρήση, υπάρχουν και κάποιες διακατεχόμενες εκτάσεις τις οποίες διεκδικούν ή έχουν σφετεριστεί διάφοροι ιδιώτες. Σε κάποιες περιοχές (Γλυφάδα, Ηλιούπολη, Βύρωνας, Καισαριανή, Παπάγου, Χολαργός) το πρόβλημα αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο και θεωρείται αναγκαίο να ξεκαθαριστεί άμεσα το δασικό κτηματολόγιο, προκειμένου να αποτραπούν εκτεταμένες καταπατήσεις δημόσιων δασικών χώρων, από ιδιώτες και την Εκκλησία, η οποία διεκδικεί πάνω από 14.000 στρέμματα στον Υμηττό.
«Αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων – οικιστικές επεκτάσεις – «κοινωφελείς» εγκαταστάσεις».
-Πέραν των εγκεκριμένων Σχεδίων Πόλεων των Δήμων που περιβάλλουν τον Υμηττό, μέσα από μια σειρά διοικητικές πράξεις π.χ. τοπικά Ρυμοτομικά Σχέδια κ.λ.π., προωθούνται από δημόσιους φορείς, αλλά και από Δήμους της περιοχής οικιστικές επεκτάσεις σε διάφορες δασικές περιοχές του Υμηττού, εντός της Β΄ Ζώνης προστασίας, με στόχο τη δημιουργία «κοινωφελών» κτιριακών εγκαταστάσεων, όπως π.χ. τα Κέντρα Υψηλής Τάσης της ΔΕΗ, εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ, εκπαιδευτικά συγκροτήματα, αθλητικές εγκαταστάσεις, πολιτιστικές εγκαταστάσεις κ.α.
Παράλληλα, επεκτείνονται νομότυπα ή παράνομα Νεκροταφεία (Ζωγράφου, Παπάγου, Χολαργός κ.α.), σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων, γκαράζ απορριμματοφόρων και λοιπών οχημάτων των Δήμων κ.λπ. Για όλα τα παραπάνω, συνήθως εξασφαλίζονται από το αρμόδιο Δασαρχείο οι αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των δασικών χαρακτηριστικών από εκτεταμένα τμήματα του Υμηττού, με ό,τι συνέπειες αυτό συνεπάγεται.
Στο πρόσφατο παρελθόν, ο «Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού, {ο Σ.Π.Α.Υ.}, ως όργανο των 15 Δήμων γύρω από τον Υμηττό, σε ανακοίνωσή του με αφορμή τις απαιτήσεις της Εκκλησίας να επεκτείνει τις κτιριακές εγκαταστάσεις της Μονής Αγ. Ιωάννη Προδρόμου, «…εκφράζει για άλλη μια φορά την πάγια και διαχρονική θέση του για απαγόρευση ανέγερσης οιουδήποτε κτίσματος στη δασική ζώνη του Υμηττού…».
«Δασαρχεία, Περιφέρειες, Δήμαρχοι, συμφέροντα, διαπλέκονται και έχουν φέρει αυτά τα αποτελέσματα…»
-Η Αθήνα επεκτείνεται προς κάθε κατεύθυνση «σκαρφαλώνοντας» στους γύρω ορεινούς όγκους (Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός, Ποικίλο Όρος).
Ο μισός πληθυσμός της χώρας συγκεντρώνεται στην Αττική.
Η οικονομική ζωή δεν αποκεντρώνεται, αντίθετα συγκεντρώνεται στην Αθήνα. Το δε κυρίαρχο ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος, ειδικά σήμερα την εποχή της κλιματικής αλλαγής και της τεράστιας οικολογικής κρίσης , θυσιάζεται στο βωμό της «ανάπτυξης», που καμία σχέση δεν έχει με την βιωσιμότητα και την αειφορία.
Το λεκανοπέδιο της Αθήνας «ξεχείλισε προς το Θριάσιο και τα Μεσόγεια. Το νέο αεροδρόμιο στα Σπάτα επιφέρει ανακατατάξεις στις χρήσεις γης. Συνέπεια αυτού έντονη οικιστική επέκταση και ανάγκη νέων αυτοκινητοδρόμων, ώστε να συνδεθούν οδικά τα νότια προάστια της Αθήνας- αεροδρόμιο Ελληνικού με τα Σπάτα.
Ο Υμηττός είναι ένα φυσικό εμπόδιο για την επέκταση της Αθήνας ανατολικά και τη συνένωσή της με το χώρο του αεροδρομίου των Σπάτων.
Οι νέοι οδικοί άξονες στον Υμηττό, που περιλαμβάνονται στο έργο «Νέοι Αυτοκινητόδρομοι Αττικής», αυτό ακριβώς εξυπηρετούν. Οι συνέπειες όμως εάν τελικά αν γίνουν οι δρόμοι δεν θα είναι μόνο περιβαλλοντικές, θα είναι και πολεοδομικές, οικονομικές, κοινωνικές, χωροταξικές.
Σε περίοδο έντονης οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης, ο Πολεοδομικός σχεδιασμός, η οργάνωση του χώρου, το σοβαρό θέμα των επεκτάσεων στην Πρωτεύουσα, αλλά και τα συγκοινωνιακά προβλήματα αντιμετωπίζονται με τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης. Στην πολιτική αυτή της αντιπαροχής εντάσσονται και τα οδικά έργα του Υμηττού, με το σύστημα συμβάσεων παραχώρησης (ΣΔΙΤ).
Προηγούνται και με τα δικά τους κριτήρια καθορίζουν τελικά τον σχεδιασμό. Επεκτάσεις στα Μεσόγεια,, με ταυτόχρονη απαξίωση αγροτικής γης, οικιστικές πιέσεις στον Υμηττό, δημιουργία μεγάλων υπερτοπικών εμπορικών χρήσεων( π.χ. Καμπάς) και βέβαια διαιώνιση του αδιέξοδου μοντέλου χρήσης του ΙΧ.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι με επίσημα στοιχεία το 2000-2008 σε μια ζώνη πλάτους 1,5 χλμ και από τις δύο πλευρές της Αττικής Οδού, ο αριθμός των κατοικιών αυξήθηκε κατά 68%,ο πληθυσμός κατά 67% και ο αριθμός των αυτοκινήτων κατά 93%.
Το μοντέλο μεταφορών με βάση το Ι.Χ. σε βάρος των ΜΜΜ που προωθείται, μοντέλο που έχει απορριφθεί από μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αντί να λύνει το πρόβλημα το επιδεινώνει. Λειτουργεί σαν κίνητρο για αγορά καινούργιων αυτοκινήτων. Ας μη ξεχνάμε τι μας έλεγαν πριν την κατασκευή της Αττικής Οδού και της Λ. Κηφισού. Η μεν πρώτη έχει έρθει σε σημείο κορεσμού σε 5 χρόνια, η δε δεύτερη σε ένα μόλις χρόνο.
Επίσης οι νέοι αυτοκινητόδρομοι θα προκαλέσουν σοβαρή ηχορύπανση στις περιοχές που διασχίζουν, ενώ συγχρόνως οι αυξημένες εκπομπές καυσαερίων από τα αυτοκίνητα, θα επιδεινώσουν την ατμοσφαιρική ρύπανση στο λεκανοπέδιο, θα αυξηθεί η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, τη στιγμή που η χώρα μας προσπαθεί να επιτύχει τη μείωσή τους (διεθνείς δεσμεύσεις).
Σύμφωνα με το νέο Π.Δ, ορίζονται «όροι δόμησης» σε εκτεταμένες , προστατευόμενες δασικές και γεωργικές εκτάσεις εντός της Β1, Β2, και Β3 Ζώνης, κυρίως στην νοτιοανατολική πλευρά του Υμηττού (Bάρη- Κορωπί- Παιανία) και παραδίδονται προς «αξιοποίηση» για να κατασκευαστούν ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (Κολέγια κλπ), νοσοκομεία και κλινικές, πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα.
Η Διαδημοτική μάλισα προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) που υπογράφτηκε στις 24-8-09 και αφορά την συνολική της αντίθεση στην Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των «Νέων Οδικών Αξόνων Αττικής», και, η προσφυγή κατατέθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2009, ενω είναι γνωστή και η υπόθεση «ΣΑΚΕΤΤΑ», μιας και το ΣτΕ σταμάτησε την (εκεί) ανέγερση των οικημάτων…
-Σε εισήγηση που έγινε από τον κ. Λευτέρη Σταύρακα, μέλος της «Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρίας» στη «Συνάντηση για τον Υμηττό» της 2ης Δεκεμβρίου 2007, διαβάζουμε τα ακόλουθα:
«…Μία από τις σημαντικές περιοχές για τα πουλιά της Ελλάδας είναι και το όρος Υμηττός. Με βάση αυτό το πρόγραμμα πραγματοποιήσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκτεταμένες παρακολουθήσεις της ορνιθοπανίδας του Υμηττού και καταγραφή του πληθυσμού του και έτσι έχουμε μια συγκεκριμένη αυτή τη στιγμή άποψη για το συμβαίνει στον Υμηττό όσον αφορά τα πουλιά και κυρίως τις απειλές που δέχονται και θα συνεχίζουν να δέχονται για τα υπόλοιπα χρόνια.
Ένα συνοπτικό είναι ότι αυτή τη στιγμή στον Υμηττό έχουν καταγραφεί 134 είδη, είναι ένας πολύ καλός αριθμός, αναλογιζόμενοι ότι ο συνολικός αριθμός των ειδών είναι 435, ας πούμε, δηλαδή από το ¼ των ειδών που έχουν παρατηρηθεί στην Ελλάδα, έχουν παρατηρηθεί και στον Υμηττό. Απ’ αυτά τα 134 είδη, τα 53 φωλιάζουν, δηλαδή κάνουν φωλιές και παραμένουν είτε όλο το χρόνο στον Υμηττό, είτε για την καλοκαιρινή περίοδο και απ’ αυτά τα 134, τα 55 είναι είδη, τα λέμε SPEC, (species of European concern), δηλαδή ήδη Ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, είναι κάποια ήδη τα οποία είτε λόγω της περιορισμένης εξάπλωσής τους πανευρωπαϊκά ή και παγκόσμια, είτε λόγω της μειωμένης, τού καθεστώτος στο οποίο βρίσκονται αυτή τη στιγμή, δηλαδή είναι σπάνια και απειλούμενα, έχουν τεθεί υπό την προστασία – σε εισαγωγικά και χωρίς εισαγωγικά – της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή ουσιαστικά ένα στα τρία είδη, περίπου, είναι είδος που ενδιαφέρει την Ευρωπαϊκή Ένωση να προστατευτεί.
Κατ’ αρχήν, ας πάμε από τα πιο απλά είδη, το πιο εύκολο που μπορούμε να δούμε και το πιο πολυάριθμο στον Υμηττό, που δεν είναι τίποτε άλλο από το Σπίνο. Ο Σπίνος ή αλλιώς Σπουργίτη του δάσους, είναι πραγματικά το πιο πολυάριθμο είδος αυτή τη στιγμή στον Υμηττό, φωλιάζει σε εκατοντάδες ζευγάρια, μην πούμε και χιλιάδες, αλλά εν πάση περιπτώσει φωλιάζει σε πολύ μεγάλους αριθμούς σε όλο το πευκοδάσος του Υμηττού, από την Αγία Παρασκευή μέχρι και το Νότιο Υμηττό, όπου υπάρχουν πεύκα. Το χειμώνα δε, ο πληθυσμός τους αυξάνεται κατακόρυφα από επισκέπτες από τις Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι το πουλί που μπορούμε πολύ πιο εύκολα να δούμε και να ακούσουμε στον Υμηττό.
Θα πάμε τώρα στον αντίποδα, στο πιο σπάνιο είδος που έχουμε παρατηρήσει αυτή τη στιγμή στον Υμηττό, που είναι ο Στικταετός. Βέβαια, η οθόνη δεν μας βοηθάει πολύ να καταλάβουμε ακριβώς τα χαρακτηριστικά του, αλλά ο Στικταετός είναι ένα είδος αετού, μεγάλου αετού, ο οποίος είναι πάρα πολύ σπάνιος στον Ελλαδικό χώρο, κυρίως το χειμώνα εμφανίζεται. Στον Υμηττό είναι πολύ σποραδική βέβαια η καταγραφή του, παρόλα αυτά όμως μας δείχνει να καταλάβουμε ότι ο Υμηττός κρατάει ακόμη την αξία του σαν άγριος βιότοπος και όχι απλά σαν ένα περιαστικό πάρκο.
Εφ’ όσον είδαμε βέβαια αυτά τα δύο τελείως διαφορετικά σε καθεστώς είδη, το πιο κοινό και το πιο σπάνιο, ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο είδος, το οποίο μπορεί να μην το έχει δει πολύς κόσμος, παρόλα αυτά είναι από τα πλέον κοινά είδη, από τα είδη που εξαρτώνται από την παρουσία ώριμου, υγιούς δάσους και είναι ο Σταχτομυγοχάφτης. Ο Σταχτομυγοχάφτης φωλιάζει σε κουφάλες δένδρων, δεν φτιάχνει δηλαδή μόνος του τη φωλιά, εξαρτάται από την παρουσία μεγάλων δένδρων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Υμηττού, πεύκων κυρίως, και έρχεται συνήθως τον Απρίλιο και κάθεται μέχρι τον Οκτώβριο. Είναι μεταναστευτικό είδος που έρχεται από την Αφρική για να φωλιάσει στον Υμηττό και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Ένα άλλο είδος, το οποίο έχει γίνει τα τελευταία χρόνια κοινό, ιδιαίτερα στην περιοχή της Καισαριανής, είναι η Κίσσα. Η Κίσσα παρόλο που είναι ένα γενικώς κοινό πουλί στην Ελλάδα, στον Υμηττό δεν παρουσιαζόταν όλο το χρόνο, παρά μόνο σποραδικά, μέχρι το 1998, όπου ένας μικρός αριθμός στην αρχή εμφανίστηκε στην Καισαριανή να φωλιάζει και από εκείνη τη στιγμή και μετά εξαπλώθηκε και στις βορειότερες περιοχές.
Εικάζουμε ότι ο πυρήνας του πληθυσμού αποτελείται από πουλιά που έφυγαν από την Πεντέλη μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές. Είναι ένα πουλί το οποίο θέλει πολύ βελανιδιά για να ζήσει. Ευτυχώς, όμως, στον Υμηττό υπάρχουν μεγάλα πουρνάρια, ειδικά στην περιοχή της Καισαριανής και πιο πάνω, τα οποία παρέχουν τα απαραίτητα βελανίδια.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είδος των πευκοδασών και γενικώς των δασών είναι και το Ξεφτέρι, ένα μικρού μεγέθους αρπακτικό, το οποίο φωλιάζει συνήθως σε πεύκα και γενικότερα σε μεγάλα δένδρα και στον Υμηττό, ενώ παλιότερα είχαμε την άποψη ότι μόνο ξεχειμωνιάζει, δηλαδή κάθεται τους χειμερινούς μήνες, τελικά ανακαλύφθηκε ότι φωλιάζει και αυτό σε ένα μικρό αριθμό ζευγαριών, τρία με τέσσερα, κυρίως στο κεντρικό και βόρειο τμήμα του. Είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά αρπακτικά που μπορούμε να δούμε στον Υμηττό και αυτή τη στιγμή ο πληθυσμός του, εν πάση περιπτώσει, είναι σταθερός, διότι δεν απειλείται τόσο άμεσα, καθώς φωλιάζει κυρίως στα πιο ψηλά μέρη του βουνού, αυτά που βρίσκονται δηλαδή πιο απρόσβλητα από τις τυχόν επεμβάσεις.
Φεύγοντας από το κλειστό πευκοδάσος και προχωρώντας προς τις πιο ανοιχτές εκτάσεις, συναντάμε τον τσαλαπετεινό, ένα πουλί το οποίο τα τελευταία χρόνια και αυτό έχει δείξει ότι ο πληθυσμός του έχει ανακάμψει από τις παλιότερες μειώσεις τους. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στο ότι σταμάτησε το εαρινό κυνήγι του Τρυγονιού, στο οποίο κατά τη διάρκεια ενός μήνα, δηλαδή από τον Απρίλιο ως τον Μάιο, πολλές φορές θηρεύονταν, παράνομα βέβαια, αλλά παρόλα αυτά, θηρεύονταν. Επίσης, αρχίζει και δεν φοβάται τόσο πολύ τον άνθρωπο και το βλέπουμε να πλησιάζει όλο και πιο κοντά.
Ο Υμηττός είναι ένα από τα σημεία πλέον, ιδιαίτερα οι ανοικτές εκτάσεις, όχι τόσο το κλειστό πευκοδάσος, οι εκτάσεις που συνορεύουν δηλαδή με φρύγανα και με θάμνους, είναι ένα σημείο που μπορούμε να δούμε άνετα τον τσαλαπετεινό, από τον Μάρτιο μέχρι και τον Οκτώβριο.
Και συζητώντας τώρα για τις ανοικτές εκτάσεις, να υπενθυμίσουμε ότι ό,τι δεν είναι δάσος και απλά το θεωρούμε ξεροβούνι με φρύγανα και θάμνους, μπορεί να είναι μια πολύ σημαντική περιοχή, όχι μόνο για τα πουλιά, αλλά και γενικότερα για την πανίδα και τη χλωρίδα, δηλαδή οι εκτάσεις του Υμηττού που βρίσκονται στον Καρέα και πιο κάτω, στην Αργυρούπολη, στην Ηλιούπολη, στη Γλυφάδα, όλες αυτές είναι θησαυροί από βιοποικιλότητας και δεν πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε σαν απλά γυμνές εκτάσεις.
Ένα χαρακτηριστικό είδος που βρίσκεται σ’ αυτές τις γυμνές εκτάσεις είναι και η Αετογερακίνα. Η Αετογερακίνα είναι ένα αρπακτικό το οποίο ενώ είχε εξαφανιστεί από την ευρύτερη περιοχή του Υμηττού από το ’94 και μετά, τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω της συστηματικότερης καταγραφής μας, εμφανίστηκε ένα ζευγάρι και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Η Αετογερακίνα φωλιάζει σε βράχια, όχι σε δένδρα, και τρέφεται σε ανοικτές εκτάσεις. Η δε έκταση που χρειάζεται ένα τέτοιο πουλί υπερβαίνει βεβαίως την έκταση του Υμηττού, οπότε η συστηματικότερη και αποτελεσματικότερη προστασία όλων των ελεύθερων εκτάσεων της Αττικής, όπως είναι οι καλλιεργήσιμες περιοχές γης πέριξ του αεροδρομίου ή όλες οι υπόλοιπες περιοχές που αυτή τη στιγμή παραδίδονται στην οικοδόμηση για να φτιάξουμε όλοι τα εξοχικά μας ή εν πάση περιπτώσει να φτιάξουμε δρόμους, βίλες ή ό,τι θέλουμε να κάνουμε, είναι περιοχές στις οποίες εξαρτάται η ύπαρξη της Αετογερακίνας και όχι μόνο της Αετογερακίνας, όλων των μεγάλων αρπακτικών.
Μιλώντας για επανεμφανίσεις, ένα άλλο είδος το οποίο με χαρά το υποδεχτήκαμε ξανά στον Υμηττό, είναι ο Κόρακας. Η τελευταία γνωστή φωλιά του ήταν το ’92 στην περιοχή του Καρέα, έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη του, δείχνει όμως ότι γενικότερα αρχίζει και εμφανίζεται πάλι σαν είδος, κυρίως λόγω του ότι σταμάτησαν να το διώκουν πια οι άνθρωποι, γιατί παλιότερα είχε αυτή τη φήμη και το κυνηγούσαν όπου έβρισκαν, αυτή τη στιγμή το έχουν αφήσει κάπως στην ησυχία του και στην Αττική και ιδιαίτερα και στον Υμηττό, έχουμε δει πάλι ένα ζευγάρι να φωλιάζει και να κάνει και οικογένειες που μεγαλώνουν κανονικά και να εξαπλώνονται περαιτέρω.
Αυτά από τα μεγάλα πουλιά και αυτά που μπορούμε εύκολα να δούμε. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα πουλιά, τα οποία μπορεί να μην τα δούμε ποτέ μας, όσοι δεν ασχοληθούμε ενεργά με την παρατήρηση πουλιών, αλλά είναι οι αιτίες οι οποίες δημιούργησαν το καθεστώς του Υμηττού σαν σημαντική περιοχή για τα πουλιά της Ελλάδας, τουλάχιστον σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένα απ’ αυτά είναι ο Αιγαιοτσιροβάκος. Είναι ένα μικρό πουλάκι, στο μέγεθος σπουργιτιού. Πολύ δύσκολα το βλέπουμε, γιατί κρύβεται πάντα σε θάμνους. Η μόνη ευκαιρία για να το εντοπίσουμε είναι την άνοιξη, όπου τα αρσενικά επιδίδονται σε τραγούδι καθόμενα πάνω στις κορυφές των θάμνων. Είναι ένα από τα πλέον κοινά πουλιά του Υμηττού. Είναι ένα πουλί με πολύ περιορισμένη παγκόσμια κατανομή, ούτε καν Ευρωπαϊκή, συγκεκριμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είμαστε η μοναδική χώρα που φωλιάζει και ο δεύτερος μεγάλος πληθυσμός βρίσκεται στην Τουρκία.
Έρχεται από τον Μάρτιο και φεύγει γύρω στον Σεπτέμβριο και είναι ένας από τους λόγους, επαναλαμβάνω, όπου ο Υμηττός καθιερώθηκε σαν σημαντική περιοχή για τα πουλιά. Ο πληθυσμός του αυτή τη στιγμή είναι σε πολύ καλή κατάσταση, παρ’ όλες τις πυρκαγιές που κάψανε σημαντικό μέρος του βιοτόπου του, το ’98, ευτυχώς τα κομμάτια που κάηκαν και που δεν ήταν πεύκα και ήταν θάμνοι, όπως πουρνάρια, επανέκαμψαν πολύ γρήγορα, στα επόμενα πέντε χρόνια, και αυτή τη στιγμή ο πληθυσμός του είναι σε πολύ καλή κατάσταση.
Δυστυχώς, το ίδιο δεν συμβαίνει με ένα άλλο είδος, για το οποίο ορίστηκε ο Υμηττός σημαντική περιοχή, το οποίο είναι ο Αμπελουργός ή αν κάποιοι το ξέρουν αλλιώς, το Κρασοπούλι. Το Κρασοπούλι είναι ένα μικρό πουλί, μεταναστευτικό κι αυτό, το οποίο έρχεται από την Ινδία κάθε Μάιο για να φωλιάσει σε ανοικτές εκτάσεις, κυρίως αμπελώνες, αλλά και άλλες γεωργικές εκτάσεις, επίσης και σε θαμνοτόπους.
Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε ικανοί να πούμε το καθεστώς το ακριβές, διότι από τη χρονιά που ορίστηκε ο Υμηττός προστατευόμενη περιοχή, δυστυχώς το είδος δεν έχει αποδειχτεί αν φωλιάζει πλέον. Και αυτό είναι ένα μεγάλο κρίμα, ας πούμε, διότι το πουλί αυτό παλιότερα ήταν ένα από τα πιο κοινά πουλιά της Ελληνικής υπαίθρου, δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός του, ειδικά στις αναπτυσσόμενες περιοχές της Αττικής έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ελπίζουμε να υπάρχει ένα έστω μικρό κομμάτι πληθυσμού που να επιβιώνει ίσως σε κάποια περιοχή στο Κορωπί ή στους πρόποδες του Υμηττού. Αυτή τη στιγμή όμως δεν έχουμε καμία τέτοια απόδειξη. Είναι ένα από τα είδη τα οποία ουσιαστικά θα εξαφανίσει η περαιτέρω ανάπτυξη της Αττικής, με τον τρόπο που γίνεται βέβαια.
Για τις απειλές ξέρω ότι σας είπαν πολλά πράγματα, δεν θέλω κι εγώ να αρχίσω να λέω συγκεκριμένα θεωρητικά, ας πούμε, πρακτικά για τα πουλιά έχουμε να κάνουμε με τις εξής:
Πρώτα απ’ όλα και η κυριότερη απειλή είναι η απώλεια ή η υποβάθμιση των βιοτόπων.
Απώλεια είναι όταν καταστρέφεται τελείως ο βιότοπος ενός είδους. Υποβάθμιση όμως μπορεί να συμβεί και αν απλά φτιαχτεί ένα οίκημα σε ένα μεγάλο κομμάτι γης, γιατί κάποια πουλιά δεν ανέχονται την παρουσία του ανθρώπου, όπως τα μεγάλα αρπακτικά. Κάποια άλλα την ανέχονται, κάποια άλλα δεν την ανέχονται.
Οπότε, κατά κύριο λόγο, ας πούμε, οι πυρκαγιές βέβαια καταστρέφουν ολοκληρωτικά τον βιότοπο για κάποια είδη, όπως είπαμε η Κίσσα, όπως είπαμε ο Μυγοχάφτης, αλλά και άλλα, το Ξεφτέρι, και τα διώχνουν τελείως αν δεν σκοτωθούν βέβαια κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς. Επίσης, οι κατασκευές των μεγάλων έργων, των υποδομών, εκτοπίζουν τα πουλιά και περιορίζουν το ζωτικό τους χώρο, το οποίο για κάποια είδη, όπως είδαμε την Αετογερακίνα, αλλά και άλλα αρπακτικά, ουσιαστικά τα εξωθεί στο να φύγουν από την περιοχή, γιατί δεν μπορούν να βρουν πια κατάλληλες συνθήκες, όπως είναι ασφάλεια κατά το φώλιασμα, ηρεμία και μεγάλους χώρους για να μπορέσουν να τραφούν.
Ένα τρίτο είναι η διαρκής οικοπεδοποίηση που υφίσταται η Αττική αυτή τη στιγμή, για τους ίδιους λόγους, όπως η κατασκευή υποδομών, ακόμη και ένα μικρό σπίτι εξοχικό μπορεί να καταστρέψει ουσιαστικά την ισορροπία της περιοχής και δεν εξισώνονται αν απλά θα βάλουμε έναν ωραίο κήπο, να πούμε: «εντάξει το ίδιο πράγμα είναι, θάμνοι ήταν, δεν τρέχει τίποτε», αυτό είναι μεγάλο λάθος.
Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι το παράνομο κυνήγι και όταν λέμε παράνομο κυνήγι, λέμε κυρίως για διάφορους οπλοφόρους, δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω κυνηγούς, οι οποίοι απλά βαράνε ό,τι βρούνε.
Δεν κατηγορώ κυνηγούς αυτή τη στιγμή, κατηγορώ τους λαθροθήρες. Δυστυχώς, ενώ στην πλευρά του λεκανοπεδίου του Υμηττού το φαινόμενο έχει σχεδόν εξαλειφθεί, διορθώστε με αν κάνω λάθος, στην Ανατολική πλευρά του Υμηττού, στην αθέατη πλευρά του Υμηττού, δυστυχώς, συνεχίζει να υφίσταται και θα συνεχίζει μέχρι να πάρουμε κάποια δραστικά μέτρα.
Επίσης συνεχίζει να υφίσταται και η σύλληψη των μικρών πουλιών κυρίως, όπως είναι τα διάφορα στρουθιόμορφα, δηλαδή οι Καρδερίνες, οι Σπίνοι, οι Φλώροι, τα Μπανέτα, τα οποία τα συλλαμβάνουμε με ξόβεργες ή με δίκτυα, κυρίως για να τα διατηρούν σε κλουβιά, μερικοί κιόλας για να τα φάνε και το πρόβλημα με αυτή την τακτική είναι ότι γίνεται επιλεκτική σύλληψη, δηλαδή οι ξοβεργάδες, ας πούμε, κυρίως πιάνουν αρσενικά πουλιά, γιατί αυτά τραγουδάνε. Τα θηλυκά πουλιά είτε τα απελευθερώνουν, οι καλοί, είτε τα σκοτώνουν επί τόπου για να μην χαλάσουν την ξόβεργα…»
Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε:
«Πυρκαγιές ακουσίως ή εκουσίως, καταπατήσεις, εκχερσώσεις, αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων, οικιστικές επεκτάσεις, «κοινωφελείς» εγκαταστάσεις, Δασαρχεία, Περιφέρειες, Δήμαρχοι, ποικιλώνυμα εμπλεκόμενα συμφέροντα, επεκτάσεις στα Μεσόγεια με ταυτόχρονη απαξίωση της αγροτικής γης, οικιστικές πιέσεις στον Υμηττό, δημιουργία μεγάλων υπερτοπικών εμπορικών χρήσεων( π.χ. Καμπάς), Δάση κεραιών ΜΜΕ, Κέντρα Υψηλής Τάσης της ΔΕΗ, εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ, εκπαιδευτικά συγκροτήματα, αθλητικές εγκαταστάσεις, πολιτιστικές εγκαταστάσεις, επέκταση νομότυπα ή παράνομα Νεκροταφείων (Ζωγράφου, Παπάγου, Χολαργός κ.α.), σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων, γκαράζ απορριμματοφόρων και λοιπών οχημάτων των όμορων Δήμων, Εκκλησία, η οποία διεκδικεί πάνω από 14.000 στρέμματα στον Υμηττό (και άλλα 10.000 στρεμ. στο απέναντι και δυτικά Ποικίλο όρος), ανάγκη κατασκευής νέων αυτοκινητοδρόμων, ώστε να συνδεθούν οδικά τα νότια προάστια της Αθήνας-πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού με τα Σπάτα, οπότε σαν απόρροια θα έχουμε σοβαρή ηχορύπανση στις περιοχές που διασχίζουν, ενώ συγχρόνως οι αυξημένες εκπομπές καυσαερίων από τα αυτοκίνητα, θα επιδεινώσουν την ατμοσφαιρική ρύπανση στο λεκανοπέδιο και θα αυξηθεί η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου…»
Όλες λοιπόν οι παραπάνω αθροιστικά συνέπειες της ανθρώπινης αμετροέπειας και της έκνομης ή και ηθικής -πλην όμως όχι και νόμιμης δραστηριότητας- που αντικειμενικά προέκυψαν προκύπτουν από την αστικοποίηση και τη διεύρυνση των οικιστικών ιστών, έχουν βλάψει και εξακολουθούν να βλάπτουν σοβαρά τον Υμηττό, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, φοβούμαι ό,τι δεν είναι ανατάξιμη η διαταραχθείσα περιβαλλοντική και οικολογική ευταξία και ισορροπία και η οποιαδήποτε σημερινή «επέμβαση», καλείται να «ισορροπήσει» μεταξύ αυτών που απωλέσθηκαν «εν τω Υμηττώ» και αυτών που πρέπει να «διασωθούν» πάση θυσία…
Στην παραπάνω ενδελεχή ανάλυση της ΕΟΕ απαριθμούνται είδη πουλιών τα οποία όχι μόνο δεν θηρεύονται αλλά ανήκουν σε προστατευόμενα είδη, στην επιμέτρηση δε των αρνητικών παραγόντων που δημιουργούν πρόβλημα επιβίωσης στην πανίδα, ο πλέον σημαντικός και πρώτος στην σειρά κατάταξης είναι ποιος άλλος;
Η απώλεια ή η υποβάθμιση των βιοτόπων…
Από την άλλη η Οδηγία 79/409/ΕΟΚ του Συµβουλίου περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών (η αποκαλούµενη «Οδηγία για τα Πτηνά») παρέχει ένα κοινό πλαίσιο για τη διατήρηση των πτηνών που ζουν εκ φύσεως σε άγρια κατάσταση και των ενδιαιτηµάτων τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απαρχή της Οδηγίας έγκειται στο γεγονός ό,τι τα άγρια πτηνά, τα οποία είναι κυρίως αποδηµητικά, αποτελούν κοινή κληρονοµιά των κρατών µελών, η αποτελεσµατική προστασία της οποίας αποτελεί τυπικό διασυνοριακό πρόβληµα που συνεπάγεται κοινές ευθύνες.
Στην οδηγία για τα Πτηνά αναγνωρίζεται πλήρως η νοµιµότητα της θήρας αγρίων πτηνών ως µορφή βιώσιµης χρήσης. Η θήρα αποτελεί δραστηριότητα που αποφέρει σηµαντικά κοινωνικά, µορφωτικά, οικονοµικά και περιβαλλοντικά οφέλη σε διάφορες περιοχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο αριθµός των ειδών, των οποίων επιτρέπεται η θήρα, είναι περιορισµένος και περιλαµβάνεται στην Οδηγία, όπου καθορίζεται και µία σειρά οικολογικών αρχών και νοµικών υποχρεώσεων σχετικών µε την εν λόγω δραστηριότητα, τις οποίες τα κράτη µέλη οφείλουν να εφαρµόζουν µέσω της νοµοθεσίας τους.
Τα προαναφερθέντα παρέχουν το πλαίσιο διαχείρισης της θήρας.
Το κυνήγι δεν μπορεί να αποκλείεται από τις ζώνες προστασίας, παρά μόνον εφόσον αυτό αποδεικνύεται από μελέτες κ.τ.λ., και όχι a priori και αυτόματα, όπως δυστυχώς οι ελληνικές αρχές θέλουν να εφαρμόζουν. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό θέμα, γιατί μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει ότι μια περιοχή που επρόκειτο να μπει είτε στο δίκτυο Natura είτε οπουδήποτε αλλού, το πρώτο πράγμα ήταν να εκδιωχθούν οι κυνηγοί. Αυτό επισήμως και με υπογραφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και της B.L.I, δεν αποτελεί συνεπακόλουθο για την ένταξη μιας περιοχής στο «δίκτυο ζωνών προστασίας».
Η B.L.I αναγνώρισε, επισήμως, ότι ο Ερμηνευτικός Οδηγός τη δεσμεύει και αυτόν θα ακολουθεί από εδώ και πέρα στις δικές της ενέργειες.
Αναγνώρισε μάλιστα τη συμμετοχή των Κ.Ο, σαν αδήριτη ανάγκη, στην εκπόνηση προγραμμάτων, μετρήσεων και επιπτώσεων που υπάρχουν από τη θηραματική δραστηριότητα στα πάσης φύσεως θέματα, τα οποία θέτει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Με την απόφαση 1526/1218 της Ολομέλειας της Βουλής (Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τ. Α΄, φ. 49 της 25.2.2005) συστάθηκε «Ειδική Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος», η δε σχετική διάταξη ενσωματώθηκε στο άρθρο 43Α με τις αναγκαίες προσαρμογές του.
Αποστολή της ήταν να παρακολουθεί και να αξιολογεί την κατάσταση του περιβάλλοντος στη χώρα μας και τις συνέπειες των διαφόρων δράσεων για το περιβάλλον. Η Επιτροπή, στην οποία μετέχουν εκπρόσωποι των κομμάτων του Κοινοβουλίου ανάλογα με τη δύναμή τους, συμβάλλει επίσης συμβουλευτικά στη λήψη αποφάσεων και στη χάραξη της εθνικής στρατηγικής για την προστασία του περιβάλλοντος.
Η Επιτροπή εκφράζει επίσης γνώμη για την ετήσια έκθεση σχετικά με την κατάσταση του περιβάλλοντος αλλά και για άλλες εκθέσεις που κατατίθενται στη Βουλή, όπως λ.χ. για τη στρατηγική σχετικά με τη μείωση εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, τη στρατηγική για τη βιώσιμη ανάπτυξη, την εφαρμογή των κοινοτικών οδηγιών και των διεθνών συμβάσεων κ.λπ.
Στη σχετική απόφαση της Βουλής προβλέπονται, τέλος, τα μέσα που μπορεί να επιστρατεύει για την εκπλήρωση της αποστολής της.
Αναρωτιούμαστε λοιπόν όλοι εμείς που οι γονείς, οι παππούδες οι συγγενείς, μας κληροδότησαν την αγάπη για το κυνήγι και την πραγματική επαφή με τη φύση, όλοι εμείς που καλώς ή κακώς έτυχε να σπουδάσουμε και να έχουμε πιο εξειδικευμένη αντίληψη των δρωμένων και των τεκταινομένων, γιατί ο περιορισμός του κυνηγιού να αποτελεί το "διαχρονικό" άλλοθι και τη συνήθη «ομολογία» αδυναμίας της εκτελεστικής εξουσίας …
Που «αδυνατώντας» ή «υστερώντας» στην δημιουργία μηχανισμών ικανών και αποτελεσματικών, που θα περιορίσουν την υποβάθμιση και τον αφανισμό των βιοτόπων, σήμερα στους περιαστικούς ορεινούς όγκους της Αττικής, ή την επαύριο και σε άλλους, εξ αιτίας όλων των παραπάνω αναλυτικά εκτεθέντων…
Προβαίνει σε «διαγωνισμούς αντικυνηγετικών επιδείξεων», απευθυνόμενη στο «οικολογικό συναίσθημα», με νομοθετικές κινήσεις και διοικητικές ρυθμίσεις, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την κοινή λογική, τη θηραματολογική επιστημονική προσέγγιση, την αρχή της αειφορικής διαχείρισης των οικοσυστημάτων, τα οποία σταθερά «απομειούνται» τόσο εκτατικά όσο και σε «ποιοτική υφή» στην χώρα μας, με «υποδειγματικά παραδείγματα» την Πάρνηθα και τον Υμηττό…
Όπου, αντιλαμβανόμενοι ή μεθερμηνεύοντας τη «βούληση και πρόθεση του νομοθέτη», το κυνήγι, αφ΄εαυτού και εξ ολοκλήρου, επέφερε «καίρια πλήγματα» στα οικοσυστήματα, στην πανίδα και χλωρίδα…
Και του οποίου η πλήρης-οσονούπω- κατάργηση, σύμφωνα με το άρθρο 7 παρ.3 του νομοθετήματος, θα συμβάλλει άμεσα και καθοριστικά, στην «ανάρρωση» και στη «θεραπεία των πληγών», που έχουν προξενήσει οι κυνηγοί και η δραστηριότητα τους, σε πολύ συγκεκριμένη και περιορισμένη έκταση και για ελάχιστο αριθμό θηρευσίμων ειδών πουλιών, κυρίως αποδημητικών εκεί…
Η δύναμη της υπερβολής και η υπέρβαση κάθε επιστημονικής προσέγγισης με διάστικτη, την πλήρη απουσία της πρόσκλησης, έστω «για τα μάτια», των Κ.Ο, να (συν)εισφέρουν στο διάλογο με την κατάθεση μελετών, σκέψεων, προτάσεων…
Ειλικρινά, είναι έντονη η πικρία όλων των ελλήνων κυνηγών και περισσότερο «των εν τη Αττική διαβιούντων», που βλέπουν τις εκ του νόμου (ν.δ 86/69) θεσμικά κατοχυρωμένες και «συνεργαζόμενες με το αρμόδιο Υπουργείο Κυνηγετικές Οργανώσεις», να απουσιάζουν και να μην προσκαλούνται στη διαβούλευση πριν τη λήψη απαγορευτικών μέτρων ή την ψήφιση και εφαρμογή κάθε είδους περιοριστικών μέτρων για τη θήρα, εν αντιθέσει με πολλές ΜκΟ και το «ευήκοον ους» που τείνετε προς αυτές…
Ανατέμνοντας λοιπόν εν κατακλείδι, τα πάσης φύσεως προβλήματα του Υμηττού, εύκολα θα διαπιστωθεί ότι αυτά δεν σχετίζονται με την άσκηση της ούτως ή άλλως περιορισμένης σήμερα κυνηγετικής δραστηριότητας ούτε δε και όταν αυτή επιτρέπονταν σε μεγαλύτερο βαθμό στο παρελθόν, μιας και η θήρα ούτως ή άλλως, προϋπήρχε κάθε επαίσχυντης ανθρωπογενούς και καταστροφικής για το περιβάλλον, «αξιοποίησης» του, μέσω της οικιστικής ανάπτυξης και της παράδοσης σημαντικών εκτάσεων, «βορά», στην ανέγερση κατοικιών και την ανάπτυξη παραλλήλων υποδομών…
Όταν θέλεις (να νομοθετήσεις αντικειμενικά), ψάχνεις τρόπους…
Όταν δεν θέλεις, ψάχνεις αιτίες…!
Και σώφρον θα ήταν, κύριοι του ΥΠΕΚΑ, να ληφΘεί υπόψη αρμοδίως και το: «audiatur et altera pars», μτφρ: ακούστε (επιτέλους) και την άλλη πλευρά (έχει πολλά να σας πει και αποδείξει)…
Την πρώτη φορά υποθέταμε ότι οι αντικυνηγετικές ρυθμίσεις, για μια καθ’όλα νόμιμη δραστηριότητα ήταν «τυχαίες», τη δεύτερη φορά ό,τι ήταν «συμπτωματικές», από την τρίτη όμως και πέρα, που έχουν γίνει θεσμός οι αντικυνηγετικές επιβουλές, μόνο σαν «εχθρικές ενέργειες» μπορούν να εκληφθούν, προς 300.000 έλληνες πολίτες, μιας και στοχεύουν, στη «σαλαμοποίηση» του κυνηγιού και στην με κάθε τρόπο «κοινωνική απόρριψη», «περιθωριοποίηση» και απαξίωση του …
Λυπούμαστε πολύ, αλλά θα διαφωνήσουμε πλήρως και ηχηρά, για την προτεινόιεμνη, σχετική διάταξη του άρθρου 7, για καθολική απαγόρευση της θήρας στον Υμηττό, η οποία στηρίζεται, μάλλον σε ψευδεπίγραφα «οικολογικά και αντικυνηγετικά φετίχ» και προκαταλήψεις, παρά σε τεκμηριωμένη επιστημονικά και επαγωγικά αιτιολόγηση, τι λοιπόν θα υποστηριχθεί, βάσιμα, στην αντίστοιχη αιτιολογική έκθεση του νομοθετήματος; ότι το κυνήγι έβλαψε ή θα βλάψει -και εφεξής- σοβαρά τον Υμηττό, άρα …
«Alea jacta est», το κυνήγι στο «πύρ το εξώτερον»…
Ελπίζουμε λοιπόν και ευελπιστούμε, παρά την κυνηγετική μας πικρία, ότι ο Υμηττός θα επανέλθει, «εκεί» όπου ήταν, προς τέρψη και όλων εκείνων των συνελλήνων «αντικυνηγών» που μετέχουν στην παρούσα διαβούλευση, οι οποίοι θα «διαγνώσουν» από όλα τα προαναφερθέντα, το κυνήγι, ως αιτία μετατροπής (και) του Υμηττού, σε «διεκεκαυμένη ζώνη»…
Οψόμεθα και να το διαπιστώσουμε…
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
