ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ

αυτή δεν γίνεται με τα μποιτερ. Είναι σε άλλη κλάση η ράτσα αυτή αλλά δεν μου αρέσει προσωπικά που είναι πάρα πολλή νευρικά και ανοίγονται πάρα πολλή από το αφεντικό τους (μην ξεχνάμε ότι τα πόιντερ ήρθαν στο κυνήγι από τους άγγλους όταν κυνήγαγαν αλεπούδες με τα άλογα χωρίς όπλα που αμολάγανε ένα κοπάδι σκύλους καμία 50αρια και για αυτό εξηγείται η μεγάλη απόσταση ανίχνευσης μακρινή όσφρηση κτλ στα μποιτερ ). Βέβαια άλλο μειονέκτημα είναι το ζευγάρωμα στα κουρτσιχαρ γιατί δεν βρίσκεις εύκολα θηλυκό αρσενικό κτλ σε σχέση με το μποιτερ η κάποια άλλη ράτσα.

γιατί αναφερόμαστε για τα καλύτερα μας φιλαράκια τα οποία κάνουν τα πάντα να μας ευχαριστήσουν με χαρά όταν ιδίως έχουν και ένα ορτύκι στο στόμα η ακόμα ποιο πολλή με μια μπεκάτσα..

Μιχαλη παρα πολυ καλη η ιδεα σου να ανοιξεις το συγκεκριμενο θεμα απο το οποιο εμεις οι νεοτεροι θα αποκομισουμε αρκετα εαν ευωδοθει με επιτυχια.. Οπως και ο Γιωργος ετσι και εγω παντοτε συντηρουσα κουρτσχααρ..Η ιδιοσυγκρασια αυτου του σκυλιου πιστευω οτι ειναι η πλεον καταλληλη για νησια οπως η Μυτιληνη..Η διαμορφωση του εδαφους ειναι τετοια ωστε μονο τα σκυλια που κυνηγανε κοντα αποδιδουν τα αναμενομενα..Ετσι ενα ποσοστο της ταξης του 60-70% των εδω κυνηγων συντηρουν κουρτσχααρ. Εκτος αυτου οι προσωπικες εμπειριες με τα κουρτσχααρ [ιδιως σε μπεκατσα] δεν μου αφηνουν περιθωρια επιλογης..