του Γιάννη Θεοδώρου
Από πολλές πλευρές επισημαίνεται κατά καιρούς, η αργή μεν αλλά σταθερή μείωση του αριθμού των κυνηγών και η σταδιακή “αποκοπή” των παιδιών μας από το “κυνηγετικό γίγνεσθαι” εκουσίως ή ακουσίως, ένα γεγονός που πρέπει να απασχολήσει τις Κ.Ο και όχι μόνο τους γονείς – κυνηγούς…
Η εποχή του “παιδιού-τσανταδόρου” και της με τον τρόπο αυτό, σταδιακής κυνηγετικής διαπαιδαγώγησης, δεν είναι βέβαιο ότι συμβάλλει σήμερα, ακόμη κι αν ήταν κανόνας, στην “παραγωγή νέων ενσυνείδητων κυνηγών” και στη “διαιώνιση της κυνηγετικής δραστηριότητας”…άλλοι καιροί σήμερα κι άλλα ήθη επικρατούν, άλλοι επηρεασμοί και πρότυπα για τα παιδιά, πλήθος οι “πειρασμοί”, άλλη ιδεολογική προσέγγιση σε πολλά θέματα και βέβαια ο κρυφός και φανερός αντικυνηγετισμός σε βιβλία, έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, ιστοσελίδες, ένα θέμα που πουλάει…αλλοτριώνει τις παιδικές ψυχές και φέρνει ενίοτε σε «αντιπαλότητα» τους γονείς κυνηγούς με τα παιδιά και τα όσα διδάσκονται…
Πόσες εκδηλώσεις από την άλλη οργανώθηκαν για τα παιδιά ή (και) τις οικογένειες των κυνηγών; Αποσπασματικές κάποιες φορές, χωρίς κεντρικό συντονισμό, σαφές περίγραμμα και χρονοδιάγραμμα…δεν φτάνουν οι πρωτοχρονιάτικες πίτες και οι «χοροεσπερίδες»…
Η έναρξη όμως κι η λήξη του κυνηγιού, η γιορτή του Αγίου Ευθυμίου, ακόμα και η έναρξη και λήξη του κυνηγιού του ενδημικού θηράματος, είναι θαυμάσιες ευκαιρίες για τέτοιου εκδηλώσεις προβολής του κυνηγιού και της ανάδειξης “ισχύος” του κυνηγετικού κόσμου. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις, με τη κατάλληλη προβολή θα έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και θα βοηθήσουν στην επίτευξη των μεγάλων στόχων, τη διαιώνιση της παραδοσιακής κυνηγετικής δραστηριότητας, την «παραγωγή» νέων ενσυνείδητων κυνηγών και κυρίως θα συμβάλλουν καταλυτικά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας και στην ομαλή «ένταξή» τους στη κυνηγετική κοινότητα.
Ερώτημα κρίσιμο η “διαπαιδαγώγηση” του κυνηγετικού κόσμου, όμως και με απλά πράγματα που μπορούν να γίνουν, σε σημαδιακές ημερομηνίες που πρέπει να αξιοποιηθούν, θα δινόταν ένας πανηγυρικός τόνος, σε μια χαρμόσυνη κυνηγετική ατμόσφαιρα όπου επίτιμοι καλεσμένοι θα ήταν πριν και πρώτοι απ΄ όλους τα παιδιά μας…
Φαντασθείτε να βραβεύονταν τα παιδιά των κυνηγών π.χ για τη σχολική επίδοση και το ήθος τους από τις Κ.Ο ή τους Κ.Σ, ο καλύτερος τρόπος να έρθουν κοντά στις Οργανώσεις τα παιδιά, άμεσα, τι κέρδος θα υπήρχε αν διοργάνωναν οι Σύλλογοι “ημερίδες ενημέρωσης” και “περιβαλλοντικής εκπαίδευσης” στη φύση, με αποδέκτες τα παιδιά, εξηγώντας γιατί το κυνήγι είναι «εργαλείο διαχείρισης» και όχι μια δραστηριότητα «καταστροφική», όπως αρέσκονται να την «παρουσιάζουν», οι Κ.Ο και τα σχολεία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση ή σύνδεση…
Ας δούμε στην ιστοσελίδα του ΕΚΠΑΖ Αίγινας ή των άλλων Κέντρων Περίθαλψης,τι γίνεται με τις περιβόητες «απελευθερώσεις πουλιών και τραυματισθέντων ζώων», συνήθως -και αναπόδεικτα- από τους «κακούς κυνηγούς», λαϊκό πανηγύρι, με τα παιδιά να έχουν περίοπτη και τιμητική θέση…κι οι ιστοσελίδες τους, «σφόδρα» πολέμιες των κυνηγών, αλλά κατά τα άλλα «προτεινόμενες» ως εκπαιδευτικό πρόσθετο…
Σήμερα τα παιδιά παίζουν τη τεχνολογία στα “μικρά τους δάχτυλα”, το internet αποτελεί βασικό τρόπο ενημέρωσης κι ο μέσος Έλληνας δαπανά χρόνο τεσσάρων ωρών σύμφωνα με τελευταία στοιχεία για ενημέρωση από κει και τριών ωρών από τον έντυπο τύπο, μήπως όμως ως κυνηγοί ή Κ.Ο περί άλλων τυρβάζουμε;
Μήπως θέλουμε να ζούμε στο παρελθόν πιστεύοντας ότι η παράδοση και το κυνήγι θα κληρονομηθούν “ελέω Θεού” ή με κάποιους “αυτοματοποιημένους” μηχανισμούς; Γιατί «αφήνουμε» να αλωνίζουν οι “επιτήδειοι” στο διαδίκτυο, να έχουν πρόσβαση παντού, να επιβάλλουν απόψεις και να αποτελούν “προτεινόμενους ιστότοπους” οι σελίδες τους με «βούλα και σφραγίδα» του ΥΠΕΠΘ;
Πόσοι δυστυχώς εξ ημών ακόμη δεν καταλαβαίνουν, ότι οι Η/Υ δεν είναι «παιχνίδι» αλλά εργαλεία δουλειάς, το διαδίκτυο πηγή άμεσης πληροφόρησης και διάχυσης και σωστών απόψεων αλλά και παραπλανητικών; Πως θα επικοινωνήσουν τα παιδιά, να μάθουν, να διδαχτούν και να ρωτήσουν, όταν στο διαδίκτυο, η παρουσία των Κ.Ο είναι από καλή για ορισμένες μόνο και ανύπαρκτη για τις περισσότερες;
Τι πρέπει να περιμένουμε από ΚΣ που στερούνται ακόμη σήμερα, μιας απλής ηλεκτρονικής διεύθυνσης -e-mail- «κόβοντας» κάθε δρόμο σύγχρονης επικοινωνίας και «επαφής» με τη τεχνολογική πραγματικότητα;
Γιατί οι Κ.Σ να μην έχουν μηχανογραφημένα αρχεία μελών για να βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα και να ξέρουν τι γίνεται κάθε στιγμή με τα ενεργά ή ανενεργά μέλη; πόσο άραγε δύσκολο «τεχνικά» είναι ένα πρόγραμμα “διαχείρισης μελών”, η ύπαρξη μιας διαχρονικής “data base” μελών;
Η κοινή λογική αν μη τι άλλο, απαιτεί να υπάρξουν σήμερα, πλήρη και αναλυτικά στοιχεία, για την ηλικιακή σύνθεση των κυνηγών, για το μέσο όρος ηλικίας, ποιοι ηλικιακά προηγούνται βγάζοντας άδεια κάθε χρόνο, πως κλιμακώνεται ηλικιακά και κατά περιφέρεια η “είσοδος” των νέων κυνηγών…ποιοι είναι αυτοί που δεν ξαναβγάζουν άδειες…πως θα προσελκυστούν τα παιδιά να γίνουν κυνηγοί και από που θα ενημερωθούν…
Πως θα αποφύγουμε τη “δημογραφική γήρανση” του κυνηγετικού κόσμου, πως θα σταθούμε μπροστά στα νέα τεχνολογικά δεδομένα, όταν αγνοούμε τα πιο βασικά πράγματα; Πως θα καταστήσουμε τους νέους «κοινωνούς» των κυνηγετικών ιδεών; Που θα τους «συναντήσουμε»; Θα ήταν αφελές να επισημανθεί το αυτονόητο της αλληγορικής σημασίας παροιμίας «του όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό …»
Και φυσικά κανείς δεν θα μας «περιμένει», το αντίθετο μάλιστα, οι αντικυνηγοί και οι «οικολόγοι» επιχαίρουν με την απουσία μας και με τη τεχνολογική «άγνοια» μας…
Κανείς πολύ περισσότερο, δεν θα αφουγκραστεί τα των “κυνηγετικών παραδόσεων και των κυνηγετικών εθίμων” που αυτάρεσκα και με «στόμφο καρδιναλίου» προβάλλουμε κατά καιρούς ως μόνη «άμυνα», γιατί φροντίζουν απλά και αλλά μεθοδικά να τα απαξιώσουν ή να τα καταστήσουν “αταβιστικά πρότυπα” οι αντικυνηγοί, παραδείγματα προς αποφυγή, με κάθε τρόπο και κάθε πρόσφορο μέσο…από τα διδακτικά βιβλία μέχρι το διαδίκτυο, όπου «παίζουν» χρόνια τώρα μάλλον χωρίς αντιπάλους…
