του Γιάννη Θεοδώρου
Η αυλαία ενός “προαναγγελθέντος” στυγερού εγκλήματος…
Γράφτηκε και τυπικά ο επίλογος στο «θρίλερ» της άγριας δολοφονίας των πέντε συναδέλφων κυνηγών στο Αγρίνιο, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της Αστυνομίας.
Ο δράστης του αποτρόπαιου φονικού που έχει συγκλονίσει την ελληνική αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη είναι ο Διονύσιος Φούκας, ο «υλικός» αυτουργός και ο ηλικιωμένος πατέρας του Λυσίμαχος Φούκας που βρισκόταν στον χώρο, οι οποίοι και ομολόγησαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Ακαρνανίας τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Μετά και την «ταυτοποίηση» ενός εκ των τριών όπλων της οικογένειας που βρέθηκε στο σπίτι τους, με τους κάλυκες που περισυνελέγησαν από το σημείο της δολοφονίας, προέκυψαν και νέα αδιάσειστα στοιχεία που σε συνάρτηση με τις αντιφάσεις των υπόπτων και την συνεκτίμηση επιστημονικά όλων των στοιχείων, οδήγησαν στην πλήρη αποκάλυψη των διαδραματισθέντων.
Μια “χούφτα τριφύλλι” όπως γράφτηκε εύηχα σε ημερήσια εφημερίδα, άξιζε όσο η ζωή πέντε νέων κυνηγών, που τους αφαιρέθηκε με τον πιο αποτρόπαιο, τον πιο άδικο και εκδικητικό τρόπο …
Μια “χούφτα τριφύλλι” ίσως «πατημένο», σε μια ελεύθερη κυνηγετικά περιοχή, “απαλλοτριώθηκε και αποσβέστηκε” με την ζωή πέντε νέων ανθρώπων …
Συμψηφισμός “κυνηγετικών πταισμάτων” κατά την λογική των ψυχρών δολοφόνων, με σωρεία κακουργηματικών πράξεων, πρωτόγνωρης αγριότητας και ασύλληπτης σαδιστικότητας, ωμή και χωρίς προσχήματα βία …
Σκηνικά θανάτου, από δολοφονικές και συνάμα κυνικές μορφές, που ξεπηδούν από τα πιο «μαύρα κατάστιχα» της ιστορικής διαδρομής του ανθρώπου, για να (μας) θυμίζουν την ρήση του W. C. Fields “δεν έχω προκαταλήψεις για κάποιον, τους μισώ όλους εξίσου…”
Δυστυχώς, για “ασήμαντη αφορμή” είχαμε μια ανείπωτη τραγωδία, μια τραγωδία που αδυνατεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, μια τραγωδία αποτρόπαια στην σύλληψη, απεχθής, σαδιστική και «άνευ» ενδοιασμών και «συνειδησιακών» τύψεων στην “εκτέλεση” εν ψυχρώ …
Έτσι απλά, με “χαριστικές βολές” κατά ανυποψίαστων κυνηγών…
Μπορούμε κατόπιν αυτών, να μιλάμε για “ανθρώπους”…;
Ποιος προσδιορισμός “γραμματικός” ή «ετυμολογικός» θα σταθεί ικανός, να περιγράψει, να εξωτερικεύσει και να αποκαλύψει τα “άδυτα” της σκοτεινής εγκληματικής ψυχής τους; Ποιος “κώδικας” επικοινωνίας άραγε θα στεκόταν επαρκής και ικανός να αποκρυπτογραφήσει τα αιμοδιψή ένστικτά τους και να δώσει να καταλάβει και να συμπεράνει η σαστισμένη και οργισμένη από την πρωτοφανή αγριότητα κοινή γνώμη, τα “ελατήρια” τους και τα “κίνητρά” τους ;
Στο κατώφλι του έτους 2007, υπάρχει και εφαρμόζεται ο “άγραφος νόμος” της αντεκδίκησης, βάσει του οποίου κάποιοι κυνηγοί έπρεπε να δολοφονηθούν, γιατί κυνηγούσαν νόμιμα, σε ελεύθερη περιοχή, κάνοντας το σφάλμα “να πατάνε το τριφύλλι» ή να “απειλούνται τα πρόβατα να απορρίξουν…” από τις ντουφεκιές στα καρτέρια…!!!
Εν έτει 2006, η πιο απάνθρωπη απόδειξη “ξεκαθαρίσματος λογαριασμών”, έτσι για αμελητέα αφορμή, από κάποιους που διαφεντεύουν την ύπαιθρο θεωρώντας “βιλαέτια και βακούφια” ολόκληρες περιοχές και αποφασίζουν, αν επιτρέπεται το κυνήγι και πότε… επιβάλλοντας και “κυρώσεις” στους υπαίτιους…
Μάλιστα, εν έτει 2006, το “πάτημα του τριφυλιού” και το καρτέρι που “ενοχλεί τα πρόβατα” αποσβένονται με αίμα, με την εν «ψυχρώ» εκτέλεση πέντε νέων και ανυποψίαστων συναδέλφων, που η «φθονερή τους μοίρα» τους οδήγησε, στο «καρτέρι του θανάτου»…
Μια σαββατιάτικη έξοδος “ρουτίνας”, η μέρα που πραγματώνεται το βδομαδιάτικο «όνειρο» κάθε κυνηγού, να βρεθεί κοντά στη φύση και στα αγαπημένα του κυνηγοτόπια, έμελλε να είναι και η τελευταία τους, από τις “χαριστικές βολές” ενός ή δύο, δεν έχει πια καμιά σημασία, αιμοδιψών “ανθρωποειδών”… μιας και η μόνη τους «σύνδεση» με το ανθρώπινο είδος ή γένος, είναι ότι “απλά μιλάνε και ακούνε”, αλλά στερούνται οποιασδήποτε λογικής, αισθημάτων, συναισθημάτων ανθρωπιάς …
“Ανθρωποειδών” που φώλιαζε στην ψυχή τους “απύθμενο μίσος”, μίσος που απαξίωνε κάθε έννοια ομαλής συμπεριφοράς, κάθε έννοια κοινωνικότητας, μιας δολοφονικής συμπεριφοράς που ανέσυρε στην επιφάνεια, τα πλέον άγρια, αιμοσταγή και βάρβαρα ένστικτα, μιας συμπεριφοράς που για να ικανοποιηθεί και να αποκατασταθεί ο εγωισμός τους, από τον “θιγμένο και παραβιασμένο ιδιοκτησιακό χώρο”, που «όριζαν και κατείχαν» έπρεπε να δολοφονηθούν “εν ψυχρώ” οι πέντε ανυποψίαστοι κυνηγοί, έπρεπε να πληρώσουν τον οφειλόμενο «φόρο αίματος»…!!!
«Υποκριτών δολοφόνων», που δίχως ίχνος μεταμέλειας και συνείδησης των πράξεων τους, που στοίχισαν τη ζωή σε πέντε ανθρώπους, πατέρας και γιος δήλωναν στα ΜΜΕ ό,τι «δεν γνωρίζουν», δεν «άκουσαν τίποτα»… συνεπικουρούμενοι από την μάνα και την αδελφή, που ομοίως δεν «γνώριζαν» τίποτα …
Στα επόμενα «κυνηγετικά προσκλητήρια» τα αδέλφια Βασίλειος και Χρήστος Νικολόπουλος του Νικολάου 23 και 21 ετών, και τα ξαδέλφια τους, Λάμπρος Αντρέσσας του Χρήστου 33 ετών, Ηλίας Πίπας του Παναγιώτη 33 ετών και Αλέξης Νικολόπουλος του Γεωργίου 17 ετών, δεν θα είναι μεταξύ μας, δεν θα είναι δίπλα στις οικογένειες τους που τους είχαν ανάγκη, «έφυγαν» από τη ζωή προσπαθώντας να ασκήσουν την αγαπημένη τους δραστηριότητα το κυνήγι, «έφυγαν» από τη ζωή έχοντας στα χείλη τους ένα μεγάλο «γιατί»… για τα «κίνητρα» των ψυχρών αδίστακτων εκτελεστών …
Το ίδιο αναπάντητο «γιατί», που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί από κανέναν μας, η τραγικότητα των στιγμών, ας αποτελέσει για όλους μας αφετηρία προβληματισμού και μη εφησυχασμού …
«Λέγεται ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον, ψάχνω όμως, διαρκώς, να βρω αποδείξεις που να το επιβεβαιώνουν…», σημείωνε, ο μεγάλος στοχαστής Bertrand Russell, άραγε πρόκειται ποτέ, να βρεθούν «οι ελάχιστες αποδείξεις ή ψήγματά τους έστω» για την πιστοποίηση «ίχνους ανθρωπιάς» αυτών των εκτελεστών; άραγε είναι δυνατή, η δίκαιη απονομή δικαιοσύνης σε τέτοια εγκληματικά στοιχεία ή θα «συμπαρασυρθεί» στα ολισθηρά μονοπάτια, του «μειωμένου ψυχικού καταλογισμού» και των «νομικών υπερασπιστικών εφευρημάτων»;
Τραγωδία στην Αιτωλοακαρνανία Στο forum εξελίσσεται συζήτηση για το θέμα αυτό.
