Οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, ο χρόνος κυλάει “μηχανικά” αλλά το μυαλό και η καρδιά όλων μας είναι ΕΚΕΙ στο Αγρίνιο, στον “Γολγοθά” πέντε οικογενειών που απορφανίστηκαν, στον “Κρανίου Τόπο”, στον τόπο που “μαρτύρησαν” πέντε νέοι συνάδελφοι, γιατί έτυχε να είναι κυνηγοί…
«Κυνηγοί» ήταν διατεινόταν χθες, σε κάποιον σταθμό, ακροατής που έστειλε «μήνυμα», οι βοσκοί «είχαν δίκιο» αλλά ίσως να το έχασαν…
Και δεν γνωρίζει κανείς αν το «δίκιο των βοσκών» βρέθηκε, ή αν σήμαινε ότι έπρεπε να πληρώσουν με τη ζωή τους, οι ανυποψίαστοι πέντε νέοι κυνηγοί, τον οφειλόμενο “φόρο αίματος”, θυσία στον “βωμό”, των πιο σκοτεινών και απάνθρωπων ενστίκτων που μπόρεσαν να βγάλουν από το υποσυνείδητο τους στυγεροί δολοφόνοι, μικρή αξία έχει πια η φυσική και η ηθική αυτουργία ή η συναυτουργία, ποιος προέτρεψε ποιον, το τραγικό αποτέλεσμα μετράει…
Έτυχε να είναι “κυνηγοί”… άτομα δηλαδή που δεν σέβονται και δεν υπολογίζουν το “βιός και την περιουσία” των αγροτών ή των κτηνοτρόφων, “άτομα” που δεν δίστασαν, όπως οι αδικοχαμένοι συνάδελφοι, να πατήσουν το χέρσο χωράφι (…), άτομα τα οποία κατά τις δηλώσεις των ψυχρών εκτελεστών, καμία «όχληση» του κοπαδιού των ζώων δεν επέφεραν και ποτέ μα ποτέ, δεν τους “δημιούργησαν” πρόβλημα, ούτε αυτοί ούτε κάποιοι άλλοι (… )
Έτυχε να “πατήσουν” σε ελεύθερη κυνηγετικά και μη περιφραγμένη περιοχή, έτυχε να μπουν στα “βακούφια” της οικογένειας που τα επινοικίαζε και δεν ήταν καν δικά της (…), έτυχε να περάσουν την “κόκκινη απαγορευτική οριογραμμή” που διαχώριζε τα κτήματα της, από τον “έξω κόσμο”…
Στον δικό τους τον “μικρόκοσμο”, στα δικά τους “αντανακλαστικά” δεν υπήρχε χώρος ούτε για ντόπιους, ούτε για ξένους, ούτε για εχθρούς, πόσο μάλλον για «κυνηγούς», αυτούς τους “παρείσακτους” που γυρνάνε από δω και από κει, πατάνε τα “τριφύλλια”, προκαλούν “σόκ” στα ετοιμόγεννα πρόβατα που «θα απορρίξουν» και “ψυχολογικά προβλήματα” στα αρνιά και τα κατσίκια…
Στις “δικές τους ιδιοκτησίες” δεν χωρούσαν “περιττές” ερωτήσεις, “περισσές” απορίες, πολύ κόσμος, ένας νόμος επικρατούσε εκεί, του “ιδιώνυμου τσαμπουκά” και της τρομοκράτησης, αλλά δυστυχώς, ήταν άγραφος νόμος και οι άτυχοι συνάδελφοι, υποδείγματα ήθους, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, δεν τον ήξεραν, γιατί πουθενά δεν τον διάβασαν…
Πως να τον διαβάσουν άραγε, αφού αυτός ήταν «γραμμένος» στα “δολερά εσώψυχα” των δραστών; “αναπόσπαστο κομμάτι” μιας πρωτόγονης σε αντιλήψεις και συναισθήματα ιδιοσυγκρασίας…
Μιας ψυχοσύνθεσης που φαινομενικά “απατούσε” με την “επίπλαστη” πραότητα και γλυκύτητα του προσώπου του κάθε ενός απ΄ αυτούς, αλλά δεν δίστασαν να φτάσουν στην διάπραξη, των πιο απεχθών και στυγερών εγκλημάτων, ευθύς ως ένοιωσαν ότι κινδυνεύει ο “μικρόκοσμος” τους, ευθύς ως οι “πορθητές κυνηγοί” διάβηκαν τα σύνορα…μπήκαν και πάτησαν τα “ξένα χωράφια”…
Για αυτό δεν ένοιωσαν ιδιαίτερες τύψεις, ο «θιγμένος» εγωισμός τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία διακυβεύονταν από ξένους στον τόπο αλλά πάνω και πέρα απ΄ όλα “κυνηγούς”…
Και ενώ οι θρήνοι δεν έχουν σταματημό και ενώ ακόμη αντηχούν οι πένθιμοι ήχοι από τα καμπαναριά, κάποιοι «ιδιοτελείς», που δεν κατάφεραν να δουν να «υλοποιείται» επιτέλους, το σενάριο της «αλληλοεξόντωσης των κυνηγών για τα καρτέρια…», έχουν να θυμηθούν ή να καταθέσουν πολλά για την προβληματική «συμπεριφορά» των κυνηγών, ο «τυφλός αντικυνηγετισμός», τους οδηγεί βήμα-βήμα, στα πιο σκοτεινά καταγώγια του κυνισμού και της απανθρωπιάς…
Υπάρχουν τέσσερα είδη «ανθρωποκτονίας» σημείωνε προφητικά ο Ambrose Bierce: η ειδεχθής, η συγχωρητέα, η δικαιολογημένη και η αξιέπαινος…ας επιλέξουν, την «κατάλληλη», «αναμετρώμενοι» με την συνείδησή τους…
Γιάννης Θεοδώρου
