του Γιάννη Θεοδώρου
Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα ακούμε ή βλέπουμε αναφορές για ορισμένους «Συλλόγους» που έχουν «εξωραϊστικό ή σκοπευτικό ή φυσιολατρικό χαρακτήρα και συνάμα κυνηγετικό», προσδοκώντας ίσως να «επικαλύψουν» τους αναγνωρισμένους Κυνηγετικούς Συλλόγους.
Εύλογες λοιπόν οι (ακόλουθες) απορίες μας:
Είναι ή δεν είναι οι αναγνωρισμένοι Σύλλογοι κατά το ΝΔ 86/69, οι (πρωτοβάθμιοι) δηλαδή Κυνηγετικοί Σύλλογοι, οι μόνοι που διαθέτουν ταμία που είναι μεν «φυσικό πρόσωπο» αλλά έχει υποχρεωτικά την ιδιότητα του υπαλλήλου του ευρύτερου δημόσιου τομέα και δεν είναι απλά ιδιώτης-φυσικό πρόσωπο;
Ισχύει σ΄ αυτούς το ανάλογο;
Ο ορισμός του ταμία, ως η ασφαλιστική δικλείδα, αποδεικνύει ή δεν αποδεικνύει τη βούληση της Πολιτείας και του αρμόδιου Υπουργείου, που έχει νομοθετικά εκφραστεί και αποτυπωθεί, να θεωρούνται δηλαδή οι αναγνωρισμένοι και συνεργαζόμενοι Κυνηγετικοί Σύλλογοι με το αρμόδιο Υπουργείο, ως επιτελούντες έργο «δημοσίου συμφέροντος»; Υπόκεινται ή όχι σε καθεστώς αυστηρού ελέγχου των πεπραγμένων τους και των οικονομικών τους που πρέπει να διατίθενται για φιλοθηραματικούς σκοπούς;
Επιτελούν ή όχι έργο που τους έχει εμπιστευθεί η Πολιτεία και έχει σχέση με τη διαχείριση της πανίδας και τη λήψη κάθε αναγκαίου και ορθολογικού μέτρου για τον σκοπό αυτό;
Ισχύει για τους άλλους κάτι αντίστοιχο;
Οι αναγνωρισμένοι Κυνηγετικοί Σύλλογοι, υπάγονται ή όχι στην ελεγκτική αρμοδιότητα των αρμοδίων αρχών (Δασαρχείων κ.α) και επιτρέπεται να εισπράττουν τα τέλη των αδειών θήρας, αφού είναι και οι μόνοι που προφανώς διασφαλίζουν την καλή και χρηστή διαχείριση;
Ισχύει κάτι αντίστοιχο για τους λοιπούς;
Η ίδρυση άλλων ενώσεων φυσικών προσώπων που στηρίζεται στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και στην συνταγματική και γενική αρχή της ελευθερίας του «συνέρχεσθαι» και των οποίων τα Καταστατικά «αναγνωρίζονται» από τα αρμόδια Πρωτοδικεία τους καθιστά ισότιμους και τους κάνει να «προσομοιάζουν» με τους αναγνωρισμένους Κυνηγετικούς Συλλόγους;
Υπάρχουν λχ στα οικεία καταστατικά τους, όροι περί της «οργάνωσης και κυνηγετικής κατάρτισης των κυνηγών, της εκπαίδευσης και εκμάθησης της δεοντολογίας και πειθαρχίας που διέπει τους κανόνες του κυνηγίου, η επιμόρφωση σε θέματα που αφορούν το κυνήγι, η φροντίδα για την ανάπτυξη του θηραματικού πλούτου, η διαφύλαξη της νόμιμης θήρας …..».
Πρακτικά όμως, με ποια μέσα, υποδομή και τρόπους, θα εξυπηρετηθούν οι μεγαλεπήβολοι αυτοί στόχοι;
Έχει γίνει δεκτό νομολογιακά ή όχι από το ΣτΕ {ΝΟΒ/2002 (238)} το ότι:
«Για λόγους δημοσίου συμφέροντος είναι επιτρεπτή η ύπαρξη ιδιαιτέρων οργανώσεων σωματειακού χαρακτήρα ως οι συνεργαζόμενοι με το Υπουργείο Γεωργίας κυνηγετικοί σύλλογοι, οι περί των οποίων διατάξεις προβλέπουν τον αυξημένο έλεγχό τους και, ειδικότερα, για την καλύτερη εξυπηρέτηση της θήρας και για φιλοθηραματικούς σκοπούς, περιορισμούς ως προς την οργάνωση, τη λειτουργία τους, το καταστατικό τους (παρ. 7 άρθρον 266 Ν.Δ/τος 86/1969) το ύψος και τη διάθεση των εσόδων τους (παρ. 10 αυτού άρθρου 266). Τούτου έπεται ότι είναι ως προς τα μέλη αυτών επιτρεπτή η θέσπιση πλεονεκτημάτων αντίστοιχων προς τους ανωτέρω περιορισμούς, υπό την προϋπόθεση ότι είναι αυτά συναφή προς τους ανωτέρω λόγους δημοσίου συμφέροντος»;
Σ’ ότι αφορά τέλος τη Θηροφυλακή, είναι γνωστό ότι οι Ομοσπονδιακοί Θηροφύλακες προσλαμβάνονται από τις Κ.Ο που είναι και οι φυσικοί τους εργοδότες και οι οποίες είναι οι μόνες συνεργαζόμενες Οργανώσεις με το αρμόδιο Υπουργείο.
Υπάρχει αμφισβήτηση επί της νομιμότητας «σύστασης» της Θηροφυλακής;
Έχει εκδοθεί απόφαση ακυρωτική ή αντιθέτως με απόφαση του 2001 του ΣτΕ, έχει «ξεκαθαρίσει» το τοπίο στο θέμα αυτό;
Μετά την έκδοση του Ν. 3208/03 (άρθρο 4 παρ. 13) έχει νομοθετικά ενδυναμωθεί το έργο και ο ρόλος της Θηροφυλακής και μπορούν οι Θηροφύλακες να εκτελούν καθήκοντα προανακριτικών υπαλλήλων. Για τους παραπάνω λόγους και οι όποιες επιφυλάξεις υπήρξαν στο παρελθόν εκ μέρους λ.χ της Εισαγγελίας Σερρών για την «ενεργητική νομιμοποίηση» και τη νομιμότητα των ελέγχων των Θηροφυλάκων έχουν αρθεί.
Η πληθώρα δε των μηνύσεων που έχουν υποβληθεί από τη Θηροφυλακή για παραβάσεις του ΝΔ 86/69 από την ημέρα σύστασης της και η εκδίκαση των υποθέσεων στα αρμόδια Δικαστήρια (Πταισματοδικεία ή Πλημμελειοδικεία) είναι ή δεν είναι η πλέον εύηχη και αποστομωτική απάντηση σε τυχόν αντίθετες αιτιάσεις;
Μήπως εν τέλει κάτι μας «διαφεύγει» και αδικούμε «εαυτόν», αφού εξακολουθούμε να ανήκουμε στην οργανική δύναμη των Κυνηγετικών Συλλόγων που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε δεκαετίες τώρα;
Βέβαιο πάντως είναι, ότι με αυτές τις «φυγόκεντρες τάσεις» ή την «αυτομόληση» κάποιων κυνηγών και χωρίς να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε το «αιτιατό» τους, ενσπείρεται μια αμφιβολία κατά των Συλλόγων, η οποία «δηλητηριάζει τα πάντα και δεν σκοτώνει» τίποτα»…
Πόσο μάλλον, όταν όλα τα όργανα διοίκησης των Κ.Ο είναι αιρετά και οι διαδικασίες για την ανάδειξή τους είναι διαφανείς…
Μήπως τελικά, ακόμη και η όποια λανθασμένη ή ατελής συνδικαλιστική «κυνηγετική πολιτική», έχει πολύ λιγότερες επιπτώσεις, απ΄ ότι η αδιαφορία της πλειοψηφίας της «κυνηγετικής βάσης» και οι «προσωπικές βεντέτες» προσώπων που αισθάνονται άβολα και που μάλλον δημιουργούν τις «αποσχιστικές τάσεις»;
Μήπως;
Και βέβαια με αρκετό ενδιαφέρον θα περιμένουμε να ακούσουμε και τις άλλες απόψεις, όσων κυνηγών επιθυμούν κάτι «άλλο» και κάτι το «διαφορετικό»…
