του Γιάννη Θεοδώρου
Οι ορατοί κίνδυνοι για την πανίδα και την ορνιθοπανίδα, ο «αντικυνηγετικός μύθος» και η «πραγματικότητα»…
Δικαίως υποστηρίζεται από πλήθος επιστημονικών Οργανώσεων εγχωρίων και ευρωπαϊκών αλλά και εξειδικευμένων επιστημόνων, ότι τα πουλιά αποτελούν «βαρόμετρο» και δια «ζώσης» δείκτη, της υγείας του φυσικού περιβάλλοντος. πολλά μάλιστα είδη πουλιών λ.χ αρπακτικά, τα οποία η «αντικυνηγετική σπέκουλα» χρησιμοποιεί κατά κόρο στην Ελλάδα, βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας και αντιδρούν έντονα στις δραστικές αλλαγές του περιβάλλοντος που διαβιούν. Οι αυξομειώσεις στους πληθυσμούς πολλών ειδών πουλιών γενικά αποτυπώνουν την υποβάθμιση και την αλλαγή της κατάστασης των βιοτόπων και δηλώνουν, το κατά πόσο ο χώρος όπου ζουν, μπορεί να λειτουργήσει «αειφορικά» και να υποστηρίξει την επιβίωση τους.
Θεωρούνται εν τέλει τα πουλιά, ως οι πλέον αξιόπιστοι «βιολογικοί δείκτες» (bio-indicators), για τη μελέτη της επίδρασης ενός μεγάλου εύρους προβλημάτων στη φύση και για τη μείωση της «βιοποικιλότητας», καθώς έχουν μελετηθεί αρκετά σε σχέση με άλλες ομάδες οργανισμών και αντανακλούν τις επιπτώσεις από τις αρνητικές επιδράσεις πολλαπλασιαστικά και σε άλλα είδη όπως τα φυτά, τα έντομα, τα μικρά θηλαστικά κλπ (σχετικά Bird Life International 2004a).
Όσον αφορά στα πουλιά των αγροτικών οικοσυστημάτων, προβλήματα όπως η αλόγιστη χρήση αγροχημικών και λιπασμάτων, η εντατικοποίηση και εκμηχάνιση των γεωργικών μεθόδων, οι μονοκαλλιέργειες και η αλλαγή των χρήσεων γης που προκαλούν «διάρρηξη» των φυσικών οικοσυστημάτων και την καταστροφή βιοτόπων, αποτελούν τις ουσιαστικές απειλές για αρκετά ή πολλά είδη πουλιών (σχετικά Τucker & Health, 1994). Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει συστηματικές μελέτες της συμπεριφοράς, της κατανομή και των δημογραφικών μεταβολών ειδών στις αγροτικές περιοχές, σε σχέση με τις διαφορετικές τάσεις της σύγχρονης γεωργίας, τόσο χρονικά όσο και χωρικά. Μεταβολές στους πληθυσμούς των πουλιών, στην αναπαραγωγική τους επιτυχία καθώς και στην συμπεριφορά τους για την εύρεση τροφής, έχουν αναλυθεί με βάση τις ραγδαίες αλλαγές της γεωργίας και έχει αξιολογηθεί η επίδραση που έχουν οι σύγχρονες αγροτικές πρακτικές τόσο πάνω στα πουλιά, όσο και στο αγροτικό περιβάλλον συνολικότερα.
Η σημασία της μελέτης των πουλιών στα αγροτικά οικοσυστήματα είναι πολύ μεγάλη, καθώς στις μέρες μας, το 30% και πλέον των εκτάσεων για εκμετάλλευση της γης, καταλαμβάνεται από τη γεωργία. Στην Ευρώπη το μέγεθος αυτό πολλαπλασιάζεται σε χώρες όπως η Ιρλανδία (81%), η Μεγάλη Βρετανία (75%) και η Δανία (64%) που έχουν περίπου τα 2/3 των εκτάσεων τους «υπό» αγροτική χρήση (σχετικά Osterman 1998). Σημαντικό ρόλο στην παρουσία των πουλιών διαδραματίζει η μη χρησιμοποίηση των πάσης φύσεως ζιζανιοκτόνων που, εκτός από την άγρια βλάστηση, σκοτώνουν και τη «μικροπανίδα», η οποία αποτελεί την τροφή πολλών ειδών πουλιών πχ εδαφόβιων όπως το ορτύκι, η πεδινή πέρδικα κλπ. Οι βιολογικές καλλιέργειες σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους, έχουν συνήθως μικρότερο μέγεθος, περιβάλλονται υποχρεωτικά από φυτοφράκτες μεγάλου ύψους και πλάτους και έχουν ακαλλιέργητα όρια σε σχέση με τις συμβατικές εκμεταλλεύσεις (σχετ. Chamberlain 1999etc). Επίσης, λόγω των ήπιων μορφών καταπολέμησης ζιζανίων ή φυτικών εχθρών των φυτών ή δένδρων στις βιολογικές καλλιέργειες, είναι σημαντικά μεγαλύτερη συγκριτικά με τις συμβατικές καλλιέργειες, η παρουσία και των πουλιών. Στις καλλιέργειες αυτές δεν χρησιμοποιούνται λ.χ μυκητοκτόνα οργανικά αλλά μόνον συγκεκριμένα «ανόργανα» όπως ο χαλκός και το κοινό θειάφι ή ο βάκιλος της Θουριγγίας ως σκεύασμα επίπασης ή δια ψεκασμού που δεν έχει τοξική και υπολειμματική δράση.
Μεγάλης όμως αξίας είναι και το μέτρο της αγρανάπαυσης (set-aside), ένα γνωστό «γεωργοπεριβαλλοντικό μέτρο» που εφαρμόζεται στην Ε.Ε. για τη μείωση καταρχήν των πλεονασμάτων της αγροτικής παραγωγής. Με τον τρόπο όμως αυτό, υπάρχουν πλέον ενδιαιτήματα για διάφορα είδη, επειδή τους εξασφαλίζουν τροφή και τόπους για φώλιασμα σε μεγάλο πλάτος εκτάσεων και λειτουργούν «αντισταθμιστικά» και ισορροπιστικά, κατά έναν τρόπο, ως προς τις παλιές γεωργικές πρακτικές και συνήθειες, που έχουν καταστρέψει σημαντικούς βιότοπους των εδαφόβιων ή δενδρόβιων πουλιών.
Οι εκτάσεις σε «αγρανάπαυση» καλύπτονται με άγρια αυτοφυή βλάστηση που συντηρεί μια πλούσια «μικροπανίδα», καθώς δεν γίνεται εφαρμογή αγροχημικών και αποτελούν πηγή τροφής αλλά και καταφύγιο για τα πουλιά, προσομοιάζοντας στην ουσία με τα φυσικά «χορτολοβαδικά» οικοσυστήματα. Τα αποτελέσματα από τις αγραναπαύσεις είναι ενδεικτικά: σε ενενήντα δυο (92) περιοχές της Αγγλίας με αροτραίες καλλιέργειες, όπου έγινε μελέτη για έξι (6) ομάδες πουλιών που χρησιμοποιήθηκαν ως δείκτες, και πουλιά που θηρεύονται και μη θηρεύσιμα, όπως πέρδικες και φασιανοί, περιστεροειδή, κουρούνες, τσίχλες, σιταρήθρα και διάφορα σποροφάγα είδη όπως σπουργίτια και σπίνοι. Στη διάρκεια της έρευνας παρατηρήθηκε ότι η αφθονία των πουλιών σε περιοχές που είχε εφαρμοστεί πρόγραμμα αγρανάπαυσης, ήταν σημαντικά υψηλότερη, συγκριτικά με γειτονικές εκτάσεις χειμερινών δημητριακών εντατικής καλλιέργειας (σχετικά Henderson 2000).
Γιατί όμως γίνεται ακόμη και σήμερα προσπάθεια να κρύβονται “επιμελώς”, οι αιτίες που αποτελούν τους πλέον σημαντικούς παράγοντες, ενδεχόμενης μείωσης των πληθυσμών των πουλιών και στη χώρα μας; Πολλοί επιστημονικοί φορείς καίτοι γνωρίζουν και μελέτες και στοιχεία, μάλλον απλοποιούν τα πράγματα σε υπερθετικό βαθμό και ενίοτε ενοχοποιούν το κυνήγι, σαν την πιο εύκολη, κύρια και βασική αιτία, δηλαδή ως την μόνη πηγή των κινδύνων για την πανίδα και κυρίως τα πουλιά θηρευόμενα και μη…
Και βεβαίως ως κυνηγοί θα συμφωνήσουμε μαζί τους σε πολλά σημεία πλην του τελευταίου, μιας και οι Κ.Ο, εργάζονται μεθοδικά προς την κατεύθυνση αυτή, όχι για να βρουν ερείσματα «ενεργητικής νομιμοποίησης» της κυνηγετικής δραστηριότητας αλλά για να αποδειχτεί όπως και έχει ήδη, ότι το κυνήγι δεν είναι το πρόβλημα αλλά μέρος της λύσης. Άραγε όμως, ποιες είναι σήμερα, “παρ΄ υμίν”, οι Οργανώσεις, που συνειδητά κάνουν πράξεις τα λόγια και με έργα και εκροή εκατ. € συμβάλλουν στην ουσιαστική αναβάθμιση ελληνικών βιοτόπων και στην “ανάταξη” προβληματικών οικοσυστημάτων;
Μια ματιά στις κυνηγετικές ιστοσελίδες και στα ενημερωτικά έντυπα των Κ.Ο, θα σταθεί ικανή να πείσει και τον πλέον φανατικό αντικυνηγό και πολέμιο τους, για το εύρος των μεθόδων και την καταβαλλόμενη προσπάθεια λ.χ:
– Πρόγραμμα διάσωσης του κολχικού φασιανού (phasianus colchicus colchicus) στο Δέλτα του Νέστου και δημιουργία δομής για την επαναεισαγωγή του σε περιοχές της Βόρειας Ελλάδας» (ΚΟΜΑΘ).
– Ροδόπη, Πρόγραμμα: «Προστασία Περιβάλλοντος και βιώσιμη ανάπτυξη», (ΚΟΜΑΘ).
– Πρόγραμμα εμπλουτισμού της Στερεάς Ελλάδος με φασιανούς: (Δ΄ ΚΟΣΕ)
– Πρόγραμμα διενέργειας ειδικών σπορών: (Δ΄ ΚΟΣΕ)
Άλλα Προγράμματα (Δ΄ ΚΟΣΕ):
-Καταγραφή της αρπακτικότητας στους θηραματικούς πληθυσμούς,
– Γενετική ταυτοποίηση της πέρδικας, Καταμέτρηση ενδημικών θηραμάτων,
– Καταμέτρηση των κιχλίδων με την εγκατάσταση βιοακουστικών σταθμών.
Το Πρόγραμμα επαναεισαγωγής του αγριόχοιρου στην Πελοπόννησο, μετά από 100 και πλέον χρόνια, μια πολύ «θεαματική» προσπάθεια της Γ΄ ΚΟΠ και Τοπικών ΚΣ όπως της Μεγαλόπολης, χωρίς όμοιο προηγούμενο στη χώρα μας, στα πρότυπα αναπτυγμένων κυνηγετικά χωρών που ευδοκίμησε, παρά τη λυσσώδη αντίδραση και απέδειξε, τι μπορούν να κάνουν οι Κ.Ο, χωρίς μεγαλοστομίες και κούφια λόγια…
Δραστηριότητες Κ.Σ.Ε.:
Διαχείριση- βελτίωση βιοτόπων για την ανάπτυξη της θηραματοπανίδας.
Προτάσεις μελετών σχετικά με την διατήρηση και ανάπτυξη των πληθυσμών ενδημικών θηραμάτων της χώρας μας.
Οργάνωση, χρηματοδότηση της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής
Πρόγραμμα παρακολούθησης της κυνηγετικής κάρπωσης «ΑΡΤΕΜΙΣ»
Σεμινάρια επιμόρφωσης κυνηγών σε θέματα προστασίας και διαχείρισης του περιβάλλοντος
Η συσσωρευμένη εμπειρία και η τεχνογνωσία που υπάρχει στις Κ.Ο, αξιοποιείται για την αξιολόγηση δέσμης μέτρων, τα οποία στοχεύουν όχι μόνο στη διατήρηση της άγριας πανίδας, αλλά στην ουσιαστική βελτίωση των ενδιαιτημάτων και έχουν τελική συνισταμένη, την «αειφορική» διαχείριση των οικοσυστημάτων. Τη μακροήμερευση της ορνιθοπανίδας βεβαίως, διευκολύνουν και διασφαλίζουν και άλλα μέτρα, όπως η επέκταση της βιολογικής γεωργίας, η αγρανάπαυση, η εκτατικοποίηση της βόσκησης, η αποφυγή της υπερβόσκησης ειδικά στις καμένες περιοχές ή τις αναδασωτέες, η διατήρηση της βιοποικιλότητας (αυτοφυής χλωρίδα και πανίδα), η δημιουργία και διατήρηση νησίδων κάλυψης διατροφής και προστασίας μέσα στο αγροτικό τοπίο, κ.α.
Η σιταρήθρα π.χ χαρακτηριστικό εδαφόβιο είδος προτιμάει κυρίως αγροτικές εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση, αφού τρέφεται με σπόρους. Το είδος έχει μειωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά ιδιαίτερα σε χώρες του Ευρωπαϊκού Βορά όπως η Μεγάλη Βρετανία, ο πληθυσμός της μειώθηκε κατά 51% μέσα σε 30 περίπου χρόνια από το1968 μέχρι το1995 (σχετικά Siriwardena 1997). Μελέτη για το είδος στη Ν. Αγγλία για την περίοδο 1995-1997, έδειξε πως η πυκνότητα των αναπαραγωγικών ζευγαριών ήταν αρκετά μεγαλύτερη σε βιολογικές καλλιέργειες σιτηρών και σε εκτάσεις υπό αγρανάπαυση, συγκριτικά με τις γειτονικές εντατικές καλλιέργειες σιτηρών (σχετικά.Wilson1997). Σε άλλη μελέτη σε διάφορες περιοχές της Μεγάλης Βρετανίας για δέκα οχτώ (18) είδη πουλιών-δεικτών όπως πέρδικες, τσίχλες, σιταρήθρες, ψαρόνια κά τα αποτελέσματα έδειξαν, πως η ποικιλία των ειδών, ήταν μεγαλύτερη στις βιολογικές καλλιέργειες και στα όρια των αγρών συγκριτικά με τις συμβατικές.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν τα στοιχεία για τη σιταρήθρα, της οποίας η πυκνότητα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής ήταν σημαντικά υψηλότερη στις βιολογικές, σε σχέση με τις συμβατικές καλλιέργειες. Παρόμοια συγκριτική μελέτη βιολογικών καλλιεργειών καλαμποκιού, με συμβατικές καλλιέργειες, στην περιοχή της Νεμπράσκα (ΗΠΑ) έδειξε πως από τα 54 είδη που καταγράφηκαν στις περιοχές μελέτης, τα 51 ήταν στις βιολογικές και τα 39 στις συμβατικές καλλιέργειες, ενώ η αφθονία των πουλιών (εντομοφάγα και σποροφάγα πουλιά) ήταν κατά μέσο όρο 2,6 φορές μεγαλύτερη στις βιολογικές καλλιέργειες σε σχέση με τις συμβατικές (σχετικά Beecher 2002).
Επομένως εδώ και χρόνια έπρεπε και στην Ελλάδα:
Α) Να είχαν γίνει συστηματικές μελέτες, πάνω στην συμπεριφορά, στην κατανομή και στις δημογραφικές μεταβολές των βασικών ή κύριων ειδών πουλιών, στις αγροτικές περιοχές, σε σχέση με τις διαφορετικές τάσεις της σύγχρονης ελληνικής γεωργίας, τόσο χρονικά όσο και χωρικά
Β) Να είχε διερευνηθεί η προσαρμογή και η «αντίδραση» των πουλιών, στις βιολογικές καλλιέργειες, στις συμβατικές καλλιέργειες ή σ΄ αυτές της ολοκληρωμένης διαχείρισης ανά την Ελλάδα
Γ) Να είχε μελετηθεί η επίδραση των μονοκαλλιεργειών, φαινόμενο της τελευταίας 10ετίας (πχ μπαμπάκι), πάνω στην αριθμητική και εν γένει «ποιοτική» διατήρηση, των βασικών ειδών εδαφοβίων ή δενδρόβιων πουλιών και στο κατά πόσο παράλλαξε η γεωργική αυτή πρακτική τη ζωή τους
Δ) Να είχε μελετηθεί, το ποια ακριβώς, ήταν η μορφή των βιοτόπων, σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές της χώρας μας, πριν 20, 30, 40 χρόνια και πως “κατάντησαν” σήμερα, εξαιτίας της αστυφιλίας και της φυγής των κατοίκων στα μεγάλα αστικά κέντρα, σε τόπους που “έβριθαν” π.χ από λαγούς ή πέρδικες, σήμερα συναντάς την απερήμωση, την εγκατάλειψη, την υποβάθμιση της χλωρίδας, τη μετατροπή τους σε πουρναρότοπους, την πλήρη έλλειψη μέτρων πυροπροστασίας, το αποτέλεσμα;
Το βιώνουμε με τις πυρκαγιές κάθε χρόνο όσον αφορά στη χλωρίδα που τώρα δεν υποβαθμίζεται αλλά αφανίζεται παντελώς, όσο για την πανίδα, αυτή ήταν ήδη γράμμα “κενό περιεχομένου”, αλεπούδες και μόνον, να καταστρέφουν τα ελάχιστα εναπομείναντα δείγματα λαγών ή καμιάς πέρδικας που βρήκε τόπο να φωλιάσει…
Συνεπώς “οι αλήθειες” πρέπει να λέγονται ολόκληρες, είναι καιρός πια, κάποιες σοβαρές εγχώριες επιστημονικές Οργανώσεις που ασχολούνται με τη χλωρίδα και την πανίδα, να αφήσουν πίσω τον «αντικυνηγετισμό» και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις Κ.Ο, να δώσουν καταρχήν μαζί τις εξηγήσεις για τους λόγους που κινδυνεύουν τα πουλιά και η χλωρίδα και σε δεύτερο στάδιο να προτείνουν ή (και) να υλοποιήσουν λύσεις…
Καιρός να αντιληφθούν στο αρμόδιο Υπουργείο «Γεωργίας» ό,τι οι Κ.Ο, μπορούν να συμβάλλουν αποτελεσματικά προς τους σκοπούς αυτούς, απλά χρειάζεται μια ανανέωση και επικαιροποίηση των από το 1969, “Καταστατικών” λειτουργίας τους…
Αν όμως υπάρχει “αλληθωρισμός” των ενδιαφερομένων προς τα εκάστοτε Κ.Π.Σ και “μύχιες επιδιώξεις” επί Προγραμμάτων & Κοινοτικών πόρων, και οι Κ.Ο παραμένουν σε «καραντίνα», τίποτα δεν θα γίνει, μόνον εισροή κάποιων χιλ.€, σε συγκεκριμένους αποδέκτες, που θα (ξανα)αναλωθούν σε ασκήσεις “επί χάρτου”…
Οι συνθήκες στη χώρα μας έχουν αλλάξει ριζικά όπως και τα ενδιαιτήματα αλλά και οι βιότοποι, πλείστοι υγροβιότοποι είτε καταστράφηκαν είτε ακολουθούν φθίνουσα πορεία εξαιτίας της νιτρορύπανσης, των τοξικών βιομηχανικών και αστικών λυμάτων που καταλήγουν σ΄ αυτούς, της υφαλμύρωσης εξαιτίας της υπεράντλησης υδάτων για υδροβόρες καλλιέργειες, ενώ άλλοι υδροβιότοποι από πολλών ετών αποστραγγίστηκαν και μετατράπηκαν σε κτήματα και σε πολλούς των υπολοίπων απαγορεύτηκε το κυνήγι… Το πρόβλημα άρα δεν ήταν το κυνήγι αλλά η σταδιακή συρρίκνωση και καταστροφή βιοτόπων και υγροβιότοπων. Επομένως, που θα διαβιούν οι πληθυσμοί των πουλιών ή των υδρόβιων πουλιών που σχετίζονται μ΄ αυτούς; Θα μετακινηθούν το πιθανότερο σ’ άλλους τόπους (ή και χώρα) και θα αποτελούν μακρινή ανάμνηση…
Αν θυμηθούμε, τη μαζική και άνευ προηγουμένου καταστροφή και τον αφανισμό χιλιάδων υδροβίων ή παρυδάτιων πουλιών στην Λίμνη Κορώνεια, από τα οποία τα συντριπτικά περισσότερα δεν κυνηγιόντουσαν, σε απαγορευμένη για το κυνήγι περιοχή. Βγάζουμε εδώ εύκολα τα συμπεράσματα για το “τις πταίει”, τη δε βλάβη που επήλθε, δεν θα μπορούσαν να την κάνουν «χιλιάδες λαθροθήρες»…
Ούτε όμως ευθύνες αποδόθηκαν και οι όποιες ενέργειες δημοσιοποίησης, ανάδειξης του προβλήματος και ουσιαστικής συνδρομής έγιναν, οφείλονται στην ΚΟΜΑΘ…
Από την άλλη πλευρά ακόμη και σήμερα βλέπουμε σε έντυπα “συνταγές εικονογραφημένες”, για τους κινδύνους για τα πουλιά, όπου προέχουσα και εξέχουσα θέση καταλαμβάνει «εθιμικά» το κυνήγι, έντυπα που εκδίδονται σε «συνεργασία» του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και περιβαλλοντικών ΜΚΟ, απόψεις με «δόλιες αντικυνηγετικές προθέσεις», που παραπλανούν και παραποιούν την πραγματικότητα, θυμίζοντας αναλογικά, παλιά ανεκδοτολογικά «ηθικολογικά» αποσπάσματα από τη “Διάπλασι των Παίδων” και τις αντίστοιχες «χρυσές αξίες» που ήθελαν κάποιοι να διαπαιδαγωγούνταν οι νέοι…
Αν επιθυμούν ορισμένοι να ζουν στις αντικυνηγετικές δεκαετίες, δικαίωμά τους…
Όλοι οι κυνηγοί και ιδίως οι προερχόμενοι από την επαρχία, είναι 100% πεπεισμένοι, ότι ο πρώτος και κύριος λόγος άσκησης πίεσης στους πληθυσμούς καταρχήν του ενδημικού εδαφόβιου θηράματος πχ πέρδικα, ορτύκι αλλά και άλλων δενδρόβιων ειδών π.χ τρυγόνι, ήταν και είναι η αλλαγή χρήσης γης, η εντατική γεωργία των λιπασμάτων και των αγροχημικών, οι μονοκαλλιέργειες αλλά και η σταδιακή εγκατάλειψη της υπαίθρου και βεβαίως η οικοπεδοποίηση, η αυθαίρετη δόμηση όπου γης…
Ικανοποιητικοί πληθυσμοί πουλιών χωρίς ανάλογα ενδιαιτήματα που θα εξασφαλίζουν τροφή και κάλυψη δεν συνδυάζονται, υγιείς πληθυσμοί σε υποβαθμισμένα ενδιαιτήματα επίσης δεν συνδυάζονται…
Όλοι όσοι τα ζήσαμε τα πράγματα ανά την Ελλάδα, τα παρακολουθήσαμε κυνηγώντας και τα βλέπουμε σήμερα, είμαστε αψευδείς μάρτυρες…
Η πέρδικα δεν είναι πια όπως επέτασσε η λαϊκή μούσα “ψηλά στα πλάγια στις δροσιές και στα χορτάρια και δεν μπορεί να φάει το Μάη τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι…” ούτε και ο λαγός «δεν μπαίνει» καίτοι έμαθε, “με πηδήματα μέσ΄ στης παπαδιάς τα κλήματα”…
Τα πλάγια “δάσωσαν”, τα μονοπάτια έγιναν αδιάβατα, τα γιδόστρατα εξαφανίστηκαν, τα αμπέλια τα “εκρίζωσαν” οι κοινοτικές επιδοτήσεις, οι πεζούλες που έδιναν άλλοτε πλούσια τα «γεννήματα» τους (στάρι, βρώμη, κριθάρι κ.ά) και συντηρούσαν τα πουλιά “χορτάριασαν”, τα αλώνια γέμισαν αγριόχορτα, αγκάθια και βάτα…
Όσοι τα ζήσαμε τα πράγματα ανά την Ελλάδα και τα παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς, κυνηγώντας χρόνια τώρα, σε μέρη που ήταν άλλοτε κυνηγετικοί παράδεισοι και όπου σήμερα δεν «πατάει» κανείς άλλος, νοιώθουμε θλίψη και οδύνη βλέποντας τις ραγδαίες και μη ανατάξιμες αλλαγές σε κάποιες περιπτώσεις…
Είμαστε (οι ίδιοι), οι κυνηγοί, οι σταθεροί και αψευδείς μάρτυρες των διαχρονικών περιβαλλοντικών εγκλημάτων που καταστρέφουν και υποβαθμίζουν την ελληνική χλωρίδα και τα οποία «αλυσιτελώς», βλάπτουν σοβαρά την πανίδα και την ορνιθοπανίδα…
Και παραμένουμε δυστυχώς οι πλέον αξιόπιστοι, μιας και περισσεύει η υποκρισία και η αδιαφορία…
Πηγές:
Bird Life International (2004a) Biodiversity Indicator for Europe. Population trends of wild birds. Communication/ BirdLife International, RSPB, European Bird Census Council.
Chamberlain D.E., Wilson, J.D. and R.J. Fuller (1999) A comparison of bird populations on organic and conventional farm systems in southern Britain. Biological Conservation, 88, 307-320.
Firbank, L. G., Smart, S. Crabb, M., J., Critchley, C. N. R., Fowbert, J. W., Fuller, R. J., Gladders, P., Green, D. B., Henderson, I. and M. O. Hill (2003) Agronomic and ecological costs and benefits of set-aside in England. Agriculture, Ecosystems & Environment, (95),1, 73-85.
.Χανδρινός, Γ. (1992) Πουλιά. Στο: Καραδεινός Μ. και Α. Λεγάκις (Επιμέλεια Έκδοσης)
«Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας. Ελληνική Ζωολογική Εταιρεία, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία».
MacDonald, D.W. and P.J. Jonhson (1995) The relationship between bird distribution and the botanical structure characteristics of hedges. Journal of Applied Ecology, 32, 492-505.
O’Connor R.J and M. Shrubb (1986) Farming and Birds. Cambridge University Press. Cambridge.
Ostermann, O.P. (1998) The need for management of nature conservation sites designated under Natura 2000. Journal of Applied Ecology 35, 6: 968-973.
Siriwardena, G.M., Baillie, S.R., Buckland, S.T., Fewster R.M., Marchant, J.H. & J.D. Wilson (1998) Trends and abundance of farmland birds: a quantitative comparison of smoothed common bird census indices. Journal of Applied Ecology, 35(1), 24-43.
Biology, 12(3), 593-604.
Tucker, G.M. (1997) Priorities for bird conservation in Europe: the importance of the farmed landscape. Pp. 79-116. In Pain, D.J., Pienkowski, M.W. Eds. Farming and Birds in Europe. The Common Agricultural Policy and its Implications for Bird Conservation. London: Academic Press.
Tucker, G.M. (1999) Measuring the impacts of agriculture on biodiversity. Pp89-104. In Brouwer, F & B. Crabtree (Eds) Environmental Indicators and Agricultural Policy- CABI Publishing, Wallingfrod, U.K.
Tucker, G.M. and J. Dixon (1997) Agricultural and grassland habitats. Pp 267-325. In Tucker, G.M. and Evans, M.I. Eds. (1997) Habitats for Birds in Europe: A Conservation Strategy for the Wider Environment. BirdLife International, Cambridge (UK). (BirdLife Conservation Series No. 6).
Tucker, G.M. and Evans, M.I. Eds. (1997) Habitats for Birds in Europe: A Conservation Strategy for the Wider Environment. BirdLife International, Cambridge (UK). (BirdLife Conservation Series No. 6).
Tucker, G.M. and Heath, M.F. Eds. (1994) Birds in Europe: Their Conservation Status.
ΥΠ.ΓΕ. (2003) Κώδικας Ορθής Γεωργικής Πρακτικής (ΚΟΓΠ).
Wilson, J.D., Evans, J.m Browne, S.J. and R.J. King (1997) Territory distribution and breeding success of skylarks Alauda arvensis on organic and intensive farming in southern England. Journal of Applied Ecology, 34, 1462-1478.
Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία
