Καλημέρα σας. Σαν νέος στην παρέα σας χαιρετώ και καταθέτω τη δική μου υποκειμενική άποψη.
Θεωρώ, κρίνοντας και από τον εαυτό μου, ότι όλα αυτά τα περί δοκιμών και ελέγχων των φυσιγγιών είναι ψιλά γράμματα. Ο μέσος κυνηγός (και εγώ σε αυτή την κατηγορία νομίζω υπάγομαι) πιάνει το τουφέκι το καλοκαίρι μετά από ένα εξάμηνο κενό και όντας ”πεινασμένος” από θηράματα τουφεκάει στο γάμο του καραγκιόζη. Εμένα, αλλά και άλλους που ξέρω, μου φταίνε τότε τα φυσίγγια, τα μέτρα του όπλου,το τσόκ, ο καιρός, μέχρι και τα παπούτσια μπορεί να μου φταίνε. Αυτό που μας φταίει στην ουσία αλλά δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε, είναι ότι είμαστε κακοί σκοπευτές.
Και να το πάρω και αντίστροφα. Ένας αθλητής σκοπευτής λειόκανου όπλου στις 100 βολές που ρίχνει οι 90 (μπορεί και παραπάνω) είναι επιτυχημένες σε ιδανικές συνθήκες όπλου, μέτρων του όπλου ποιότητας φυσιγγίου(24g-28g). Αν λοιπών αυτόν τον αθλητή τον έφερνες στο καρτέρι της τσίχλας με ένα φτηνό όπλο που δεν είναι και ακριβώς στα μέτρα του, και έριχνε με τα φυσίγγια τα φτηνά του εμπορείου(32g αρκετά περισσότερα σκάγια από τα 24g), τα ποσοστά επιτυχίας του θα έπεφταν αλλά πιστεύω ότι πάλι θα ήταν τρομακτικά υψηλότερα από τα δικά μου ή αυτά του μέσου κυνηγού.
Θέλω να καταλήξω δηλαδή ότι η άποψη που σχηματίζω εγώ για ένα φυσίγγι μέσα από της βολές μου στον κυνηγότοπο είναι χωρίς αμφιβολία τυχαία.
