[indent]Μνημόνιο: Αρχική αποστολή από KOSTASGR2000 στίς 17 Φεβρουάριος 2006
“… Αυτό δείχνει πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι που σκεφτονται και πράττουν έχοντας συναίσθηση του τί σημαίνει κυνήγι. ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτή τους την καλλιέργεια δεν τους την μετέδωσαν οι Κ.Σ. αλλά οι οικογένεια τους, οι παρέες τους και γενικά <<άσχετοι>> με αυτούς που τους αδειοδότησαν να κρατούν ένα όπλο στα χέρια τους και να μην τους μιλάει κανείς διότι τους χαρακτηρίζουν ως ΚΥΝΗΓΟΥΣ …
Όταν όλα αυτά αλλάξουν συνάδελφοι τότε θα έχουμε πετύχει όλους τους στόχους μας μέχρι τότε θα υπάρχουν κάποιοι καλοί συνδικαλιστές του χώρου αλλά θα υπάρχουν και άλλοι που θα νομίζουν οτι είναι τοπικοί παράγοντες των κοινωνιών που ζούνε με την συμπεριφορά <<βλάχου>> κομματάρχη. Βλέπετε άπειρες φορές φτάνουν στα αυτιά μας υποθέσεις μελών Δ.Σ. Κ.Σ. οι οποίοι κυνηγούν σε καταφύγια, κυνηγούν με κράχτες κ.α.
ΑΥΤΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. “
………………………………………..
[/indent]
Τι να πω αγαπητέ Κώστα, απλά περιορίζομαι να συμφωνήσω, στη γεμάτη “μηνύματα” και περιεκτική σε νόημα επιστολή σου … πράγματα που μας θλίβουν, γεγονότα που μας εξοργίζουν, καταστάσεις που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας,…
Γιατί σε μια τέτοια αρχέγονη και παραδοσιακή δραστηριότητα, όπως το κυνήγι, να υπάρχουν προβλήματα και αρρυθμίες που ξεπηδούν από κάποια γνήσια και “μεταφερόμενα” από γενιά σε γενιά, ελαττώματα της φυλής μας, υποθηκεύοντάς το και δημιουργώντας ένα “θολό και ομιχλώδες τοπίο” …
Είναι γεγονός ότι είμαστε πολλοί και αξίζουμε την προσοχή όταν “καταναλώνουμε”, όταν “συντηρούμε” 10.000 επιχειρήσεις που δραστηριποιούνται στο κλάδο, όταν συνεισφέρουμε άμεσα δις δρχ. για τέλη έκδοσης αδειών, αρκετά για παράβολα και χαρτ/μα για δελτία κατοχής ….
Είμαστε λίγοι και ασήμαντοι θα έλεγα, όταν πρέπει να ξέρουμε ότι φέτος θα κυνηγήσουμε όπως και πέρσι τουλάχιστον – και το πόσο και το από πότε και μέχρι πόσο – και δεν θα αιφνιδιαστούμε από δικαστικές αποφάσεις, τοπικές αποφάσεις περιορισμών, ίδρυση καταφυγίων, ελεγχομένων ζωνών …
Δεν υπάρχει η στοιχειώδης δεοντολογική συμπεριφορά των κρατικών αρμοδίων, ότι, όταν παίρνεις τη θεωρημένη άδεια τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ από κεί κεί και πέρα, τίποτα δεν ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να αλλάξει, εκτός από προβλήματα που δημιουργούν έκτακτα και απρόβλεπτα φαινόμενα όπως χιόνια, πάγοι, πυρκαγιές ή ζωονόσοι και χρειάζονται επαναρρυθμίσεις…
Ο κάθε “αιφνιδιασμός” αποπνέει ένα αίσθημα κακώς εννοούμενης ανωτερότητας και αδιαλλαξίας της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή κάποιων “καρεκλοκένταυρων” της αρμόδιας Δνσης Θήρας,… ένα αίσθημα μη σεβασμού του πολίτη που λέγεται κυνηγός …
Έτσι ξεκινά η “αντίδραση”… εκεί βρίσκει πρόσφορο έδαφος η “άρνηση συμμόρφωσης”… από εκεί πηγάζουν πολλά δεινά και κακώς κείμενα, όταν δεν σε υπολογίζουν και σε υποτιμούν αγνοώντας τη δραστηριότητά σου και κάνοντας κάθε τι να σου την “σαλαμοποιήσουν” ή να την περικόψουν, πως θα σεβαστείς εσύ αποφάσεις τους και τον “θεσμό” που υποτίθεται εκφράζουν ;;
Και όμως το έλλειμμα της “κρατικής ανευθυνότητας” για το κυνήγι, το επωμιζόμαστε οι ίδιοι και νάσου Θηροφυλακή, έλεγχοι, συνεχής προσπάθεια για το καλύτερο, μελέτες, εισηγήσεις, καταμετρήσεις, βιοακουστικόί σταθμοί, “ΠΡΟΓΡΑΡΜΜΑ ΑΡΤΕΜΙΣ”, ακόμη και νομική παράσταση στην Ε.Ε σαν να ήμασταν οι “υπηρεσιακοί παράγοντες ….” ούτε το ανγνώρισαν ούτε θα μας το αναγνωρίσουν, απλα΄τους βολεύει που κάνουμε τη “δουλειά” τους … και στο τέλος μας ζητάνε και ρέστα για πααρλείψεις …
Τα προβλήματα όμως τα της συλλογικής και όχι μόνο εκπροσώπησης μας και τι θέλουμε να κάνουμε ήταν και είναι γνωστά, έχουν γραφετί και ειπωθεί πολλά και χρυσή τομή δεν έχει βρεθεί … ισχύουν αυτά και θα ισχύουν για κάθε συλλογική δράση, για κάθε κίνημα, είναι η ίδια μας η στυγνή καθημερινότητα, οι Κ.Ο, όμως δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι “εφαλτήρια” ανάδειξης προσωπικών φιλοδοξιών, χώροι γα κατάληψη “θώκων”, χώροι για ανάδειξη προσωπικών στοιχημάτων …
Είναι άλλο το νόημά τους, άλλη η αποστολή τους, η “πεπατημένη” και η τετριμμένη λογική των κατ΄επάγγελμα συνδικαλιστών, κατά τα πρότυπα οργανωμένων συνδικαλιστικών ενώσεων, δεν έχει εδώ λόγο αντικειμενικής ύπαρξης και μόνο στην πόλωση και στην εσωστρέφεια θα συμβάλλει …
Όταν τα μηνύματα αυτά περνούν και στη “βάση”, τότε οι κυνηγοί θα επιλέξουν είτε το ρόλο του “οπαδού” και τη συμμετοχή σε φατρίες και κλίκες είτε θα αποστασιοποιηθούν “αμυνόμενοι” και θα απομακρυνθούν, αισθανόμενοι ένα “σφίξιμο καρδιάς” αυτό το “σφίξιμο” που νοιώθουμε από τα κλασσικά πολιτικά κόμματα, όχι γιατί φταίνε αυτά, … αλλά οι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν …
Γιατί ακριβώς οι υποσχέσεις τους ξεχνιώνται γρήγορα και η “θαλπωρή” της εξουσίας που ασκούν, τους αποκοιμίζει, κρατώντας τους εκτός πραματικότητας, σε έναν ονειρικό κόσμο …
Το δικαίωμα όμως της συμμετοχής και το δικαίωμα ψήφου είναι αναπαλοτρίωτα και η μόνη μας φυσική διέξοδος όπως και το αντίθετο, η μη συμμετοχή μας και η άρνηση ψήφου, ο καθένας μας έχει την ωριμότητα και τη δυνατότητα να κρίνει και να αποφασίσει … δεν υπάρχουν αδιέξοδα και αναντικατάστατοι …
Δυστυχώς ή ευτυχώς στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα και τις συμμετοχικές δημοκρατίες ισχύει η αρχη της “δεδηλωμένης” και η σχετική πλειοψηφία, αυτός όμως δεν είναι λόγος να κλειστούμε στον εαυτό μας και να καταδικαστούμε σε μια “αγχώδη εσωστρέφεια” αποστρεφόμενοι κάθε τι συλλογικό, ως υπόπτων προθέσεων και διαθέσεων … δεν θα βγεί τίποτα, βήματα έχουν γίνει, πολλά ή λίγα, σημαντικά ή ασήμαντα …
Θυμηθείτε ότι πριν χρόνια, για το κόψιμο των Απριλιάτικων τρυγονιών, αποφασίστηκε και έγινε πορεία προς το Καστρί (επί προεδρίας του αείμηνστου Παπασπύρου) στην κατοικία του τότε Πρωθυπουργού, ήταν τότε βέβαια της “μόδας” οι πορείες, ασχέτως αν την “ψιλοπήραν” στα αστεία οι τότε εφημερίδες, αλλά η αντικυνηγετική όμως “μόδα” τότε έβαζε το πόδι της μέσα στο χώρο μας και το τι πάθαμε από τη “μόδα” αυτή που έγινε μόνιμο καθεστώς, το είδαμε και το βλέπουμε πάνω από 20 χρόνια …
Αν τότε ήταν στη ηγεσία της ΚΣΕ φυσικά πρόσωπα ικανά να ανταπεξέλθουν (και ηλικιακά) στο θεσμικό τους ρόλο και να παρουσιάζονατι “ρωμαλέα” δυναμικά και με ισχυρή φωνή στα ΜΜΕ έναντι της κάθε κυρίας “τάδε”, τα πράγματα ίσως ήταν καλύτερα …
Αυτά ας μη τα ξεχνάμε και για να βγάλουμε οριστικά καταφατικά η αποφατικά συμπεράσματα, ας δούμε την ιστορική διαδρομή των Κ.Ο επί μια 25ετία και πότε κατάφεραν επιτέλους να αρθρώσουν λόγο καταρχήν, να μας επιτραπεί δηλαδή το αυτονόητο και εν συνεχεία να μας δεχτούν ως συνομιλητές -εταίρους και εν συνεχεία να μας “φοβούνται” …
Ένα είναι το βέβαιο, ότι στην αδυναμία συλλογικής μας συσπείρωσης ή (και)το κατακερματισμό της, προσδοκούν και επενδύουν οι “γνωστοί-άγνωστοι” συνήθεις και μη ύποπτοι,που υπονομεύουν και εποφθαλμιούν το κυνήγι,… από κεί περιμένουν να αντλήσουν επιχειρήματα, να “προσκολληθούν” σε ένα ή άλλο στρατόπεδο, να ενσπείρουν τη διχόνοια και να καταφέρουν την (αυτο)διάλυσή μας …
Είμαστε πολλοί και μπορούμε να κάνουμε πολύ “θόρυβο”, αυτό είναι που φοβούνται … αλλά για να γίνει αισθητός ο “θόρυβος” αυτός, πρέπει ο καθένας μας, με ότι δύναμη έχει να βάλει ένα “λιθαράκι”… από όποιο μετερίζι κι αν είναι, κανείς δεν περισσεύει …
Και ας το καταλάβουμε καλά, ότι έχουμε χρέος να περισώσουμε, ότι δεν έχουμε μέχρι τώρα χάσει, αφού ότι διασώθηκε έστω και τη τελευταία στιγμή και το απολαμβάνουμε κυνηγετικά σήμερα, ίσως δεν υπάρχει αύριο …
