Συμφωνώ απολύτως με τον Λεωνίδα και επισημαίνω ότι το στήσιμο του σώματος είναι εξίσου απαραίτητο και σε κάποιες αν όχι όλες τις μορφές κυνηγίου.
Αφού μάθουμε την σωστή θέση του σώματος κατά την επώμιση, το επόμενο βήμα είναι το στήσιμο του σώματος σε κάθε βολή.
Στο καρτέρι το σώμα μας και το όπλο “βλέπουν” προς το σημείο που μπαίνουν τα πουλιά, εκεί δηλαδή που θα τουφεκίσουμε και πέρνουμε τέτοια θέση ώστε να μπορούμε να στρέψουμε τον κορμό μας αβίαστα τουλάχιστον για 45 μοίρες προς κάθε κατεύθυνση.
Στο κυνήγι με σκύλο φέρμας αν δεν στηθούμε όπως πρέπει, δεν θα προλάβουμε να τουφεκίσουμε το πουλί πριν μας βάλει κάποιο δένδρο. Είναι λάθος ενώ περιμένουμε να σηκωθεί ένα εδαφόβιο, το όπλο μας να κοιτά τον ουρανό η να το έχουμε ήδη επωμίσει για όση ώρα ο σκύλος μας κάνει πόντα.
Ακόμα και στο περπατητό όπου δέν μπορούμε να έχουμε το σώμα μας εκεί που θα θέλαμε, μπορούμε να κρατάμε το όπλο μας σωστά ώστε να μειωθεί ο χρόνος επώμισης.
Βεβαίως αυτά δεν μαθαίνονται μόνο με την θεωρία, η πράξη και η δουλειά είναι το σημαντικότερο όλων.
Κώστας