Αγαπητή φίλη η πρόταση σου είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν θα τύχει μάλλον της ανάλογης αποδοχής από τις συμβίες μας, αφού στις πλείστες περιπτώσεις θεωρούν το κυνήγι, τα σκυλιά, τις κυνηγοπαρέες σαν “ανταγωνιστές τους” που αφαιρούν χρόνο ή προσοχή από τις ίδιες και προσθέτουν ευχαρίστηση σε μας … η υπερβολική αυτή θεώρηση και εκτίμηση των “κυνηγετικών πραγμάτων”, έχει επιδράσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση και νοοτροπία των γυναικών των κυνηγών, έχει εντρυφήσει στις οικογένειες μας από πολλών ετών και δημιουργήσει καταστάσεις αντιπαλότητας, διαξιφισμών, αντιδικιών και σε πολλές περιπτώσεις “αναθεμάτων και ομηρικών καυγάδων”…
Η αστικοποίηση και η σταδική απομόνωση του μέσου Έλληνα από την φύση και τους βιορρυθμούς της, έχει κάνει και εδώ το θαύμα της και έχει προκαλέσει έναν “ατροφισμό” της προσωπικής ακι ψυχολογικής μας αντίληψης, σε τι ακριβώς εννοούμε, όταν σαν κάτοικοι των τερατουπόλεων λέμε για ” οικολογία,φυσικό περιβάλλον,αθώα πουλάκια,κακούς κυνηγούς…”, τι μπορεί άραγε να γίνει, όταν ο κάτοικος μιάς μεγάλης πόλης έχει ξεχάσει να “πατάει χώμα”, να αντιλαμβάνεται την αλλαγή των εποχών, να ζεί την φύση όχι σε ένα Σ/Κ τουριστικό ή σε 10 μέρες διακοπές … πως είναι δυνατόν επομένως να μην δίνεται στρεβλή εικόνα και εντύπωση ειδικά για το κυνήγι και να επηρεάζονται εμμέσως οι γυναίκες και τα παιδιά μας ;; απλή ερώτηση : πόσες γυναίκες κυνηγών (μας, σας) βοηθούν να καθαρίσετε τα πουλιά ;; η γιαγιά μου ή η μάνα μου το θεωρούσαν αυτό εκ των ουκ άνευ και συμμετείχαν στην διαδιακασία, αφού είχαν πλήρως συνταυτιστεί με το κυνήγι και τους κυνηγούς της οικογένειας και θεωρούσαν τιμή τους να παρουσιάσουν ένα πιάτο καλομαγειρεμένο κυνηγιού στους φίλους και τους γνωστούς που έρχονταν στο σπίτι. Παράλληλα οι ίδιες έσφαζαν το κοτόπουλο,την πάπια την χήνα,το κουνέλι,την γαλοπούλα και σε πολλές περιπτώσεις έσφαζαν γυναίκες αρνί ή κατσίκι αφού οι άντρες συνήθως έλειπαν στα κτήματα και σε όλες, συμμετείχαν ενεργά στο σφάξιμο του ζώου στο πλύσιμο στην απεντέρωση κλπ
Ήθελαν δε επιπλέον να παίρνουν μέρος στην κυνηγοσυζήτηση, αφού και οι ίδιες ήξεραν παρα πολλά πράγματα για τα πουλιά ή τον λαγό από την εμπειρία τους την καθημερινή στα χωράφια και πάνω από όλα θεωρούσαν το κυνήγι σαν αυτονόητη φυσική δραστηριότητα παράλληλα με τις αγροτικές ή κτηνοτροφικές … το ένστικτο, η καθημερινή ενασχόληση, η τριβή, η επαφή με τη φύση, η μεταφερόμενη από γενιά σε γενιά κυνηγετική παράδοση επομένως, λειτουργούσαν καταλυτικά στο θέμα αποδοχής του κυνηγιού και έμμεσης συμμετοχής και όχι απλής αποδοχής των γυναικών της οικογένειας, γιατί δεν ήταν “συμπιεσμένο” αυτό στις συμπληγάδες πέτρες ύπουλων ψευτοοικολογικών ανησυχιών, απωθημένο ψωνισμένων οικολογίσκων και αιτία παρουσίας ποικιλότροπων “κέντρων περίθαλψης” των “αθώων πουλιών” από τους εγκληματίες κυνηγούς… και στο βάθος πολλά εοκικά κονδύλια και λεφτά πολλά λεφτά, που επέτρεπαν σε αυτούς και εαυτούς, να τρωγοπίνουν και να “διαιτώνται” με ρόζ σολωμούς και σαμπάνιες…
Δυστυχώς πιστεύω ότι η απουσία των φυσικών δραστηριοτήτων από το καθημερινό μας “μενού”, σε συγχορδία με την άκρατη ευαισθητοποίηση στα θέματα περιβάλλοντος που είναι εν πολλοίς υποκριτική και απόρροια ψευτοοικολογικών απόψεων που παίζονται από τα ΜΜΕ κατ΄εντολή ή υπόδειξη γνωστών παράκεντρων, έχουν κάνει το θαύμα τους και έχουν ταυτοποιήσει το κυνήγι με παρα φύση εγκληματική δράση… στην αγωνιώδη τους προπσάθεια να το καταργήσουν οριστικά, πως επομένως όταν τα βιώματα και οι εμπειρίες των σημερινών γυναικών των κυνηγών επηρεάζονται από τέτοιες παραμέτρους, θα τύχει το κυνήγι και αποδοχής αλλά και γυναικείας συμμετοχής ;;
