ΣΎΛΛΟΓΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΙΝΑΣ.

Ένας εύσωμος τύπος με μακρύ μαλλί και μπόλικα τατού μας υποδέχεται.
– Yes? Λέει και μας κοιτάζει.
– Freedo espreso απαντάει ο Τάκης σοβαρός κι αμέσως πίσω μου ακούω
– No sugar κι ένα πνιχτό γέλιο.

Ήταν ο Χρήστος που μπήκε χωρίς να τον καταλάβουμε.
Ενώ ο Τάκης εξηγεί στο μαλλιά πως θέλουμε τους καφέδες μας ο Χρήστος μου ψιθυρίζει με πνιχτά γέλια:
– Ρε μαλάκα το είδες τι σκουλαρίκι φοράει ο τύπος?
– Σκάσε ρε μη καταλάβει ότι του κάνουμε πλάκα του λέω και προσπαθώ να διακρίνω το σκουλαρίκι.

Πραγματικά δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο και τώρα που το σκέφτομαι απορώ που στο διάολο τα βλέπει όλα. Το σκουλαρίκι είναι ένα παξιμάδι βίδας (Νο 15 απ’ ότι μου είπε αργότερα το αστέρι μου) με στρασάκια σε κάθε γωνία. Ο τυπάκος φοράει ένα παντελόνι κάπρι με σχισίματα και κάποια κρόσσια να κρέμονται ανάκατα, μαύρο μπλουζάκι με κάτι μαχαίρια και νεκροκεφαλές συμπληρώνοντας το όλο παρουσιαστικό του παπούτσι παντόφλα.
– Πως θα τον βγάλουμε μια φωτογραφία να τον έχουμε? ρωτάω.
– Φέρτη και θα τον πάρω εγώ αγκαλιά να μας βγάλεις παρέα απαντάει αυτός.

Ακούγοντας όμως τη συνομιλία μας ο Τάκης άρχισε να κοιτάζει γύρω γύρω φανερά εκνευρισμένος.
– Καθίστε να φύγω εγώ και μετά βγάλτε φωτογραφίες και ξεβράκωτοι μας λέει.
– Μα γιατί βρε Τάκη μου? Που θα ξαναβρούμε τέτοιο τεκνό? Πετάγεται ο άλλος και σκάμε στα γέλια.

Εν τω μεταξύ οι καφέδες είναι έτοιμοι πληρώνουμε και βγαίνουμε απ’ το μαγαζί.
Με την πρώτη τζούρα διαπιστώνουμε και οι τρεις ότι ο μάγκας ξέρει να φτιάχνει καφέ.
Προχωράμε πλέον προς την κοντινή πόλη με προορισμό ένα βενζινάδικο όπου δώσαμε τηλεφωνικό ραντεβού με το Βόρειο.
Φτάνουμε σε 5 λεπτά παρκάρουμε και βγαίνοντας μας υποδέχτηκε ένας γυμνασμένος μυώδης τύπος με πλούσια σγουρά μαλλιά που το αγέρωχο βλέμμα του σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας πραγματικά γνήσιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Μιχάλης

Ο Μιχάλης ή Λόρδος ή Χαραμάδας, είναι ένα παλικάρι που στη νεαρή του ηλικία ήταν τόσο αδύνατο και καχεκτικό που το όλο παρουσιαστικό του σε παρέπεμπε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (Άουσβιτς…………………………ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Αν εξαιρέσουμε την κωλοφαρδία που είχε να μη γεννηθεί στη Σπάρτη και καταλήξει στον Καιάδα κατάφερε μετά από μεγάλη πάλη στη ζωή του αλλά με την ψυχολογική υποστήριξη και την αλλαγή στη διατροφή του που του επιβλήθηκε μετά την είσοδό του στο Σύλλογο μπόρεσε κι έγινε επιτέλους άνθρωπος αλλά και σεβαστό όπως επίσης και αξιέπαινο μέλος της κοινωνίας. Το μόνο που κράτησε για να θυμάται εκείνους τους χαλεπούς καιρούς των ισχνών αγελάδων και της πείνας είναι το nickname που υιοθέτησε κατά την είσοδό του στο atremis.
camelg4 όπου το camel του θυμίζει το πρώην σκεβρωμένο του κορμί αλλά και την αέναη προσπάθειά του να σταθεί ισάξιο μέλος του Συλλόγου.
Το g και το 4 το οποίο διαβάζεται τραγουδιστά σπάζοντας τον καρπό του δεξιού χεριού με χάρη μπαλαρίνας σαν Τέέέσσεράάάά (τονίζοντας το μακρόσυρτο έψιλον αλλά και το άλφα στο τέλος της λέξης) νομίζω δεν είναι του παρόντος για να ερμηνευτούν………. Άσε που θα πέσει λογοκρισία.
Μετά τις σχετικές πλην απαραίτητες φιλοφρονήσεις και χαιρετούρες με εμένα και το Χρήστο γυρίζει προς το Γιατρό και λέει:
– Τι είναι ετούτο ρε? Τι είσαι ‘συ?
– Τάκης! απαντάει ο Dr σφιγμένος και αμήχανα.
– Ο Κτηνίατρος που λέμε?
– Ναι! Αυτός λέει ο Τάκης και χαλαρώνει.
– Αλλά δεν είσαι κτηνίατρος αλήθεια?
– Όχι! Οδοντίατρος είμαι.
– Φιλαράκι!!!!! Άκουσέ με προσεκτικά τι θα σου πω. Κάντην από αυτούς τους δύο όσο είναι νωρίς και γυρίζει την πλάτη στο γιατρό μπαίνοντας στο αυτοκίνητό του.
– Άντε ακολουθάτε λέει και ξεκινάει.

Ξανά στο αυτοκίνητο και σε άλλα 5 λεπτά μας κάνει νόημα να παρκάρουμε.
Απέναντί μας είναι μια Ελληνικότατη Ψησταριά. «Ο Βασίλης» Αν δεν κάνω λάθος το όνομα.
Καθόμαστε και έρχεται ένας πιτσιρικάς να παραγγείλουμε.
– Γειά σας κύριε Μιχάλη λέει το παιδί και κοιταζόμαστε.
– Πες στα παιδιά από ψητά τι έχουμε?
– Λοιπόν από ψητά έχουμε πανσετάσκια, μπριζόλες, λουκάνικα χωριάτικα, κοντοσούβλι, μπιφτέκια ……………..…………………………………… ……………………….. από σαλάτες χωριάτικη, χόρτα, πατζάρια……κλπ κλπ.
– Φιλαράκο μην ταλαιπωριέσαι αγόρι μου λέει ο Χρήστος ευτυχισμένος που θα φάμε Ελληνικά. Ότι είπες ………….Φέρε από μία. Να τσιμπήσουμε λίγο για τη λιγούρα συμπληρώνει και αρχίζει να γελάει πνιχτά.

Ο Τάκης και το γκαρσόνι τα παίξανε αλλά ο Μιχάλης του κλείνει το μάτι γνέφοντας καταφατικά και φεύγει. Βλέπεις έχουμε ξαναβγεί στο παρελθόν με το Μιχάλη και ήξερε.
– Καλά ρε εσύ πως ήρθες στα Σκόπια του λέω? Και θα ξαναφύγεις?
– Σιγά ρε τι είναι τα Σκόπια? Άμα ξέρεις και πότε να έρθεις δεν είναι τίποτα.
– Δηλαδή?
– Το μεσημέρι γι αυτό σου είπα να βιαστείτε. Εδώ είναι κάποιες μέρες και ώρες που γαμιέσαι να περιμένεις στα σύνορα. Έχω ένα φιλαράκι και με λέει πότε να έρθω. Εσείς δεν περάσατε αέρα?
– Ναι!
– Έλα να δεις την Πέμπτη τι θα γίνεται. Και δυό ώρες θα περιμένουν ουρά για να περάσουν.

Φτάνει η χωριάτικη όμως και μας διακόπτει τη συζήτηση.
– Χωριάτικη το λες αυτό? Λέει ο Χρήστος απευθυνόμενος στο Μιχάλη.
– Γιατί ρε? Τι έχει.
– Τίποτα δεν έχει. Είναι φτωχή. Πετάξου ρε Κώστα στο αμάξι και φέρε να την ενισχύσουμε. Λέει και μου δίνει τα κλειδιά.

Παίρνω τα κλειδιά και ξεκινάω για το αυτοκίνητο ακούγοντας το Μιχάλη να ρωτάει τι θα φέρω. Είχα πάρει ένα μπόλ ελιές απ’ το χωριό να του φέρω πεσκέσι αλλά είπαμε να του κάνουμε λίγο πλάκα πριν το πάρει. Γυρίζω λοιπόν στο τραπέζι και ανοίγω το μπόλ με τις ελιές.
– Ώπα! Ελιές έφερες?
– Ναι!
– Για μένα?
– Βάλε πράμα να φχαριστηθούμε ρε Κώστα λέει ο Χρήστος.
– Φιλαράκι πες μου για ποιόν έφερες τις ελιές ξαναρωτάει ο Μιχάλης. Λέγε για μένα?
– Ναι! Του απαντάω.
– Ωραία βάλε τρεις και πολύ είναι λέει αγριεμένος.

Παίρνω λοιπόν ένα πηρούνι κι άρχισα να βάζω ελιές στη σαλάτα αργά και βασανιστικά για το Μιχάλη.
– Φτάνει ρε. Πόσες θα βάλεις?
– Βάλε πράμα Κώστα να φάμε.
– Φέρτες εδώ ρε. Φτάνει σε λέω φωνάζει και σηκώνεται απ’ το τραπέζι.

Κλείνω το μπόλ και του το δίνω.
– Πριν φύγω το θέλω γιατί θα φωνάζει η γυναίκα του λέω κι αρπάζω την πρώτη ελιά σχεδόν ταυτόχρονα με τους άλλους δύο.
– Σιγά ρε! Έχει και τοματούλα η σαλάτα και είναι εποχής.

Προσπαθούμε να παραμείνουμε σοβαροί κι ο Χρήστος χτυπάει άλλες δύο μαζί.
– Βρε μαλάκα όπως τις τρώς είναι σαν να με μαχαιρώνεις λέει ο Μιχάλης και ξεσπάμε στα γέλια.

Φτάνουν και τα πρώτα ψητά κι αρχίζουμε το φαγοπότι.. Κουβέντα, γέλια, πειράγματα αλλά και μαθήματα Ελληνικής γλώσσας ήταν στο φόρτε τους. Αφού δε βγάζουμε άκρη το τι είναι σωστό ή λάθος πέφτει και η ερώτηση κρίσεως απ’ το Χαραμάδα.
– Τι είναι σωστό να πεις, Θα σου μαμήσω ή θα σε μαμήσω.
– Θα σε μαμήσω απαντάω κι εγώ χωρίς καν να σκεφτώ,
– Θα με κλάσεις τα αρχ..ια μου απαντάει κι έγινε χαμός.

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος μου ο Γάκης Σιρεινάκης.
– Που είσαι ρε λαμόγιο του λέω?
– Σκόπια. Γυρίζω μια καινούρια ταινία απαντάει. Εσύ?
– Κι εγώ Σκόπια είμαι του λέω.

Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι ήμαστε στην ίδια πόλη και κανονίζουμε να έρθει κι αυτός εκεί.
Όσες φορές κι αν τους είπα ότι θα έρθει ο Σειρινάκης δεν το πιστέψανε. Νομίζω πως ακόμα δεν το έχουν πιστέψει στ’ αλήθεια.
Παρόλα αυτά ο Γάκης ήρθε μετά από κανένα μισάωρο φανερά κουρασμένος. Αφού γίναν οι απαραίτητες συστάσεις κι αφού τους κοίταξε απ’ την κορφή μέχρι λίγο κάτω απ’ τον αφαλό (τα νύχια δεν τον ενδιαφέρουν στη δουλειά του) κάθησε μαζί μας.
– Πεσμένο σε βλέπω ρε Γάκη του λέω καθώς βουτάει μισό καρβέλι ψωμί κι αρχίζει τα λαδομπούκια στη σαλάτα.
– Άστα να πάνε φίλε. Έχουμε απ’ το πρωί που προσπαθούμε να πετύχουμε μια σκηνή με μια ξεκ…..ρα και δε μας βγαίνει.
– Λοιπόν Γάκη με την ευκαιρία να σου γνωρίσω τα παλικάρια που κέρδισαν στον αγώνα του άρτεμις του λέω και δείχνω το Χρήστο και τον Τάκη.
– Άσε εγώ κέρδισα τη μπιέλα λέει ο Τάκης κι ανασκουμπώνεται.
– Καλά πάρε το Χρήστο του λέω. Κάνει για τρεις.
– Να με κάνει τι? Λέει ο άλλος που αφού δεν είχε έρθει στον αγώνα δεν είχε και ιδέα γιατί λέμε.
– Μισό να δω ποια είναι εύκαιρη λέι ο Γάκης και βγάζει το τηλέφωνο.
– Τι λέτε ρε μαλάκα ρωτάει όλο απορία.

Αφού του εξηγώ ποιο ήταν το δώρο του Γάκη για το νικητή και μην ανησυχεί θα περάσει καλά λέει:
– Άσε τις μαλακίες. Αύριο ξυπνάμε πρωί και έχει ορτύκια το πρόγραμμα κι επειδή ξέρω ότι θα γράψεις μαλακίες πρόσεχε. Μου είπε με έντονα αυστηρό τόνο.

Ψιλοχέστηκα να πω την αλήθεια.

Ακούγοντας την άρνησή του ο Γάκης με κοιτάζει απορημένος και ρωτάει:
– Τοοο παλικάρι …….δεν?
– Φιλαράκο τα πάντα στη ζωή έχουν προτεραιότητες και τώρα έχουν σειρά τα ορτύκια απαντάει ο Χρήστος φανερά εκνευρισμένος.
– Η Ντάλια συγχύστηκε λέει ο Χαραμάδας και ξεσπάει στα γέλια.