ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΚΥΝΗΓΙΑ

«- Τι έπαθες; Πού έπεσες; Ποιος σε χτύπησε;» έπεσαν απανωτές οι ερωτήσεις του και ξέσπασα σε λυγμούς και αναφιλητά.
Έκανα κάμποση ώρα μέχρι να καταφέρω να πω «- Ο Δάσκαλος» και ξαφνικά το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Με απομάκρινε από την αγκαλιά του και τα μάτια του στένεψαν.
«- Τι διαολιά έκανες πάλι;» μου είπε γνωρίζοντας πόσο «καλό» παιδί ήμουνα.
«- Δεν έκανα τίποτα μπαμπά, να ρώτα και τα άλλα παιδιά…….. αυτός μου είπε να πάω να του φέρω ένα κλαδί από Κέδρο και επειδή άργησα με έδειρε» απάντησα με λυγμούς απομακρινόμενος μπας και γλυτώσω το δεύτερο γύρο και παραπατώντας σωριάζομαι φαρδύς πλατύς στο πάτωμα..
Με αρπάζει ξανά από το χέρι και με σπρώχνει βίαια στο διάδρομο λέγοντάς μου:
«- Άσ’ τα βιβλία σου κι έρχομαι» και βγήκε απ’ το σπίτι.
Προχώρησα σα βρεγμένη γάτα κι έκατσα στο ντιβάνι στην κουζίνα. Η μάνα μου δε με πήρε χαμπάρι καθώς ήταν έξω και τηγάνιζε ψάρια.

Αυτή τη μανία που έχει να μαγειρεύει ακόμα και σήμερα έξω (στο πετρογκάζ ή στον ξυλόφουρνο) χειμώνα καλοκαίρι βρέξει, χιονίσει δεν την έχω καταλάβει ακόμα. Η ηλεκτρική κουζίνα θα’ ναι ζήτημα να έχει ανάψει πεντέξι φορές από τότε που την βάλαμε.

Στα πέντε λεπτά που έκανε να γυρίσει το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Χίλιες δυό σκέψεις γυρνάγανε στο μυαλό μου αλλά λύση δεν έβρισκα. Κόντευα να το πάρω απόφαση ότι θα φάω και δεύτερο χέρι ξύλο όταν ξαφνικά ο φόβος μου με έσωσε.
Μπήκε η μάνα μου στην κουζίνα από την πίσω πόρτα χωρίς να την αντιληφθώ και μόλις έκλεισε τη σιδερένια πόρτα ξαφνιάστηκα τόσο πολύ, που πετάχτηκα από το ντιβάνι, παραπατάω σε ένα σκαμνάκι και πέφτω για τρίτη φορά. Η κακομοίρα έπαθε τόσο μεγάλη ταραχή όταν με είδε κάτω που της πέσανε τα ψάρια στο πάτωμα.

«- Παιδάκι μου….. τι έπαθες, ποιος σε βάρεσε, ζαλίζεσαι; ΘΩΜΑΑΑΑΑ!!!!» ούρλιαξε και με πήρε στην αγκαλιά της με τα μάτια βουρκωμένα.
«- Αυτό ήταν, τη γλύτωσα» σκέφτηκα και χαμογέλασε όλο μου το είναι.

Βλέπεις μου είχε αδυναμία όχι μόνο σαν πρωτότοκος αλλά και γιατί κόντεψε να με χάσει όταν ήμουν δύο μηνών. Είχε φάει κουκιά και όταν με θήλασε έπαθα δηλητηρίαση. Μέχρι την Αθήνα έφτασε η χάρη μου τότε για να με κάνουν καλά. Ακόμα και σήμερα όταν πηγαίνω στο χωριό αποφεύγει να τα μαγειρέψει. Και δε φτάνει αυτό αλλά έχει ψήσει και τη γυναίκα μου και τα έχει αφαιρέσει κι εκείνη από το διαιτολόγιό μας Πόσο ξύλο είχα γλυτώσει από τη μάνα μου ……. Αλλά και πόσο μου είχε ρίξει δεν περιγράφετε.

«- Το παιδί ζαλίζεται……. Να το πάμε σε ένα γιατρό»
«- Ζαλίζεσαι;» απευθύνθηκε με έντονη αμφιβολία σε εμένα ο πατέρας μου που είχε καταφτάσει από τις φωνές της. Ήξερε ότι για να γλυτώσω θα σκαρφιζόμουνα οτιδήποτε. Άλλωστε αυτό με τον Κέδρο παρ’ όλο που ήταν αλήθεια δεν το έχαψε.
«- Ναι» απάντησα μονολεκτικά και προσπάθησα να χωθώ πιο βαθιά στην αγκαλιά της μάνας μου.
«- Αφού το βρήκα στο πάτωμα» του λέει εκείνη «πως έπεσε, δε ζαλίζεται;»

«- Στο πάτωμα;» την ρωτάει και το βλέμμα του άρχισε να μαλακώνει.
«- Εκτός από ζαλάδα τι άλλο νοιώθεις, πονάει το κεφάλι σου, σου ’ρχετε εμετός;»
«- Ναι» ξανά απαντάω μονολεκτικά. Ένα ναι τόσο ψεύτικο αλλά και τόσο μεγάλο που άλλαξε για πάντα το υπόλοιπο του σχολικού μου βίου με αυτό το Δάσκαλο.

Αφού ηρέμησαν τα πνεύματα και εξήγησα (με μπόλικη σάλτσα) στους δικούς μου τι έγινε και αφού τους έπεισα ότι ζαλιζόμουνα από το χτύπημα του Δασκάλου στο κεφάλι ξάπλωσα νηστικός εκείνο το μεσημέρι (έπρεπε να το παίξω μέχρι τέλους) αλλά ανακουφισμένος που τη γλίτωσα. Το μόνο που δεν ανεχόταν ο πατέρας μου ήταν τα ψέματα και να του κάνει παρατήρηση ο οποιοσδήποτε για το γιό του. Με έλιωνε στο ξύλο. Πολλές φορές άδικα και επειδή είχε τύψεις αυτή τη φορά ήθελε να το διασταυρώσει; ή του κακοφάνηκε που κάποιος άλλος έδειρε το γιό του περισσότερο απ’ ότι αυτός;
Όταν το απόγευμα ήρθε στο σπίτι μας ο φίλος μου και μετέπειτα κουμπάρος μου, ο Τάσος, τον ρώτησε και εκείνος επιβεβαίωσε ότι έφαγα ξύλο γιατί πήγα να φέρω ένα κλαδί Κέδρου. Βέβαια του είχα πει πριν τον δει ο πατέρας μου τι να πεί και εκείνο το τσογλάνι τα είπε ακόμα πιο τραγικά. Με είχε ξελασπώσει πολλές φορές ο Τάσος αλλά είχα φάει και πολύ ξύλο εξ αιτίας του. Δε θα ξεχάσω κάποια φορά που έσπασε ένα τζάμι στο σπίτι κάποιου συχωριανού τι ξύλο έφαγα επειδή εκείνος του είπε πως το έσπασα εγώ. Και όχι οπουδήποτε αλλά δυνατά μέσα στο καφενείο. Ένοιωσε τόση ντροπή που παράτησε την παρτίδα στη μέση (δηλωτή έπαιζε) σηκώθηκε αμίλητος καβάλησε τη φλωρέτα πήγε αγόρασε το τζάμι και το τοποθέτησε ξανά στη θέση του. Βέβαια περιττό να αναφέρω τι έγινε όταν ήρθε σπίτι.
Τι κι αν του έλεγε η μάνα μου ότι δεν έφυγα καθόλου από κει, τι κι αν πήγαν να με γλιτώσουν οι θείοι μου, μου μέτρησε τα παΐδια ένα, ένα. Την άλλη μέρα βέβαια όταν ρώτησε τον Τάσο ποιος έσπασε το τζάμι εκείνος απάντησε ένα ξερό
«- Εγώ»
και από τις τύψεις του που με έδειρε μου έδωσε μια δραχμή που την αξιοποίησα σε μια σφεντόνα από μαύρο λάστιχο.
Το ίδιο βράδυ αφού προηγουμένως σκέφτηκα:
«- Το ξύλο το έφαγα. Το τζάμι είναι πληρωμένο» όχι μόνο κατέβασα όλα τα τζάμια του συχωριανού αλλά έκατσα για να δει και ποιος είμαι. Το αποτέλεσμα …………
Όταν εκείνος πήγε να διαμαρτυρηθεί ξανά στο καφενείο στον πατέρα μου αυτός τον σβέρκωσε και του αμόλησε και μερικές χριστοπαναγίες και το θέμα έληξε με γλειφιτζούρι και χάδια αργά το βράδυ.

Την άλλη μέρα το ίδιο σκηνικό πιθανόν να ξαναέγινε στο σχολείο με το Δάσκαλο γιατί όταν βγήκε από την πρωινή συνάντηση που είχαν ο Δάσκαλος ήταν αναψοκοκκινισμένος και ψιλοτσαλακωμένος . Ο πατέρας μου δεν είχε διαβάσει ποτέ του «ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ» και δεν ήξερε το «το κρέας δικό σου τα κόκαλα δικά μου» και μάλλον με ήθελε ολόκληρο για πάρτη του. Από κείνη τη μέρα ότι και να έκανα δεν ξαναάπλωσε χέρι πάνω μου σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά. Κάτι που εκμεταλλευτικά σε όλη μου την υπόλοιπη πορεία στο δημοτικό. Εκτός από τη μέρα που πήγα στο σχολείο ένα……………..