Κύριε Διευθυντά
Στο φύλλο της 28ης Νοεμβρίου 2006 και στην σελίδα Α2 στην στήλη «Γνώμη» ο κ. Αντ. Καρακούσης διατείνεται: «Κυνήγι; όχι ευχαριστώ», δυστυχώς και πάλι, έχουμε «ορθή επανάληψη» του ίδιου φαινομένου, της ίδιας αντικυνηγετικής “νουβέλας” μέσα από τις στήλες της έγκριτης εφημερίδας σας…μια αποφράδα μέρα που η κυνηγετική κοινότητα συγκλονισμένη αδυνατεί να καταλάβει και η κοινή γνώμη στέκει ανήμπορη και σαστισμένη να εξηγήσει το πρωτοφανές έγκλημα στα Καλύβια Αγρινίου, ο κ. Καρακούσης «κατάλαβε», «αντιλήφθηκε», «συμπέρανε» και με επαγωγικά συμπεράσματα (;;), αρκετή ίσως φαντασία αλλά καθόλου γνώση του κυνηγετικού γίγνεσθαι αποφαίνεται:
«Το φονικό έχει ως βάση το κυνήγι» !!!
Πλήρης και συνειδητή (;;) διαστρέβλωση των πραγμάτων, «εξίσωση» θυμάτων και θυτών, εν ολίγοις, η άσκηση του κυνηγιού αργά ή γρήγορα θα «οδηγήσει» και θα δώσει την ευκαιρία και «τα μέσα» να επιτελεσθούν «εγκλήματα»…ίσως «επιχαίρει» κιόλας ο αγαπητός συντάκτης του πονήματος αυτού, με την κατάληξη των πραγμάτων…Και η στοιχειώδης έστω δεοντολογία; Ένα ερώτημα αναπάντητο, για μια ακόμη φορά, να μην ακουστούν ή δουν το φως της δημοσιότητας -και πάλι- οι απόψεις των κυνηγών και των Κυνηγετικών Οργανώσεων, που πολλά και σημαντικά θα είχαν να πουν, για νομοθετικές ρυθμίσεις περί όπλων, μέτρα και κανόνες ασφάλειας για την αποφυγή ατυχημάτων και όχι μόνον …αλλά φευ, ο υποτιθέμενος «πλουραλισμός», υποκύπτει για μια ακόμη φορά, στην «αντικειμενική» δημοσιογραφική γραφίδα της σκοπιμότητας…
Ετερόκλητα και αντιφατικά στοιχεία χρησιμοποιούνται στον «υπερ-θετικό βαθμό» για να τεκμηριώσουν την «αντικυνηγετική» σκέψη και συλλογιστική, καμία αποδεικτική αναφορά σε συγκεκριμένα περιστατικά, καμία εισκόμιση αποδεικτικών στοιχείων από τις επίσημες Αρχές που καταδεικνύουν την «εγκληματική» συμπεριφορά των κυνηγών εν σχέσει με τα όπλα που κατέχουν νόμιμα, για «επίλυση» προσωπικών διαφορών, γενικοποιούνται οι κατά καιρούς απευκταίες εξαιρέσεις, για να εφευρεθεί ο «χρυσός κανόνας» που ο συντάκτης σας, θα χρησιμοποιήσει ως «αιτιολογητική βάση» εκκίνησης, μιας νέας «αντικυνηγετικής επίθεσης»…
Και στον αντίποδα, μια «επιστημονική-οικολογική» επανα-προσέγγιση του θέματος, χωρίς και πάλι, την επίκληση συναφών επιχειρημάτων, μια «ψευδεπίγραφη» συναισθηματικότητα για «τα αγρίμια και τα αγριμάκια», υπό το κράτος μιας επιλεκτικής και πάλι «αμνησίας» που δεν υποβοηθά τον συντάκτη σας να θυμηθεί και να επισημάνει ότι: α) από τα υφιστάμενα είδη της ορνιθοπανίδας και των θηλαστικών, συγκεκριμένα μόνο επιτρέπεται να θηρευτούν, για περιορισμένο αριθμό μηνών, συγκεκριμένο αριθμό ημερών και εφόσον δεν κινδυνεύουν οι πληθυσμοί τους στην χώρα μας β) η κυνηγετική δραστηριότητα, διέπεται από κανόνες και αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο (ΝΔ 86/69) ίσως από τα αυστηρότερα στην Ε.Ε. και πριν την έκδοση και υπογραφή της ετήσιας ρυθμιστικής απόφασης για το κυνήγι, το αρμόδιο Υπουργείο και τα θεσμοθετημένα όργανα, με τα οποία δημοσίως διαβουλεύεται, έχουν την ρητή υποχρέωση προσκόμισης μελετών επικαιροποιημένων, που συνδέονται με την κατάσταση των βιοτόπων, τα ενδιαιτήματα των θηραμάτων, τον ακριβή αριθμό που καταγράφεται ανά είδος και χρονική στιγμή από τα επίσημα δίκτυα μετρήσεων κοκ γ) για την νομιμότητα της κυνηγετικής δραστηριότητας, αλλά και τις κατ΄ εξουσιοδότηση των νόμων κανονιστικές υπουργικές αποφάσεις που ρυθμίζουν τα της θήρας, έχουν αποφανθεί τελεσίδικα ανώτατα Δικαστήρια και δη το ΣτΕ (λχ απόφαση αρ. 2603/03) δίνοντας νομολογιακές λύσεις σε «προσφυγές οικολόγων» αναλόγου περιεχομένου, με τα όσα αναφέρει ο κ. Καρακούσης ετεροχρονισμένα δ) η «ισοπεδωτική» αναφορά περί καταστρατήγησης της έννομης τάξης, η προσομοίωση των κυνηγών ως εν δυνάμει επικίνδυνων ατόμων, η αβασάνιστη «σύμμιξη» νόμιμων κυνηγών και λαθροθήρων, η παρουσία ανά την χώρα «εξοπλισμένων ομάδων» ευρισκομένων σε «θέση μάχης» δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική και καταρρίπτονται με μια και μόνο απλή σκέψη:
Αν η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα και η καταστροφή του περιβάλλοντος έχουν ως «αφετηρία» ή «θύλακα» το κυνήγι, γιατί η εκτελεστική εξουσία δεν το καταργεί; Γνωρίζει ο συντάκτης σας «στον σύγχρονο κόσμο, τον πολιτισμένο» σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο, το κυνήγι να έχει απαγορευτεί για τους παραπάνω λόγους; Όσο για την «κουλτούρα» ή μη «την κυνηγετική», ας κάνει τον κόπο, να ερευνήσει την λαογραφία, τις παραδόσεις, τα έθιμα, τις συνήθειες, την λογοτεχνία της χώρας μας αλλά και διεθνώς, θα αποκομίσει χρήσιμα συμπεράσματα και θα γνωρίσει μια «κουλτούρα» που χωρίς ίσως να γνωρίζει, απαξιώνει…
κ. Διευθυντά, η “οικολογική συνείδηση” και η περιβαλλοντική ευαισθησία δεν μετριέται με «αντικυνηγετικά» άρθρα, χωρίς να παρασχεθεί χρόνος και ο ελάχιστος χώρος στους κυνηγούς ή στις Οργανώσεις τους, να αναπτύξουν ή να καταγράψουν εν περιλήψει τις θέσεις τους, η κυνηγετική κοινότητα δεν «βρίθει» κακοποιών στοιχείων ούτε αποτελεί χώρο «επώασης» παραβατικών συμπεριφορών…
Όταν τη φύση τη μαθαίνεις με “στρεβλό τρόπο” ένα είναι βέβαιο, δεν την βοηθάς και την «διδάσκεις» λάθος “αφηγούμενος” τα «δήθεν δεινά» που σωρεύει το κυνήγι, η φύση αποδεδειγμένα «βιάζεται και κακοποιείται» από πλήθος «ανθρωπογενών δράσεων» που ειδικά στην χώρα μας, συντελούν στον αφανισμό των δασών, στην υπερβάλλουσα και μη «ανατάξιμη» μόλυνση υπέργειων και υπογείων υδροφόρων οριζόντων, στην καταστροφή λιμνών, εκχερσώσεις, καταπατήσεις, ένα καθεστώς αυθαιρεσίας παντός «είδους και τρόπου» απομειώνει και υποβαθμίζει το περιβάλλον καθημερινά…
Ο OSCAR WILDE σημείωνε: “το κοινό έχει αχόρταγη επιθυμία να μάθει τα πάντα, πλην εκείνων που αξίζει να μάθει. Η δημοσιογραφία το γνωρίζει αυτό, κι έχοντας εμπορική συνείδηση ικανοποιεί την ζήτηση…” και δυστυχώς, ως αναγνώστες επί δεκαετίες του «Β», εκείνο το οποίο ειλικρινά δεν κατανοούμε, είναι ποια «ζήτηση» ικανοποιούν ή φρονούν οι συντάκτες ότι θα ικανοποιήσουν μέσα από «άρθρα» τέτοιας υφής…
κ. Διευθυντά πέντε οικογένειες θρηνούν, θρηνούν για τον άδικο χαμό των παιδιών τους, των συζύγων, των αδελφών τους, βυθίστηκαν στο πένθος, από δω και πέρα, μια σκληρή καθημερινότητα τους περιμένει, αφού τα αγαπημένα τους πρόσωπα «έφυγαν», η κυνηγετική κοινότητα θρηνεί για την παράλογη αφαίρεση της ζωής πέντε ανυποψίαστων κυνηγών, αν μη τι άλλο θα έπρεπε, να επιδεικνύεται η στοιχειώδης ευαισθησία που συνάδει προς την τραγικότητα των στιγμών… έχουμε όμως ως κυνηγοί, συνειδητοποιημένοι και ενεργοί πολίτες, την αίσθηση ό,τι από άρθρα αυτής της «μεροληπτικής αντικυνηγετικής ύφανσης» μάλλον «προσβάλλεται» η μνήμη των αδικοχαμένων συναδέλφων, δεν χωρούν εδώ «υπονοούμενα» και «αξιωματικές θέσεις, εγωιστικού δογματισμού» του τύπου: Κυνήγι; όχι ευχαριστώ, ίσως σε κάποια άλλη συγκυρία να ήταν «πιο χρήσιμες»…
Η «αξιωματική» αυτή θέση και αναφορά, ως προερχόμενη από το «Καθημερινό Οικο-παρελθόν», ανασύρεται σε λάθος χρόνο και «Βήμα» και αναδεικνύει στον ενεστώτα χρόνο, όχι μόνο τη μεροληψία αλλά και ανεξήγητες «αντικυνηγετικές εμμονές»…
Εμφιλοχωρεί άραγε συμψηφισμός “κυνηγετικών πταισμάτων”- που αποδεδειγμένα δεν διαπράχτηκαν-αλλά η «λογική» των ψυχρών δολοφόνων αυτό πρέσβευε, με την σωρεία των απεχθών κακουργηματικών πράξεων, πρωτόγνωρης αγριότητας ως «ανταπόδοση»; αυτό είναι το «ηθικό δίδαγμα»; Ποιος είναι ο θύτης και το θύμα εν τέλει στα Καλύβια Αγρινίου; Συνευθύνη και συνυπαιτιότητα;
Δηλαδή συμπερασματικά, η «ίδια κρυφή χαρά», θα υπάρξει αύριο, αν βυθιστεί ένα ψαροκαΐκο και πνιγούν πέντε -δέκα ψαράδες; Αφού και αυτοί ασκούν «βία» στην θάλασσα, ασκώντας την αλιεία, ως οι κυνηγοί της θάλασσας, αργά ή γρήγορα (πρέπει) να «πληρωθούν» με το ίδιο νόμισμα…
Οφείλουμε επομένως όλοι μας ως κυνηγοί και αναγνώστες, να κάνουμε δεύτερες σκέψεις και να πούμε «Βήμα»; Ναι … αλλά με τις προϋποθέσεις ενός ειλικρινούς και όχι προσχηματικού διαλόγου για το κυνήγι, που θα αναδεικνύει το «διαφορετικό» και θα επιζητεί την «σύνθεση»…
κ. Διευθυντά, για άλλη μια φορά οι κυνηγοί «βάλλονται» και κατηγορούνται συλλήβδην από άρθρο ενυπόγραφο, χωρίς να μπορέσουν να αναφερθούν ούτε στα αυτονόητα, ελπίζουμε και ευελπιστούμε, κάτι επιτέλους να κάνετε προς την κατεύθυνση αυτή…
Γιάννης Θεοδώρου
Οικ/γος
Συντονιστής Κυνηγετικής ηλεκτρονικής πύλης: www.e-artemis.com
Tηλ. 6932-717620, e-mail: theod_i@hotmail.com
Το κείμενο του Βήματος
Κυνήγι; Όχι, ευχαριστώ
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ
Για τα τριφύλλια, δι’ ασήμαντον αφορμήν, για ένα γινάτι, για ένα πείσμα, έγινε το φονικό, λένε οι φήμες και προς αυτή την εκδοχή στρέφονται οι υποψίες των περισσοτέρων στα Καλύβια Αγρινίου.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε ποια είναι η αλήθεια, αν όντως η δολοφονία των πέντε κυνηγών έγινε υπό το βάρος μικροδιαφορών τοπικής φύσεως και ψυχολογικών συνθηκών αδιερεύνητων.
Είναι τούτα θέματα της αστυνομικής έρευνας και της ψυχιατρικής η οποία θα ακολουθήσει, αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι και οι ανησυχίες ότι ένστικτα αρχέγονα όπλισαν τον ή τους δολοφόνους.
Αν όμως τα παραπάνω κινούνται ακόμη στο πεδίο των φημών ή των υποψιών, δεν μπορεί να μείνει αναξιολόγητο το γεγονός ότι το φονικό έχει ως βάση το κυνήγι. Τα θύματα είναι κυνηγοί και οι θύτες επίσης. Τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν είναι κυνηγετικά, η βάση της διαφοράς έγκειται σε αυτή την επίδειξη βαρβαρότητας, που πολλοί θεωρούν σπορ, το κυνήγι αυτό καθεαυτό προσέφερε την ευκαιρία και τα μέσα για ένα έγκλημα πρωτοφανές στα ελληνικά χρονικά.
Εκτιμάται ότι στη χώρα μας κυκλοφορούν περίπου 1 εκατομμύριο όπλα, οι κυνηγοί επισήμως ξεπερνούν τις 350.000 άτομα, οι λαθροθήρες είναι ακόμη περισσότεροι, σε όλη τη χώρα εξοπλισμένες ομάδες αντιδικούν για τα περάσματα, διεκδικούν ζώνες κυνηγιού, βρίσκονται σε θέση μάχης κάθε τόσο για λαγούς, πέρδικες, αγριογούρουνα, για τα λιγοστά πετεινό του ουρανού και τα εναπομένοντα ακόμη λιγότερα αγρίμια και αγριμάκια των λόγγων και των βουνών. Πέραν της ασκούμενης βίας στη φύση, κάθε χρόνο καταγράφονται πάμπολλα περιστατικά ατυχημάτων μεταξύ κυνηγών και αρκετά είναι τα ανυποψίαστα θύματα, συνήθως παιδιά μικρά και έφηβοι, που χάνονται περιεργαζόμενα τα όπλα γονιών, συγγενών και φίλων.
Αλλά και πέραν αυτών είναι των κυνηγών το θέαμα ακατανόητο, έξω και πέρα από τον πολιτισμό και την κουλτούρα του σύγχρονου κόσμου.
Οφείλουν άπαντες δεύτερες σκέψεις και ίσως είναι καιρός να ξαναφωνάξουμε «Κυνήγι; Όχι, ευχαριστώ».
