ΚΕΙΜΕΝΟ: ΗΛΙΑΣ Γ. ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ
Eνας κυνηγός αγνοείται για παραπάνω από ένα μήνα στην περιοχή του Αχέροντα και μόνο οι δικοί του άνθρωποι συνεχίζουν ακόμα να τον ψάχνουν!
Ο 65χρονος συνταξιούχος του ΤΕΒΕ Δήμος Τσοβίλης, ξεκίνησε το πρωί της 17ης Ιανουαρίου για να πάει να κυνηγήσει στο ερημωμένο Τρίκαστρο, το οποίο είναι και η γενέτειρά του. Πήρε ένα φραπέ με καλαμάκι από το καφενείο που βρίσκεται απέναντι στο καθαριστήριο που δούλεψε όλη τη ζωή του, κάθισε στο τιμόνι και πήγε να συναντήσει τους συγχωριανούς του Βαγγέλη Γκλιάτη, Δημήτριο και Τάσο Τσοβίλη, μέλη της κυνηγετικής παρέας του. Τους αντάμωσε λίγο μετά στην περιοχή Κοτσανόπουλο, στο χωματόδρομο κοντά στο Τρίκαστρο.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των τριών ανδρών που είναι και οι τελευταίοι που τον είδαν, από τον Κοτσιανόπουλο σκορπίστηκαν στην περιοχή κάτω από το χωριό που θεωρείται καλός γουρουνότοπος, για να βρούνε κάποιο ντορό. Οπως συνήθιζαν, συναντήθηκαν κατόπιν στη Μελεμιά, στη διασταύρωση του Τρίκαστρου.
Αφού κανένας δεν είχε δει ντορό, ο Δήμος τους είπε να πάνε να για φάσσες ψηλά στο χωριό, στις αριές που είναι κοντά στα σύνορα του απαγορευμένου. Ηταν γύρω στις 11.30 το πρωί. Ο Γκλιάτης τους εγκατέλειψε και πήγε για καφέ στο κοντινό χωριό Σερτζιανά, οι Δημήτρης και Τάσος Τσοβίλης είπαν πως δεν θα τον ακολουθήσουν και θα πήγαιναν στα κισσούδια του χωριού για τσιχλοκότσυφα.
Οι δυο άντρες μπήκαν στο αυτοκίνητό τους, προχώρησαν μπροστά και καθώς στάθμευαν στην πλατεία, είδαν το αυτοκίνητο του Δήμου να κατευθύνεται προς το σημείο όπου είναι το παρατημένο πατρικό σπίτι του.
Αυτή ήταν η τελευταία στιγμή που είδε ή άκουσε κάποιος τον Δήμο, ο οποίος όλη την ημέρα δεν έδωσε σημεία ζωής.
Η γυναίκα Ελένη του που ανησύχησε τον αναζήτησε στις 7.40 το βράδυ, αλλά μάταια. Ο Δήμος δεν απαντούσε. Ούτε στο σπίτι του αδερφού του Τάκη, που τον αναζήτησε τον βρήκε. Το ότι ο Δήμος δεν έδωσε σημεία ζωής κινητοποίησε τους οικείους του, οι οποίοι απευθύνθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα Λούρου και αμέσως σήμανε συναγερμός.
Οι πρώτοι που έφτασαν στο Τρίκαστρο και άρχισαν να ψάχνουν ήταν η οικογένειά του, οι συγχωριανοί του από τον Ωρωπό, κυνηγοί από όλα τα χωριά και οι θηροφύλακες που έφθασαν εκεί με εντολή του προέδρου της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Ηπείρου και των τοπικών συλλόγων.
Μέσα στη νύχτα ρίχτηκαν με ισχυρούς φακούς στα μονοπάτια και έψαχναν απελπισμένα, καθώς πίστευαν πως μπορεί να έπεσε κάπου, να χτύπησε και να μην μπορούσε να περπατήσει. Οι έρευνες συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα και όλες τις ημέρες που ακολούθησαν, με τη συμμετοχή ανδρών της αστυνομίας και της ΕΜΑΚ με εκπαιδευμένο σκύλο.
Την τρίτη ημέρα στην περιοχή πέταξαν και ελικόπτερα. Το ένα μάλιστα του στρατού ήταν εφοδιασμένο με ειδικά όργανα, αλλά τίποτα… Για την περίπτωση που είχε χαθεί μέσα στο ερειπωμένο χωριό, ερευνήθηκαν σχολαστικά όλα τα σπίτια, τα ρέματα και πηγάδια του χωριού.
Τις πρώτες ημέρες των ερευνών, πρέπει να έψαχναν τουλάχιστον 100 άτομα την περιοχή. Πολλοί μάλιστα ήταν αυτοί που πήγαν από την Αθήνα για να ψάξουν! Κάποιος μάλιστα είπε χαρακτηριστικά, πως η εξαφάνιση του Δήμου… «ανέστησε» το χωριό.
Οι έρευνες επεκτάθηκαν και σε όλο το μήκος του ποταμού με φουσκωτό σκάφος, ενώ μέλη της Λέσχης Καταδρομέων πήγαν με σχοινιά να ψάξουν στα απόκρημνα βράχια στη θέση Μπίρα κάτω από τον Αϊ – Λια, που είναι από τις πιο άγριες περιοχές πάνω από τον Αχέροντα.
Μετά από δέκα σχεδόν ημέρες οι εξουθενωτικές έρευνες σταμάτησαν. Μόνο ο αδερφός του Δήμου, Τάκης μαζί με τον Θύμιο Τσιβόλη πηγαίνουν καθημερινά στο λόφο του Αϊ – Λια και κοιτάζουν τη περιοχή, μήπως και δουν κανένα κόρακα να πετάει…
Ενα μήνα μετά από την εξαφάνιση του Δήμου, ο πόνος των οικείων του παραμένει ο ίδιος και οι ελπίδες τους να τον βρουν κάποτε, δεν έχουν στο ελάχιστο μειωθεί. Μέσα σε αυτό όμως το χρονικό διάστημα, δημιουργήθηκαν και ένα σωρό ερωτηματικά…
Ερωτηματικά που ταλανίζουν όλους όσους ενδιαφέρονται για την τύχη του Δήμου και απευθύνονται αμέσως ή εμμέσως στις αρμόδιες υπηρεσίες, με το αίτημα να επαναληφθούν και να εξειδικευτούν οι έρευνες.
Βρήκαν, λένε, ο Τάκης με τον Θύμιο, το αυτοκίνητο του Δήμου στο σημείο που το άφηνε πάντα. Ηταν κλειδωμένο και μέσα ήταν άθικτο το φαγητό που συνήθιζε να παίρνει μαζί του: ψωμί, τυρί, σαλάμι, γάλα, όπως τα πήρε από την Αρτα. Το γεγονός ότι βρέθηκε άθικτο το φαγητό, τους βάζει όλους σε σκέψεις.
Αν ο Δήμος είχε σκοπό να κυνηγήσει όλη την ημέρα δεν θα έπαιρνε μαζί του φαγητό και νερό; Πώς θα την έβγαζε; Αρα, συμπεραίνουν, ο Δήμος δεν πρέπει να απομακρύνθηκε από το χωριό. Το πολύ να πήγε μέχρι το διάσελο πάνω από τη Βορίλα, στα σύνορα του απαγορευμένου με σκοπό να γυρίσει σύντομα πίσω.
Ενα άλλο στοιχείο που θεωρούν περίεργο είναι ότι παρότι ο Δήμος ήταν μανιώδης καπνιστής, δεν βρήκαν ούτε μια γόπα από τα τσιγάρα του πουθενά. Μόνο παλιά κουτιά τσιγάρων Classic Ultra βρήκαν μπροστά τους. Ακόμα, οι δυο άλλοι, ο Δημήτρης και ο Τάσος Τσοβίλης που έμειναν στο χωριό να κυνηγήσουν τσιχλοκότσυφα, λένε πως δεν άκουσαν ούτε μια τουφεκιά όση ώρα ήταν εκεί. Ούτε η άλλη παρέα από τα Σερτζιανά, που κυνηγούσε στην απέναντι πλαγιά από τη Βορίλα, άκουσε κάποιον πυροβολισμό.
Τι έγινε λοιπόν; Ανοιξε η γη και τον κατάπιε; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως ένας άνθρωπος, που ήξερε πόντο με πόντο το Τρίκαστρο, χάθηκε έτσι. Αφού εξαντλήθηκαν οι έρευνες και δεν βρέθηκε πουθενά, μοιραία το μυαλό τους πάει αλλού. Ο αδελφός του έχει την άποψη ότι μπορεί το αυτοκίνητο του Δήμου να το οδήγησε μέχρι το σημείο που το βρήκε κάποιος άλλος! Ποιος όμως θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο, χωρίς τον φόβο να γίνει αντιληπτός;
Εκείνη την ημέρα στο χωριό εκτός από τους δύο που κυνηγούσαν τσιχλοκότσυφα ήταν και ο Παύλος Λουφέκης που ράντιζε τα ελαιόδεντρά του. Ακουσε το αυτοκίνητο να σταματά στο συνηθισμένο σημείο, αλλά δεν έδωσε σημασία ποιος το οδηγούσε ούτε αναζήτησε το Δήμο.
«Μπορεί να έφερε κάποιος άλλος το αυτοκίνητο πάνω», λέει ο Τάκης. Ενα άλλο στοιχείο είναι ότι δεν βρέθηκαν τα κλειδιά στο σημείο που τα άφηνε. Οντως, ο Δήμος συνήθιζε πάντα να αφήνει, για να μην τα χάσει στο κυνήγι, τα κλειδιά κάτω από μια πέτρα κοντά στο παλιό πατρικό σπίτι. Αυτή τη φορά όμως δεν το έκανε κι έτσι αναγκάστηκαν να σπάσουν το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου για να ελέγξουν το εσωτερικό της καμπίνας.
Σήμερα η γυναίκα του ούτε που μιλιέται, παρ’ όλα αυτά ελπίζει. Ο γιος του τα έχει εντελώς χαμένα. Τις πρώτες ημέρες θεωρούσε πως ήταν ατύχημα, αλλά τώρα ψάχνει όλα τα ενδεχόμενα. Χώρια που πρέπει να αντιμετωπίσει και τις ποικίλες απόψεις των ανθρώπων που θέλουν ο καθένας με τον τρόπο του να συμμετάσχει στις έρευνες, αλλά αναπόφευκτα συμβάλλουν στη δημιουργία ερωτημάτων και διαδόσεων, οι οποίες δίνουν και παίρνουν στην Αρτα.
Την ατμόσφαιρα αυτή… «πλήρωσε» στην κυριολεξία, ένας περίεργος τύπος που κυκλοφορούσε στις ερημιές του Συράκου. Κάποιος τον πέρασε για τον χαμένο Δήμο και ειδοποίησε την Αστυνομία, την οποία ο άγνωστος την υποδέχθηκε… με πυροβολισμούς! Οταν συνελήφθη, αποδείχθηκε ότι ήταν ένας επικίνδυνος κακοποιός.
Σχετικά με το θέμα πρέπει να σημειώσουμε πως η εξαφάνιση του Δήμου εκτός του ότι έγινε κεντρικό θέμα συζήτησης σε όλη την περιοχή και ανάμεσα στις παρέες των κυνηγών, απασχόλησε και διάφορους «περίεργους», οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στις έρευνες, με πρόσχημα το ενδιαφέρον τους για το Δήμο. Ετσι ένας άνθρωπος από το Καναλάκι της Πρέβεζας έφτασε στο Τρίκορφο με έναν ανιχνευτή μετάλλων, σαν αυτούς που ψάχνουν χαμένους θησαυρούς και κασόνια με λίρες από την κατοχή. Ανενόχλητος χτένισε την περιοχή!
Μια μέρα είδα την αδερφή της γυναίκας του Δήμου, Ευαγγελία, να πετάει κομμάτια από ευλογημένο πρόσφορο σε διάφορα σημεία. Είχε ακούσει πως κάποτε που χάθηκε μια γυναίκα, πέταγαν κομμάτια από πρόσφορο και κάποιο πήγε και στάθηκε στο σημείο όπου βρισκόταν η σκοτωμένη γυναίκα. Τι θα έχανε λοιπόν αν το επαναλάμβανε, ελπίζοντας στο θαύμα;
Ενα στοιχείο που θα έριχνε λίγο φως στο ζήτημα και θα διέλυε κατά μέρος τις εικασίες ότι η εξαφάνιση του Δήμου μπορεί να είναι εγκληματική ενέργεια είναι η έρευνα των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων που έκανε εκείνη την ημέρα. Ο Δήμος όλη την ημέρα, όπως λένε, δεν μίλησε παρά το πρωί με τον αδερφό του.
Οταν τον αναζήτησε η γυναίκα του το βράδυ, το τηλέφωνο του ήταν -άγνωστο για ποιο λόγο- κλειστό. Το γεγονός δημιουργεί επιπλέον ερωτηματικά, γιατί ο Δήμος ήταν από τους ανθρώπους που φρόντιζε σχολαστικά τη φόρτιση του τηλεφώνου, ιδιαίτερα μάλιστα όταν επρόκειτο να πάει κυνήγι. Γιατί ήταν λοιπόν κλειστό; Είναι πιθανό ένας άνθρωπος να μην έκανε ή δέχθηκε κάποιο τηλεφώνημα ολόκληρη ημέρα;
Η εντολή για μια τέτοια έρευνα είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του εισαγγελέα και τα αποτελέσματά της, αν γίνει, ίσως απαντήσουν σε ένα βαθμό σε κάποια ερωτήματα.
Ο πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου Αρτας Λάμπρος Νάκης υποστηρίζει πως κατά 80% ο Δήμος προδόθηκε από την καρδιά του ή έπαθε κάποιο ατύχημα και έπεσε κάπου όπου δεν μπορούν να τον βρουν. Δεν θεωρεί απίθανο να πέρασαν δίπλα του οι ομάδες έρευνας και να μην τον είδαν. Συμπληρώνει δε, πως πρέπει οι κυνηγοί, οι ορειβάτες και όσοι βαδίζουν μόνοι τους στα βουνά, να φορούν χρωματιστά, ακόμα και φωσφορίζοντα ρούχα, ώστε να διακρίνονται από τα σωστικά συνεργεία σε περίπτωση ατυχήματος.
Οσον αφορά στην περίπτωση να μην τον είδαν, λέει πως και ο ίδιος χρόνια έβλεπε ένα μαύρο πανί ανάμεσα στους θάμνους σε ένα μονοπάτι του Αράχθου, αλλά δεν έδωσε ποτέ σημασία. Μια φορά όμως, όταν σε ένα άλλο κυνηγό κινήθηκε η περιέργεια, αποκαλύφθηκε πως μέσα στο μαύρο πανί ήταν ένα ανθρώπινο χέρι που ανήκε σε μια γυναίκα που είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο.
Ολο αυτό τον καιρό, το κύριο βάρος της ερευνών έπεσε στους θηροφύλακες οι οποίοι συμμετείχαν με υποδειγματικό τρόπο. Εψαξαν όλα τα σημεία και βοήθησαν τους άντρες της Αστυνομίας και της ΕΜΑΚ, που όπως είναι φυσικό δεν ήξεραν το μέρος. Αυτά τα παιδιά που έδωσαν κυριολεκτικά όλες τις δυνάμεις τους και χτένισαν όλο τον τόπο για να βρεθεί ο Δήμος, ακόμα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να μην μπόρεσαν να τον βρουν. Γι’ αυτούς το μυστήριο παραμένει και δηλώνουν διατεθειμένοι να επαναλάβουν τις έρευνες.
Ο Δήμος Τσοβίλης ήταν ένας ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος, ένας καλός επαγγελματίας που δούλεψε σκληρά επί χρόνια και έχαιρε εκτίμησης στην κοινωνία της Αρτας. Ενώ κατά το παρελθόν είχε επιδείξει σπουδαίες επιδόσεις με το ψαροτούφεκο στο Μύτικα, με το κυνήγι είχε αρχίσει να ασχολείται τα τελευταία δέκα χρόνια.
Εβγαζε κάθε χρόνο άδεια και κυνηγούσε αποκλειστικά στο Τρίκαστρο μαζί με τους συγχωριανούς του, Γκλιάτη Βαγγέλη, Λουφέκη Κωνσταντίνο και Χαράλαμπο, Πάτα Γεώργιο και τους Τσοβιλαίους, Δημήτριο, Αναστασία, Φώτη, Θωμά και Μιχάλη οι οποίο αποτελούν τη μια από τις δυο κυνηγοπαρέες του Ωρωπού.
Συνήθιζε να πηγαίνει στο Τρίκαστρο με καθημερινά ρούχα και μόνο όταν έφτανε εκεί άλλαζε και φορούσε κυνηγετικά και αρβύλες. Ούτε σκυλί είχε ποτέ δικό του, είχε συμμετάσχει όμως στην αγορά σκυλιού για την παρέα. Σε όλη τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου δεν έχανε ευκαιρία να πηγαίνει στο Τρίκαστρο και να κυνηγάει με το δίκαννό του, ένα σουπερποζέ Μπαϊκάλ.
Οπως λένε οι οικείοι του, ο Δήμος δεν είχε κανένα ιατρικό πρόβλημα, ούτε τίποτα άλλο τον απασχολούσε. Πριν από 18 χρόνια έχασε τον γιο του Χρήστο, γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του, αλλά ποτέ δεν έδειξε σημάδια μελαγχολίας ή κατάθλιψης. Φυσικά και τον απασχολούσε η απώλεια, αλλά όπως έδειχναν τα πράγματα, το αποδέχθηκε γενναία.
Ο Δήμος εγγράφεται μέχρι αυτή τη στιγμή στο μητρώο των εξαφανισθέντων. Και μέχρι να βρεθεί ένα ίχνος του κανένας ούτε οι οικείοι του ούτε οι φίλοι του και οι συγχωριανοί του, αλλά ούτε και η μικρή κοινωνία της Αρτας πρόκειται να ησυχάσει.
Καθώς μάλιστα έχει περάσει τόσος καιρός από την εξαφάνισή του, είναι πιθανό κάπου στα βουνά του Τρικάστρου, στον ποταμό Αχέροντα ή ακόμα μέσα στο χωριό που γεννήθηκε, ένα σώμα να παραμένει άταφο!
Για κάθε ενδεχόμενο, ο Κυνηγετικός Σύλλογος Αρτας έχει εκδώσει αφίσα με τον Δήμο η οποία αναρτήθηκε σε πολλά σημεία. Μέσω αυτής παρακαλείται όποιος δει ή ακούσει κάτι γι’ αυτόν, να επικοινωνήσει με τους οικείους του.
