απόσπασμα απο δημοσίευση της Καθημερινής
Διάτρητη και παρωχημένη είναι η διαδικασία χορήγησης αδειών οπλοκατοχής στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι τα κυνηγετικά όπλα χαρακτηρίζονται από τους ειδικούς πολεμικά «εργαλεία». Η προσπάθεια μάλιστα αυστηροποίησης των όρων απόκτησης, μέσω της αναθεώρησης της ισχύουσας νομοθεσίας «πάγωσε». Το προσχέδιο του νέου νόμου «περί όπλων» παραμένει επί σειρά ετών ανενεργό, ενώ σύμφωνα με το μέλος της Επιτροπής αναθεώρησης του νόμου περί όπλων (2168/93) και νομικό σύμβουλο του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Γιώργο Μαρή δεν αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση νωρίτερα από το 2010.
Σήμερα, ο πραγματικός αριθμός κυνηγετικών όπλων εκτιμάται μεταξύ 1,5 και 2 εκατομμυρίων, ενώ, βάσει των στοιχείων της Διεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας της ΕΛ.ΑΣ., στο τέλος του 2006, ο αριθμός αδειών κατοχής ανέρχονταν σε 1.204.500. Με δεδομένο ότι οι «δηλωμένοι» κυνηγοί δεν ξεπερνούν τους 300.000 ερώτημα παραμένει σε τίνος χέρια βρίσκονται τα υπόλοιπα όπλα και για ποιο λόγο το κράτος χορηγεί αφειδώς άδειες σε άτομα που δεν έχουν σχέση με το κυνήγι ή τη… σκοποβολή. «Το κράτος παρέχει τη δυνατότητα οπλοκατοχής σε όσους δεν έχουν το νόμιμο δικαίωμα να αποκτήσουν όπλο χειρός», επισημαίνει στην «Κ» ο κ. Μαρής, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι προχωρούν τον συλλογισμό ένα βήμα παρακάτω, υποστηρίζοντας ότι «το κράτος έμμεσα συνηγορεί σε μια οιονεί ένοπλη άμυνα».
Η άδεια αγοράς
Ο νόμος 2168/1993 ορίζει ότι «η οπλοφορία με κυνηγετικά όπλα απαγορεύεται, εκτός των περιπτώσεων της χρήσης για άσκηση θήρας ή σκοποβολής». Στην πράξη όμως, άδειες αγοράς και κατοχής μπορεί να αποκτήσει ο οποιοσδήποτε. Ο ενδιαφερόμενος οφείλει κατ’ αρχήν να εκδώσει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα άδεια αγοράς, συμπληρώνοντας υπεύθυνη δήλωση στην οποία διευκρινίζει ότι δεν εμπίπτει στις απαγορευτικές διατάξεις του νόμου περί όπλων (ότι δεν έχει διαπράξει ανθρωποκτονίες, ληστείες κ.ο.κ.). Στη συνέχεια, καλείται να εξασφαλίσει ιατρική γνωμάτευση από παθολόγο ή ψυχίατρο ότι δεν πάσχει από ψυχικές διαταραχές. Οσοι παρακολουθούν τη συγκεκριμένη διαδικασία εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις για τον βαθμό «αξιοπιστίας» της, καθώς τονίζουν ότι εναπόκειται στην ειλικρινή δήλωση «αγνότητας» του ενδιαφερομένου.
Μέσα σε διάστημα 30 ημερών από την ημέρα αγοράς του όπλου, ο κάτοχος οφείλει να μεταβεί εκ νέου στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, για την έκδοση άδειας κατοχής κυνηγετικού όπλου. Αν δεν το πράξει, η Αστυνομία είναι υποχρεωμένη να τον αναζητήσει. Πλην της κατάθεσης της άδειας αγοράς, από την οποία «προκύπτει η νόμιμη προέλευση του κυνηγετικού όπλου», η διαδικασία προβλέπει έλεγχο του ποινικού μητρώου του κατόχου. Ολα καλά μέχρις εδώ. Το παράδοξο όμως είναι ότι ο έλεγχος γίνεται ενδοϋπηρεσιακά και αφού πρώτα εκδοθεί η άδεια κατοχής! «Πολλές φορές κυριαρχεί η αντίληψη ότι εάν ήταν να γίνει κάτι κακό θα είχε συμβεί στο διάστημα που μεσολάβησε από την αγορά του όπλου μέχρι την έκδοση άδειας κατοχής. Γι’ αυτό είναι συχνό το φαινόμενο οι Αστυνομικές Διευθύνσεις πρώτα να εκδίδουν άδειες κατοχής και στη συνέχεια να ελέγχουν το ποινικό μητρώο», εξηγεί στην «Κ» ο κ. Μαρής.
Στο εξωτερικό ελέγχουν ψυχική υγεία και ικανότητες
Περισσότερο ευέλικτη αλλά και αξιόπιστη είναι η διαδικασία χορήγησης αδειών οπλοφορίας στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Οι νόμοι που διέπουν τη σχετική διαδικασία μοιάζουν επιεικέστεροι του υπό αναθεώρηση ελληνικού νόμου «περί όπλων». Η εφαρμογή των προβλεπομένων διαδικασιών όμως, δίχως «χατήρια και μεσάζοντες», είναι αυτό που τελικά εγγυάται ότι τα όπλα δεν θα φθάσουν σε λάθος χέρια. Η αγορά λυόκαννων κυνηγετικών όπλων, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα αλλά και ραβδωτών επιτρέπεται στα μέλη κυνηγετικών συλλόγων.
Διατίθενται όμως και πυροβόλα όπλα χειρός (περίστροφα – πιστόλια), σε όσους ιδιώτες υποβάλλονται με επιτυχία σε αυστηρά ψυχολογικά τεστ και τεστ ικανότητας στον χειρισμό όπλων. Ενδεικτικά είναι τα παραδείγματα της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Φινλανδίας. Στις χώρες αυτές, κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να αποκτήσει απεριόριστο αριθμό κυνηγετικών όπλων, ενώ επιτρέπεται –πλην της Αγγλίας– η αγορά πυροβόλων όπλων χειρός. Στη Φινλανδία, νόμιμη είναι και η αγορά και χρήση σιγαστήρων, με σκεπτικό τον έλεγχο της ηχορρύπανσης!
