Η κοινωνική αλληλεγγύη, η κοινωνική ευιασθησία ή το κοινωνικό “fair play” αγαπητοί φίλοι, είναι επίκτητες ιδιότητες, με διαφορετικό κέντρο βάρους ή σημείου αναφοράς για τον καθένα μας και βέβαια η ευαισθησία μας ούτε εξαργυρώνεται ούτε ταυτίζεται με το “χαρμόσυνο πνεύμα των εορταστικών ημερών”.
Συνήθως όμως αυτές τις μέρες, φαίνονται ανάγλυφα και πιό έντονα οι κοινωνικές αντιθέσεις, το όποιο πρόβλημα κάποιων ευπαθών ομάδων ή συμπολιτών μας και μεγενθύνονται τα γεγονότα και τα περιστατικά που προκαλούνται από την ανέχεια την οικονομική αδυναμία ή την σωματική ανικανότητα.
Επόμενο είναι η “βούληση βοήθειας” να μην έχει ημερομηνία έναρξης ή λήξης ούτε βέβαια επετειακό χαρακτήρα … αφού τι νόημα έχει, για τρείς ή πέντε μέρες το χρόνο να κοιτάμε και δίπλα μας και 360 να σφυρίζουμε αδιάφορα και αμέριμνα … αλλά είθισται τουλάχιστον από τα διδάγματα που έχουμε, θέλετε από παράδοση ακόμη και από συνήθεια, να ανεβαίνει ο “δείκτης της ευαισθησίας μας” τέτοιες γιορταστικές μέρες, άς επιζητούμε την ανακούφιση έστω και προσωρινή, στο μέτρο των δυνάμεων μας, σε όποιον πάσχοντα εκτιμούμε ότι πρέπει να το κάνουμε …αξίζει τον κόπο …
Η ομαδική προσφορά βέβαια βάζει και μια άλλη πιό συγκεκριμένη διάσταση, αυτή της έμπρακτης και συνεργατικής κοινωνικής αλληλεγγύης που βγάζει τον καθένα μας από την “ατομικότητα του” και τον καθιστά υπεύθυνο και υπόλογο μέλος ομάδας κατά το “εν τη ενώσει η ισχύς” … κάνει την παρουσία μας έστω και συλλογικά πιό ευπρόσωπη και πιό διακριτή… οφείλω δε να ομολογήσω ότι το “ομαδικό πείραμα” που ξεκίνησε με την πρόταση του Ανδρέα(ka – bar)για την ΕΟΔ και τις άλλες προσπάθειες στη συνέχεια, έδειξε ότι είμαστε λίγοι όσοι επιμέναμε και δεν έχει πρακτικό νόημα, η συνέχιση του θέματος έστω και αποσπασματικά και συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα της φίλης Μαρίας.
Όλοι έχουμε μιά ευκαιρία γιαυτό, όλοι ξέρουμε λίγο πιό δίπλα μας άν κάποιος συνάνθρωπος μας έχει ανάγκη και τι, άς πράξουμε κατά συνείδηση …