Κούρτσχααρ και πάλι Κούρτσχααρ.
Έχουν περάσει από τα χέρια μου αρκετά σκυλιά, από διάφορες ράτσες. Πόιντερ, Σέττερ, σκυλιά που προτιμά η πλειοψηφία των Ελλήνων κυνηγών, για τα κυνήγια που ασχολούμαι (ορτύκι, μπεκάτσα). Τα κούρτσχααρ όμως είναι τα σκυλιά που με έχουν κερδίσει, που με κάνουν να απολαμβάνω το κυνήγι μαζί τους.
Μου αρέσει το παρουσιαστικό αυτού του σκύλου, το όμορφο, αριστοκρατικό του κεφάλι, το αθλητικό του παράστημα, τα κεχριμπαρένια, γεμάτα εξυπνάδα και αγάπη μάτια του.
Στο κυνήγι , ακόμα και τις «νεκρές» ημέρες, ακόμα και όταν η έρευνα του σκύλου μου είναι άκαρπη, απολαμβάνω να τον βλέπω. Να κινείται και να ψάχνει δεξιά αριστερά και να ερευνά κάθε πονηρό σημείο. Να μην φοβάται να βάλει τη μύτη κάτω για να ξεμπερδέψει τις μυρωδιές, αλλά και να σηκώνει ψηλά το κεφάλι για να ερευνήσει με τον αέρα.
Γιατί τελικά, το κυνήγι πρέπει να το απολαμβάνουμε με κάθε τρόπο, ανεξάρτητα της κάρπωσης. Όχι, βέβαια ότι υστερεί η ράτσα αυτή, στο να γεμίσει την «τσάντα». Ίσα ίσα, είναι ένας σκύλος πολυτάλαντος, που μπορεί να κυνηγήσει παντού με όλες τις καιρικές συνθήκες. Μπορεί να μην έχει την ταχύτητα του πόιντερ, ή την προσεκτική προσέγγιση του θηράματος που χαρακτηρίζει το σέττερ, αλλά αντισταθμίζει την ταχύτητα με αντοχή και μπορεί να γίνει όσο προσεκτικός και σχολαστικός χρειαστεί.
Αυτή την περίοδο, μεγαλώνω μια καθαρόαιμη κουρτσχααρούλα, την Τζίνα που είναι τώρα 8μισι μηνών και θα είναι η σύντροφος μου στα κυνήγια μου για τα επόμενα χρόνια. Έχω ακόμη μια θηλυκή ημίαιμη την Ίνα, 10 χρονών πια, που ήταν και το πρώτο μου σκυλί. Από τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε όμως, απολαμβάνει την σύνταξή της σαν κυνηγόσκυλο κι έχει αναλάβει την φύλαξη του σπιτιού.
Ξέρω ότι είμαι πολύ υποκειμενικός, ένας κουρτσχααράς θα έλεγα. Προς θεού δεν θέλω να νομίσει κανείς ότι θέλω με κάποιο τρόπο να μειώσω κάποια άλλη φυλή. Εξάλλου πιστεύω ότι τον «μεγάλο» σκύλο δεν τον κάνει η ράτσα. Όλοι μας όμως δενόμαστε με κάποια φυλή για τους δικούς μας υποκειμενικούς λόγους. Τους δικούς μου προσπάθησα να σας εκθέσω.
Φιλικά,
Βαγγέλης