Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΡΧΗΣΕ

Και τελικά όπως ήταν αναμενόμενο σιγά σιγά αλλά σταθερά φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης που δεν είναι τίποτα άλλο απο το τι κινητοποιήσεις θα φέρουν αποτελέσματα.

Δηλαδή οι ειρηνικές συγκεντρώσεις η οι δυναμικές με βία?

Εδω διίστανται οι απόψεις.Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί μας , βλέπουν τον κόσμο που ξεροσταλιάζει στις πλατείες και δεν ιδρώνει το αυτί τους.Απλά περιμένουν να βαρεθούν και να φύγουν…..και πιθανόν να είναι έτσι γιατί σήμερα ¨κλείδωσαν τα νέα μέτρα πείνας¨ οπότε δεν είδα να φοβήθούν τους ¨αγανακτισμένους¨

Από την άλλη το πολύ πρόσφατο παρελθόν μας έδειξε ότι μόνο με την βία μπορεί να γίνει κάτι γιατί αν οι κάτοικοι της Κερατέας δεν είχαν χρησιμοποιήσει βία σήμερα θα απολάμβαναν έναν ωραίο ΧΥΤΑ.

Τώρα τι πρέπει να γίνει δεν ξέρω …..

Να ξερεις φιλε μου οτι το σκηνικο ειναι πολυ επικινδυνο. Πολυς κοσμος…..Φοβαμαι τον μακρυ βραχιονα επιβολης της εξουσιας η αλλοιως το παρακρατος…..βλ ΜΑΡΦΙΝ.

Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα.Οντως απο δω και πέρα το σκηνικό μπορεί να αλλάξει με την μία με απρόβλεπτες καταστάσεις.Σήμερα μου είπαν ότι είχε πάρα πολύ κόσμο και υπήρχε ένας διαχυτος εκνευρισμός που δεν υπήρχε τις άλλες μέρες.Θα δείξει…

Νέο επεισόδιο προπηλακισμού πολιτικών σημειώθηκε στην Κέρκυρα. Περισσότεροι από 500 «αγανακτισμένοι» αποδοκίμασαν έντονα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τελικώς, τους φυγάδευσε η Αστυνομία με καΐκι!

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=8…362&mid=0&pn=1%5B/color">[/url] __________________

Η παρεά έτρωγε αστακομακαρονάδες και υπήρχαν και εξέχουσες προσωπικότητες όπως η Αντζελα ξέρετε ποιά ..Μοντέλο-ηθοποιός-βουλευτής-σύζυγος πρώην μεγιστάνα τραγουδοποιού σε μπουζουκερί-τα πάντα όλα λέμε……………ΟΥΣΤ!!! [/size]

Να πανε να διακορευτουν τα καθαρματα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=227…;pubid=48336953

Στην φωτογραφία της Μαρίας Μαράκη φαίνεται καθαρά αν και διακριτικά. Ένας άντρας κρατάει στην αγκαλιά του ένα παιδί και του δείχνει πώς να μουντζώνει τη Βουλή. Και ο μπόμπιρας, τι να κάνει, μουντζώνει ο πατέρας του, μουντζώνει και αυτός. Ανάλογες εικόνες είδαμε μετά την πρώτη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων». Μικρά παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους να προσπαθούν να φωνάξουν ρυθμικά «κλέφτες – κλέφτες» χειρονομώντας ταυτόχρονα προς το μέρος των τεράτων (δηλαδή της Βουλής). Και οι γονείς τους, να χαμογελούν γεμάτοι υπερηφάνεια στον τηλεοπτικό φακό της μεσημεριανής εκπομπής, με τον ρεπόρτερ να μην μπορεί να κρύψει –και αυτός – τη χαρά του. Από τους χιλιάδες «αγανακτισμένους» βρήκε τους πέντε – δέκα γελοίους που συμπεριφέρονταν σαν παίκτες ρεάλιτι.

Το ίδιο θέαμα το έχω δει και στα γήπεδα. Παιδιά του δημοτικού, όρθια πάνω στα καθίσματα να επιτίθενται στους «αντιπάλους» τους με λέξεις και χειρονομίες που δεν καταλαβαίνουν αλλά που γεμίζουν ικανοποίηση τους γονείς τους που χασκογελούν στα πίσω καθίσματα.

Και τότε και τώρα αναρωτιέμαι τι γονείς είναι αυτοί. Για ταξιτζήδες δεν μου μοιάζουνε. Γιατί θα ήταν μια δικαιολογία. Τόσα χρόνια στο τιμόνι, το χέρι τους έχει πάρει τη μορφή μούντζας, ε μεταδίδουν την γνώση στο παιδί τους. Ταξιτζήδες όμως δεν είναι (αφήστε που οι ταξιτζήδες μετά από τέτοιο κράξιμο την έχουν κόψει νομίζω τη συνήθεια). Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι γονείς; Ποιοι κατεβάζουν στο Σύνταγμα και στα γήπεδα τα παιδιά τους, πέντε, έξη, εφτά χρονών και τα βάζουν να βρίζουν και να χειρονομούν; Όσο τους προσέχω τόσο μου μοιάζουν με τις φάτσες των … τεράτων που πολεμούν. Απογοητευμένα λαμόγια δηλαδή που δεν αντέχουν το «ρίξιμο» και αντιδρούν σαν προδομένες γκόμενες. Βρίζουν, φτύνουν, χειρονομούν.

Οι αληθινοί «αγανακτισμένοι» έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Δεν χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, δεν κουνάνε σημαίες, δεν μετέχουν στο φτηνό χιούμορ περί χοντρών πολιτικών που τρώνε και δεν δίνουν, δεν κρεμάνε πανό με ασυναρτησίες και συνωμοτικά σενάρια. Και τέλος πάντων δεν βρίζουν όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς τους. Άλλωστε οι αληθινά αγανακτισμένοι αυτού του τόπου γνωρίζουν ότι αυτές οι απλουστεύσεις, μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Τα ζήτω στις λαϊκίστικες κορώνες των πολιτικών. Τα «ου» στους αντιπάλους. Τα αποθεωτικά ναι, στις τρελές υποσχέσεις των κομματαρχών τους. Οι πατριδοκαπηλίες. Τα κομματικά στρατόπεδα με «τα δικά μας» και τα «δικά τους» παιδιά. Ο πολιτικάντικος χουλιγκανισμός είναι αυτός που ενίσχυσε τους ακραίους της πολιτικής και τους έδωσε ασυλία στα μικρά και μεγάλα εγκλήματα τους. Η πεζοδρομιακή αντίληψη περί πολιτικής βάπτισε «σωτήρες», γαλάζια και πράσινα (εναλλάξ) ανθρωπάκια που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το σαρκίο τους (και οι καταθέσεις τους). Δεν θέλω να ξύνω πληγές αλλά οι πολιτικοί που καταρρέουν είναι αυτοί, που δόξασε περισσότερο το πλήθος.

Πριν κάποια χρόνια – όχι και πάρα πολλά για να μην θυμόμαστε – κάποιοι τραβολογούσαν πάλι τα παιδιά τους, στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες. Για να δώσουν λουλούδια στους πολιτικούς να τους φιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί τους. Να προσθέσουν δηλαδή ένα φίλτρο αγνότητας στα γαλάζια, πράσινα, κόκκινα, μπλε (σκούρα) οράματα του μπαμπά. Και τώρα που ήρθε η διάψευση, τα παιδιά επιστρατεύονται για τον αντίθετο ρόλο. Με πεδίο αυτή την φορά τις πλατείες των «αγανακτισμένων». Έχουν καταλάβει ότι «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού» και θέλουν να το κάνουν σαν τα μούτρα τους.

Και μην τους υποτιμάτε. Αν δεν ελεγχθούν αυτοί οι «πέντε δέκα γελοίοι» θα μετατρέψουν σιγά – σιγά τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» σε σουβλακοφραπεχαβαλέ ρεάλιτι. Είναι νόσος μολυσματική.

Εγώ εάν πω πως συμφωνώ μαζί του θα φανει περίεργο; Αυτοί που τον κατακρίνουν είτε δεν διάβασαν τι έγραψε ή είναι από τους γελοίους που κατακρίνει.