Οι σκωτσέζοι υποστηρίζουν οτι το φτηνό είναι "ακριβό". Δηλαδή αγοράζεις κάτι φτηνό-οικονομικό το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις δεν σε καλύπτει και ξανα-αγοράζεις κάτι ακριβότερο και πιο κοντά στις απαιτήσεις. Μάλλον κατι ξέρουν οι τσιγκούνηδες. Ας δούμε λίγο και 2 υποθετικά σενάρια.
Α'. Αγοράζεις ένα φτηνό όπλο για σκοπευτήριο (ίσως και κυνήγι), κολλάς με 1-2 αθλήματα στο σκοπευτήριο και τότε αρχίζεις και πουλάς κτήματα και παιδιά για ένα σοβαρό τουφέκι.
Β'. Αγοράζεις ένα φτηνό όπλο για σκοπευτήριο (ίσως και κυνήγι), πας σκοπευτήριο, δεν πολυ-γουστάρεις και μετά προσπαθείς να πουλήσεις ένα όπλο χωρίς μεταπωλητική αξία το οποίο μάλλον και παντρεύεσαι.
Εγώ ξεκίνησα πριν 8-9 μήνες το σκοπευτήριο με ένα Berreta 682 και τώρα θέλω όλου του κόσμου τα Perazzi και Dt (σενάριο Α'). 'Oχι οτι έγινα σκοπευταράς, απλά εκεί μέσα πορώνεσαι αν κολλήσεις.
Αν ξεκινούσα τώρα χωρίς όπλο και χωρίς μεγάλο budget θα έψαχνα ένα ελαφρο-μεταχειρισμένο Berreta, Browning, Winchester (με αυτή σειρά) 71-76cm με τσοκάκια και αν κολλούσα στο Α' σενάριο θα είχα ένα αξιόπιστο τουφέκι για πολλά χρόνια, αν πάλι δεν με έλκυε τελικά το σπορ θα μπορούσα εύκολα να το πουλήσω χωρίς να χάσω πολλά χρήματα.
Κλείνοντας θα συμφωνήσω (και θα επαυξήσω κιολας) με το φίλο Λευτέρη οτι τα πολλά χρήματα δεν είναι του όπλου. Μετά αρχίζουν τα βάσανα.
Φιλικά
Βασίλης