Σε ευχαριστώ πολύ! Δεν ξέρω αν είναι το πρώτο σου παιδάκι, αλλά αυτές οι στιγμές που ζεις είναι οι πολυτιμότερες. Εγώ έχω μια κορούλα 12 χρονών πλέον και είναι η αδυναμία μου. Συμφωνώ απολύτως με την κυνηγετική σου φιλοσοφία. Ηλικιακά είμαστε πολύ κοντά, 45 είμαι εγώ και οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι με τους παππούδες μου, τέλη του 70 αρχές του 80, να φτιάχνουν τα χαρτινα φυσίγγια με τη ρελιάστρα και να μας παίρνουν με τον αδερφό μου παρέα για την εμπειρία και το απορτ. Το βράδυ δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε απο την ανυπομονησία. Τριγονια, συκοφάγοι, ότι έδινε η κάθε μέρα. Τα βρίσκαμε όλα, δεν χάναμε τίποτα. Η μυρωδιά απ’τις λιγαριές, τα σχίνα, τα πουρνάρια και του ριγμένου φυσιγγιού ήταν ο παράδεισος μας. Και η επιβράβευση ήταν οι “μισές ντουφεκιές” που μας φτιάχνανε για να ρίχνουμε στην σκοποβολή! Το κυνήγι για μένα είναι αστείρευτη χαρά, γιατί κάθε φορά που πηγαίνω, κάποια στιγμή ξυπνάει μέσα μου ο 5αχρονος ανέμελος πιτσιρικάς με το σορτσάκι και τα πεδιλάκια, που κρατώντας τον παππού του από το χέρι, μαθαίνει την φύση όπως πραγματικά είναι. Και διώχνει όλες τις σκοτούρες μακρυά!