Νέος Χρήστης; Κάνε Εγγραφή! | Σύνδεση
Posted In: Κυνηγόσκυλα γενικά
Γιάννη τις εντολές αλλάγής δεν τις δίνω πάντα την έρευνα την κάνει σχεδόν μόνο του απλά όταν είναι στο πυκνό και για κάποιο λόγο ξεκλέψει χώρο θα του σφυρίξω και θα του υποδείξω που να κατευθυνθεί με τον τρόπο που σου είπα ,κατάλαβα απόλυτα αυτά τα οποία σωστά γράφεις που σιγά σιγά θα τα εφαρμόσω.
Αυτό που δέν κάνει σωστά είναι να αφήνει το ‘θήραμα’ όταν το φέρνει κοντά μου.Ο Νίκος ποιός είναι δεν τον γνωρίζω,πώς βγαίνει στο site;
Ο Νίκος ποιός είναι δεν τον γνωρίζω,πώς βγαίνει στο site;
ΣΥΣΥ, Ο Νίκος από την Λαμία, του έδωσες και το τηλέφωνό σου για να συναντηθείτε.
Αυτό που δέν κάνει σωστά είναι να αφήνει το ‘θήραμα’ όταν το φέρνει κοντά μου
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, οι περισσότεροι από λάθη δικά μας. Ένας από τους συνήθεις είναι πως από τα πρώτα απόρτ φοβούμενοι μήπως μας προσπεράσει και δεν μας το δώσει το αντικείμενο (αποδεκτό από ένα κουταβάκι να θέλει να το παίξει, να κάνει τον «γύρο του θριάμβου» κλπ) του το αρπάζουμε γρήγορα-γρήγορα και μερικές φορές βίαια.*
Το αποτέλεσμα είναι μεγαλώνοντας να το «κλειδώνει» στο στόμα του και να μη το δίνει, παρουσιάζει δηλαδή μία διεκδίκηση του αντικειμένου ή του θηράματος. Αυτό μερικές φορές έχει σαν αποτέλεσμα και το δυνατό δάγκωμα του θηράματος μέχρι καταστροφής (πράγμα που δεν κάνει ο δικός σου). Αυτό με την σειρά του μπορεί (ελάχιστες ευτυχώς φορές) να φέρει ευχάριστες γεύσεις στο στόμα του σκύλου και να το καταπιεί. Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο λόγος που δεν το αφήνει ο δικός σου σκύλος, η μέθοδος διόρθωσης καλύπτει ούτως ή άλλως και άλλες περιπτώσεις.
Ξεκίνα καλύτερα από ένα ντάμυ και αφού 100 φορές στις 100 στο αφήνει εύκολα τότε πέρνα σε πουλί που έχεις σκοτώσει προηγουμένως, αφού πάλι μάθει να το αφήνει τότε προχώρα σε απόρτ σε πουλί που σκότωσες επί τόπου. Τα πουλιά να μην είναι ξεκοιλιασμένα ή πολύ ματωμένα.
Όταν πετάξεις το ντάμυ και έρθει κοντά σου χάιδεψέ τον (δηλαδή τον επαινείς που ήρθε σε σένα) βάλε τα δάκτυλά σου από την κάτω μεριά του περιλαίμιου έτσι που να μη φύγει ή κατεβάζει το κεφάλι του βάζοντας το ντάμυ από κάτω, στρυφογυρνά κλπ. Περίμενε μέχρι να το αφήσει, μόλις το αφήσει σε 2,3,5 λεπτά πες του «άστο», όποτε το αφήνει θα λες την ίδια λέξη και φυσικά θα δείχνεις χαρά και θα επαινείς. Ποτέ με λιχουδιά στο απόρτ, υπάρχει κίνδυνος να παρατάει το θήραμα στη μέση και να τρέχει με ανοιχτό το στόμα για την λιχουδιά. Μετά από 2 το πολύ 3 φορές σταματάμε. Πάντα σταματάμε σε επιτυχημένη εκτέλεση. Με την λογική που ανέφερα στην έρευνα: Ενέργεια = δίνω εντολή, Ενέργεια = δίνω εντολή, Ενέργεια = δίνω εντολή, κάποια στιγμή γυρνάμε σε δίνω εντολή και περιμένω ενέργεια. Στις πόσες φορές θα γίνει εξαρτάτε από τον σκύλο (χαρακτήρας) και από το πόσο ζημιά έχει ήδη γίνει. Όλα αυτά καλά αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν το δίνει ούτε σε μισή ώρα. Εντάξει, πολύ ήρεμα εφαρμόζουμε τα κόλπα μας. Το πιο ήπιο είναι όπως κρατάμε με το αριστερό χέρι το λουρί περιμένοντας να πιάσουμε το ντάμυ όταν πέφτει με το δεξί να το ανασηκώνουμε προς τα πάνω κάνοντας τον σκύλο να κοιτά τον ουρανό (όχι με βία, όχι ξαφνικά αλλά σιγά και σταθερά άλλως στην δράση μας θα έχουμε αντίδραση, δηλαδή ο σκύλος θα «μουλαρώσει» και θα θέλει να σκύψει). Όταν κοιτά ψηλά ασυναίσθητα ανοίγει το στόμα του, έτσι του πέφτει το ντάμυ, λέμε άστο, το πιάνουμε, επαινούμε. Αυτό θα το επιχειρήσουμε αρκετές φορές μέχρι να γίνει, (ποτέ πάνω από 2-3 φορές την κάθε φορά). Το ίδιο αποτέλεσμα, κεφάλι ψιλά, φέρνει και όταν ο σκύλος έχει μάθει να κάθεται κάτω και να μας κοιτά, τότε απαιτούμε να ακουμπά σχεδόν απάνω μας ( ή πάμε εμείς τόσο κοντά του), έτσι ο λαιμός του είναι τεντωμένος προς τα πάνω. ’λλη μέθοδος πιο δραστική, αφού έρθει κοντά μα ς και τον πιάσουμε όπως προηγουμένως βάζουμε τον μέγα (το χοντρό μας δάκτυλο) μέσα στο στόμα του πίσω από το ντάμυ και πιέζουμε ελαφρά την βάση της γλώσσας του αυτό του προκαλεί σπασμό εμετού οπότε ανοίγει το στόμα του, του πέφτει το ντάμυ, λέμε άστο, επαινούμε. ’λλη μέθοδος είναι να πιέσουμε πάλι με τον μέγα τον ουρανίσκο στο βάθος. ’λλος τρόπος (ο χειρότερος) είναι βάλουμε την παλάμη μας πάνω από το ρύγχος του, να πιάσουμε με τον μέγα και τον δείκτη τα χείλη του και να του τα πιέσουμε πάνω στα δόντια του. Μερικοί κυνηγοί που δεν τους ενδιαφέρει πολύ το απόρτ, αντί να μάθουν στον σκύλο να το αφήνει μόνος του εφαρμόζουν κάθε φορά μία από αυτές τις μεθόδους, παίρνουν το πουλί και όλα εντάξει. ’φησα για το τέλος αυτό που προτιμώ, στρίβω απαλά το ντάμυ (στον άξονά του) από έξω προς τα μέσα, δηλαδή ο καρπός μου ξεκινά από τα ρουθούνια του σκύλου και κάνει κύκλο προς τα μάτια, κάπου εκεί ανοίγει ο σκύλος το στόμα του, Πολύ εύκολο αλλά δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητή η κίνηση με την περιγραφή.
Καλή επιτυχία
Γεια σας,
Εχω αυτη την στιγμη ενα κουταβι, 3 μηνων, η ανυπομονησια ειναι μεγαλη για το ποτε θα πρεπει να αρχισω εκπαιδευτικα, εξορμισεις στα βουνα κτλ. Δεν εχω ανατρεξει στις προηγουμενες σελιδες του section αυτου ή αν το θεμα εχει ξανασυζητηθει αλλα θα ηθελα να ακουσω αποψεις αναφορικα με το “ποτε πρεπει να ξεκιναμε ενα κουταβι?” Και “πως”.
“Ποια ειναι τα πρωτα πραγματα που πρεπει να μαθει?
Ποτε πρεπει να ερθει επαφη με το θηραμα? ειτε εκτροφης ειτε αγριο?
Το σκυλακι ειναι φυλης Drahthaar, ειναι πολυ εξυπνο και ανετο με τους ανθρωπους και αλλους σκυλους και φαινεται οτι θα ειναι και ευκολα εκπαιδευσιμο. Μεχρι στιγμης ασχολουμαι με θεματα κοινωνιοποιησης, προσπαθω να το φερω σε επαφη με νεους χωρους, νεους θορυβους, ανθρωπους,κτλ.
Με το παιχνιδι εχει ηδη ξεκινησει το απορτ, το οποιο εχει φαινεται απο ενστικτο αφου απορταρει απο την πρωτη μερα που το εχω στην κατοχη μου το μπαλακι του τεννις πολυ ευκολα, στην αρχη εκανε και το γυρω του θριαμβου τωρα ομως ερχεται κατευθειαν.
Αν το θεμα εχει ξανασυζητηθει ευρεως, παρακαλω καποιος ας με παραπεμψει στην ενοτητα.
Ανδρεας
Αντρέα γεια σου,
Προφανώς τα «κυνηγόσκυλα» είναι σε διακοπές, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Λόγω φόρτου εργασίας δεν μπήκα μερικές μέρες στο φόρουμ, πάντως μην νομίζεις πως έχασες χρόνο.
Τώρα είναι η εποχή που θα δεθείς με το κουτάβι, θα αποκτήσει την εμπιστοσύνη σου αλλά θα μάθει πως είσαι εσύ ο αρχηγός.
Το πιο σπουδαίο για να κατακτήσεις έναν σκύλο και να τον εκπαιδεύσεις εύκολα και σωστά είναι να καταλαβαίνεις τι λέει. Δυστυχώς οι σκύλοι έχουν την δική τους γλώσσα, όλοι ξέρουμε πως ο σκύλος γαβγίζει διαφορετικά για κάθε περίπτωση, αυτό δεν μας δείχνει πολλά γιατί οι σκύλοι συνεννοούνται κυρίως με την γλώσσα του σώματος. Αν την μάθεις θα έχεις την μέγιστη επαφή.
Η περίοδος αυτή είναι η της κοινωνικοποίησης όπως πολύ σωστά κάνεις, θα πω μόνο πως ένα κουτάβι «πολυ εξυπνο και ανετο με τους ανθρωπους και αλλους σκυλους» θα πρέπει να συνεχίσει να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους όλων των ηλικιών, να γνωρίζει διάφορες φυλές σκύλων, δηλαδή δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στο «εδώ είναι καλός άρα πάμε πάρα κάτω». Σε κάτι που είναι θετικός σήμερα, αν ξεκόψει, σε λίγους μήνες θα είναι αρνητικός.
Για την φυλή σου δώσε ιδιαίτερη σημασία στην κοινωνικοποίηση με άλλα ζώα.
Μάθε το από τώρα να στέκετε όρθιο σε ένα τραπέζι και να σε αφήνει να το χτενίζεις. Μάθε το με θετικό τρόπο να περπατά κοντά σου χαλαρά (δεν είναι ώρα για να μάθει το Χιλ ή πόδι). Αν έχεις κάνει τα βασικά εμβόλια βγάζε τον μικρούς περιπάτους με οδηγό. Να μάθει στο αυτοκίνητο να μένει σε κλουβί ήρεμο και να κάνει τις ανάγκες του εκεί που πρέπει. Αν έχεις εξοχή ή πάρκο κοντά σου, βρες ένα μέρος από όπου δεν θα μπορεί να την «κοπανήσει» και άφηνέ την να εξερευνά να τρέχει και να ξεδίνει, είναι το καλύτερο μέσο για την ηρεμία.
Κάνε συχνές επισκέψεις στον κτηνίατρό σου όχι μόνο για εμβόλια και εξετάσεις αλλά και για ένα «γεια» όπου θα το φιλεύουν με κανένα σκυλομεζέ.
Μια και αναφέρεις (που σημαίνει πως γνωρίζεις) την κοινωνικοποίηση θα επισημάνω πως το μυστικό της είναι η σταθερά αυξανόμενη έκθεση σε ερεθίσματα, πάντα αρχίζουμε από το «λίγο» για να φτάσουμε στο «πολύ» όταν είμαστε σίγουροι πως από σκαλί σε σκαλί ο σκύλος παραμένει απολύτως ήρεμος και απαθής. Οταν έχει εμπεδώσει κάτι καλά,τότε περναμε σε επόμενη φάση.
Φρόντισε για την σωστή ανάπτυξη του κουταβιού και κυρίως των αρθρώσεων, μη καταπονούνται με άλματα και πηδήματα από σκάλες.
Μην έχεις αγωνία για το πότε πρέπει να ξεκινήσεις γιατί αυτό είναι βασικό και σύνηθες λάθος, θα το πηγαίνεις συνέχεια «καρότσι».
Όλα αυτά είναι εκπαίδευση, ήδη έχεις ξεκινήσει, ήδη εκπαιδεύεις, γι αυτό να είσαι πάντα προσεκτικός μην απαγορεύεις κάτι όταν την άλλη μέρα θα το επιτρέψεις και το αντίθετο. Όλοι οι σκύλοι γεννιούνται καλοί, εμείς με τα λάθη μας τους χαλάμε. Δεν υπάρχει «“ποτε πρεπει να ξεκιναμε ενα κουταβι?” » Ξεκινάμε από την στιγμή που ανοίγει τα μάτια του (για να μη πω από τότε που είναι στην κοιλιά της μάνας του) και συνεχίζουμε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Ο κάθε σκύλος έχει το δικό του timing, εμείς πρέπει να ξέρουμε να το ερμηνεύουμε για να διοργανώνουμε το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα.
Αυτά προς το παρόν, δεν είναι λίγα, α… και με το μπαλάκι λίγα απόρτ, 2-3 είναι αρκετά, να το έχει όπως οι πιτσιρικάδες το γλυκό, λίγο και καθημερινά αλλιώς βλάπτει. Το επόμενο μεγάλο βήμα είναι οι γνωριμία με την φύση και το περπάτημά σε αυτή, πριν λίγο καιρό έγραψα τι κάνω εγώ σε αυτή την φάση, ίσως σου αρέσει κάτι.
Στο θέμα έχουν γραφτεί αρκετά από αυτά που σε απασχολούν, όποτε βρεις χρόνο ψάξε τα.
Φιλικά
Σ’ευχαριστω πολυ κυριε Γιαννη, (τα κυνηγοσκυλα ειναι οπως λες σε διακοπες, που να μπει και ο Αυγουστος)
Οι οδηγιες σας και τα σχολια σας ειναι πολυ βοηθητικα για ολους μας.
Ακομα κατι,
Μεσα απο τις αναζητησεις μου και το γενικα ψαξιμο εχω πεσει στο ακολουθο αρθρο και το οποιο απο οτι αντιλαμβανομαι εχει εκδοθει απο το Εθνος κυνηγι. Θα ηθελα τα σχολια σας, (οπως και αλλων συναδελφων) ιδιαιτερα για το κομματι οπου αφηνουν τα σκυλια τους ελευθερα στο περιβαλλον μεχρι καποιας ηλικιας.
“…..Οι μεγαλύτεροι επαγγελματίες στην Αμερική προτείνουν την γνωριμία σε δυο φάσεις. Οταν το κουτάβι βρίσκεται στην πρώτη φάση από την τέταρτη ως την όγδοη εβδομάδα, αφήνουν τα σκυλάκια να παίζουν με ένα ορτύκι με κομμένα φτερά και να το κάνουν ότι θέλουν.
Το ενθαρρύνουν και το αφήνουν να εκδηλώσει όλα του τα ένστικτα, όπως ακριβώς θα έκανε μια αλεπού η μια λύκαινα με τα κουτάβια της, που τους πηγαίνει ζωντανά θηράματα για να τα εισάγει στον πραγματικό κόσμο.
Στη συνέχεια διακόπτουν την επαφή για την περίοδο «του φόβου». Μετά την περίοδο αυτή και αφού το σκυλάκι είναι πια σχεδόν τριών μηνών, το αφήνουν να έρθει σε επαφή με το θήραμα σε κανονικές συνθήκες.
Η θεωρία αυτή έρχεται σε αντίθεση με την περίφημη αγγλικής προέλευσης θεωρία, ότι τα σκυλιά πρέπει να γνωρίζουν το θήραμα σε μια ηλικία αρκετών μηνών η κοντά στο χρόνο. Η δεύτερη αυτή θεωρία έχει πολλά κενά, και το μόνο βέβαιο είναι πως είναι επηρεασμένη περισσότερο από τα αγγλικά κολέγια της βικτοριανής εποχής, παρά από την πραγματικότητα των κυνηγόσκυλων.
Το κυνηγόσκυλο είναι ένας λύκος. Και το κουτάβι πρέπει να έχει τις εμπειρίες στο χρόνο που η ίδια η φύση διάλεξε, μέσα από επιλογές χιλιάδων χρόνων. Η επιστήμη με αυτό τον τρόπο εξηγεί σήμερα το κυνηγετικό ενδιαφέρον των σκύλων. Ολες οι άλλες θεωρίες είναι «ανθρωπογενείς» και περισσότερο έχουν σχέση με το πως οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο.
Οταν κανείς εισάγει τα κουτάβια στο θήραμα και στον κυνηγότοπο στην κρίσιμη περίοδο της κοινωνικοποίησης και έως την ηλικία των είκοσι εβδομάδων, έχει την δυνατότητα να δει στοιχεία που δεν μπορεί να διακρίνει αργότερα, όταν η σωματική ωρίμανση «σκεπάζει» τα φυσικά και ψυχικά χαρίσματα του κουταβιού.
Δεν είναι δυνατόν να δει κανείς το στιλ σε αυτή την περίοδο, είναι όμως δυνατόν να δει ποιο κουτάβι κυνηγά με το μάτι, ποιο είναι αυτοσυγκεντρωμένο στη χρήση της μύτης του, ποιο είναι ανεξάρτητο, ποιο είναι κυρίαρχο, επίμονο και σκληρό σε καταπονήσεις ή τι «ηθικό» έχει.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να εκτρέφει κανείς, και αυτά είναι που θα γεννήσουν νικητές.
Στον κόσμο των λύκων που ζουν σε αγέλες, υπάρχει μόνο ένα ζώο που ηγείται και καθοδηγεί την αγέλη στο κυνήγι. Είναι το λεγόμενο Α αρσενικό. Η υπόλοιπη αγέλη κινδυνεύει με αφανισμό αν χαθεί το κυρίαρχο αρσενικό, εκτός αν αναδειχθεί κάποιο άλλο, που θα παίξει τον ρόλο του επιτυχώς.
Το αντίστοιχο αυτού του κυρίαρχου λύκου αναζητούμε όταν ψάχνουμε το ιδανικό κυνηγόσκυλο και τον ιδανικό αναπαραγωγό, σε μια γέννα κουταβιών… (που βέβαια μπορεί να μην υπάρχει!).
Ψάχνουμε το ζώο που από τη φύση είναι προικισμένο με τα ισχυρότερα γονίδια, αλλά και το ζώο που τα γονίδια του λειτουργούν και επικοινωνούν ισχυρά με τον κόσμο που το περιβάλλει.
Δυστυχώς, σπάνια το σκυλί που πιάνει το μάτι των κριτών είναι και το «κυρίαρχο». Οι παλιοί λαγοκυνηγοί που εξέτρεφαν με εντελώς απλοϊκή λογική τα σκυλιά τους, είχαν περισσότερες πιθανότητες να βρουν κυρίαρχα σκυλιά, όταν ζευγάρωναν την καλύτερη θηλυκιά τους με το καλύτερο, αλλά και σκληρότερο και ανθεκτικότερο σκυλί της περιφέρειας τους.
Σήμερα τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι το σκυλί που κατά τους κριτές «κινείται» σωστά, είτε έχει μια εντυπωσιακή έκφραση, ή έχει μόνο ένα εντυπωσιακό πεντιγκρί είναι και το κυρίαρχο κυνηγόσκυλο.
Οι Αμερικανοί εκτροφείς του νότου, των φυτειών και της απεραντοσύνης του Μισισιπή, που αναζητούν τα πιο ικανά και ανοιχτής έρευνας κυνηγόσκυλα, εφαρμόζουν ένα μάλλον πρωτοποριακό σύστημα επιλογής. Τα κουτάβια αφήνονται τελείως μόνα τους και ελεύθερα κάθε μέρα, στην απεραντοσύνη της φάρμας που τα περιβάλλει. Γυρίζουν μόνο για φαγητό!
Αφήνονται να εξερευνήσουν τον κόσμο τους, να κυνηγήσουν, να ξεσηκώσουν θηράματα και να αναπτύξουν την πρωτοβουλία τους στο έπακρο. Κατόπιν όταν φθάσουν σε ηλικία οκτώ-δέκα μηνών, παρατηρούν ποια κυνηγούν όταν είναι έξω, τα εκπαιδεύουν στο «έλα» και στην ακινησία και κρατούν τα πιο ανοιχτά και ανεξάρτητα.
Ενας φίλος που γνώρισε τέτοιας γενεαλογίας Πόιντερ τα περιέγραψε πολύ περιεκτικά σαν… «Πάρα πολύ από οτιδήποτε».
Μεγάλοι καλπαστές, μεγάλη αντοχή, μεγάλο πάθος, μεγάλες μύτες, μεγάλη έρευνα, αλλά πολύ λιγότερο κοινωνικά από τα ευρωπαϊκά σκυλιά, κάτι απολύτως αναμενόμενο σε τέτοια εκτροφή……..”
Ελπιζω να μην σας κουρασα απο το μεγεθος.
Αυτα!
Ανδρεας
….Οι οδηγιες σας και τα σχολια σας ειναι πολυ βοηθητικα για ολους μας…
Σ ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο, στο τέλος θα κάνω μία παρατήρηση.
Ναι, είναι ένα άρθρο του Νίκου Κράλη από το ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ που αναφέρεται σε Αμερικανούς καλούς επαγγελματίες εκπαιδευτές. Κάτι παρόμοιο κάνουν και οι Ιταλοί επαγγελματίες, βέβαια δεν έχουν άγριο θήραμα για να αφήνουν τα κουτάβια τους ολημερίς. Έχω διαβάσει το άρθρο με μεγάλη προσοχή αν και με τον Νίκο έχουμε συζητήσει τις απόψεις του για την εκπαίδευση, δεν παύω όμως να επεξεργάζομαι ό,τι γράφει γιατί πάντα έχει τα δικά του επιχειρήματα.
Αν διαβάσεις πώς ξεκίνησα το θέμα (1η σελίδα), θα δεις πως την απορία σου αυτή προσπαθούσα να εξηγήσω. Έγραφα πως για να εκπαιδεύσεις ένα σκύλο υπάρχουν πολλές μέθοδοι και ανέφερα τις βασικές.
Ζητάς τα σχόλιά μου για το άρθρο, είναι πολύ καλό, σωστό (για όποιον του αρέσει αυτή η μέθοδος) με ιδιαίτερες παρατηρήσεις που οι περισσότεροι της σχολής αυτής τα αγνοούν ή δεν τα αναφέρουν, όπως π.χ. η προφύλαξη κατά την «περίοδο του φόβου» κλπ κλπ.
Αν ζητάς και τα σχόλια μου για την μέθοδο αυτή, θα σου πω πως είναι μία πολύ καλή και αποτελεσματική μέθοδος που την προτιμούν οι περισσότεροι επαγγελματίες για δύο λόγους (κατά την άποψή μου), πρώτον γιατί ξέρουν πολλά και μπορούν να χειριστούν δύσκολες περιπτώσεις προλαβαίνοντας ένα κακό και δεύτερον… έχουν πολλούς σκύλους, αν κάτι δεν πάει καλά και «χαλάσει» ο σκύλος δεν χάθηκε ο κόσμος. Πρόσεξε πως ένας είναι ο Α αρσενικός (στους λύκους), πρόσεξε πως «Κατόπιν όταν φθάσουν σε ηλικία οκτώ-δέκα μηνών, παρατηρούν ποια κυνηγούν όταν είναι έξω, τα εκπαιδεύουν στο «έλα» και στην ακινησία και κρατούν τα πιο ανοιχτά και ανεξάρτητα.» Τα υπόλοιπα; Εγώ όπως και συ, με κόπο και έξοδα βρίσκουμε ένα κουτάβι, προσευχόμαστε να τύχει να έχει προσόντα και πορευόμαστε με αυτό.
Προσωπικά δεν το διακινδυνεύω. Και κάτι ακόμη, μου αρέσει (το κάνω κέφι, ευχαριστιέμαι) όταν ο σκύλος μου είναι άρτια εκπαιδευμένος και καλός κυνηγός παρά απλά καλός κυνηγός.
Από το άρθρο θα ξεκόψω κάτι που δεν συμφωνώ «Το κυνηγόσκυλο είναι ένας λύκος. Και το κουτάβι πρέπει να έχει τις εμπειρίες στο χρόνο που η ίδια η φύση διάλεξε, μέσα από επιλογές χιλιάδων χρόνων.»
Αν το δούμε έτσι τότε το κουτάβι θα κυνηγά για να τραφεί… άρα σαν ενήλικο θα κυνηγά για τον εαυτό του και όχι για τον κυνηγό. Ναι μεν έχει πολλά κοινά με τους προγόνους του, αλλά δεν παύει να έχουν «μεταλλαχτεί» πολλές ενέργειές του και να έχουν διοχετευτεί, δια μέσου των αιώνων, σε διάφορα καθήκοντα προς όφελος του ανθρώπου.
Πάντως δεν είναι λίγοι εκπαιδευτές εντός και εκτός Αγγλίας που αν και χρησιμοποιούν την μέθοδο που επί αιώνες έχουν εξελίξει στο έπακρον (την Αγγλική), φέρνουν σε επαφή τα κουτάβια τους με πολύ θήραμα (άγριο ή εκτροφής που ζει ημιελεύθερο) για να αποκτήσουν οικειότητα αλλά και για να κάνουν τις επιλογές τους. Από αυτούς το έχω πάρει και εγώ και τα βάζω σε θήραμα δυόμιση έως τριών μηνών.
Τελικά, Ανδρέα, το σωστό για μένα είναι να γνωρίζουμε όλες τις μεθόδους, να επιλέγουμε το εκπαιδευτικό πρόγραμμά μας σύμφωνα με τις ανάγκες, τις απαιτήσεις, τις ευαισθησίες, τις ιδιορρυθμίες κλπ κάθε κουταβιού. Εδώ έρχεται και η παρατήρηση που σημείωσα στην πρώτη πρόταση.
Μην εκλαμβάνεις τις απόψεις μου σαν οδηγίες. Οδηγίες μόνο από ειδικούς μπορείς να πάρεις για το συγκεκριμένο κουτάβι που έχουν μπροστά τους.
Φιλικά
Γεια σας,
Σιγουρα τα σχολια σας κυριε Γιαννη ειναι πολυ βοηθητικα, εμενα τουλαχιστον μου δινουν πολλη τροφη για σκεψη, και λυνουν πολλες αποριες για πολλα θεματα που εχω κατα περιοδους υποψη μου.
Ο λογος που “αντιγραψα” το πιο πανω αρθρο του κυριου Κραλη ειναι επειδη εχω προσωπικη εμπειρια απο την μεθοδο αυτη η οποια στις 2 περιπτωσεις που εχω υποψη μου ειναι τεραστια η επιτυχια της ως προς τις κυνηγετικες ικανοτητες των σκυλων στους οποιους εφαρμοστικε. Στην ουσια την μεθοδο εχει χρησιμοποιησει εν αγνοια του ο αδελφος μου ο οποιος αφησε καποια στιγμη το μικρο του κουταβι ελευθερο σε πλουσια περιοχη απο θηραμα και το κουταβι σε ηλικια 10 μηνων ηταν αριστο κυνηγοσκυλο, εξαιρετικη μυτη, παθος, κινηση, αντοχη, φερμα. Το προβλημα ηταν φυσικα στην κοινωνικοποιηση, φοβικο με τους ανθρωπους και τα αλλα σκυλια και ατιθασο..
Σιγουρα συμφωνω οτι ορισμενα θα βγουν με την μεθοδο αυτη και ορισμενα οχι, οπως γινεται αλλωστε και με ολες τις μεθοδους εκπαιδευσης οπως επισης και στο οτι δεν εχουμε ολοι την δυνατοτητα να την εφαρμοσουμε αφου η “ποσοτητα” ειναι αμεσα συνδεδεμενη με τις πιθανοτητες.
Ανδρεας
Είτε με αυτή την ιδιαίτερη Αμερικάνικη μέθοδο με τις πολλές προϋποθέσεις (κατάλληλο χώρο για κουτάβια με πολύ θήραμα κλπ) είτε με αυτή που γνωρίζουμε περισσότερο: ξεκίνημα από νωρίς στο θήραμα και εκπαίδευση στις βασικές εντολές κατά το κυνήγι γνωρίζω και παραδέχομαι πως υπάρχουν κάποια συν και κάποια μείον ως μέθοδοι εκπαίδευσης… αλλά… να αποδίδουμε τα σωστά συν
εξαιρετικη μυτη, καθαρά θέμα γενετικό, άσχετο με την όποια μέθοδο εκπαίδευσης. Αν εννοούμε την ικανότητα να ερμηνεύει και να εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις αναθυμιάσεις, τότε είναι και γενετικό (εξυπνάδα), και θέμα πείρας που αποκτάτε όμως με κάθε μέθοδο, σε άλλες νωρίτερα σε άλλες αργότερα.
παθος, Σωστό, αν και σε άλλες μεθόδους δεν πρέπει να ενεργούμε μειώνοντας το φυσικό ένστικτο.
κινηση, Θέμα σωματοδομής, άσχετο με την όποια μέθοδο εκπαίδευσης.
αντοχη, Θέμα φυσικής κατάστασης και άσκησης, άσχετο με την όποια μέθοδο εκπαίδευσης.
φερμα. Σωστό και όχι σωστό (δεν λέω λάθος). Είναι μεγάλο θέμα, επιγραμματικά: όλοι οι σκύλοι φέρμας οφείλουν να φερμάρουν.
Ναι σε μερικούς που αν και έχουν πολλά άλλα προσόντα η φέρμα πρέπει να καλλιεργηθεί είτε για να «βγει, να εκδηλωθεί» είτε για να βελτιωθεί. Οπωσδήποτε βοηθά αυτή η μέθοδος αλλά έχει και τον κίνδυνο πως «αν μάθει από μικρό να αρπάζει το θήραμα, δεν θα ξαναφερμάρει, ή θα το κάνει για λίγο και χωρίς ένταση».
Φιλικά
Αντρέα πολλές φορές οι ανθρωποι ενθουσιάζονται με κάποια πράγματα πάνω στα σκυλιά και σε κάποιες μεθόδους που φάινονται “εξωτικές”.
Εγώ θα σου κάνω το εξής ερώτημα, Η φοβία που έβγαλε το σκυλί που αναφέρεις απέναντι στους ανθρώπους και στους άλλους σκύλους ήταν επίκτητη ή γενετική??? γιατί τέτοιες φοβίες μπορεί και να δηλώνουν ανισοροπία χαρακτηρα.
Για να τα κάνουμε λίγο ποιο συγκεκριμένα, αυτή η μέθοδος δεν είναι κάτι άγνωστο, εφαρμόζεται ή μάλλον εφαρμοζόταν με παραλαγές στους λαγάδες στην Ελλάδα μια μεθοδο που την είχα ζήσει αρκετά χρόνια, δεν μπορώ να την κρίνω ώς αποτέλεσμα γιατί τα κάποια ελάχιστα καλά δείγματα(5%) που έβγαλε δεν μπορεί κανένας να με βεβαιώσει ότι δεν θα ήταν εξίσου καλά ή ακόμα πολύ καλύτερα και ποιο αποδοτικά εαν είχε εφαρμοστεί μια άλλη μέθοδο, το σίγουρο είναι ότι απορίπτει πολλά σκυλιά μερικά εκ των οποίων (τα ποιό τυχερά) έπεσαν σε χέρια άλλων που ακολούθησαν μια μέδοθο εκπαίδευσης ποιο τυπική (να τω πώ έτσι) και εξελίχθηκαν σε εξαιρετικά κυνηγόσκυλα.
Μετά συζητώντας για κυνηγετικά σκυλιά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με καθαράιομα και με διαφορετικές φυλές η οποίες δεν διαφέρουν μόνο εμφανισιακά αλλά οι μεγάλες τους διαφορές αφορούν την δομή του χαρακτήρα και την διαφορετική αντιμετώπιση των καταστάσεων. Μια μέθοδος εκπάιδευσης τέτοιας μορφής δεν θα δώσει τα ίδια αποτελέσματα σε ένα ποίντερ σε σχέση με ένα σεττερ ή ακόμα ποιο διαφορετικά με ένα ντραχτχααρ. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας της φυλής.
Θα σε συμβούλευα δε μην τολμήσεις και κάνεις κάτι παρόμοιο σε ένα drahthaar (όπως έχεις τώρα) γιατί πολύ πιθανόν να γεμίσεις τέτοια προβλήματα που μετά θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις. Είναι μια φυλή φτιαγμένη να ζεί με ανθρώπους, φτιάχτηκε από ανθρώπους για να ζεί μαζί τους, οποιαδήποτε παρέκλιση από αυτό μόνο προβλήματα θα σου δημιουργήσει. Το drahthaar δεν θα γίνει φοβικό απέναντι στους άλλους σκύλους θα γίνει επιθετικό. Ενα viszla θα γίνει εντελώς άχρηστο από τις φοβίες του. Ενας γκέκας (στα αρ…… του) δεν θα καταλάβει τίποτα. Οταν κάποιος αποφασίζει να πάρει κάποια ράτσα πέρα από τα έργασιακά προσόντα του σκύλου θα πρέπει να διαβάζει ίσως και με πολύ περισσότερη σημασία τα στοιχεία του χαρακτήρα της ράτσας. Να δεί αν του ταιριάζει με δικά του δεδομένα.
Και για να το πάω ακόμα ποιο μακρία θα πρέπει αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα να τα προσέχει ακόμα και στο θέμα “γραμμή αίματος” .
Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΣΚΎΛΟ δεν υπάρχει τυφλοσούρτης σε αυτά τα πράγματα.
Παντελής
Ενδιαφερον συζητηση,
Δινω περισσοτερες πληροφοριες. 2 σκυλακια αδελφια (καθαροαιμα kurtzhaar απο καλα αιματα και τα 2 αρσενικα), 2 ιδιοκτητες, ιδια εξοχικη κατοικια σε “πολυ” καλη θηραματικα περιοχη. Το ενα σκυλακι μεγαλωνει μεχρι τους 4 μηνες σε οικια, με ανθρωπινη επαφη, φιλικο,το αλλο μεγαλωνει στην εξοχικη κατοικια απο 45 ημερων με ανθρωπινη επαφη μονο 2 φορες την εβδομαδα και ελευθερο να κινηθει σε περιφραγμενο χωρο περιπου 4-5 εκταρια.(ειχε ανετα την ευχερια να κινηθει και εκτος, πραγμα που εκανε καθημερινα)
Οταν και τα 2 σκυλακια εγιναν 4 μηνων συναντηθηκαν σε εκπαιδευτικο. Το τι εκανε το σκυλακι που μεγαλωσε στο υπαιθρο ηταν “σχεδον” απιστευτο. Χωρις ιχνος εκπαιδευσης. Τοτε ο ιδιοκτητης του αλλου σκυλιου το αφησε και εκεινο στο εξοχικο. Παλι τα εβλεπε 2 φορες την εβδομαδα, πολλες φορες δεν τα εβρισκε εκει, ενω οταν εγιναν λιγο πιο μεγαλα ηταν πολυ επιφυλακτικα με τους ανθρωπους, πλησιαζαν μονο στα 2 μετρα, και περιμεναν να φυγεις για να φανε. Ακομα και εκεινο που μεγαλωσε στο σπιτι μας, εγινε πολυ επιφυλακτικο. Στις εξοδους μας τα εβλεπες οτι κυνηγουσαν σχεδον αψογα για τα δικα μας παντα δεδομενα.
Να μην τα πολυλογω, στην ηλικια των 10 περιπου μηνων το ενα επεστρεψε στο σπιτι αφου ξαφνικα το αλλο εξαφανιστηκε χωρις να ξερει ακομα κανεις την τυχη του. Εκεινο που εξαφανιστηκε ηταν εκεινο που ειχαμε μεγαλωσει στο σπιτι μεχρι τους 4 μηνες.
Το συγκεκριμενο σκυλι το ειχαμε μεχρι την ηλικια των 3 χρονων, κυνηγουσε οτι βρισκοταν στον δρομο του, περδικες, μπεκατσες, λαγους, εκανε απορτ αλλα ειχε σκληρο δοντι και δεν εδινε τα θηραματα ευκολα, αλλα αυτο τοτε δεν μας απασχολουσε ιδιαιτερα. Δυστυχως πηγε απο φολα, λογο της μη εκπαιδευσης του και του γεγονοτος οτι οτι εβρισκε στο εδαφος το εβαζε στο στομα. Αν ειχαμε περισσοτερες γνωσεις ισως του το κοβαμε. Για αυτο και εγω συμφωνω και με τον κυριο Παντελη και με τον κυριο Γιαννη οτι η μεθοδος αυτη δεν κανει για ολα τα σκυλια και σιγουρα οχι και για τους περισσοτερους απλους κυνοφιλους.
Οσο για μενα Παντελη, επειδη ειχα και εχω την δυνατοτητα ακομα να την εφαρμοσω αυτη την μεθοδο, καπου το σκεφτηκα πισω στο μυαλο μου, αλλα το ρισκο ηταν μεγαλο για την δικη μου περιπτωση αφου επιθυμω να εχω μια “δεσμευση” με το κουταβι μου την οποια δεν μπορεις να εχεις με την μεθοδο του “ελευθερου”. Και εκτος αυτου θελω να το μεγαλωσω, να το μαθω, να το ζησω, και να το εκπαιδευσω αν ειναι δυνατον οσο μπορω.
Αυτα περιπου.
Ανδρεας
—ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΕΓΑΝ ΣΚΥΛΟ–(ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗ ΕΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ)
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΦΟΒΙΕΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ,ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ,ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΔΕΧΘΕΙ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΔΟΔΟΙ ΙΣΩΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ,ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΨΥΧΙΚΑ ΘΑ ΥΣΤΕΡΟΥΝ.ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΒΛΕΠΑ ΕΝΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΒΡΕΦΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΑ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΕ ΕΣΩΚΛΕΙΣΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΟΙΑ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ,ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΣΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟ.
Γεια σας εχω ενα Επανιελ 5 μηνων και εχω ενα προβλημα και θα ηθελα την βοηθεια σας.
Του κανω εκπαιδευση για απορτ του πετω το μπαλακι αυτο το παιρνει του φωναζω φερτο αυτο έρχετε προς το μερος αλλα δεν μου το φερνει καθεται σε μια αποσταση δυο μετρων απο εμενα.
Τι πρεπει να κανω;
Γεια σου Gaios,
Κατ αρχήν το ότι πάει, πιάνει και φέρνει το μπαλάκι μέχρι τα 2 μέτρα και μάλιστα κάθεται είναι πολύ καλό. Αν ερχόταν και καθόταν μπροστά σου θα ήταν εξαιρετικό.
Δεν μας γράφεις όμως τι εικόνα σου δίνει όταν κάθεται στα 2 μέτρα, είναι λίγο φοβισμένο; Όταν το καλείς (γενικώς) να έρθει σε σένα έρχεται χαρούμενο; Πέφτει απάνω σου; Ή είναι πάντα επιφυλακτικό για να σε πλησιάσει;
Αν δεν συμβαίνει αυτό, μήπως δείχνει πως θέλει να κρατήσει το μπαλάκι; Αν πρόκειται για την πρώτη περίπτωση τότε θα πρέπει πριν συνεχίσεις τα μαθήματα να αποκαταστήσεις καλή σχέση με το κουτάβι και να σου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν πρέπει ποτέ να ξεγελάμε τα κουτάβια, καταλαβαίνουν πολύ καλά.
Αν είναι η δεύτερη περίπτωση, τότε έχει γίνει κάποιο λάθος από πλευράς σου, το πιο συνηθισμένο είναι πως από τα πρώτα απόρτ παίρνουμε αμέσως (και μερικές φορές απότομα) το ομοίωμα από το στόμα του. Αυτό μπορεί να του έχει προκαλέσει πόνο ή ξάφνιασμα και οπωσδήποτε του στερεί την χαρά πως το κατέχει, και στις 3 περιπτώσεις δικαιολογημένα να μη θέλει να έρθει κοντά, έρχεται γιατί έτσι πρέπει να κάνει αλλά …κρατά τις αποστάσεις.
Όταν έρχεται το κουτάβι μας με το ομοίωμα (από τα πρώτα μαθήματα) το επιβραβεύουμε όχι γιατί μας το έφερε αλλά γιατί ήρθε σε εμάς. Όσο το κρατά μπορούμε να του λέμε και την λέξη «κράτα» σαν εισαγωγή στην εντολή. Μόλις δούμε πως σε 2-3 λεπτά πρόκειται να το φτύσει, λέμε άστο και το παίρνουμε. Αν δεν έχει διάθεση να το αφήσει υπάρχουν 3 απλοί (όχι βίαιοι) τρόποι να το κάνουμε να το αφήσει λέγοντας και την λέξη άστο. (τους έχω περιγράψει πριν λίγο καιρό).
Γνώμη μου είναι, να βρεις την αιτία γιατί δεν έρχεται κοντά και να ξεκινήσεις από την διόρθωση της. Επί πλέον υπάρχουν μερικά τεχνάσματα που μπορούν να δελεάσουν το κουτάβι να έρθει κοντά. Α) λίγο πριν φτάσει στην απόσταση που συνήθως κάθεται δώσε περισσότερη ένταση (γλυκιά) στην φωνή σου. Β) Κάτσε στις φτέρνες σου, έτσι μειώνεις τον όγκο σου και δεν σε φοβάται (αν συντρέχει) Γ) Όταν το καλείς πριν φτάσει στην θέση που συνήθως σταματά κάνε πως ψάχνεις κάτι μπροστά σου σέρνοντας τα δάκτυλά σου στο έδαφος. Τα κουτάβια είναι περίεργα, θα έρθει να δει τι ψάχνεις. Δ) Λίγο πριν κάτσει μακριά σου, γύρνα στην αντίθετη κατεύθυνση και απομακρύνσου καλώντας το. Αν όλα αυτά δεν πιάσουν, τότε θα τα ξαναπούμε.
Φιλικά
Γεια σου kalliston
Οταν ήταν 3 μηνων του πετουσα ένα μικροτερο μπαλακι καθομουνα στις φτερνες και το σκυλακι μου το έφαιρνε μεσα στην καλη χαρά αμεσως αλλα θυμαμαι ότι μολις του το επαιρνα αυτο εψαχνε το χερι και κατα συνεπεια το μπαλακι.
Οταν το καλω ερχεται χαρουμενο πηδα πανω μου.
Το σκυλακι μου δινει την εντυπωση ότι θελει το μπαλακι για να το παιξει γιατι ξαπλωνει στα 2 μετρα απο εμενα και το δαγκωνει.
Πριν του πεταξω το μπαλακι θα πρεπει να το πω κατσε να του το δωσω στο στομα και μετα να το πεταξω ή να το πεταξω μολις κατσει;
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.