ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Φιλαράκι, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερα να προλαμβάνεις με την εκπαίδευση. Τι εννοώ, όσες φορές έχω αναφερθεί στο θέμα εκπαίδευση έχω πει πως η εκπαίδευση αρχίζει από τις πρώτες εβδομάδες της ζωής του κουταβιού και συνεχίζεται δια βίου. Μερικοί ακούν την λέξη εκπαίδευση και το μυαλό τους πάει μόνο στην βασική υπακοή και τα κυνηγητικά. Η άποψή μου είναι πως μέσα από μία αγωγή με επιβράβευση και ανταμοιβή (θετική μέθοδος) για ότι «καλό» κάνει το κουτάβι μέσα από την συνεχή καθημερινή μας επαφή θα κάνει αυτά που επιθυμούμε. (Για να το συνδέσω και με το Κεντρικό θέμα θα επεκταθώ για λίγο) μέχρι ο σκύλος να έρθει σε ώριμη ηλικία που πλέον θα είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι του ζητάμε (οπότε τότε θα πάρει την πρώτη του «εντολή»), έχει πολλά να μάθει. Έχει να κοινωνικοποιηθεί με ανθρώπους, ζώα, θορύβους, αυτοκίνητα κλπ. Έχει να μάθει να περπατά με οδηγό χωρίς να μας τραβολογά ή να τον σέρνουμε. Έχει να γνωρίσει την φύση, να μάθει σταδιακά όλα τα εδάφη και τα πυκνά. Από τα πρώτα – πρώτα είναι να μάθει το που θα λερώνει (house training).

Η ηλικία που θα αρχίσει η πραγματική εκπαίδευση ποικίλει από φυλή σε φυλή και από άτομο σε άτομο, σίγουρα όμως ένα κουτάβι που έχει μυηθεί στην θετική μέθοδο είναι πιο δεκτικό και ώριμο να ξεκινήσει την  βασική εκπαίδευση νωρίτερα από ένα άλλο που μεγαλώνει σε ένα κυνοστάσιο και ταΐζεται από αυτόματη ταΐστρα.

Βρίσκω πιο δόκιμο τον όρο «βασική εκπαίδευση» παρά «εκπαίδευση βασικής υπακοής» για ένα κυνηγόσκυλο. Ναι μεν θέλω σκύλο υπάκουο αλλά όχι υποταγμένο. Όσον αφορά την μέθοδο που ακολουθώ είμαι σαφώς υπέρ των Αγγλικής και Θετικής αντί των άλλων μεθόδων, αλλά όπως κατά κόρον έχω γράψει μπορούμε να φτάσουμε στον τελικό στόχο από δεκάδες δρόμους, ο καθένας επιλέγει τον δικό του. Θα έλεγα όμως πως καλό είναι να τους γνωρίζουμε όλους, όπως και από κάθε μέθοδο όλες τις διαφορετικές τεχνικές εφαρμογής μιας εντολής. Όπου δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με την μία τεχνική εφαρμόζουμε την άλλη.

Επιστρέφω στο πρόβλημά σου, προλαβαίνω σημαίνει δύο πράγματα πρώτον Αγωγή: Όσο είναι νεογέννητο η μάνα τρώει τα περιττώματα από τον χώρο, μόλις απογαλακτίσουν η μάνα σταματά να καθαρίζει, συγχρόνως αρχίσουν να απομακρύνονται και να λερώνουν μακριά από το μέρος που κοιμούνται. Ο σωστός εκτροφέας στρώνει με εφημερίδες των χώρο αυτό και σιγά σιγά τις απομακρύνει, τα μωρά έχοντας συνηθίσει την μυρωδιά της εφημερίδας την ψάχνουν για να λερώσουν, αργότερα μεταφέρεται έξω από το δωμάτιο και τέλος την τοποθετούμε εκεί που θέλουμε να λερώνουν. Μέχρι 4-5 μηνών δεν έχουν τον πλήρη έλεγχο των σφικτήρων οπότε υπάρχουν «ατυχήματα», τα «ατυχήματα» αυτά μπορεί να επανέλθουν προκαλούμενα από στρεσογόνες καταστάσεις όπως η αλλαγή περιβάλλοντος – νέα αφεντικά. Αισθάνομαι πολύ υπερήφανος  όταν νέοι ιδιοκτήτες των κουταβιών μου μου λένε πως από την πρώτη μέρα λέρωσε έξω από το σπίτι, πως δεν έκλαψε την νύχτα και πως τους συνήθισε από την πρώτη στιγμή. Φυσικά τους έχω εξηγήσει πριν φύγουν με το κουτάβι πως να διατηρήσουν τις καλές του συνήθειες και αυτό είναι το δεύτερο σκέλος: Πρέπει να έχουν πρόγραμμα ταΐσματος και ταχτικών εξόδων, συνήθως αμέσως μετά έως και μισή ώρα μετά το γεύμα, να μη περπατούν συνεχώς γιατί το κουτάβι εξερευνά και αποσπάτε η προσοχή του οπότε θα λερώσει μόλις επιστρέψει στο σπίτι του. Αν υπάρχει περιφραγμένος χώρος και αφήσουμε το κουτάβι ελεύθερο να τρέξει η κίνηση διεγείρει το έντερο οπότε ενεργείται.  Να προτιμούν ένα συγκεκριμένο χώρο κοντά στο σπίτι με χώμα, να περιμένουν μέχρι να λερώσει και μετά όχι κατευθείαν στο σπίτι αλλά μια βολτούλα. Την ώρα που λερώνει λέμε μπράβο και μια συγκεκριμένη λέξη π.χ. μερικοί λένε τσίς η κακά, εγώ λέω  τέλειωνε, καταλαβαίνεις πως δεν έχει σημασία η λέξη αρκεί να την συνδυάσει με την πράξη και όταν το πεις και εκτελέσει αυτό θα σε ευχαριστήσει. Αν πιάσουμε το κουτάβι επ’ αυτοφώρω να λερώνει σε απαγορευμένο σημείο πρέπει να το πιάσουμε από το σβέρκο όπως θα έκανε η μάνα του λέγοντας ήρεμα μη ή όχι και να το σύρουμε εκεί που πρέπει να είχε πάει. Μετά από δευτερόλεπτα όσο και να του δείξουμε, όσο και να το μαλώσουμε δεν συνδέει την πράξη του με την τιμωρία γιατί απλούστατα ο σκύλος δεν κάνει συνειρμούς.

Αν δεν μπορούμε να βγάζουμε τον σκύλο από την κλούβα του ταχτικά για να λερώνει πρέπει ξέρουμε πως θα καθαρίζουμε συνεχώς. Μόνο όταν από την αρχή που το βάζουμε σε έναν νέο χώρο φροντίζουμε να προλαβαίνουμε να μη λερώνει εκεί, σιγά σιγά θα αυξάνουμε τα χρονικά διαστήματα που παραμένει μέσα. Αν συνηθίσει έτσι δεν θα λερώνει ή τουλάχιστον θα λερώνει μόνο σε μεγάλη ανάγκη. Υπάρχουν μερικοί σκύλοι που δεν λερώνουν ποτέ (νομίζω πως έχω ξαναγράψει για δύο σκύλες μου που έμειναν μέσα στο σπίτι μου από Παρασκευή μεσημέρι μέχρι Δευτέρα γιατί λείπαμε σε αγώνες. Ενώ τους είχαμε βάλει τις πάνες που προσελκύουν τα κουτάβια δεν είχαν λερώσει, έκαναν δε «οικονομία δυνάμεων» δεν είχαν φάει το φαγητό που έπρεπε και δεν είχαν πιει το νερό). Αυτό δεν είναι συχνό φαινόμενο και συμβαίνει συνήθως με σκύλους που ζουν «μέσα». Πάντως καλά θα κάνεις να ρωτήσεις τον Κωστή γιατί αν θυμάμαι καλά έγραφε πως η Ρένα δεν λέρωνε στον χώρο της. Ξέρει τα μυστικά της και πιθανόν να σε βοηθήσει.

Φιλικά