[indent]Μνημόνιο: Αρχική αποστολή από tzimoyrtos στίς 23 Mάρτιος 2004
Και λίγη καλοπροαίρετη κόντρα μεταξι μας ………………..
Όμως να συγκρίνουμε πόιντερ- σέτερ με αυτά τα μικρά μαλλιαρά
πλασματακια που όσο χάρη και να διαθέτουν, αν μη τι άλλο φανερώνει
πλήρη άγνοια.
Πέρασα από όλα τα σταδία της απογοήτευσης μα δεν το
έβαλα κάτω και αυτήν την στιγμή έχω πόιντερ που μοιάζουν στα πόιντερ.
Το κυριότερο είναι να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι κυνήγια κάνουμε και σε τι
τόπους και μετά να αποφασίσουμε με τι σκυλί να κυνηγήσουμε.
[/indent]
Αγαπητέ φίλε Βάιε, οπωσδήποτε μέσα από την διαφωνία προάγεται ο διάλογος, εφόσον όμως όλα γίνονται μέσα στα πλαίσια της της καλής συμπεριφοράς.
Σε κάποια σημεία συμφωνώ μαζί σου και σε κάποια όχι.
Θα συμφωνήσω πως η γνώση δεν μεταδίδεται εύκολα για διάφορους λόγους. Όμως απο εκεί και πέρα όση γνώση και να υπάρχει αν έχουμε να κάνουμε με άχρηστο σκύλο, θα παραμείνει άχρηστος.
Από μικρό παιδί θυμάμαι πάντα τουλάχιστον 2 λαγόσκυλα στην αυλή του σπιτιού μου, η διαπίστωση μου είναι οτι το σκυλί δείχνει το πως θα εξελιχθεί πριν ακόμα σηκώσει το πρώτο του θήραμα. Απο εκεί και πέρα σου δείχνει από μόνο του τον ρυθμό εκπαίδευσης. Ο πατέρας μου δεν αγόραζε ποτέ κουτάβια, είτε αποφάσιζε να κρατήσει από δικές μας γέννες είτε από φίλους του, αφου πρώτα έπερνε το κουτάβι για λίγες μέρες στο σπίτι. Δεν έβγαλε ποτέ άχρηστο σκυλί.
Το καλοκαίρι του 1984 είχαμε μια κουταβίτσα την Λίζα, μορφωλογικά ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούν Ελληνικό ιχνηλάτη, ο πατέρας μου συνήθιζε να ξεκινά τα μικρά κουτάβια με κουνέλι που άφηνε σε περιφραγμένο αμπέλι. Η Λίζα δεν δυσκολεύτηκε ούτε μια φορα να το βρεί. Την επόμενη μέρα την ξαναέβαλε αλλά δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για το κουνέλι. Τι είχε συμβεί, απλά το πανέξυπνο κουτάβι κατάλαβε οτι δεν έχει νόημα να κυνηγά ένα θήραμα που έβγαινε από το τσουβάλι και απλά το κοίταζε με συμπάθεια.
Τον επόμενο Σεπτέμβρη η Λίζα σε ηλικεία 9 μηνών ξεπέρασε την μητέρα της πέρνοντας της εντελώς την πρωτοβουλία μέχρι το τέλος της περιόδου. Πουλήθηκε το 1991 για 700.000 δρχ ποσό εξωπραγματικό για την εποχή εκείνη.
Όσο για τα μαλλιαρά χαριτωμένα πλασματάκια 
] src=”http://www.e-artemis.gr/Forum/smileys/smiley4.gif” width=17> , ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμα μου οτι λογικό είναι να μην κάνουν για όλα τα κυνήγια. Όμως η εξυπνάδα και ψυχή τους με έλάχιστα σκυλιά μπορεί να συγκρίθεί. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έστω συμπτωματικά έπεσε στα χέρια μου ένα τέτοιο σκυλί. Στην ουσία αυτό εκπαιδεύει εμένα.
Πέτα του όσα μπαλάκια θέλεις, δεν πρόκειται να τα φέρει με τίποτα (εκτός και αν τρέξει άλλος σκύλος) αν όμως του πετάξω 2 παγωμένες τσίχλες σε διαφορετική κατεύθυνση, μόλις του δώσω εντόλή δείχνοντας του ποια θέλω πρώτη, θα μου την φέρει στο χέρι. Όποτε συναντηθούμε θα σου δείξω βίντεο με την Ρένα σε ηλικεία 7 μηνών να απορτάρει λαγό μεγαλύτερο απο το μπόι της. Για την εξέλιξη της στο ξεπέταγμα των ορτυκιών δεν μπορώ ακόμα να πω τίποτα αφού δεν έχει έλθει σε επαφή. Είμαι όμως σίγουρος θα τα πάει καλά.
Εχουμε πεί στο τηλέφωνο πόσο γοητευτικό είναι το κυνήγι της ορεινής πέρδικας κλπ, δυστυχώς όμως είναι από τα κυνήγια που χρειάζεσαι κάποιον να σε”βάλει” διαφορετικά θα παιδεύεσαι χρόνια χωρίς αποτέλεσμα.
Επιμένω λοιπόν οτι για ένα άπειρο κυνηγό που τον ενδιαφέρει το ορτυκάκι, η τσιχλίτσα και ότι άλλο προκύψει από λαγό ως μπεκάτσα, ένα σπάνιελ είναι το καλύτερο ξεκίνημα.
Φιλικά, Κώστας
