ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ……..ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΟ ΘΗΡΑΜΑ

Γιώργο η αίσθηση του παγωμένου σκληρού και μερικές φορές νοτισμένου πουλιού δεν είναι ευχάριστη σε πολλούς σκύλους και κυρίως σε όσους πρωτοέρχονται σε επαφή ή γενικώς δεν τους πολυαρέσει το απόρτ. Φροντίζουμε πριν το μάθημα να ξεπαγώσουμε το πουλί σε μέρος που να το κτυπά αέρας και να μη το πολυπιάνουμε με τα χέρια μας. Μόλις τελειώσουμε το ξαναβάζουμε στην κατάψυξη (χωριστά φυσικά από τα θηράματα που θα φάμε). Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αρκετές φορές, αν το «χαλάσει» ο σκύλος ή αρχίσει να μυρίζει το πετάμε. Για να μη συμφωνείς σε αυτό σημαίνει ότι οι σκύλοι που έχεις εκπαιδεύσει με κατεψυγμένο ήταν παθιασμένοι με το απόρτ, το ίδιο και οι δικοί μου, απευθυνόμενος, όμως, σε πολλούς μέσω του forum δεν θα έπρεπε να λάβω υπόψη μου όλες τις περιπτώσεις;  ’σε που μερικοί σκύλοι μασούν το κατεψυγμένο.

ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΕΣ ΟΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΜΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΕΡΔΙΚΑ Η ΕΝΑ ΟΡΤΥΚΙ  ΚΑΙ ΟΣΟ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ Η ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ  ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ  ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΘΗΡΑΜΑΤΑ.

Ο σκύλος ξεπετά την πέρδικα ή το ορτύκι και κάθεται κάτω, πυροβολούμε και τραυματίζουμε το πουλί που πάει στον κατήφορο. Λέμε στο σκύλο «πάμε» αν το πουλί πάει να πιάσει μακριά. Αν το έχει μαρκάρει (εντοπίσει)  καλώς, αν όχι του δείχνουμε την κατεύθυνση. Ή λέμε «φέρτο» αν το πουλί έπεσε κοντά και κοταρίζει. Ο σκύλος φεύγει πίσω από το πουλί. Τι χάσαμε από την ακινησία; Κάποια δευτερόλεπτα καθυστέρησης του σκύλου. Τι κερδίσαμε; Μια δεύτερη ευκαιρία να ξανατουφεκίσουμε … και την ακεραιότητα του σκύλου. Συμφωνώ μαζί σου για την αυτοσυγκράτηση αλλά έτσι δεν χάνουμε περισσότερα πουλιά; Δεν κυνηγάμε μόνο ορτύκι… θυμήσου πόσο «χώρο» σκόπευσης έχουμε στο ντούσκο. 

Γιώργο δεν είναι δύσκολη για τον σκύλο η ακινησία ούτε κόβει το πάθος του για κυνήγι (συμβαίνει ελάχιστες φορές σε σκύλους φέρμας) είναι όμως μακροχρόνια η εκπαίδευσή της, ας μη το πάμε όμως «όσα δεν φτάνει η αλεπού…..» γιατί τα οφέλη είναι περισσότερα.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΕΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΓΓΑΚΙ ΕΝΑ ΞΥΛΑΡΑΚΙ ΣΧΕΔΟΝ ΙΣΟ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ

Πολύ σωστό, το χρησιμοποιώ και εγώ σε ορτύκια και κολίνους ιδίως σε ανοιχτούς χώρους γιατί το ξυλαράκι μπλέκει, καλύτερα είναι το βαρίδι ψαρέματος. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι: αφαιρούμε μερικά φτερά από τις φτερούγες, η τα ψαλιδίζουμε στις άκρες.Για την σφυρίχτρα αντιγράφω από το θέμα cockers 10/3/04, αν θέλεις κάτι επι πλέον είμαι στην διάθεσή σου.

Η σφυρίχτρα είναι πολύ χρήσιμη κυρίως στην εκπαίδευση, μετά μόνο για τις μακρινές αποστάσεις. Η καλύτερη για τα σπάνιελς είναι η 210½ της ACME.

Ένα πιπ με έμφαση = κάτω

Δύο πιπ ήπια = στρίψε ή γύρνα και δες με

Πολλά πιπι πιπ πιπ = έλα

Ξεκινάμε την αγωγή από την ώρα που τα κουταβάκια ακούνε ήχους 10-18 ημ.

Όταν πάμε προς το μέρος τους λέμε με το στόμα πάπι πάπι πάπι και σε λίγες ημέρες το αλλάζουμε με ένα συρικτό ήχο με τα χείλη μας σαν σφύριγμα στον ίδιο σκοπό. Όλα τα κουταβάκια στην αρχή μπουσουλάνε προς τον ήχο προς τα εμάς γιατί ξέρουν ότι θα βρουν χάδι, μετά τον απογαλακτισμό το φαί τους και χάδι. Όταν τα βγάζουμε τις πρώτες φορές έξω από τον χώρο της γέννας  περπατάμε με την όπισθεν και τα καλούμε με τον ίδιο ήχο, αυτά τρέχουν ανάμεσα από τα πόδια μας για ασφάλεια αλλά και για να πάρουν το χάδι τους. Περίπου 2 μηνών μέρα με την ημέρα κάνουμε σταδιακή εναλλαγή χρίσης του συριγμού μας με την σφυρίχτρα (προσοχή όχι δυνατά γιατί το τύμπανο είναι πολύ ευαίσθητο, η περισσότερες κροτοφοβίες συμβαίνουν από πόνο. Πολλοί καου μπόυς θεωρούν εξυπνάδα να ρίξουν πάνω από τα κουτάβια (μωρά) με πιστολάκι για να τα «μάθουν») Αποφεύγουμε να καλούμε τα κουτάβια όταν απομακρύνονται από μας ή ασχολούνται με κάτι ενδιαφέρον Τα καλούμε μόνο όταν βλέπουμε ότι έρχονται ή ότι χαζεύουν και είμαστε βέβαιοι ότι θα έρθουν για να βρουν κάτι πιο ενδιαφέρον. Μπράβο –μπράβο και όχι πολλές φορές. Μεγαλώνοντας όποτε θέλουμε να τα καλέσουμε για φαγητό σφυρίζουμε και λέμε την λέξη ΕΛΑ ή ΕΔΩ.

Όταν το κουτάβι μάθει το ΚΑΤΣΕ (ή ΚΑΤΩ – δηλαδή στα πίσω πόδια) καλά, περπατάμε έχοντάς τον στο αριστερό μας πόδι, δίνουμε εντολή με το στόμα και με την παλάμη (σαν stop) και συγχρόνως ένα πιπ με την σφυρίχτρα, σιγά σιγά περνάμε από το στόμα – σφυρίχτρα μόνο σε σφυρίχτρα. Τα μαθήματα δυσκολεύουν αν ο σκύλος εκτελεί τα προηγούμενα τέλεια με οποιεσδήποτε συνθήκες. Εντολή κάτω χωρίς να σταματήσουμε εμείς, από μικρή απόσταση, από μακριά, όταν απομακρύνεται ή όταν έρχεται, όταν πάει για το φαί του που επιδεικτικά του έχουμε αφήσει κ.ο.κ. Πάντα ένα πιπ και το σινιάλο με το χέρι. Σε λίγο καιρό θα μπορείτε να τον καθίζεται με φωνή ή σφύριγμα ή σινιάλο.

Όταν ο σκύλακας των 8-10 μηνών βγει στο χωράφι για να μάθει την έρευνα κάθε φορά που στρίβει γυρνώντας προς εμάς (δεν έχει σημασία αν είναι κοντά ή μακριά) σφυρίζουμε ένα σύντομο και ήπιο πιπ πιπ —κάθε φορά. Σε μερικές φορές θα δοκιμάσετε όταν ο σκύλος απομακρύνετε περισσότερο από όσο πρέπει να δώσετε ένα πιπ πιπ θα γυρίσει, πέστε του μπράβο μπράβο, σε 20-25 ημέρες θα έχετε κανονίσει το βάθος της έρευνας του σκύλου σας αλλά θα γίνει συνήθεια στο σκύλο μετά από 1-2 μήνες αφού σταδιακά θα αλλάζεται από χωράφι στο ντυμένο και αργότερα στο πυκνό. Αν δεν γυρίσει : πιπ κάτω,  πιπ πιπ πιπ εδώ, πριν έρθει στα πόδια σας γυρνάτε προς την κατεύθυνση που θα έπρεπε να είχε πάρει ο σκύλος σας και του δείχνετε με το χέρι προς τα πού να πάει.

Κάθε φορά που σφυρίζετε ο σκύλος σας κοιτάει (αν όχι φωνάξτε τον με το όνομά του) εκμεταλλευτείτε το κοίταγμά του όταν  κάνετε δύο πιπ και δώστε του οπτική εντολή ( κάτω, έλα, πίσω, αλλαγή κατεύθυνσης όλα με το χέρι).